Γράφει η Ελίνα Λούκας
Είναι βράδυ Σαββάτου, η Οριάνα κάθεται μόνη μπροστά από το αναμμένο τζάκι της μικρής της καλύβας… εκεί στο ησυχαστήριο της, στο αρχονταρίκι της, όπως η ίδια το ονομάζει, όπου όλοι οι λογισμοί, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που την κατακλύζουν, έρχονται να εκφράσουν τον ειρμό τους με σφοδρότητα, με κραυγή αγανάκτησης, με φωνή δυνατή για τη «κατάντια», για την ανθρωπιά που δεν υπάρχει πιά και την αποτυχία που υπέστη υπαρξιακά το ανθρώπινο είδος!
Νιώθει μια παγωμένη πνοή να την ψυχραίνει και μια πικρόξυνη αίσθηση σαν από νέκταρ βρυκολάκων να λιβανίζει την ατμόσφαιρα…
Ποιοί είναι αυτοί που έχουν βάλει σκοπό να διαλύσουν την ανθρωπότητα, προβληματίζεται… Γιατί τους επιτρέπουμε να μας υποδουλώνουν, διερωτάται…
Νοιώθει το κεφάλι της βαρύ, πέφτει μια σταγόνα δάκρυ απ’τα μάτια της και σκάει τρανταχτά στο πάτωμα…
Χάνονται μες την συγκίνηση της όλα τα όνειρα που έδιναν νόημα στην οντότητα της, λόγο για να συνεχίσει και ελπίδα ότι μια μέρα ίσως το φως να ανατείλει και πάλι στις καρδιές των ανθρώπων, για να αναθερμάνει τον πόθο της κατά φύσην επιλογής και όχι της παρά φύσην ανωμαλίας.
Που θα μας πάει αυτή η ροή; Θα μας παρασύρει όλους στο βούρκο της ανυπαρξίας; Από πού να κρατηθούμε; Από ποιόν να καταπιαστούμε για να μην χαθούμε;
Αχ Θεέ μου, είμαστε πολύ λίγοι για την δική σου Μεγαλειότητα, πολύ μικροί για να καταλάβουμε το Υπεροχή της απλότητας σου, είμαστε ανίκανοι για τη δική σου Βασιλεία, δεν ακούμε τη Φωνή σου πια…
Μας άφησες στο έλεος μας, σε ένα έλεος που εμείς επιλέξαμε έξω από Εσένα, γιατί με αυτό τον τρόπο πιστεύαμε πως θα σε ξεφορτωνόμασταν για να κάνουμε τα δικά μας θελήματα όπως μας βολεύει…
Γελάει η Οριάνα, με αυτό το απαξιωτικό ύφος της συνηδητοποίησης, για την δολιοτητα της ιδέας ότι αυτή η τακτική θα μας έφερνε την «απόλυτη ευτυχία»… μία «ευτυχία» που έχει αποδειχτεί με επιτυχία, ο χειρότερος μας εφιάλτης!
Τί ειρωνεία! Ολοι μιλάνε για φως, αλλά όλοι το σκοτάδι υπηρετούν…
Η δολιότητα τους δεν έχει “περιοριστικά μέτρα”, ούτε “lockdowns”, γιατί αυτά είναι για τους ανθρώπους που έχουν ακόμη ψυχή, για αυτούς που ο κτύπος της καρδιάς δεν είναι απλά ένας ρυθμός, αλλά μια έννοια Θεική.
Ναι, με ακούς, για τους ανθρώπους ΜΕ ΨΥΧΗ ΡΕ, όχι για τις σαύρες με χιτώνα ανθρώπινο ριγμένο επάνω τους που προσποιούνται τους σωτήρες αυτού του κόσμου…
Πού έχουμε καταντήσει, διερωτάται το χρυσόμαλλο κορίτσι…πώς γίναμε έτσι οι άνθρωποι…απρόσωποι, απόμακροι, καχύποπτοι, ζηλόφθονες, ατομιστές, μα πάνω απ’ολα νεκροί… νεκρά πνεύματα, πτώματα καταναλωτικά που το μόνο που επιδιώκουν είναι να σου ρουφήξουν το αίμα, που ακόμα κι αυτό έχει μεταλαχτεί η γνησιότητα του! Σαν σκοτεινοί κόλακες σε ξεζουμίζουν γιατι μόνο έτσι επιβιώνουν Αυτοί… Αλλά φταίμε κι εμείς, φταίμε γιατί τους δώσαμε το δικαίωμα!
Τι παν να μας καταντήσουν; Υποχείριο τους, μαριονέττες της νέας εποχής, ανθρωπάκια ψυχικά ανύπαρκτα έτσι ώστε να μπορούν να παίζουν μαζί μας ανάλογα με τις ορέξεις και τις διαθέσεις αυτών που «νομίζουν» πως είναι Αρχηγοί της δικής μας πλανητικής διάστασης.
Εδώ γελάμε ………… και ο κρότος της ενέργειας που βγαίνει απ’τα στήθη έχει τόση δύναμη που είναι έτοιμα να ξεσκιστούν τα σπλάχνα από μόνα τους!
Γιατί αυτή η διάσταση Κύριοι, είναι δική μας, εμείς κάνουμε κουμάντο και θα την παραδώσουμε έτσι όπως ο Δημιουργός Της μας την παρέδωσε!
Σε αυτό το παιχνίδι δεν παίζεται μόνοι σας και να είστε σίγουροι ότι θα γελάσει καλύτερα, όποιος γελάσει τελευταίος!
