Της Ελίνας Λουκά
Εκεί την βρίσκει πάντα, στην απόμερη κορφή ενός βουνού και η γη ολόκληρη πλανιέται μπροστά στα ηλιόλουστα μάτια της, το δικό της πολίτευμα υπάρχει στους ουρανούς…
Εκεί που η ζορισμένη από τα πάθη ψυχή, βρίσκει τη θέση της, μια θέση που θα εφραίνεται αιώνια στην Βασιλεία στην οποία τάχθηκε να ζήσει…
«Οι δρόμοι αυτών που είναι αυθεντικοί σκέφτεται, είναι όμοιοι με φως που λάμπει, προπορευόνται και φωτίζουν εως ώτου έλθει η μέρα…»
Κάθε παλμός της καρδιάς της και μια ευχή, η αναπνοή της συνοδεύεται πάντοτε με μία επίκληση του θείου ονόματος.
Κανένα από τα ένδοξα πράγματα του κόσμου δεν μπορεί να ελκύσει την καρδιά της.
Κανένα από τα γήινα αγαθά δεν κατορθώνει να κατεβάσει το πνεύμα της, που περιπολεί στους ουρανούς, κάτω στη γη!
Όλες οι αρετές ανατέλλουν μέσα από αυτήν, απαστράπτοντας σαν ηλιακές ακτίνες πάνω στο πρόσωπό της.
Από τα χείλη της η μελωδία ρέει γλυκά, οι φθόγγοι της φωνής της, σαν πλήκτρα μουσικού οργάνου, ακουμπάνε τις χορδές των ευσεβών καρδιών που ακούν και αφουγκράζονται, τις συγκινούν και μιλούν μέσα τους.
Για αυτήν, η λάμψη των εγκόσμιων έχασε το θάμβος της, οι οφθαλμοί της ψυχής της δεν θαμπώνονται πια από την μάταιη λάμψη των γήινων.
Η καρδιά της έχει γίνει απόρθητο φρούριο. Καμία επιδρομή δεν μπορεί να την καταβάλει.
Λάμπει δε σαν διαμάντι σε περιδέραιο βασίλισσας.
Προχωρά δίχως ταραχή προς το τερμα, ποτίζοντας με τα ευεργετικά της δάκρυα τα φυτά που βρίσκονται στις όχθες…
Το θάρρος της την αναδυκνύει υπερασπιστή της αλήθειας, του καλού, του δίκαιου.
Τίποτα δεν έχει τη δύναμη να μεταβάλει το υγιές της φρόνημα, κάθε απειλή έχει ήδη αστοχήσει, τα απειλητικά λόγια που φοβίζουν τις ανήμπορες ψυχές, δεν την πτοούν.
Αντιστέκεται σε αυτούς που καταδιώκουν την αλήθεια και μένει σταθερή υπερασπιζόμενη το δίκαιο.
Αυτό το νεαρό χρυσομαλλο κορίτσι, η Οριάνα, είναι οπλισμένη με την πανοπλία των ηθικών αρετών στέκεται ακλόνητη στις επισδρομές αυτών που την πολεμούν, αμύνεται με γενναιότητα, αποκρούει κάθε είδους επίθεση του εχθρού, επιμένει στον αγώνα, υπομένει τα δεινά, αντέχει τη θλίψη που ο πλησίον προκαλεί.
Τα πάντα ελεγχόμενα από το άπλετο φως, φανερώνονται και εκτίθενται ακάλυπτα στην έρευνα της.
Αυτή διώχνει τα σκοτάδια που φέρνει η ηδυπάθεια και τείνει να καλύψει τον αίθριο νοητό ορίζοντα της ψυχής.
Είναι πολιτεία πνευματική η υπαρξη της και αρετή θεσπέσιου κάλλους.
Ατενίζει το μαντήλι της προς τον ουρανό, αποβλέποντας στο τέρμα που βρίσκεται ψηλά και στρέφοντας το βλέμμα προς την κορυφή της κλίμακας, ανυψώνει όλη της την καρδιά… γιατί εκεί ανήκει!
