Ένα άρθρο της αείμνηστης Ρίκας Βαγιάννη, γραμμένο το 2016….Τόσο μα τόσο επίκαιρο!
Αγαπητοί εξωγήινοι… Δεν μας βλέπετε; Δεν μας λυπάστε; Ετοιμαζόμαστε, για μια ακόμα φορά, να αιματοκυλιστούμε, άνευ ειρμού και οίκτου: Γαβγίζουν τα σκυλιά, βαράνε τα ταμπούρλα, πάλι για το γνωστό «αδειανό πουκάμισο»…
Αργείτε. Πολύ. Και με εκνευρίζετε… Μην κάνετε τους χαζούς, σας έχουμε πάρει χαμπάρι πλέον ότι υπήρξατε, υπάρχετε και θα υπάρχετε. Πού θα πάει η βαλίτσα; Γιατί δεν κόβετε το κρυφτούλι; Τι σας εμποδίζει να δηλώσετε «παρών»; Ειλικρινώς, αναρωτιέμαι. Προφανώς είστε ανώτεροι μας από πολλές απόψεις, κυρίως τεχνολογικές, Αλλιώς δεν θα έγραφα εγώ σε σάς, αλλά εσείς σε μένα και το είδος μου, εκλιπαρώντας μας να εμφανιστούμε επιτέλους, ντεκλαρέ στον κόσμο σας.
Μάλλον τώρα που το ξανασκέφτομαι, εμείς, είμαστε γήινοι τύποι. Χοντρομπαλάδες. Κάνα δυο σβούρες αναγνωριστικές θα είχαμε ρίξει και μετά, όχι απλώς θα είχαμε εμφανιστεί, αλλά, θα είχαμε ήδη κατσικωθεί και πιθανώς ρημαδοποιήσει και τους δικούς σας πλανήτες όπως έχουμε κάνει, ήδη το δικό μας. Κι αν μας γράφατε, θα ήταν για να μας παρακαλέσετε να ξεκουμπιστούμε. Εσείς πάλι, γιατί τέτοιο τακτ; Μήπως σιχαίνεστε; Τι; Τα μικρόβια, ας πούμε; Εχουμε πολλά δε λέω, αλλά έλεος, μας κλωθογυρίζετε ζβίν και ζβούν τόσα (πόσα;) χρόνια. Δεν έχετε βρει ένα απολυμαντικό για τα πλοκάμια σας, να μην κολλήσουν αρρώστιες στο χούφτωμα;
Μήπως μας παρατηρείτε από επιστημονικό ενδιαφέρον, γι’ αυτό δεν ανακατεύεστε; Κακώς. Μα, είστε τελείως ούφο; Πόσο πια να μας εξετάσετε ως είδος; Γεννιόμαστε, αναπαραγόμαστε, αλληλοσκοτωνόμαστε, πεθαίνουμε. Ενδιαμέσως παράγουμε Θεό και Σκουπίδια – περισσότερο από το δεύτερο, παρά από το πρώτο, για να είμαστε ειλικρινείς. Τι άλλο έχει να δεις; Δεν βαρεθήκατε;
Μήπως μας φοβάστε; Αστεία πράγματα, Νιώθουμε τόσο μόνοι, που κάνουμε πια τρελά πράματα ο ένας στον άλλο, έχουμε εξαντλήσει όλες τις πιθανές ψυχαγωγίες, όλες τις λειτουργικές αυταπάτες. Στη φάση που είμαστε, θα σας υποδεχθούμε με απίστευτο ενθουσιασμό. Θα είσαστε οι «βάρβαροι, μια κάποια λύσις» που έλεγε κι ένας δικός μας – ή δικός σας, δυσκολεύομαι να πω με σιγουριά. Μήπως θέλετε να μας υποδουλώσετε;
Μήπως ανησυχείτε ότι θα ενωθούμε και θα σας αντιμετωπίσουμε ηρωικά; Οτι η μικρή ανθρωπότητα θα σας στείλει από ‘κει πού ήρθατε, με την ουρά (ή τις ουρές), στα σκέλια; Μα τι σκατά έργα βλέπετε στο μάδερσιπ; Μόνο μπλοκ μπάστερς ευρείας διανομής; Ξεστραβωθείτε ζωντόβολα με κανένα Ταρκόφσκι, κάνα Κουροσάβα και θα αντιληφθείτε ότι ουδεμία τέτοια πιθανότητα υπάρχει. Ενα μόνο να ξέρετε, δεν αντέχουμε άλλο. Πόσες φορές ακόμα πρέπει να σφαχτούμε μεταξύ μας, να μονιάσουμε, να ξανασφαχτούμε, για να πιάσετε, επιτέλους, το υπονοούμενο;
Μήπως έχετε αποφασίσει ότι θέλετε να μας εξολοθρεύσετε; Δεν το κάνουμε μια χαρά και μόνοι μας; Θα μου πείτε ίσως, προσπαθείτε να το κάνετε πιο επιλεκτικά: Να ξεκάνετε μόνο εμάς, και να αφήσετε στην ησυχία τους, ας πούμε, τα σαμιαμίθια, ή τους ιππόκαμπους που δεν πείραξαν ποτέ κανέναν, εκτός από πλακγτόν ή κουνούπια. Αλλά αυτή είναι μια παράλογη σκέψη, ειδικά αν τη δεις από τη σκοπιά ενός πλαγκτόν. Ή ενός κουνουπιού.
Μήπως απλώς περιμένετε να δείτε τη Χίλαρι Κλίντον στο Ασπρο Σπίτι; Τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο Μαξίμου; Το μετρό στη Θεσσαλονίκη; Τι να σας δείξουμε ως συνθηματικό για να μπουκάρετε; Μην ντρέπεστε, θα τα βρούμε. Το πρώτο μετρό θα είναι, ή ο τελευταίος Κλίντον; (Για τον Μητσοτάκη δεν γράφω καν, το ξέρουν και οι πέτρες ότι είναι δικός σας).
Ενα μόνο να ξέρετε, δεν αντέχουμε άλλο. Πόσες φορές ακόμα πρέπει να σφαχτούμε μεταξύ μας, να μονιάσουμε, να ξανασφαχτούμε, για να πιάσετε, επιτέλους, το υπονοούμενο; Αργείτε. Αν θεωρείτε ότι δεν αξίζουμε τον κόπο, ας τελειώσει η υπόθεση, μαζέψτε τα σεα σας, τα μέα σας (μην ξεχάσετε τον Κυριάκο), πάρτε κι ένα σουβενίρ για το σύνθετο και στο καλό να πάτε, για πάντα όμως. Σιχτίρι πλέον, έχουμε τα βάσανά μας, να μην έχουμε και το ενδεχόμενό σας. Αν όμως το θέτε κι εσείς να τα πούμε από κοντά -κι ας πάει και το παλιάμπελο- μη διστάζετε άλλο.
Δεν μας βλέπετε; Δεν μας λυπάστε; Ετοιμαζόμαστε, για μια ακόμα φορά, να αιματοκυλιστούμε, άνευ ειρμού και οίκτου: Γαβγίζουν τα σκυλιά, βαράνε τα ταμπούρλα, πάλι για το γνωστό «αδειανό πουκάμισο» που έλεγε κι ένας δικός μας Ή δικός σας, δε ξέρω πιά, έχει περάσει τόσος καιρός…
Αργείτε, λέμε. Αν το κουράσετε περισσότερο δεν θα βρείτε πια είδος, ούτε κόσμο να παρατηρήσετε, ούτε καν να εξαφανίσετε. Δεν θα έχει καν απομείνει κάτι για να σας διασκεδάσει, μόνο ένας Θεός πεταμένος στα σκουπίδια. Ελάτε λοιπόν. Τώρα αμέσως, αν δεν σας είναι κόπος.
Πού θα βρείτε καλύτερη στιγμή για σας, από τη χειρότερη στιγμή για μας;
Πηγή: Protagon.gr
