O γιος της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου, ο ταλαντούχος ηθοποιός Κωνσταντίνος Καζάκος μιλά στο SkalaTimes και με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια δεν διστάζει ανάμεσα σε άλλα, να πει -30 χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας του- ότι το πιο δυνατό χαστούκι ήταν ο θάνατος της μητέρας του.
Ο Κωνσταντίνος Καζάκος πρωταγωνιστεί στη σειρά “Μόλις Χθες” αλλά ο ίδιoς δηλώνει πως προτιμά να ζει το σήμερα.
Ανάμεσα σε πολλά και ενδιαφέροντα ο Κωνσταντίνος Καζάκος μας μιλά για την επανάσταση που οι Έλληνες θα έπρεπε να είχαν ήδη κάνει τον καιρό της εμφάνισης των μνημονίων.
“Εμείς οι καλλιτέχνες κάνουμε επανάσταση για την δουλεία μας και από την δουλειά μας για να ανοίγουμε κανένα παραθυράκι με σκέψεις στα μυαλά των θεατών. Τώρα είναι δύσκολο να κάνουμε επανάσταση σαν αυτούς και να πάρουμε τα όπλα, αν και θα έπρεπε γιατί έχουμε γίνει λίγο ζώα, είμαστε λίγο σαν τα πρόβατα και αυτό πρέπει να σταματήσει. Για να γίνει όμως μια επανάσταση θέλει δουλεία και ομαδικότητα. Η επανάσταση θα έπρεπε να είχε γίνει λίγα χρόνια πριν, όταν έγινε όλο αυτό με το μνημόνιο και υποθηκεύσαμε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας αλλά δυστυχώς σήμερα όλα αυτά έχουν ξεχαστεί, οι Έλληνες δεν έχουμε καθόλου μνήμη, είμαστε σαν τα χρυσόψαρα, μετά από δύο λεπτά ξεχνάμε όλα τα προηγούμενα. Μακάρι κάποια στιγμή ν’αλλάξουν τα πράγματα”.
Περισσότερα στη πιο κάτω ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Κωνσταντίνου Καζάκου στο SkalaTimes.
Της Στέλλας Παπά
Κύριε Καζάκο , τώρα που μιλάμε έχετε ήδη δώσει κάποιες παραστάσεις του θεατρικού έργου του Μιχαήλ Άνθη “Άγουρα κεράσια». Οι παραστάσεις θα συνεχίσουν ή μόνο αυτές τις τέσσερις είχατε προγραμματισμένες;
Ναι δώσαμε μόνο μερικές παραστάσεις στο ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, αλλά θα συνεχίσουμε και σ’άλλες πόλεις της Ελλάδας στα τέλη Νοεμβρίου. Πιθανόν, να συνεχίσουμε τις παραστάσεις και το 2022 στην Αθήνα .
Να μας πείτε και δύο λόγια για την παράσταση αυτή;
Ναι, πρόκειται για ένα θεατρικό έργο του Μιχαήλ Άνθη. Προσωπικά, πιστεύω πως είναι ένα από τα καλύτερα ελληνικά έργα που έχουμε διαβάσει τα τελευταία χρόνια, διαπραγματεύεται ένα κομμάτι της σύγχρονης βαρβαρότητας και την ενδοοικογενειακή βία. Πρόκειται για ένα έργο πολύ επίκαιρο, ειδικά τώρα με τη δημιουργία του «me too».
Το έργο στο τέλος του κρύβει μια μεγάλη ανατροπή που θα σοκάρει τους θεατές. Είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο το οποίο όμως έχει στηθεί με ωραίο τρόπο και έτσι το ευχαριστιόμαστε όλοι. Είναι μια πάρα πολύ καλή δουλειά. Την σκηνοθεσία της παράστασης την έχει αναλάβει ο Μανούσος Μανουσάκης.
Αλήθεια τι κάνει ένα έργο απαιτητικό για σας;
Απαιτητικό είναι ένα έργο στο οποίο έχεις να υποδυθείς ένα ρόλο με μεγάλο κείμενο ή πολλούς μονολόγους, αλλά και ένα έργο το οποίο γράφτηκε από ένα συγγραφέα που βάζει πολλά μηνύματα και νοήματα στο έργο, τα οποία εσύ οφείλεις να αναδείξεις με το παίξιμο σου, και μόνο αν είσαι καλός μπορείς ν’ αναδείξεις τα πιο πολλά απ’αυτά.
Στην παράσταση συμπρωταγωνίστρια σας ήταν η κυρία Τρύπη. Το να είστε στη σκηνή μ’ενα άτομο που ξέρετε τόσο καλά είναι πιο δύσκολο ή πιο εύκολο.
Όχι, είναι πιο εύκολο και το έχω κάνει αρκετές φορές με ανθρώπους του οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Με το πατέρα μου ειδικά έχω παίξει πολλές φορές και πήγε μια χαρά.
Εκτός από τα «άγουρα κεράσια», Eίχατε συμμετάσχει και στην παράσταση “όμορφη πόλη” με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Πως είναι αλήθεια να παίζεις σε μια παράσταση που αποτελεί «κομμάτι» της ζωής αυτού του τόσο σημαντικού ανθρώπου;
Αυτό ξεκίνησε πριν δύο χρόνια περίπου. Τώρα για τον Μίκη Θεοδωρακη τι να πει κανείς, είναι ένας από τους μεγάλους Έλληνες.
Πιστεύετε ότι υπάρχουν σήμερα άνθρωποι σαν τον σπουδαίο Μίκη Θεοδωράκη;
Είναι λίγο δύσκολο, είναι άλλες οι συνθήκες σήμερα, δεν μπορεί να βγει κάτι το ίδιο, ο Μίκης Θεοδωράκης έζησε πολλά, κατοχές, εμφύλιο κλπ. Τώρα ζούμε σε μια πολύ πιο ήσυχη εποχή, είναι αλλιώς τα πράγματα.
Νιώθετε ότι το θέατρο περνά όπως την οικονομία περιόδους ύφεσης και ανάκαμψης;
Το θέατρο δεν είχε ποτέ ύφεση, είχε απλά μια παύση και τώρα ξεκίνησε ξανά. Το θέατρο αρέσει στον κόσμο και θα σταματήσει μόνο όταν δεν έχει λεφτά ο κόσμος για να έρθει. Ακόμα και κάτω απ’αυτές τις συνθήκες πιστεύω πως το θέατρο θα επιβιώσει, γιατί οι τιμές των εισιτηρίων είναι πολύ καλές, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν μπορεί να πληρώσει κάποιος εύκολα το εισιτήριο για να πάει θέατρο.
Νιώσατε ποτέ “κορεσμένος” από τη τηλεόραση ή το σινεμά και αν ναι πότε ήταν αυτό;
Καμία φορά όταν κάτι συνεχίζει κάτι για πολύ καιρό μπορεί να αρχίσεις να σκέφτεσαι πως πρέπει να κάνεις και κάτι άλλο. Μου έτυχαν κι εμένα κάποιες περιπτώσεις.
Γενικά είστε άνθρωπος που βαριέται εύκολα πράγματα και καταστάσεις;
Στο θέατρο δεν έχεις να βαρεθείς κάτι, είναι ζωντανός οργανισμός, καμιά παράσταση δεν είναι ποτέ η ίδια με την άλλη, κάθε παράσταση είναι σαν νέα.
Το ίδιο ισχύει στην τηλεόραση και το σινεμά, ποτέ δεν κάνεις κάτι το ίδιο, πάντα κάνεις κάτι καινούργιο και διαφορετικό.
Κάθε παράσταση είναι σαν μια νέα πρεμιέρα;
Ναι, αλλά χωρίς το άγχος της πρεμιέρας. Αν και για να είμαι ειλικρινής ακόμα και εκεί έχω μόνο λίγο άγχος πριν βγω στη σκηνή.
Ποιο το πιο δυνατό χαστούκι που σας έχει δώσει η ζωή ή μήπως δεν σας το έδωσε η ζωή αλλά κάποιοι άνθρωποι;
Το πιο δυνατό χαστούκι ήταν ο θάνατος της μητέρας μου, μετά συνήθισα και δεν με έπιανε τίποτα.
Πως νιώθετε που η κόρη σας έχει το ίδιο όνομα με την μητέρα σας; Σας ξυπνά αναμνήσεις απ’αυτήν;
Αναμνήσεις όχι δεν νομίζω, άλλο η Καρέζη άλλο η Τζένη.
Σας αρέσει το γεγονός ότι η κόρη σας ακολουθεί το ίδιο επάγγελμα μ’εσάς και την μητέρα της ή μήπως σας προβλημάτισε;
Από τι μια μ’αρέσει και απ’την άλλη με προβληματίζει γιατί γνωρίζω το χώρο καλά. Η δουλειά του ηθοποιού, είναι δύσκολη και καθόλου σταθερή, δεν μπορείς να προγραμματίσεις κάτι. Αλλά αυτή είναι και η γοητεία της.
Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα η Τζένη να έχει και μια δουλειά σταθερή, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται να έχει και τα δύο.
Πως θα χαρακτηρίζατε την περίοδο που περνάμε;
Περίοδος προσαρμογής, μια περίοδος που τα δεδομένα στη ζωή μας αλλάζουν. Γιατί δυστυχώς ο κορονοϊός ήρθε για να μείνει.
Μετανιώσατε για συνήθειες που έχετε ή για πράγματα που έχετε κάνει;
Όχι μετανιώνω για πράγματα που δεν έχω κάνει. Γιατί και αυτά που έχω κάνει και λάθος να ήταν, εγώ έχω μάθει απ’αυτά.
Αν κάποια απ’αυτά που δεν έχετε κάνει στο παρελθόν σας δινόταν τώρα η ευκαιρία να τα κάνετε, θα τα κάνατε;
Ναι αμέ, άμα είναι κάτι και το έχω απωθημένο θα το κάνω. Γενικά δεν μ’άρεσει να έχω απωθημένα. Άμα μπορώ να κάνω κάτι που θέλω φυσικά και θα το κάνω.
Είστε από τους ανθρώπους που θα κάνει αυτό που τον ευχαριστεί χωρίς να τον νοιάζει το τι λέει ο περίγυρος ή αν σχολιαστεί αρνητικά;
Δεν με νοιάζουν αυτοί που σχολιάζουν αρνητικά τη δουλειά μου, ο καθένας πρέπει να κοιτάει τη δουλεία του.
Εσείς βγάζετε απωθημένα μέσα από την δουλεία σας;
Απωθημένα όχι , αλλά είναι ωραία γιατί κάνω πράγματα που δεν τα έκανα ποτέ στη ζωή μου, ειδικά άμα κάνω περίεργους ρόλους μ’αρέσει πολύ. Μ αρέσει να κάνω πράγματα τελείως διαφορετικά από μένα.
Υπάρχει κάποιος ρόλος τόσο διαφορετικός από σας που θα θέλατε να τον κάνετε;
Είναι πολλοί. Μ’αρέσει ιδιαίτερα να κάνω κακούς χαρακτήρες, είναι πιο σύνθετοι.
Πολιτικό θα υποδυόσασταν;
Ναι γιατί όχι; Δεν το είχα σκεφτεί αλλά, ναι. Γενικά είναι ωραία να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου και να βλέπεις όπως θα έβλεπε εκείνος, έστω και για λίγο. Έχει πλάκα, τα βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα. Για εμάς τους ηθοποιούς αυτό είναι το παιχνίδι μας. Είναι ωραίο να μπορείς να κάνεις πράγματα. Γι’ αυτό βλέπεις και πολλούς ηθοποιούς να διατηρούνται να μένουν νέοι, δεν γερνάνε με βάση την ημερολογιακή τους ημερομηνία γιατί είναι συνέχεια σε κίνηση κι αλλάζουν παραστάσεις.
Θα ερχόσασταν για μία παράσταση ή σειρά στην Κύπρο;
Έχω έρθει και για τα δύο. Για σειρά είναι σίγουρα πιο εύκολο, αλλά για παραστάσεις είναι δύσκολο αν δεν είναι μόνο για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Η τηλεόραση σας είχε λείψει;
Με την τηλεόραση ξέρω ότι έχω μια δουλειά και δεν θα σταματήσει. Στο lockdown είχα κλείσει μόνο θέατρα και τελικά είχαν ακυρωθεί όλα.
Στο τηλεοπτικό ρόλο που υποδύεστε στη σειρά του Mega Ελλάδας;
Πάντα βάζω δικά μου στοιχειά, τα οποία όμως ταιριάζουν στον ρόλο και δεν είναι έξω από’αυτόν.
Ξεφύγατε ποτέ από το στοιχεία του ρόλου;
Όχι, ποτέ.
Ποιού ιδέα ήταν η δημιουργία του ιδρύματος Τζένη Καρέζη και ποιος ο ρόλος του;
Το ίδρυμα το είχαμε ιδρύσει με τον πατέρα μου πριν από τριάντα χρόνια όταν πέθανε η μητέρα μου. Εγώ είμαι ο πρόεδρος του ιδρύματος, αλλά δυστυχώς τώρα λόγω της κρίσης και όλων αυτών που περνάμε είναι αρκετά δύσκολα τα πράγματα, γιατί το ίδρυμα δεν στηρίζεται στις κρατικές χορηγήσεις αλλά στις δωρεές του κόσμου και ο κόσμος τώρα δεν έχει. Τώρα είμαι μόνος εκεί γιατί ο πατέρας μου τώρα έχει αποσυρθεί.
Είστε άνθρωπος που λέτε τα λάθη των άλλων;
Στη δουλειά τα λάθη πρέπει να τα λέμε για να διορθώνονται, τώρα στη ζωή δυσκολεύει λίγο γιατί εκεί όλα εξαρτώνται από τη σχέση που έχεις με τον άλλο και από το πόσο ανοικτόμυαλος είναι για να δεχθεί ότι κάνει λάθος. Σίγουρα όμως, όταν μπορώ να το πω στον άλλο θα το πω. Αλλά αν είναι να το πω και να μην με λάβει υπόψη ο άλλος, τότε δεν υπάρχει λόγος να το κάνω.
Εσάς σας αρέσει να σας λένε τα λάθη σας;
Αν είναι από άτομα που εκτιμώ καλή ή κακή ή κριτική θα τη δεχθώ, όμως δεν είναι όλοι οι θεατρικοί κριτικοί καλοί. Υπάρχουν κριτικοί καλοί που γράφουν όπως αισθάνονται, αλλά υπάρχουν και κάποιοι κριτικοί που δεν γράφουν όπως θέλουν, αλλά όπως θα έπρεπε να γράφουν.
Είχατε υποδυθεί σε μια παράσταση τον Κολοκοτρώνη; Πως νιώθατε;
Πολύ ωραία γιατί όταν κάνεις ένα υπαρκτό πρόσωπο είναι όλα διαφορετικά. Ο Κολοκοτρώνης ήταν ένας άνθρωπος που μας σημάδεψε όλους, αν δεν ήταν αυτός θα μιλάγαμε τούρκικα τώρα. Όταν ασχολείσαι με τέτοια πρόσωπα, αισθάνεσαι ένα δέος και προσπαθείς να βάλεις τα δυνατά σου για να βρεθείς στο ύψος των περιστάσεων.
Αυτοί έκαναν την επανάσταση τους, εσείς κάνετε επαναστάσεις;
Εμείς οι καλλιτέχνες κάνουμε επανάσταση για την δουλεία μας και από την δουλειά μας για να ανοίγουμε κανένα παραθυράκι με σκέψεις στα μυαλά των θεατών. Τώρα είναι δύσκολο να κάνουμε επανάσταση σαν αυτούς και να πάρουμε τα όπλα, αν και θα έπρεπε γιατί έχουμε γίνει λίγο ζώα, είμαστε λίγο σαν τα πρόβατα και αυτό πρέπει να σταματήσει. Για να γίνει όμως μια επανάσταση θέλει δουλεία και ομαδικότητα. Η επανάσταση θα έπρεπε να είχε γίνει λίγα χρόνια πριν, όταν έγινε όλο αυτό με το μνημόνιο και υποθηκεύσαμε το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας αλλά δυστυχώς σήμερα όλα αυτά έχουν ξεχαστεί, οι Έλληνες δεν έχουμε καθόλου μνήμη, είμαστε σαν τα χρυσόψαρα, μετά από δύο λεπτά ξεχνάμε όλα τα προηγούμενα. Μακάρι κάποια στιγμή ν’αλλάξουν τα πράγματα.
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους αναγνώστες μας, εδώ στη Κύπρο;
Να ζουν την ζωή τους τώρα, να μην αφήνουν απωθημένα γιατί είναι καλό το αύριο να το προγραμματίζουμε, αλλά δεν είναι δεδομένο, οπότε να έχουν στο μυαλό τους το αύριο αλλά να μην ξεχνούν να ζουν το τώρα.
