Γράφει ο Απόστολος Σκουρουπάτης
Αντιπρόεδρος ΠΟΕΔ
Μέλος Κεντρικής Γραμματείας Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και νηπιαγωγών
Κατά διαστήματα και χωρίς να αφήνουμε το θέμα να ξεχαστεί ή να αρχειοθετηθεί, ως Προοδευτική πολλές φορές έχουμε αναδείξει τα προβλήματα, τις ανησυχίες αλλά και τα διάφορα άλλα ζητήματα που απασχολούν τους αορίστου χρόνου εκπαιδευτικούς, τόσο δημόσια όσο και στα διάφορα σώματα της ΠΟΕΔ.
Με αφορμή την έναρξη της συζήτησης για τους αορίστου χρόνου εκπαιδευτικούς στην Επιτροπή Παιδείας της βουλής και με δεδομένο ότι η πολιτεία (κυβέρνηση και βουλή) πρέπει να δώσουν άμεσα λύσεις σε αρκετά από τα προβλήματα προτού είναι αργά, καταγράφουμε για πολλοστή φορά μερικά από τα πιο σημαντικά:
- Εξομοίωση δικαιωμάτων αορίστου χρόνου εκπαιδευτικών με τους μόνιμους εκπαιδευτικούς: Ενώ στον δημόσιο τομέα αυτό έχει συμβεί από το 2018, στην εκπαίδευση τα δικαιώματα των αορίστου χρόνου εκπαιδευτικών είναι τα ίδια με αυτά των συμβασιούχων εκπαιδευτικών, με εξαίρεση την προτεραιότητα στον διορισμό. Νοουμένου ότι πολύ σύντομα θα μετατραπεί σε νομοθεσία η συμφωνία πλαίσιο για τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των κρατικών υπαλλήλων και όλοι οι εργαζόμενοι θα επανενταχθούν σε κυβερνητικό σχέδιο συντάξεων, παραμένουν ακόμη σε εκκρεμότητα αιτήματα που αφορούν την εξομοίωση των αδειών ασθενείας και προσωπικών και άλλων λόγων, καθώς και η αναγνώριση των μονάδων μετάθεσης και για τους αορίστου χρόνου εκπαιδευτικούς. Εδώ κι έναν ολόκληρο χρόνο, το Υπουργείο Οικονομικών κωλυσιεργεί αδικαιολόγητα, αφού δεσμεύτηκε στη ΜΕΠΕΥ από τις 3/11/2020 να προωθήσει το συγκεκριμένο αίτημα για εξομοίωση των αδειών, είτε με τροποποίηση νομοθεσίας είτε με απόφαση Υπουργικού Συμβουλίου, όπως έγινε στον δημόσιο τομέα το 2018.
- Μονιμοποιήσεις Εκπαιδευτικών: Ο αριθμός των εκπαιδευτικών αορίστου διαρκείας αυξάνεται συνεχώς, με το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών να συγκεντρώνεται στην Ειδική Εκπαίδευση αλλά και στη Δημοτική. Νοουμένου ότι ελάχιστες είναι οι αφυπηρετήσεις στην Ειδική Εκπαίδευση τα επόμενα χρόνια, η αύξηση των Οργανικών θέσεων στην εκπαίδευση πρέπει να θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ, ειδικά στον συγκεκριμένο κλάδο, που το ποσοστό των αορίστου χρόνου εκπαιδευτικών αγγίζει το 30%. Το ΥΠΠΑΝ οφείλει να προχωρήσει σε συμφωνία με τις Εκπαιδευτικές Οργανώσεις για αύξηση των Οργανικών Θέσεων στην Εκπαίδευση, όπως είχε συμβεί ξανά και το 2007, έτσι ώστε να μην φτάσουμε στο φαινόμενο τις κατάληψης όλων των κενών θέσεων στην εκπαίδευση από εκπαιδευτικούς αορίστου χρόνου.
- Διασφάλιση της εργασίας των αορίστου χρόνου εκπαιδευτικών μετά το 2027: Όπως είναι γνωστό μετά το 2027 καταργούνται οι κατάλογοι διοριστέων και μένουν μόνον οι κατάλογοι διορισίμων. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ξεχωριστός κατάλογος για αορίστου χρόνου εκπαιδευτικούς, με αποτέλεσμα να επικρατεί προβληματισμός στο κατά πόσον η συγκεκριμένη ομάδα είναι εξασφαλισμένη μετά το 2027 με την κατάργηση του Καταλόγου Διοριστέων. Η νομοθετική ρύθμιση των καταλόγων αορίστου χρόνου εκπαιδευτικών, η θέσπιση ξεκάθαρων κριτηρίων κατάταξης και η δημοσιοποίησή τους, θα διασφαλίσει όλους τους εκπαιδευτικούς ακόμα και μετά το 2027, χρονιά που καταργούνται οι κατάλογοι διοριστέων και θα ικανοποιήσει και το αίσθημα δικαίου και διαφάνειας στις τάξεις των νέων εκπαιδευτικών.
- «Περιουσιακό» δικαίωμα το «αορίστου στη θέση» για τους εκπαιδευτικούς: Αυτή τη χρονική στιγμή η αρμόδια αρχή (ΥΠΠΑΝ) και η Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας αφαιρούν από τους αορίστου χρόνου εκπαιδευτικούς τη συγκεκριμένη ιδιότητα, αν αυτοί διακόψουν για έναν χρόνο την υπηρεσία τους. Σε περίπτωση δηλαδή που ένας εκπαιδευτικός είναι αορίστου χρόνου για 5 χρόνια και στη συνέχεια αποφασίσει να μεταβεί για σπουδές και να διακόψει την υπηρεσία του, όταν επιστρέψει για να εργαστεί χάνει την ιδιότητα που έχει κερδίσει ως αορίστου χρόνου στη θέση. Το ίδιο συμβαίνει όταν ένας εκπαιδευτικός είναι αορίστου σε μια βαθμίδα και επιλέξει να εργαστεί σε άλλη βαθμίδα. Σε περίπτωση επιστροφής του στη βαθμίδα που έχει κερδίσει το αορίστου, ξεκινά και πάλι από την αρχή, σύμφωνα με τις πολιτικές που εφαρμόζει και ακολουθεί η ΕΕΥ μετά από αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου. Η κατάκτηση του «αορίστου χρόνου στη θέση» πρέπει να θεωρείται περιουσιακό στοιχείο των εκπαιδευτικών, και αυτή να μη χάνεται με μια μικρή διακοπή, αλλά να ισχύει ό,τι εφαρμόζεται και με τους μόνιμους εκπαιδευτικούς, να τους παραχωρείται δηλαδή η αντίστοιχη άδεια άνευ απολαβών.
Όλα τα πιο πάνω θέματα, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο κερδίζει ένας εκπαιδευτικός το αορίστου χρόνου, η μη δηλαδή αναγνώριση από την πολιτεία/κυβέρνηση της αθροιστικής υπηρεσίας στη θέση για κατάκτηση του αορίστου είναι μερικά από τα σημαντικότερα προβλήματα των αορίστου χρόνου εκπαιδευτικών που πρέπει να βρεθεί λύση το συντομότερο δυνατό. Σε καμία περίπτωση δε μας βρίσκει σύμφωνους ως κίνηση, η προσπάθεια ορισμένων να τερματίσουν τη δυνατότητα των εκπαιδευτικών να γίνονται αορίστου χρόνου, είτε με καθεστώς αγοράς υπηρεσιών είτε με άλλους αντεργατικούς τρόπους που έχουν εισηγηθεί στο παρελθόν.
