Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Τα αναγκάζουμε να φοράνε μάσκες «για το καλό τους» χωρίς να φέρουμε 5-10-20, όσους εκπαιδευτικούς ψυχολόγους χρειαστεί, να μας πουν πώς να τους συμπεριφερθούμε για να μην λαβώσουμε την ευαίσθητη ψυχολογία τους με τις αλλαγές που υιοθετούμε στα σχολεία, λόγω πανδημίας.
Τα περιορίζουμε σε καραντίνες, επειδή βρέθηκε κρούσμα στη τάξη τους και τους ακυρώνουμε δραστηριότητες και εκδηλώσεις σημαντικές που είχαν προγραμματισμένες. Τους λέμε πως αλλιώς αντιμετωπίζουμε τα εμβολιασμένα παιδιά και αλλιώς τα ανεμβολίαστα, με όλα όσα -αρνητικά- μπορεί να προκαλέσει στο δικό τους μυαλουδάκι αυτή η πρόταση.
Αν είναι ΑΜεΑ τους στερούμε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
«Δεν ζητάμε ούτε ελεημοσύνη, ούτε κάποιο άλλο επίδομα. Ζητάμε να γίνουν αύριο το πρωί, Κέντρα Ημέρας», είπε ο Βαγγέλης Τσαγγαρίδης, σε εκπομπή του ΣΙΓΜΑ, ο οποίος είναι γονέας παιδιού ΑΜεΑ και την περασμένη βδομάδα βρισκόταν στη βουλή και εξηγούσε τα αυτονόητα, όσον αφορά στα παιδιά ΑΜεΑ.
Κάνουμε εκδηλώσεις για το Bullying στα σχολεία, για τον σχολικό εκφοβισμό, γράφουμε για το θέμα, αλλά κανένας δεν σκέφτηκε μετά το θάνατο του Παναγιώτη να αλλάξει τα δεδομένα μέσα στα σχολεία, να αρχίσει ενημέρωση και κινητοποιήσεις, κανένας φορέας, κανένας! Έπρεπε να δούμε την ΟΜΟΝΟΙΑ να κάνει τα αυτονόητα, αυτά που το ίδιο το Κράτος όφειλε να είχε ήδη κάνει.
Τους συμπεριφερόμαστε όπως μας βολεύει! Μιλάω για το Κράτος, αλλά πολλές φορές η λάθος αντιμετώπιση ξεκινάει (και) από το ίδιο το σπίτι, όταν ένας γονέας δεν μπορεί να αντιληφθεί πως η καλή ψυχολογία του παιδιού του πρέπει να είναι πάνω από την δική του -όποια- καλοπέραση.
Ένα στα πέντε κακοποιείται σεξουαλικά και το περιβάλλον του πολλές φορές σωπαίνει, εγκληματικά σωπαίνει, αναγκάζοντας το ίδιο το κακοποιημένο παιδί να θεωρεί πως το σωστό είναι να σωπάσει κι αυτό, «για να μην διαλύσει οικογένειες» και στο τέλος διαλύει τη δική του ζωή.
Στατιστικά αυτά, όχι θεωρίες συνωμοσίας. Στατιστικά και δίπλα μας πολλές φορές.
Γιορτάσαμε τη Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού στις 20 Νοεμβρίου, σαν ηλίθιοι ενήλικες, γιορτάσαμε και δημοσιεύσαμε τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις των «σπουδαίων» ενήλικων, που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά και εξουσίας.
Την ίδια ώρα που ως κοινωνία έχουμε αποτύχει στο σύστημα παιδείας σε μεγάλο βαθμό, στο σύστημα υγείας (υγεία είναι και η ψυχολογία), αποτύχαμε να προσφέρουμε στους γονείς τους τα αυτονόητα για να μπορούν με τη σειρά τους να είναι σωστοί απέναντι τους (επιδόματα, άδειες μητρότητας, χαμηλοί μισθοί, κοκ).
Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσε η επίτροπος νομοθεσίας όταν στην ανακοίνωση της έλεγε πως «σήμερα γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού». Αλήθεια, τί γιορτάζουμε;
Που το δικαστικό μας σύστημα έχει μείνει πίσω στο 1900 και στον Μεσαίωνα, όσον αφορά στις νομοθεσίες παιδιών; (Βλέπε περιπτώσεις διαζυγίων κτλ).
Που ένα παιδί πέθανε από σχολικό εκφοβισμό και εμείς ακόμη να κινητοποιηθούμε δραστικά μέσα στα σχολεία;
Που αρκετές οικογένειες ζουν στα όρια φτώχειας μη μπορώντας να προσφέρουν τα βασικά στα παιδιά τους και επιβιώνουν με την αστική φιλανθρωπία της κοινωνίας;
Που στα σχολεία μας η έλλειψη εκπαιδευτικών ψυχολόγων είναι ένα θέμα που παραμένει για χρόνια κάτω από το χαλί;
ΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ;
Η αλήθεια είναι μία: Δεν γιορτάζουμε την Ημέρα Παιδιού στις 20 Νοεμβρίου, η ημέρα παιδιού είναι κάθε μέρα και μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το ΠΑΙΔΙ φέρει πρώτα το ίδιο το κράτος και μετά η οικογένεια του παιδιού και ο περίγυρος του.
Λυπάμαι, αλλά σε μια τέτοια κοινωνία και ένα τέτοιο κράτος, σαν το δικό μας, χρειάζεται πολλή δουλειά για να μπορέσουμε να πούμε ότι ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ την Ημέρα του Παιδιού.
Υ.Γ Το SkalaTimes λόγω πανδημίας έχει ακυρώσει τα τελευταία δύο χρόνια την ετήσια εκδήλωση κατά της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών που διοργανώνει κάθε χρόνο με τον εκπαιδευτικό ψυχολόγο Ανδρέα Δημητρίου. Εντούτοις, γίνεται προσπάθεια για να ετοιμάσουμε κάτι διαδικτυακό.
