Η Νέα Υόρκη γίνεται η πρώτη πόλη της Αμερικής που επιτρέπει στους αλλοδαπούς κατοίκους της να ψηφίζουν στις τοπικές εκλογές.
Σίγουρα πρόκειται για μια ιστορική στιγμή για την Αμερική.
Το τοπικό νομοθέτημα, που ψηφίστηκε με 33 ψήφους υπέρ, 14 κατά και δύο αποχές, θα επιτρέψει στους «μόνιμους κατοίκους νομίμως» και σε «πρόσωπα που διαθέτουν άδειες εργασίας στις ΗΠΑ» και διαμένουν στη Νέα Υόρκη να ψηφίζουν στις δημοτικές εκλογές ακόμη και αν δεν έχουν την αμερικανική υπηκοότητα!
Πολλοί Δημοκρατικοί στο δημοτικό συμβούλιο ξέφρασαν ικανοποίηση για την «ιστορική» απόφαση αυτή, όπως και οργανώσεις υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μεταναστών.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε, με αφορμή αυτή την είδηση, ότι οι Κύπριοι που ζουν στο εξωτερικό (Κύπριοι απόδημοι) αγωνίζονται εδώ και χρόνια για να αποκτήσουν δικαίωμα να ψηφίζουν στην ιδιαίτερη τους πατρίδα τη Κύπρο.
Εκτός από τη χώρα στην οποία διαμένει κανείς, θα έπρεπε επίσης να έχει και δικαίωμα ψήφου στην ιδιαίτερη του πατρίδα.
Σε πρόσφατη επικοινωνία του SkalaTimes με παράγοντες της Κυπριακής Παροικίας του Λονδίνου, μας είπαν: “Για να ψηφίσουν οι Κύπριοι της Βρετανίας πρέπει να έχουν εκλογικό βιβλιάριο και είναι δύσκολο, εώς και αδύνατο να στο δώσουν αν δεν είσαι μόνιμος κάτοικος Κύπρου, με αποτέλεσμα χιλιάδες Κύπριοι του εξωτερικού να μην έχουν λόγο στα όσα συμβαίνουν στην ιδιαίτερη τους πατρίδα, αφού δεν μπορούν να ψηφίσουν”.
Αναδημοσιεύουμε πιο κάτω ένα παλαιότερο άρθρο του Δρ Βασίλη Μαύρου (πρόεδρος Συνδέσμου Αμμοχώστου Βρετανίας) σχετικά με το θέμα αυτό:
Οι Κύπριοι που ζουν στο εξωτερικό, δυστυχώς, φαίνεται ότι ζουν σε μια διαρκή διάκριση σε ό,τι αφορά τα δικαιώματά τους πίσω στην Κύπρο. Το αυτόματό τους δικαίωμα να ψηφίζουν στη χώρα όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν δεν είναι εξαίρεση απ’ αυτήν τη διάκριση.
Σήμερα υπάρχουν τρεις κατηγορίες Κυπρίων της διασποράς. Είναι οι μετανάστες που ήρθαν από πολύ μικρή ηλικία τις δεκατίες του 1950 και 1960 για να βρουν βασικά μια καλύτερη ζωή ή να αποδράσουν από τη γενική αστάθεια που επικρατούσε τότε στην Κύπρο. Η απογοήτευση για αρκετούς ήταν πολύ μεγάλη όταν μετά τη μεγάλη έξοδο από τα χωριά για μια ευκαιρία για αξιοπρεπή δουλειά στις πόλεις, είδαν τα όνειρά τους να μη γίνονται πραγματικότητα. Βαριά φορολογία, ανεργία, πείνα, εξαθλίωση, διακρίσεις σε βάρος της εργατικής τάξης και υπέρ των εμπόρων, των μουκτάρηδων, των τοκογλύφων και όλων των προστατών τους, έσπρωξε αυτήν τη μερίδα των Κυπρίων στην πικρή επιλογή της προσωρινής μετανάστευσης.
Η καταπληκτική πλειοψηφία των μεταναστών της δεύτερης κατηγορίας ήταν οι αγωνιστές της εργατικής τάξης, οι οποίοι πολεμήθηκαν, κυνηγήθηκαν, προφυλακίστηκαν και καταδιώκτηκαν, και η παραμονή τους στην Κύπρο ήταν αδύνατη. Πικραμένοι και αβοήθητοι πήραν τη μεγάλη απόφαση του ξεριζωμού από τον τόπο τους αφήνοντας πίσω τις οικογένειές τους, φίλους και γνωστούς και, χειρότερα, το μεγάλο τους όνειρο για μια Κύπρο ίσων δικαιωμάτων για όλους τους κατοίκους της, άσχετα από εθνική καταγωγή ή πολιτικές πεποιθήσεις.
Η τρίτη μεγάλη κατηγορία Κυπρίων προσωρινών μεταναστών ήταν αυτή των προσφύγων της τουρκικής εισβολής του 1974, που τους κτύπησε η σκληρή μοίρα του ξεριζωμού και πήραν το δρόμο της μετανάστευσης. Για όλους αυτούς το φαρμάκι της μετανάστευσης ήταν πικρό. Εκτός του ότι ήταν μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, υπέφεραν από προβλήματα γλώσσας, διακρίσεων, ρατσισμού, άγρια οικονομική εκμετάλλευση, αβοήθητοι οικονομικά από τη φιλοξενούμενη χώρα, χάνοντας βασικά δικαιώματα κοινωνικής ασφάλισης.
Κανένας από τους μετανάστες δεν θέλησε ν’ ακολουθήσει το δρόμο αυτό. Ουσιαστικά, όλοι εξαναγκάστηκαν. Και όλοι ζουν με το όνειρο της επιστροφής στην αγαπημένη Κύπρο.
Πιστεύουμε, λοιπόν, ότι είναι πια καιρός να γίνουν οι κατάλληλες ενέργειες από πλευράς κυπριακού κράτους, για να διευκολυνθούν σε μεγάλο βαθμό όλοι αυτοί οι Κύπριοι του εξωτερικού, των οποίων η καταπληκτική πλειοψηφία επιστρέφει στις ρίζες της. Ειδική στήριξη πρέπει να δοθεί στους πρόσφυγες που εκδιώχθησαν από τα σπίτια τους και τώρα επιστρέφουν στην Κύπρο. Επίσης θα πρέπει να τους δοθούν όλα τα δικαιώματα που έχουν οι πρόσφυγες στην Κύπρο χωρίς επιπρόσθετους όρους.
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο πρέπει να ιδωθεί και το δικαίωμα ψήφου, αφού οι Κύπριοι του εξωτερικού βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε σύγκριση με άλλους μετανάστες. Όλοι οι Κύπριοι μετανάστες, που ήδη είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, έχουν το δικαίωμα να συνεχίζουν να ψηφίζουν και να ψηφίζονται. Αυτοί που δεν είναι γραμμένοι, όμως, δεν έχουν το δικαίωμα να γραφτούν, και ενώ κατοικούν στο εξωτερικό να μπορούν να ψηφίσουν. Αυτό δεν είναι σωστό και αναγνωρίζεται από πολλούς ότι είναι μια μορφή διάκρισης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δική της νομοθεσία, η οποία δίνει το δικαίωμα σε μετανάστες από την Ε.Ε. που κατοικούν στην Ε.Ε. να μπορούν να ψηφίσουν και να ψηφίζονται στη χώρα όπου είναι εγγεγραμμένοι πολίτες. Συγκεκριμένα, σε ολόκληρο τον κόσμο, περισσότερες από 115 χώρες έχουν δώσει δικαιώματα στους μετανάστες τους να έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν στις χώρες τους και να μη χάνουν αυτό το δικαίωμα στις χώρες όπου ζουν και εργάζονται.
Χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Πορτογαλία προκρατούν θέσεις στα Κουνοβούλια ειδικά για τους πολίτες τους που έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Το παράδειγμα του Μεξικού φυσικά είναι από τα πιο κλασικά παραδείγματα, όπου δέκα εκατομμύρια Μεξικανών μεταναστών που βρίσκονται και δουλεύουν στις ΗΠΑ ψηφίζουν και στις δύο χώρες. Η Ε.Ε. αποδέχεται ότι οι μετανάστες μπορούν να ψηφίσουν για γενικές εκλογές και στην χώρα όπου κατοικούν και στη χώρα από την οποία κατάγονται. Με μόνη διαφορά τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου πολίτες της Ε.Ε. δεν δικαιούνται να ψηφίζουν ή να ψηφίζονται και στις δύο χώρες. Θα πρέπει οι ίδιοι να διαλέξουν.
Όπως και οι μετανάστες από τις πιο πάνω, και πολλές άλλες χώρες, έτσι και οι Κύπριοι μετανάστες έχουν στενές σχέσεις με την πατρίδα. Σχέσεις οικονομικές και πολιτικές. Σχέσεις παράδοσης και κοινής κουλτούρας, που εκφράζονται όχι μόνο με μεμονωμένες εκδηλώσεις, αλλά με διαρκή και μόνιμη φυσική επαφή με την Κύπρο σε πολλά επίπεδα. Οι Κύπριοι μετανάστες, είτε οργανωμένοι σε παροικίες είτε ως άτομα, αποτελούν τους καλύτερους πρέσβεις της πατρίδας μας στο εξωτερικό και την αιχμή του δόρατος του αντικατοχικού μας αγώνα.
(Ο Βασίλης Μαύρου είναι Οικονομολόγος και Δόκτωρ στις Κοινωνικές )
