Στη στήλη editorial ο αρχισυντάκτης ή η αρχισυντάκτρια γράφει προσωπικές του/της απόψεις.
Όποιος διαβάζει SkalaTimes ξέρει πως αυτό κάνω πάντα στη στήλη αυτή.
Σωστές, λάθος, υπερβολικές, φορτισμένες με συναίσθημα, όπως και να είναι, είναι απόψεις και σκέψεις, (δικές μου), το περιεχόμενο της στήλης αυτής.
Για το σημερινό editorial έγραψα κάποια κείμενα, αλλά τελικά όλα μου φαίνονταν αχρείαστα και περιττά.
Αποφάσισα πως όλα αυτά που θέλω να πω, είναι μια πρόταση:
Πότε θα ξυπνήσουμε;
Εντάξει, δύο προτάσεις: Πότε θα σταματήσουμε τον εμφύλιο και να ξυπνήσουμε για τα καλά επιτέλους;
Σε ένα υπέροχο βιβλίο της Pam Grout (#1 best seller των New York Times, κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διόπτρα) με τίτλο Ε3 γράφει:
Μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες περιστρέφεται γύρω από ένα τετράχρονο αγόρι που ζητούσε επίμονα από τους γονείς του να μείνει για λίγο μόνο με την νεογέννητη αδελφή του.
Οι γονείς του, που διάβασαν μανιωδώς βιβλία για την ανατροφή των παιδιών, πίστευαν ότι αυτό δεν ήταν καλή ιδέα.
«Και αν την τσιμπήσει;» Συζητούσαν μεταξύ τους και μελετούσαν τρόπους που μειώνουν τις αντιζηλίες μεταξύ αδελφών. Αλλά υπήρχαν ακόμη χειρότερα ενδεχόμενα. «Και αν προσπαθήσει να την πνίξει με το μαξιλάρι;» Αναρωτιόνταν ανήσυχοι.
Όμως ο μικρός Τζόνι επέμενε.
«Έχουμε να συζητήσουμε ένα σημαντικό θέμα», τους είπε.
Τελικά οι γονείς του άφησαν τον Τζόνι να μπει μόνος του στο δωμάτιο της αδερφής του, ενώ οι ίδιοι περίμεναν κρυφακούγοντας έξω από την πόρτα.
Ο Τζόνι κοίταξε με αγάπη την μικρή του αδερφή, έσκυψε πάνω από την κούνια της και της ψιθύρισε «πες μου για τον θεό αρχίζω να ξεχνάω».
Αυτό το παιδί σχοινοβατούσε ακόμη ανάμεσα στο θεϊκό μεγαλείο του ανθρώπου και την πολιτισμική εκπαίδευση της κοσμοθεωρίας 1.0. Αναζητούσε μία ανάσα πνευματικού αέρα πριν συνθλίβει από τους ασφυκτικούς περιορισμούς των κυρίαρχων πολιτισμικών αντιλήψεων».
Και λίγο πιο κάτω συνεχίζει η συγγραφέας:
«Όταν γεννιόμαστε, είμαστε πελώριες γεννήτριες αγάπης. Ακτινοβολούμε μια καθαρή ενέργεια από φως και απαράμιλλη χαρά. Από μία άποψη, είμαστε σαν δελφίνια που εκπέμπουμε τα δικά μας ειδικά ηχητικά σήματα ανεπιφύλακτής αγάπης. Όταν αυτά τα κύματα της ανεπιφύλακτής αγάπης συναντήσουν τα δυσλειτουργικά μέρη της κουλτούρας μας, τα μέρη όπου έχει αναπτυχθεί η καχυποψία ή έχει απορριφθεί η χαρά, επιστρέφουν σε μας και μας δίνουν μία ένδειξη που μας είναι άγνωστη, μία ένδειξη που σημαίνει «μη αγάπη». Καθώς η απέραντη χαρά μας χτυπά πάνω σε αυτές τις άκαμπτες πεποιθήσεις και τα σκληρά συναισθήματα, μαθαίνουμε γρήγορα ευθυγραμμιζόμαστε με την ενέργεια, τις πεποιθήσεις και τις σκέψεις της κουλτούρας μας. Μαθαίνουμε να καταπνίγουμε αυτή την υπέροχη ενέργεια της καθαρής αγάπης, να την αφήνουμε να διοχετευθεί όπου μας μάθουν ότι μπορούμε να την διοχετεύουμε, και να συμβιβαζόμαστε με την παράλυση σε άλλους τομείς. Σιγά-σιγά μαθαίνουμε τους «σωστούς» ενεργειακούς κανόνες, επιτρέποντας στον εαυτό μας να ακτινοβολεί μόνο ένα μικρό ποσοστό αυτό που πραγματικά είμαστε».
Εύχομαι να ξαναθυμηθούμε πως είμαστε πελώριες γεννήτριες αγάπης, να αμφισβητήσουμε το μαύρο για το οποίο τα περισσότερα ΜΜΕ, το μεγαλύτερο ποσοστό γύρω μας και άλλοι προσπαθούν να μας πείσουν. Και να ξυπνήσουμε!
Δεν ευθύνεται η πανδημία για την ανθρωποφαγία, την επιθετικότητα και όλα όσα βλέπουμε γύρω μας, η ευθύνη είναι ολόδικη μας που τα επιτρέπουμε ή γινόμαστε κομμάτι τους.
Η αλλαγή του κόσμου θα ξεκινήσει πρώτα από εμάς.
Το καλύτερο αύριο θα ξεκινήσει πρώτα από τον εαυτό μας. Το φως που ψάχνουμε πρέπει πρώτα να το δώσουμε εμείς. Εμείς…..Ναι εμείς, ή όσοι τουλάχιστον πιστεύουμε στο φως. Στο όποιο φως. Στην όποια καλοσύνη. Στην όποια αγάπη. Στο όποιο καλό. Στον όποιο Θεό. Στο όποιο Σύμπαν.
Καλά Χριστούγεννα, καλές γιορτές.
Αγάπη και Υγεία.
Γιώτα Δημητρίου
