Γράφει η Νίκη Ζάρου
Εκπαιδευτικός/Αρθρογράφος
Αν μη τι άλλο το 2021 εκπνέει όπως διάβηκε. Απρόσμενο, καταστροφικό, μας καθηλώνει σπίτι, χωρίς προειδοποίηση ούτε καν όπως την Καρμέλ την καημένη. Που παρόλες τις προειδοποιήσεις, δεν ήρθε πότε.
Ένα τέλος όπως του αξίζει λοιπόν.
Φεύγει το 2021, κι αφήνει πίσω του πληγές. Πολλές. Πληγές συναισθηματικές, κοινωνικές, οικονομικές. Άρχισε το 2020 αλλά τότε ήταν αλλιώς. Ήταν #θατακαταφερουμε #μαζιμπορουμε. Όταν δεν έβγαινε το “μαζί” έγινε ο καθένας μόνος του ή διαχωρισμός ομάδων. Έγινε κάτι άλλο.
Περάσαμε στον εμβολιασμό για να πάρουμε τη ζωή μας πίσω. Δεν την πήραμε. Πρώτη δόση. Δεύτερη δόση. Τρίτη δόση. Κι ακόμα δεν αναχαιτίστηκε η πανδημία. Δέλτα μετάλλαξη, Όμικρον μετάλλαξη. Δεν κολλούν, δεν μεταδίδουν οι εμβολιασμένοι μας λέγανε. Όχι! Και μεταδιδουν και κολλούν μας λένε τώρα. Αλλά νοσούν πιο λίγο, λένε.
Τα μέτρα εκβιαστικά. Κάποια με λογική, αρκετά παράλογα. Η εκκλησιά σχεδόν πάντα εξαιρείται των μέτρων. Δεν κολλά εκεί;
Άνθρωποι ζουν στα όρια της φτώχειας. Υποφέρουν. Δεν τα λεν όλοι. Το παλεύουν όπως μπορούν. Πολλοί έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους, άλλοι έχασαν τις δουλείες τους. Ο ιστός της κοινωνίας απειλείται συθέμελα.
Αυτό δε θα αλλάξει με μια ευχή για το νέο έτος.
Θα αλλάξει με συλλογικότητα.
Θα αλλάξει με προσπάθεια.
Θα αλλάξει αν όλοι αντιληφθούμε ότι είμαστε το μόνο που έχουμε. Ο ένας τον άλλο.
Αυτή είναι η δική μου ευχή για το νέο έτος. Ψάξτε μέσα σας κι όσο μπορείτε αγαπήστε εσάς και τον άνθρωπο. Έχουμε δρόμο ακόμα και δεν ξέρουμε τι επιφυλάσσει το νέο έτος για όλους.
Στα καλύτερα που έρχονται το 2022 και την αντιμετώπιση όλων των υπολοίπων με υγεία… Να στε καλά εσείς και όσοι αγαπάτε.
