Της Ελίνας Λούκας
Είναι πρωί Κυριακής, μιας αλλιώτικης Κυριακής, όχι σαν αυτές που κάποτε μοσχοβολούσαν κατάνυξη, που ξύπναγες με τις φωνές και τα χαμόγελα των παιδιών, να αντηχούν ανέμελα από γειτονιά σε γειτονιά και να ετοιμάζονται με δίψα ψυχής να πάνε στον Ναό για να ευχαριστήσουν Εκείνον για όλα όσα έχουν, αλλά και για όλα όσα επέτρεψε να μην έχουν, γιατί Αυτός ξέρει….
Αυτές οι Κυριακές που ποθούσε η ύπαρξη την ευλογία που θα τους οδηγήσει στον προορισμό που Αυτός έχει ετοιμάσει για τα παιδιά Του. Βλέπετε η εμπιστοσύνη δεν είναι απλά μεγάλη υπόθεση, είναι η αρχή κάθε υπέροχου τέλους που δεν τελειώνει ποτέ γιατί ζει αιώνια.
Κάποτε μυρόβλιζε αγάπη, αναπολεί η Οριάνα… έρεε φως από τα μάτια των ανθρώπων, θυμάται, και η άχνα του καλού λόγου είχε μια άλλη μαγεία, από αυτή που ξυπνούσε τα πνεύματα!
Άπλετο φως έμπαινε από τα παντζούρια του δωματίου της, έλαμψαν τα βλέφαρα της, ένιωσε το χάιδεμα του πατέρα της να την ζεσταίνει και το δωμάτιο γέμισε με την δική του αύρα, να την καθησυχάζει αγκαλιάζοντας την τρυφερά σαν πνεύμα αστραπιαίο, αδούλωτο και ελεύθερο να κυριαρχεί επάνω σε όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις της και να τις ενισχύει την θέληση, να της απαλύνει τον πόνο της πληγωμένης της καρδιάς και να τις εμπνέει θάρρος και αισιοδοξία να συνεχίσει τον «δύσκολο» αγώνα της ζωής.
Τότε που οι Κυριακές ήταν χαρμόσυνες… Η θύμηση μένει εκεί όπου η ψυχή βρίσκει την παρηγοριά της.
Αυτά τα αξέχαστα πρωινά Κυριακής όπου άνοιγε τα μάτια, με την αίσθηση της μυρωδιάς των γλυκών που έφτιαχνε η μαμά της, μοσχοβολούσε η γειτονιά και την θυμάται που φόραγε αυτά τα ζωηρά σε χρώματα φορέματα από λουλούδια, που αναδείκνυαν την γλυκιά της όψη και το χαμόγελο της, που φώτιζε τα σύμπαντα.
Με ένα ποτήρι ζεστή σοκολάτα να την περιμένει στο τραπέζι, μαζί με τα αδέρφια της να ανταλλάζουν πειράγματα… Πόσο χαμόγελο είχαν αυτές οι Κυριακές και ο απόηχος του γέλιου εξυμνούσε την “ευτυχία» που είχανε βιώσει κάποτε!
Τότε που η ανεμελιά έβγαζε τα φτερά της νεανικής αθωότητας και τρέχανε ελεύθερα στα λαγκάδια, στα ολοπράσινα λιβάδια για να γίνουν ένα με την φύση, να γειωθούν από αυτήν, να νιώσουνε την ιδιαιτερότητα που τους πρόσφερε η ενέργεια της, η πλάση όλη, γιατί αυτή τα αγκάλιαζε και συνεχίζει να τα φροντίζει έτσι όπως της όρισε ο Θεός να κάνει…
Γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να κατοικεί σε μία κοινωνία που οι συνάνθρωποι του θα σέβονται την περιουσία του, θα ευλαβούνται την προσωπικότητα του και κανείς δεν θα τολμά να στραγγαλίσει το δίκαιο του.
Ζητά μια κοινωνία που κανείς να μην έχει την δύναμη να του αφαιρεί το πολύτιμο αγαθό της προσωπικής του ελευθερίας.
Πως άλλαξαν έτσι τα πράγματα σκέφτεται η Οριάνα, πώς πέρασαν τα χρόνια, που πήγαν όλοι;
Και ακούγεται η γλυκιά φωνή της μανας της που την καλεί… «Οριάναααα είναι ώρα να έρθεις σπίτι» και τρέχει γεμάτη ενέργεια σαν σίφουνας διασχίζωντας τα χωράφια για να πάει στη ζεστασιά του σπιτικού της που την περίμενε όλοι η οικογένεια για να δειπνήσουν μαζί στο «τελευταίο» επίγειο δείπνο που θα επισφράγιζε τη δική τους ιστορία και που όλοι θα έπαιρναν μαζί τους τις στιγμές και τις αναμνήσεις που καταγράφηκαν επάνω στην ύπαρξη τους!
Οι καμπάνες κτυπούν χαρμόσυνα με την ανάδυση του ήλιου που έρχεται να φέξει την μέρα, να φωτίσει τις ψυχές και να θερμάνει τους οφθαλμούς για να μπορούν να το αντικρίζουν χωρίς να καίγονται από τις σπίθες του.
Τα δικά της μάτια παίρνουν ένα χρυσοκίτρινο χρώμα και βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν, πέραν από αυτό που βλέπουν!
Μέσα από τον κύκλο της καθημερινής μας ζωής, περνούν άνθρωποι απλοί, αλλά φωτεινοί, σαν τα μικρά αστεράκια που φεγγοβολούν τις νύχτες στον ουρανό και που δεν προσέχουμε ιδιαίτερα. Είναι οι «ωραίες ψυχές» που αθόρυβα αλατίζουν τον κόσμο μας και τον συντηρούν ακόμα….
Βγήκαμε από τα χέρια μιας ανώτερης δύναμης και οφείλουμε, ως δημιουργήματα Του να αναγνωρίζουμε Εκείνον που μας έδωσε πνοή και λόγο Ύπαρξης .
Εκείνον που μας κατέστησε Άρχοντες και Βασιλείς της γης αυτής.
Και να είμαστε βέβαιοι ότι από την γη του δικού μας πλανήτη, που μπορεί να τον διαισθανόμαστε σαν τόπο σκλαβιάς να τον παραδώσουμε στις επόμενες γενιές σαν τόπο ελευθερίας και αφύπνισης…
Και μην ξεχνάς να γυρνάς το κεφάλι ψηλά καμιά φορά… γιατί από εκεί γίνονται όλα τα θαυματα και από εκεί παίρνει παρηγοριά η ψυχή… μόνο από Εκεί!
Καλή Κυριακή σας εύχομαι, σαν αυτές που κάποτε μοσχοβολούσαν κατάνυξη!
*Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την γραπτή έγκριση του SkalaTimes
