Το μουσικό του ταξίδι ξεκίνησε νωρίς, πολύ πριν τις σπουδές του στο Λονδίνο, από τα μαθητικά του κιόλας χρόνια. Ήξερε πως η αγάπη του ήταν το τραγούδι, στην συνέχεια όμως αγάπησε και σπούδασε και κλασικό θέατρο. Είχε την τύχη στα πρώτα του βήματα να συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα όπως ο Γιάννης Σπανός, ο Γιώργος Χατζηνάσιος και ο Κώστας Χατζής, ενώ μέντορας του, όπως ο ίδιος τονίζει, ήταν και παραμένει ο Σταύρος Σιδεράς.
Σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, ο ταλαντούχος τραγουδιστής με την μαγική φωνή μιλά στο SkalaTimes. Με ιδιαίτερη χαρά λοιπόν κουβεντιάσαμε με τον Ανδρόνικο. Για την μέχρι σήμερα πορεία του, για τη ζωή του στην Αθήνα, για την κρίση της πανδημίας και όχι μόνο, για την αγάπη του για τη Λάρνακα και για άλλα πολλά. Με μια ωριμότητα, αλλά και με ενσυναίσθηση ο Ανδρόνικος αντιλαμβάνεται την ευθύνη του να δηλώνει κανείς «καλλιτέχνης» στις μέρες μας. «Ναι, σαφώς και νιώθω την ευθύνη. Ίσως επειδή από τα πρώτα βήματα της καλλιτεχνική μου πορείας , είδα τη πειθαρχία μιας άλλης εποχής από ανθρώπους που είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί τους», λέει ανάμεσα σε άλλα.
Της Γιώτας Δημητρίου
Ανδρόνικε η δική σου αγάπη και ενασχόληση με τη μουσική πότε θυμάσαι να ξεκίνησε;
Ξεκίνησε από την παιδική ηλικία, εντελώς αθώα και ερασιτεχνικά φυσικά.
Σε πρώτη φάση είχαμε καταλάβει –τόσο εγώ όσο και η οικογένεια μου- ότι με ενδιαφέρει η μουσική και το τραγούδι και ότι θα ήθελα να τα ακολουθήσω. Σε ηλικία 15 ετών ξεκίνησα μαθήματα κλασικού τραγουδιού με τη Τσβέτα Χριστοφόρου και κιθάρας/θεωρίας με τον Σπύρο Σπύρου. Μιλάμε βεβαίως για μια εποχή που δεν είχαμε τα reality και talent shows για να πάρω ιδέες, ούτε τα social media. Ήταν κάτι αυθόρμητο που ξεκίνησε από καθαρή αγάπη. Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τους δυο δασκάλους μου με τους οποίους διατηρώ φιλική πια σχέση μέχρι και σήμερα.
Στη συνέχεια ανακάλυψα ότι με ενδιέφερε εκτός από το τραγούδι και το θέατρο, και σκέφτηκα να τα συνδυάσω. Έτσι ακολούθησα ως μαθητής μια κατεύθυνση musical theatre, κάτι το οποίο αργότερα σπούδασα, στην Αγγλία.
Ωστόσο, όταν πήγες για σπουδές στο Λονδίνο αρχικά σπούδασες Διοίκηση επιχειρήσεων και marketing. Σωστά;
Ναι.
Ποιοι ήταν οι λόγοι που σε ώθησαν να ακολουθήσεις αρχικά αυτές τις σπουδές που δεν είχαν σχέση με αυτό που αγαπούσες; (Μουσική και Θέατρο) Ήταν ενδεχομένως η ανασφάλεια που νιώθουν πολλά παιδιά όταν ακολουθούν σπουδές που έχουν να κάνουν με διάφορες τέχνες;
Η αλήθεια είναι ότι την τότε εποχή με είχε παροτρύνει η οικογένεια μου να ακολουθήσω κάτι διαφορετικό. Είχα καταλάβει ότι πραγματικά οι κλάδοι της οποιασδήποτε τέχνης δημιουργούν μια ανασφάλεια όσον αφορά στο επαγγελματικό μέλλον. Ωστόσο, αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα την αξία μιας σφαιρικής εκπαίδευσης. Σε πολύ νεαρή ηλικία τα όνειρα και ο ενθουσιασμός δεν σε αφήνουν να το αντιληφθείς, αλλά με τα χρόνια το καταλαβαίνεις. Οποιαδήποτε άλλη σπουδή δεν πάει χαμένη, αντιθέτως μπορεί να βοηθήσει.
Βέβαια στην εποχή που ζούμε, με την μορφή που έχουν πάρει πλέον οι τέχνες, το marketing βοηθά σήμερα ένα καλλιτέχνη, άρα όταν έχει γνώσεις σε αυτό το τομέα, σίγουρα τον βοηθά.
Συμφωνώ. Αλλά θέλω να πω ότι πλέον το επάγγελμα του τραγουδιστή, έτσι όπως το βλέπω εγώ μετά από 12 χρόνια, έχει αλλάξει μορφή. Έχουμε γίνει πλέον και παραγωγοί εμείς οι τραγουδιστές. Έχουμε αναλάβει όλη την ευθύνη του πακέτου. Στο παρελθόν αυτή την ευθύνη την είχαν τρίτα άτομα, τα οποία μπορούσαν να είναι και πιο αντικειμενικοί, ίσως. Είτε αυτά τα άτομα ήταν κυνηγοί ταλέντων, είτε ήταν δισκογραφικές εταιρείες. Οι μεσάζοντες δεν υπάρχουν πλέον και έτσι ο τραγουδιστής καλείται να είναι και παραγωγός του εαυτού του και πολλά άλλα.
Το ότι αναγκάζεται να παίξει κι άλλους ρόλους επηρεάζει το δημιουργικό κομμάτι;
Ενδεχομένως ναι, αλλά είναι κάτι το οποίο στις μέρες μας είναι αναγκαίο. Η σύγχρονη εποχή το επιβάλλει, άρα αφού αυτά είναι τα δεδομένα, το βλέπουμε μόνο θετικά.
Μετά τις σπουδές σου στην Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing στο Λονδίνο, ακολούθησες σπουδές μουσικού και κλασικού θεάτρου στο Central School of Speech and Drama του Λονδίνου. Στην ίδια σχολή σπούδασες αργότερα υποκριτική (Κλασικό θέατρο). Θέλω να μου πεις λίγο γι αυτές τις σπουδές και αν ήταν καθοριστικές στην προσωπικότητα και μετέπειτα σου πορεία.
Καταρχάς να πω ότι παράλληλα με τις πρώτες μου σπουδές παρακολουθούσα συνάμα και μαθήματα μουσικής, κλασικό τραγούδι και πιάνο. Αργότερα στο Central School of Speech and Drama είπα να ασχοληθώ περισσότερο –τουλάχιστον ως εκπαίδευση και ως σπουδή- με το θέατρο επειδή ήταν κάτι που ανέκαθεν με γοήτευε.
Ήταν πολύ σημαντικές και απαιτητικές σπουδές, δύσκολες θα έλεγα. Ειδικά για κάποιον που συνδυάζει μουσική και θέατρο. Ξέρετε, παρόλο που οι δύο χώροι μοιάζουν, είναι αδελφικοί χώροι, εντούτοις διαφέρουν και πολύ, ως προς την πειθαρχία τους.
Το αγάπησες το θέατρο;
Οπωσδήποτε το αγάπησα και το αγαπώ. Αλλά όπως είπα, επειδή είναι κάτι διαφορετικό από τη μουσική που απαιτεί ένα άλλο είδος πειθαρχίας, μόρφωσης και εκπαίδευσης, ένιωθα έντονα την ευθύνη να μπω σε αυτό τον καινούριο χώρο με απόλυτο σεβασμό.
Δεν μπορείς να περάσεις από τη μουσική στο θέατρο, απαιτούνται άλλοι κώδικες γνώσεων…
Κοίταξε, κάποιοι ίσως να μπορούν, να είναι αυτόφωτοι. Εγώ δεν μπορούσα. Ένιωσα ότι χρειαζόμουν και τις σπουδές και την εμπειρία και σίγουρα πολλά χιλιόμετρα πάνω στη σκηνή, κάτι το οποίο ακόμη χρειάζομαι, για να μπορώ να πω ότι πάω καλά στο χώρο του θεάτρου.
Παρόλο το νεαρό της ηλικίας σου έχεις μια ωριμότητα και ευθύνη απέναντι στις δύο τέχνες τις οποίες σπούδασες. Μουσική και θέατρο.
Ναι, σαφώς και νιώθω την ευθύνη. Ίσως επειδή από τα πρώτα βήματα της καλλιτεχνική μου πορείας , είδα τη πειθαρχία μιας άλλης εποχής από ανθρώπους που είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί τους» Και με αυτή την ευκαιρία θα ήθελα να αναφέρω τον άνθρωπο που με βοήθησε να ξεκινήσω στο καλλιτεχνικό χώρο. Είναι ο συνδημότης μας, ο Σταύρος Σιδεράς. Είχε αναλάβει ως παραγωγός τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο. Μέχρι και σήμερα τον συμβουλεύομαι μιας και η γνώμη του είναι πολύ σημαντική για εμένα.
Η μουσική σου πορεία μέχρι στιγμής έχει σημαντικές συνεργασίες. Ακόμη και την πρώτη σου δισκογραφική δουλειά την είχαν υπογράψει σημαντικά ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής. Ο Γιάννης Σπανός, ο Γιώργος Χατζηνάσιος και ο Κώστας Χατζής ενώ ο παραγωγός του δίσκου ήταν ο μέντοράς σου όπως έχεις ήδη πει, ο Σταύρος Σιδεράς και ο μαέστρος Γιώργος Παγιάτης. Νιώθεις ότι φάνηκες τυχερός στην αρχή της πορείας σου;
Σίγουρα νιώθω τυχερός και γι αυτό ευχαριστώ πάντα τον Σταύρο Σιδερά ο οποίος μαζί με τον Γιώργο Παγιάτη ήταν οι άνθρωποι που ουσιαστικά με βοήθησαν στα πρώτα μου βήματα, σε ένα ενδεχομένως δύσκολο ξεκίνημα. Με τέτοια ονόματα όπως είναι αυτά που έχουμε αναφέρει, η ευθύνη για μένα ήταν τεράστια κι όχι απλώς μεγάλη. Ήμουν πραγματικά τυχερός στο ξεκίνημα μου και παράλληλα άτυχος, όχι μόνο εγώ αλλά γενικότερα η γενιά μου, για την εποχή στην οποία ξεκινούσα.
Γιατί;
Επειδή ξεκίνησα το 2009 όταν η κρίση ήταν στις αρχές της. Μια κρίση η οποία εν τέλει δεν ήταν μόνο οικονομική, αλλά ήταν και είναι κοινωνικοοικονομική, επηρεάζει τις τέχνες, κτλ.
Εσύ ωστόσο Ανδρόνικε, ακόμη και στη δεύτερη σου δισκογραφική δουλειά είχες συνεργασίες με σπουδαίους δημιουργούς. Ήταν οι Αντώνης Μιτζέλος, Στέφανος Κορκολής και Ευσταθία πάνω σε στίχους των Κυριάκου Ντούμου, Ρεβέκκας Ρούσση, Μαρίας Παπαδάκη, Ευσταθίας, Σαλίνας και Λίνας Δημοπούλου. Ήταν ένα βάρος ευθύνης από τα πρώτα σου βήματα εσύ να συνεχίζεις να συνεργάζεσαι με μεγάλα μουσικά ονόματα;
Σαφώς και ήταν… και εξακολουθεί να είναι. Σαφώς και θα έχω πάντα την ανάγκη να δικαιώσω τα τραγούδια που μου εμπιστεύτηκαν μεγάλοι δημιουργοί, κι όσο μεγαλώνω μεγαλώνει και η ευθύνη μιας και την αντιλαμβάνομαι καλύτερα, σε σχέση με την πιο αθώα ηλικία που πρωτοξεκινούσα, όπου ο ενθουσιασμός ενδεχομένως να συνοδευόταν με μια «άγνοια κινδύνου».
Αυτό προϋποθέτει βεβαίως να καταφέρουν τα τραγούδια να βρουν και τον αποδέκτη τους, τον κόσμο που τα αγαπά. Η δουλειά μας ξεκινά και τελειώνει με αυτό. Στην επαφή μας με το κοινό, να βρούμε εμείς τον κόσμο μας και ο κόσμος αυτός εμάς, για να επικοινωνήσουμε.
Αναφέρθηκες προηγουμένως στην ατυχία του να ξεκινάς σε μια εποχή κρίσης. Αλήθεια, ένιωσες ποτέ να αποθαρρύνεσαι και να νιώθεις ότι θες να τα παραιτήσεις;
Ναι….. μέχρι σήμερα!
Τι εννοείς;
Ναι, το σκέφτομαι! Αλλά η αγάπη μου για το τραγούδι με επαναφέρει στις αρχικές μου ρυθμίσεις που μου δίνουν το κουράγιο και τη δύναμη να συνεχίσω ξανά και ξανα.
Θεωρώ ότι στην εποχή μας με όλες τις κρίσεις (κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική, κρίση αξιών, κτλ) είναι φυσιολογικό να «πέφτουμε», να αναθεωρούμε και να σηκωνόμαστε. Μέχρι τώρα έχω φανεί δυνατός και συνεχίζω. Ναι, κάποιες στιγμές λυγίζεις. Ιδιαίτερα αν σκεφτούμε ότι τα τελευταία δύο χρόνια οι όποιες κρίσεις έχουν συνδυαστεί και με την κρίση της πανδημίας που εδώ στην Ελλάδα -που ζω- επηρέασε πάρα πολύ τον καλλιτεχνικό κόσμο, σταμάτησε κάθε είδος μουσικής. Ε, τότε αντιλαμβάνεστε πως μιλάμε για μια αποθάρρυνση που θεωρώ πως είναι απόλυτα φυσιολογική.
Πόσα χρόνια μένεις Αθήνα;
Δώδεκα.
Θεωρείς ότι για να χτίσει κανείς καριέρα στο τραγούδι πρέπει να βρίσκεται εκτός Κύπρου;
Είδαμε αρκετά παραδείγματα ανθρώπων στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια που ανέβηκαν ενώ παρέμειναν στο νησί. Ο λόγος που προσωπικά με έφερε στην Αθήνα ήταν η ενασχόληση μου με την δισκογραφία, παρόλο που πλέον με το διαδίκτυο και την τεχνολογία μπορεί κανείς να έχει τη βάση του και στην Κύπρο. Προσωπικά επέλεξα να είμαι Αθήνα.
Ωστόσο, σπούδασες στην δεύτερη Μητρόπολη του κόσμου -μετά την Νέα Υόρκη, σπούδασες στο Λονδίνο που όλοι ξέρουμε τι γίνεται εκεί όσον αφορά και στις τέχνες. Πέρασε από το μυαλό σου να έμενες μόνιμα Λονδίνο;
Στιγμιαία. Όταν είδα γενικότερα το επίπεδο των παραστάσεων στο μουσικό θέατρο το οποίο με ενδιέφερε και εξακολουθεί να με ενδιαφέρει. Ναι, μου πέρασε η σκέψη από το μυαλό. Αλλά, η καρδιά μου πάντα χτυπούσε και χτυπά για μεσογειακές χώρες. Θεωρώ ότι η καλύτερη επιλογή για μένα, για την ιδιοσυγκρασία μου, για τη ζωή μου, τουλάχιστον για τη προσωπική μου ζωή, θα ήθελα να ζω όπως ζω τώρα, σε μια μεσογειακή χώρα που μου ταιριάζει περισσότερο. Το Λονδίνο δεν μου ταιριάζει. Το Λονδίνο ήταν αποκλειστικά για τις σπουδές μου, για συγκεκριμένη περίοδο την οποία είχα οριοθετήσει ότι με το τέλος των σπουδών μου θα επέστρεφα, είτε Κύπρο, είτε Ελλάδα. Κάτι για το οποίο δεν έχω μετανιώσει.
Παρόλο το νεαρό της ηλικίας σου, μιλάς αρκετά ώριμα, θα ήθελα λοιπόν να σε ρωτήσω αν νιώθεις ότι υπήρξε ένα μεγάλωμα της προσωπικότητας σου μέσα από την ενασχόληση σου με τις τέχνες της μουσικής και του θεάτρου, όλα αυτά τα χρόνια.
Ίσως και να υπήρξε. Δεν είναι κάτι που μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είμαι διαφορετικός, το μόνο σίγουρο είναι ότι ακολουθώ μια πορεία την οποία με αγάπη επέλεξα και νιώθω ευγνώμων προς τους γονείς μου που με στήριξαν στην απόφαση μου αυτή. Είχα και έχω την χαρά και την ευλογία να αναπτυχθώ μέσω των τεχνών της μουσικής και του θεάτρου.
Κατάγεσαι από τη Λάρνακα, πόσο συχνά έρχεσαι στη πόλη μας;
Κάθε χρόνο έρχομαι, κάποιες φορές δυο φορές το χρόνο, κάποτε περισσότερες, για οικογενειακούς, προσωπικούς και επαγγελματικούς λόγους. Προσπαθώ συνήθως να τα συνδυάζω.
Σου λείπει η Λάρνακα;
Σίγουρα! Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, μέχρι τα 20 μου έζησα και μεγάλωσα στην πόλη μας.
Τι σου λείπει;
Μου λείπουν οι γειτονιές, οι κοντινές αποστάσεις, οι φίλοι, οι συγγενείς, οι γνωστοί, το πόσο δεμένοι είμαστε… Ξεχωρίζω τη Λάρνακα από τις υπόλοιπες πόλεις της Κύπρου. Ίσως επειδή γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ, ίσως επειδή παραμένει μια μικρή πόλη, που φυσικά αναπτύσσεται και μπράβο σε όσους βοηθούν να αλλάζει προς το καλύτερο, διότι την αγαπάμε μεν αλλά θέλουμε να εξελίσσεται δε.
Παρακολουθείς δηλαδή τις εξελίξεις στη πόλη μας;
Ανελλιπώς!
Τι θα ήθελες να δεις να αλλάζει στη Λάρνακα;
Θα ήθελα αυτό που θέλουν όλοι όσοι ασχολούνται με τα καλλιτεχνικά, περισσότερη συμμετοχή του κόσμου σε πολιτιστικές εκδηλώσεις. Υπάρχουν πλέον και οι υποδομές, τα θέατρα, και φυσικά οι καλλιτέχνες.
Η Λάρνακα βέβαια είναι μια μικρή πόλη και είναι άδικο να τη συγκρίνουμε με μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Σήμερα που σε βρίσκουμε καλλιτεχνικά Ανδρόνικε;
Σήμερα είμαι στη φάση που ακούω τραγούδια από διάφορους δημιουργούς, όλων των γενεών, είμαι ανοικτός στο να ακούω καινούρια πράγματα, ιδέες, ενορχηστρώσεις, μουσικές, στίχους και πλέον συνειδητά δεν θεωρώ ότι πρέπει να κυκλοφορώ ένα νέο τραγούδι κάθε κάποιους μήνες. Πλέον παίρνω το χρόνο μου, δοκιμάζω, πειραματίζομαι για το καλύτερο εφικτό αποτέλεσμα. Τόσο εγώ όσο και η ομάδα μου. Το τραγούδι θεωρώ ότι είναι μια ομαδική δουλειά, ενδεχομένως όπως και στο θέατρο, με τη διάφορα ότι στο τραγούδι βγαίνει κάποιος μπροστά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει μια ομάδα πίσω, η οποία στηρίζει τον τραγουδιστή. Για να υπάρξει τραγούδι μιλάμε για ομάδα.
Όσο περνούν τα χρόνια νιώθεις να γίνεσαι πιο απαιτητικός από τον εαυτό και τους συνεργάτες σου;
Πιο απαιτητικός σίγουρα, ελπίζω όχι πιο ιδιότροπος (γέλια!) Πλέον με ενδιαφέρουν περισσότερο οι διαπροσωπικές σχέσεις με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι και όχι μόνο το καλλιτεχνικό κομμάτι.
Δηλαδή;
Αν σε μια δουλειά βρίσκω ότι δεν υπάρχει καμία συνεννόηση ή καμία χημεία, τότε προτιμώ να απέχω, να μην την κάνω ποτέ και ας είχε τη μεγαλύτερη καλλιτεχνική επιτυχία που θα γνώριζα.
Άρα για σένα μετράνε πολύ οι ανθρώπινες σχέσεις.
Ναι, είναι το παν για μένα οι ανθρώπινες σχέσεις.
Η φιλία τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
Πρωταρχικό. Ίσως η μεγάλη αγάπη που έχω για τη πόλη μου να οφείλεται στους φίλους μου. Στη Λάρνακα μένουν οι φίλοι μου, οι κουμπάροι μου, το βαφτιστήρι μου. Αυτό είναι που με δένει τόσο με την πόλη μου, πέρα από την οικογένεια μου
Μέσα στο μυαλό σου παίζει καθόλου το σενάριο να επιστρέψεις μόνιμα κάποια στιγμή στη Κύπρο;
Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, δεν με ενδιαφέρει το πλάνο του που θα ζήσω, περισσότερο με ενδιαφέρει να μπορώ να πραγματοποιήσω όσα σχεδιάζω και ονειρεύομαι και όχι το που θα τα κάνω. Δεν αποκλείω κανένα ενδεχόμενο, αλλά δεν βλέπω κάποιο πλάνο επιστροφής στο παρόν στάδιο.
Θα έλεγες ναι σε μια θεατρική δουλειά στη Κύπρο;
Αν ήταν στα δικά μου μέτρα και αισθητική και αν ένιωθα ότι μπορώ να ανταπεξέλθω στο ρόλο, ναι, φυσικά. Το έχω κάνει έτσι κι αλλιώς, έτυχε να έρθω στην Κύπρο για μια δουλειά. Να ευχαριστήσω σε αυτό το σημείο την Βαλεντίνα Σοφοκλέους για την ευκαιρία που μου έδωσε το 2012. Έπαιξα μαζί της θέατρο με μια υπέροχη ομάδα (Παρασκευή Αναστασίου, Βασίλης Παφίτης, κ.α). Παρόλο που ζούσα Αθήνα, είχα έρθει Κύπρο γι αυτή την παράσταση και ήταν μια πολύ δημιουργική και όμορφη καλλιτεχνικά για μένα χρονιά.
Είσαι ανοικτός σε θεατρικές προτάσεις.
Ναι, φυσικά, είμαι.
Παρόλο που απόλαυσα την κουβέντα μας και νομίζω θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες, θα ήθελα να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη για τώρα, να σε ευχαριστήσω για το χρόνο σου και να σου ζητήσω να στείλεις το δικό σου μήνυμα στους αναγνώστες του SkalaTimes.
Να ευχηθώ υγεία πάνω από όλα, πλέον το έχουμε εμπεδώσει ότι η υγεία είναι το πιο σημαντικό. Να βάζουμε στόχους, να ονειρευόμαστε και να αλλάζουμε καταστάσεις και κατεστημένα όταν κάτι βλέπουμε πως δεν λειτουργεί σωστά. Να τολμάμε!
Και όσον αφορά τη Λάρνακα, ευτυχώς που υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι ανοικτοί σε ιδέες που μπόρεσαν να πάρουν την Λάρνακα μπροστά. Δεν είναι πολλοί. Είναι λίγοι. Αλλά όσα κάνουν προκύπτουν από την αγάπη τους για τη πόλη μας και τέτοιους θέλουμε για τη Λάρνακα μας.
Να παλεύουμε για τα όνειρα μας, όσο μπορούμε κι όσο αντέχουμε.
Έχεις κάποιο απόφθεγμα ή στίχο που τον χρησιμοποιείς σαν φάρο ζωής;
Νομίζω στηρίζομαι περισσότερο σε ανθρώπους παρά σε αποφθέγματα. Αντλώ δύναμη και έμπνευση από εκείνους και όχι από ατάκες.
- Απαγορεύεται η αναδημοσίευση της συνέντευξης χωρίς τη γραπτή έγκριση του SkalaTimes
