Αν νομίζετε πως είναι μόνο ένας πολύ καλός και πετυχημένος σεναριογράφος, ηθοποιός, σκηνοθέτης, κάνετε λάθος. Είναι επίσης και εξαιρετικός συγγραφέας και αυτό δεν το λέει μόνο η πένα του, αλλά και ο τρόπος που σκέφτεται και λειτουργεί. Βιώνει τη ζωή σαν συγγραφέας. Συμφωνεί με τον Aaron Sorkin ότι τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν υλικό για συγγραφή, ακόμη και η πιο απλή σκηνή από την καθημερινότητα μας.
Οι συζητήσεις μαζί του μπορούν να κρατήσουν για ώρες, λίγο το υπέροχο μυαλό του, λίγο ο τρόπος που τα λέει, ωστόσο, μην ξεγελαστείτε πως θα γίνει φίλος σας, όχι, μην μπερδεύεστε, δύσκολα κάνει φιλίες.
Ο Φώτης Γεωργίδης, ο καλλιτέχνης που έφερε το κάτι διαφορετικό στην Κυπριακή TV, με τη πετυχημένη σειρά «Καμπινγκ», μιλά στο SkalaTimes και μιλάει για όλα, ή τουλάχιστον για όλα όσα αξίζει να πούμε.
Της Γιώτας Δημητρίου
Υπήρξες σκηνοθέτης στο θέατρο, ηθοποιός, σεναριογράφος. Έκανες θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφο. Και τώρα σε βλέπουμε να γράφεις και να πρωταγωνιστείς για δεύτερη σεζόν στην πολύ πετυχημένη σειρά του ΑΛΦΑ «Κάμπινγκ». Μια σειρά, που είτε την παρακολουθεί κανείς, είτε όχι, είναι γεγονός πως είναι κάτι το διαφορετικό και πετυχημένο στην Κυπριακή TV. Η ερώτηση μου λοιπόν είναι η εξής: Πιστεύεις ότι η επιτυχία του «Κάμπινγκ» οφείλεται και στην πείρα που «μάζεψες» όλα αυτά τα χρόνια;
Κατά ένα 70-80 τοις εκατόν, ίσως ναι. Κακά τα ψέματα, παίζοντας έργα ένας ηθοποιός στην καριέρα του, αν παίξει 30-40 έργα, όσα τελοσπάντων παίζουμε στην Κύπρο, δεν είναι όλα ωραία. Υπάρχουν έργα τα οποία ανεβαίνουν και είναι τρισάθλια. Ο ηθοποιός όμως καλείται να παίξει σε αυτά τα έργα και να τα νιώσει. Εκεί λοιπόν «ζυμώνεται» ο ηθοποιός, έρχεται αντιμέτωπος με πάρα πολλά αδιέξοδα, ψυχολογικά, με το ρόλο του, με τον εαυτό του, αν είναι ικανός ή όχι, τα οποία μετά –αυτό που λες- έρχονται να στο «ξεπληρώσουν». Οι δυσκολίες έρχονται να σε ξεπληρώσουν.
Άρα αυτό που λες είναι αισιόδοξο, λες ότι ακόμη και μια αποτυχία να βιώσει ένας καλλιτέχνης, εντούτοις αν την αξιοποιήσει σωστά μπορεί να τον καλλιεργήσει με τέτοιο τρόπο ώστε έτσι μετά να τον οδηγήσει σε κάτι πολύ καλό.
Νομίζω μόνο μέσα από τις αποτυχίες καλλιεργούμαστε. Γιατί η επιτυχία το μόνο που μπορεί να σου προσφέρει είναι χαρά. Εντάξει, ίσως και κάποια στοιχεία που ίσως δεις ότι έχουν ανταπόκριση και δουλεύουν, αλλά δεν είναι πάντα κανόνας αυτό, διότι ενδέχεται να πέσεις στην παγίδα της μίμησης. Αλλά, οι αποτυχίες, σίγουρα, πιστεύω ότι είναι ευλογημένες.
Πάρα πολύ ωραίο αυτό και αισιόδοξο. Κάπου διάβασα ότι η ιδέα της σειράς για το «Καμπινγκ» έπαιζε στο μυαλό σου από το 2011 όταν είχες βρεθεί σε ένα τέτοιο χώρο. Γιατί λοιπόν σου πήρε τόσο καιρό να ωριμάσει η ιδέα, να γραφτεί και να υλοποιηθεί.
Κοίταξε, κατά καιρούς επιχείρησα να κάνω το βήμα του σεναρίου στην τηλεόραση. Για να είμαι ειλικρινής ξεκίνησα να γράφω από το 2004-2005 όταν πρωτοήλθα Κύπρο. Θυμάμαι γράφαμε το «Ταξίδι Μακρινό» στο ΡΙΚ μαζί με τον Χάρη Κκολό. Πάντα έγραφα…. Διάφορα τέτοια. Αλλά πάντα κατά παραγγελία. Δηλαδή, είχε έρθει ο Κκολός και μου είπε «γράφουμε μια σειρά, αυτό είναι το στόρυ» και το γράψαμε. Μετά έκανα ένα φορμάτ, μετά έκανα ένα άλλο που ήταν πάλι κατά παραγγελία, μετά το επόμενο ήταν με τον Λώρη στο «La Pasta Pomilwri» που απλώς έγραφα διαλόγους. Αυτή η ιδέα του «Κάμπινγκ» είναι η πρώτη που κάνω που είναι αγνή. Ξεκίνησε από το μηδέν και καθαρά από εμένα. Οι άλλες που είχα κάνει κατά καιρούς και έδωσα σε κανάλια είχαν απορριφθεί.
Η ιδέα πως ξεκίνησε… Όπως είπες το 2011 βρέθηκα στο καμπινγκ μου μπήκε η ιδέα στο μυαλό, το θεωρούσα βέβαια παράτολμο, σκεφτόμουν «μα να γυρίσεις σειρά εδώ; Ποιος θα την βλέπει; Μόνο εγώ και εκείνοι που με ξέρουν!» Ήμουν πολύ ανασφαλής στο να την υλοποιήσω. Βασικά ανασφαλής όσον αφορούσε στην ιστορία που ήθελα να χωρέσω μέσα στο κάμπινγκ. Είχα διάφορα σενάρια μέσα στο μυαλό μου, τα οποία μέσα στα χρόνια που πέρασαν, μέσα στη δεκαετία τελοσπάντων, ήρθαν και έδεσαν. Ήταν σκόρπιες ιστορίες οι οποίες έδεσαν στην αρχή της πανδημίας και έτσι έγινε το «Κάμπινγκ».
Γενικότερα ποια είναι η σχέση σου με το γράψιμο;
Γενικότερα ποια είναι η σχέση μου με το γράψιμο…. Βασικά ότι δεν έγραψα στο σχολείο τα 12 χρόνια, το γράφω τώρα! (Γέλια!) Κοίταξε, γενικότερα θεωρώ ότι μέσα από το γράψιμο ξεφεύγω, με κάνει να νιώθω καλά… δεν ξέρω για ποιο λόγο το κάνω, απλώς εκφράζομαι μέσα από το γράψιμο, χαλαρώνει το μυαλό μου, ξεφεύγω…. δεν ξέρω γιατί γράφω, αλήθεια.
Υπάρχει ένας γενικός κανόνας στην δημιουργική γραφή που λέει ότι οι άνθρωποι που γράφουν καλά, συνήθως διαβάζουν κιόλας. Εσύ διαβάζεις;
Απαναγία μου! Πολύ διάβασμα! Εντάξει, τα τελευταία χρόνια λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων το στερήθηκα αφάνταστα σε σημείο που δηλαδή σε πιάνουν τα νεύρα να μην έχεις χρόνο να διαβάσεις! Αλλά να σου πω ότι επειδή βαριέμαι πολύ εύκολα σαν άνθρωπος, έχουν πέσει και πολλές αηδίες στα χέρια μου, κάποια που μου έδωσαν να τα διαβάσω, κάποια τα πέταξα…. Αλλά γενικά ναι, μου αρέσει το διάβασμα, με ξεκουράζει.
Ένας αγαπημένος μου σεναριογράφος, αυτός που έχει γράψει το Newsroom, ο Aaron Sorkin, έχει πει ότι και δύο ανθρώπους να δεις να διαφωνούν σε ένα δωμάτιο, μπορεί να είναι αρκετό υλικό για να γράψεις ένα σενάριο. Για σένα πόσο εύκολο είναι να εμπνευστείς από καταστάσεις γύρω σου και να γράψεις;
Μα αυτό είναι το θέμα μου! Ότι δεν σταματώ να εμπνέομαι! (Γέλια). Εμπνέομαι ακόμη και από μια διάβαση πεζών, τα πάντα τα μεταφράζω σε γράψιμο, όχι μόνο την ώρα που γράφω, αλλά γενικά τα πάντα, δεν ξέρω πως ονομάζεται αυτό το πράγμα! Δηλαδή μπορεί να δω μια εικόνα και από την εικόνα, ένα παιδί πχ πάνω στο ποδήλατο του που διασταυρώνει το δρόμο, από εκεί να αρχίσει το μυαλό μου να κατεβάζει αυτόματα διάφορα, να με φορτώνει και να μου δίνει μια ολόκληρη ιστορία, κι αυτή την ιστορία με κάποιο τρόπο πρέπει να την γράψω για να «φύγει» από πάνω μου, να ξαλαφρώσω. Οπόταν ναι, εμπνέομαι καθημερινά από τα πάντα.
Πάντως λέγεται πως ο καλός συγγραφέας δεν είναι συγγραφέας μόνο την ώρα που γράφει αλλά και όταν δεν γράφει. Νομίζω αυτό ισχύει και μαζί σου, θεωρείς ότι τα πάντα μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης για μια ιστορία.
Βεβαίως μπορούν.
Θέλω να σε ρωτήσω λίγο για τις ατάκες του «Κάμπινγκ». Κατάφερες να γράψεις ατάκες που έγιναν viral, όσοι παρακολουθούν την σειρά τις λένε μεταξύ τους, «παίζουν» και στα ΜΚΔ. Όταν έγραφες τις ατάκες αυτές ήξερες ότι θα έχουν επιτυχία;
Κάπου βαθιά μέσα μου σκέφτομαι πάντα λίγο στωϊκά. Δηλαδή γράφω κάτι, το βλέπω, το σβήνω, το ξαναγράφω, κάποιες φορές νευριάζω και προχωρώ παρακάτω, κάποιες φορές επιμένω. Τις ατάκες αυτές όταν τις έγραφα δεν είχα σκοπό να τις γράψω για να γίνουν viral, ούτε είχα σκοπό να τις γράψω για να γίνουν establish μέσα στο μυαλό του τηλεθεατή. Απλώς τις έγραψα γιατί ο χαρακτήρας εκείνος έπρεπε να βγει. Οι ατάκες μου βγήκαν αυθόρμητα μέσα από το βίωμα των χαρακτήρων που υποδύομαι νοερά όταν γράφω. Οπόταν μου βγήκαν αβίαστα επειδή είχα από την αρχή ξεκάθαρους τους χαρακτήρες μου. Ίσως, όμως, υποσυνείδητα να ήθελα να γίνουν viral κάποιες ατάκες. Υποσυνείδητα όμως. Ίσως να ήθελα κάποιες ατάκες να γίνουν establish και ίσως κάπου να πίεσα κάπως άθελα τον εαυτό μου και να μου τις εξέφρασε για να τις αποτυπώσω στο χαρτί.
Έτσι όπως αντιλαμβάνομαι εγώ την απάντηση σου, σαν να ήταν επιτακτική ανάγκη των ηρώων σου να βγουν αυτές οι ατάκες. Δηλαδή την ώρα που το έγραφες σαν να στο ζητούσαν οι ήρωες σου να πουν αυτές τις ατάκες.
Κάτι τέτοιο… ίσως αυτό ή ίσως υποσυνείδητα να ήθελα να έχει ατάκες το έργο για να γίνουν establish. Αλλά σου λέω πως μου βγήκαν εντελώς αβίαστα και αυθόρμητα και δεν γέλασα ούτε και σε μία ατάκα όταν τις έγραφα. Πολύ σοβαρά τις έγραψα, άσχετο αν προκαλούν γέλιο.
Βιώνεις λίγο «το ναρκωτικό της αληθοφάνειας» την ώρα που χάνεσαι στο γράψιμο σου και γράφεις είτε τις ατάκες, είτε τους διαλόγους, είτε το στόρυ;
Το βιώνω ναι. Είναι ωραίο συναίσθημα. Όταν όμως το βιώνεις πολύ έντονα δεν μπορείς να συνεχίσεις να γράφεις, θέλεις ένα διάλειμμα. Αλλά ναι, το βιώνω και νομίζω μάλιστα ότι το επιδιώκω.
Φώτη εγώ σε παρακολουθώ χρόνια, από τότε που έγραφες τη σειρά «Για την αγάπη σου». Έχω την αίσθηση ότι επιλέγεις πολύ προσεκτικά τις δουλειές σου, είτε γράφεις, είτε παίζεις. Και στο θέατρο σε παρακολουθώ. Έχω μια άποψη την οποία θέλω είτε να μου την διαψεύσεις, είτε να μου την επιβεβαιώσεις. Έχω την εντύπωση πως σε ό,τι κάνεις, επιδιώκεις να είναι διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο κυπριακό. Και μάλιστα πιστεύω πως αυτό ίσως να συμβαίνει επειδή βλέπεις αρκετό ξένο κινηματογράφο και ξένες σειρές. Λοιπόν;
Ναι….. μια μέρα μου έστειλε μια κοπέλα ένα μήνυμα. Θα σου απαντήσω με αυτό το γεγονός. Μου έστειλε λοιπόν μια κοπέλα ένα μήνυμα και μου έγραψε για το Κάμπινγκ: «είσαι απαίσιος, είσαι απαίσιος σκηνοθέτης, είσαι απαίσιος σεναριογράφος!»
You are kidding me! Αποκλείεται!
Ναι, σοβαρομιλώ, ήταν καμιά πελλή φαίνεται… Αλλά, είχε μια αλήθεια όλο αυτό. Μου έγραψε «όλοι οι χαρακτήρες της σειράς σου και όλα όσα γράφεις μέσα και όλες οι σκηνές και όλα τα πλάνα είναι προέκταση του εαυτού σου» και της απάντησα «thank you, ακριβώς αυτό ήθελα!» Είχε απόλυτο δίκαιο. Ακόμη και αν δεν της άρεσε το «Κάμπινγκ» -και είναι σεβαστό, δεν θα αρέσουμε σε όλους- αυτό που είπε ήταν μια πολύ σωστή αλήθεια για μένα. Βαριέμαι εύκολα, πλήττω εύκολα, ειδικά με τη δουλειά μου, οπόταν το να μπαίνω σε μια διαδικασία να δημιουργώ κάτι το οποίο να έχει κάτι διαφορετικό –όπως είπες κι εσύ- από τα υπόλοιπα ίσως να είναι μια βαθιά εσωτερική ανάγκη για μένα. Αλλιώς γιατί να κάτσω να το δω, αν δεν είναι κάτι διαφορετικό; Οπόταν ναι, έχεις δίκαιο και στο επιβεβαιώνω, οι δουλειές που κάνω θέλω να είναι κάτι διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο.
Παρακολουθείς ξένες σειρές και κινηματογράφο;
Σειρές πολύ λίγο, λόγω παιδιών, χρόνου, καταστάσεων. Αλλά, θεωρώ ότι την μεγαλύτερη «ζημιά» (με την καλή έννοια) την έπαθα τις δεκαετίες του ’80-’90 και ίσως εκείνη η «ζημιά» να βγαίνει προς τα έξω τώρα και στη δουλειά μου στην TV, αλλά και στο θέατρο. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που έγινα ηθοποιός….
Μίλησε μας λοιπόν γι αυτή τη «ζημιά»
Είμαι γεννημένος το 1976. Από τα μέσα το ’80 μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’90, ενώ οι φίλοι μου και όλοι οι άλλοι της ηλικίας μου έβλεπαν «Ρόδα Τσόντα και Κοπάνα» και κάτι άλλες ταινίες αυτού του είδους, εγώ είχα δει 15 φορές τον «Νονό», είχα μάθει όλες τις ατάκες απ’ έξω, είχα δει 15 φορές το «Οργισμένο Είδωλο», όλο τον κλασικό κινηματογράφο του Κόπολα, του Σκορσέζε, όλους τους μαθητές τους μετά. Έχω δει όλες τους τις ταινίες και αυτό νομίζω ρίζωσε μέσα μου και διαμόρφωσε ένα κομμάτι του χαρακτήρα μου που ήθελε αυτά τα ερεθίσματα για να εξελιχθεί.
Είπες προηγουμένως «το 2005 που ήρθα Κύπρο». Που ήσουν πριν;
Το 1997 είχα πάει στην Αμερική και έμεινα 6-7 μήνες εκεί και παρακολούθησα κάποια μαθήματα υποκριτικής. Μετά ήρθα στην Κύπρο, εργάστηκα και στη συνέχεια πήγα στην Ελλάδα, σπούδασα ηθοποιός και επέστρεψα πίσω στη Κύπρο το 2004-2005.
Πόσο σημαντικό είναι για σένα η επιλογή των συνεργατών σου;
Να σου πω τι γίνεται με τις συνεργασίες. Καμιά φορά βάζω και τον εαυτό μου σε μια διαδικασία λίγο δύσκολη όσο αφορά τις επιλογές μου. Μου αρέσει να πειραματίζομαι, μου αρέσει να μπαίνω σε δύσκολα μονοπάτια για να μπορέσω κι εγώ να εξερευνήσω πως μπορώ ως σκηνοθέτης να συνεργαστώ με έναν ηθοποιό, πως μπορώ να του μεταδώσω αυτά που θέλω, οπόταν οι επιλογές μου προσπαθώ να μην ακολουθούν την όποια «σίγουρη οδό», εκτός κι αν είναι άνθρωποι σαν τον Μάριο Δημητρίου, με τον οποίο είμαστε χρόνια συνεργάτες και τον ξέρω πολύ καλά και ξέρω τι μπορεί να κάνει και την Σοφία Καλλή που είμαστε χρόνια μαζί στο θέατρο. Με τους υπόλοιπους που δεν ξαναδουλέψαμε μαζί, ήταν μια πρόκληση για μένα και μου αρέσει να μπαίνω σε μια τέτοια διαδικασία, να μην γνωρίζω καθόλου τον άλλο και να προσπαθώ να τον ανακαλύψω, να με ανακαλύψει, να κάνουμε πράγματα μαζί. Προσπάθησα όσοι πέρασαν από το «Κάμπινγκ» να έβγαιναν πάρα πολύ καλοί.
Και μία κλισέ ερώτηση που δεν μου αρέσει, αλλά σε σένα θέλω να την κάνω, είσαι άνθρωπος που χτίζει εύκολα φιλίες;
Κοίταξε, είμαι απόλυτα εκδηλωτικός στο χώρο που εργάζομαι, απόλυτα δοτικός, δηλαδή σου μιλώ σαν να σε γνωρίζω πάρα πολλά χρόνια, μπορώ να σου πω τα πιο απόκρυφα μου μυστικά, με 1-2 σφηνάκια ζιβανίας (γέλια!) δεν έχω τέτοια θέματα. Αλλά, φιλίες, φιλίες…..από τον καιρό που απέκτησα παιδιά δεν τις έχω τόσο μεγάλη ανάγκη τις φιλίες. Δηλαδή ξέρω ότι έχω 1-2 κολλητούς, αδελφούς θα έλεγα και σίγουρα χτίζω φιλίες επαγγελματικές, μπορεί να προχωρήσουν οι επαγγελματικές φιλίες και να γίνουν και ανθρώπινες φιλίες, αλλά δεν είμαι ο άνθρωπος που έχει 50 φίλους.
Πώς βίωσες την πανδημία;
Ξεκουράστηκα, ήταν ίσως και το ερέθισμα να γράψω το «Κάμπινγκ», απόλαυσα την οικογένεια μου, ήμουν όλη μέρα μαζί τους.
Θεατρικά έχεις κάτι στο μυαλό σου αυτή την περίοδο;
Θεατρικά ναι, έχω κάποια πλάνα στο μυαλό μου.
Κάτι που γράφεις εσύ ή έργο άλλου συγγραφέα;
Ε….50-50 (γέλια)
Οκ. Και για την «Μετά Κάμπινγκ Εποχή»; Σκέφτεσαι τι θα κάνεις τηλεοπτικά μετά το Κάμπινγκ; Παίζει κάτι μέσα στο μυαλό σου;
Ναι…κοίταξε, το «Κάμπινγκ» δεν έχει τελειώσει ακόμα. Τελειώνουμε τη φετινή σεζόν το καλοκαίρι του 2022 με ένα ερωτηματικό. Ούτε λέω ότι θα έχει τρίτη σεζόν, ούτε λέω πως δεν θα έχει. Αλλά, σίγουρα, αυτό που θα σας πω, είναι πως θα έχει κάτι το οποίο θα είναι το επιστέγασμα, το κερασάκι στη τούρτα… Σαν ένα δώρο στους τηλεθεατές του «Κάμπινγκ», δώρο και σε εμάς του ηθοποιούς που παίξαμε στη σειρά και κουραστήκαμε… Θα είναι και ένα ευχαριστώ. Το ετοιμάζουμε, τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμη, είναι όλα στα χαρτιά… Αλλά σίγουρα θα είναι κάτι μεγάλο και κάτι όμορφο που το έχω ανάγκη….
Το μυαλό μου εμένα πάει σε κινηματογραφική ταινία, αλλά ξέρω πως δεν θα μου πεις, οπόταν πάω στην επόμενη ερώτηση. Θεωρείς πως θα είναι δύσκολη για σένα η επόμενη σου τηλεοπτική δουλειά μετά την επιτυχία του «Κάμπινγκ»;
Εννοείς δύσκολη η επιλογή του επόμενου έργου που θα κάνω;
Ναι.
Τρέμω από το φόβο μου γι αυτό το πράγμα, ναι. Αλλά, να σου πω τι γίνεται. Δεν ξεχνάω ποτέ μου από πού ξεκίνησα. Όταν ξεκίνησα να γράφω το «Κάμπινγκ» ξεκίνησα να γράφω κάτι το οποίο εγώ γουστάρω πολύ. Η επόμενη δουλειά θα είναι κάτι το οποίο πάλι θα γουστάρω εγώ πάρα πάρα πολύ. Οπόταν από αυτό γλιτώνω οποιαδήποτε σύγκριση με το «Κάμπινγκ» γιατί θα είναι κάτι που θα γουστάρω εγώ. Κι όπως είπε η φίλη μου ότι είμαι απαίσιος….μπορεί να είμαι απαίσιος για κάποιους, αλλά θα είναι κάτι που πρώτος από όλους θα γουστάρω εγώ.
Υπάρχει κάποια ατάκα που θεωρείς ότι λειτουργεί σαν φάρος στη ζωή σου…
Πολλά πράγματα που διάβασα έρχονται κατά καιρούς στο μυαλό μου και με βοηθούν για να προχωρώ. Αλλά, ένα πράγμα το οποίο ακολουθώ πιστά σε όλες τις δουλειές που κάνω , είτε γράφω, είτε παίζω, είτε σκηνοθετώ, είναι να μου αρέσει εμένα. Θέλω ό,τι δουλειά κάνω να αρέσει πρώτα σε εμένα. Επειδή πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου σαν θεατή να είναι ιδιαίτερος, να μου αρέσουν συγκεκριμένα πράγματα, πολύ συγκεκριμένα πράγματα, ενώ κάποια άλλα αριστουργήματα που για την κοινή γνώμη μπορεί να είναι τέλεια, εμένα μπορεί να με αφήνουν αδιάφορο. Οπόταν το να κάνω κάτι που με αφήνει αδιάφορο απλά και μόνο επειδή θα αρέσει σε άλλους, δεν μου λέει κάτι εμένα. Πρέπει να είναι κάτι που γεννιέται μέσα μου και πραγματικά μου αρέσει. Ότι βγαίνει από μέσα μου, μου αρέσει και με εκφράζει, θεωρώ πως αυτό είναι το σωστό και με εκείνο πρέπει να προχωρώ και …. σε όποιους αρέσουμε!
Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε…
Για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε.
- Απαγορεύεται η αναδημοσίευση της συνέντευξης χωρίς τη γραπτή έγκριση του SkalaTimes
