Της Αναστασίας Χριστοφίδου
14 ετών
Μαθήτρια Γυμνασίου Βεργίνας, Λάρνακα
Μαθήτρια Δημιουργικής Γραφής, Ίδρυμα Πολιτιστικής Δημιουργίας Λάρνακας
Να βλέπεις τα δέντρα με τον υψηλό γερό κορμό τους και τα φύλλα να έχουν όλες τις όμορφες αποχρώσεις του πράσινου.
Να βλέπεις καταπράσινα λιβάδια, με πολλά είδη ξεχωριστών λουλουδιών και λαγούς να χοροπηδάνε.
Να βλέπεις τον ήλιο κάθε μέρα να σου χαμογελά και τα γαλάζια κύματα της θάλασσας να χτυπάνε στη στεριά.
Να βλέπεις καθημερινά τους ανθρώπους στα αυτοκίνητα τους να πηγαίνουν ήρεμοι στη δουλειά.
Να βλέπεις μικρά παιδάκια να έχουν ένα πλατύ χαμόγελο πάνω στα γλυκά προσωπάκια τους και να παίζουν στα πάρκα της γειτονιάς τους.
Να βλέπεις τα όμορφα ζευγάρια να περπατάνε δίπλα δίπλα και να κρατούν χεράκια.
Αυτό πάει να πει ειρήνη.
Να ακούς τη βροχή το χειμώνα.
Να ακούς τα φύλλα να πέφτουν από τα δέντρα το φθινόπωρο.
Να ακούς τα χαριτωμένα γέλια των μικρών παιδιών.
Να ακούς τα σκυλάκια να γαβγίζουν ενθουσιασμένα.
Να ακούς τα μικρά πονηρά γατάκια να νιαουρίζουν.
Να ακούς τα αυτοκίνητα που κυλάνε ήσυχα στο δρόμο.
Να ακούς κάθε πρωί ένα καλημέρα και κάθε βράδυ ένα καληνύχτα απ’ τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής σου.
Αυτό πάει να πει ειρήνη.
Να ξυπνάς και να μη φοβάσαι να βγεις έξω στο δρόμο.
Να σου χτυπούν την πόρτα και να χαμογελάς κι όχι να σκέφτεσαι πως ήρθε το τέλος σου.
Να βλέπεις τον ουρανό να λάμπει κι όχι να είναι μαύρος απ’ τις βόμβες.
Να ξέρεις κάθε λεπτό της ημέρας ότι οι δικοί σου άνθρωποι είναι καλά και όχι να χτυπάει το τηλέφωνο και να σου λένε ότι δυστυχώς ο γιος σας, η κόρη σας, ο παππούς σας, η γιαγιά σας, η μαμά σας, ο μπαμπάς σας, έφυγε από αυτό τον κόσμο και πήγε ψηλά στον ουρανό λόγω πολέμου.
Να ζεις χωρίς φόβο.
Αυτό πάει να πει ειρήνη.
