Το SkalaTimes με ιδιαίτερη περηφάνια, ναι περηφάνια, παρουσιάζει το πιο κάτω άρθρο του Σέργιου Μπαγκντασάρ (Сергей, Сергій). Ο Σέργιος μέχρι τα 12 του χρόνια έζησε στην Ουκρανία και συγκεκριμένα στην Μαριούπολη, μετά εγκαταστάθηκε στην Κύπρο, πήγε σχολείο εδώ στη πόλη μας τη Λάρνακα και σήμερα ζει στο Λονδίνο.
Το πιο κάτω άρθρο είναι ένα διαφορετικό άρθρο, με πολλές παραπομπές, τεκμηριωμένο και με πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, για όσους επιθυμούν και θέλουν να μελετούν την ιστορία σε όλη την διάσταση της και όχι αποσπασματικά. Στο άρθρο, (πού γράφτηκε σε περισσότερες από 12 ώρες και βάζει γυαλιά σε πολλούς από εμάς του δημοσιογράφους), μπορείτε να βρείτε αρκετές παραπομπές στα bold γράμματα. Αν θα το διαβάσετε αφιερώστε χρόνο και διαβάστε το με προσοχή, όπως με πολλή προσοχή γράφτηκε.
(Γιώτα Δημητρίου, αρχισυντάκτρια SkalaTimes)
20 Μαρτίου 2022
Γράφει ο Σέργιος Μπαγκντασάρ (Сергей, Сергій)
Μερικά γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε ως ορόσημα. Αυτά μπορούν να είναι θετικά ή αρνητικά. Όμορφα, σαν τη γέννηση ενός παιδιού ή ένα γάμο, μια μεγάλη προαγωγή ή μια γνωριμία που σου άλλαξε την ζωή. Άσχημα, όπως όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο ή όταν αρωσταίνεις άσχημα, ίσως όταν έχεις ένα ατύχημα. Μερικές φορές ένα γεγονός ευρείας σημασίας γίνεται όροσημο για έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Ένα τέτοιο γεγονός έλαβε μέρος στις 24 Φεβρουαρίου 2022. Στις 06:00 το πρωί (ώρα Μόσχας), ο πρόεδρος της Ρωσίας ανακοίνωσε την έναρξη μιας “ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης” στην Ουκρανία, στη χώρα που γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα 12 χρόνια της ζωής μου, στη χώρα που έχω οικογένεια, φίλους και γνωστούς. Θα θυμάμαι για πάντα, με κάθε λεπτομέρεια, το πρωινό που ξύπνησα και διάβασα το ένα μήνυμα που είχα στο κινητό μου: “Γιε μου, ξεκίνησε πόλεμος”.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η πολυπλοκότητα της πραγματικής ζωής δεν μπορεί να χωρέσει σε μια πρόταση, πόσο μάλλον σε μια πρόταση που έχει μόνο τέσσερις λέξεις. Το γράφω γιατί δεν ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου 2022 ο πόλεμος στην Ουκρανία. Πιθανόν, ο πόλεμος να ξεκίνησε τον Νοέμβρη του 2013 με το “Μαϊντάν” ή ίσως να ξεκίνησε τον Νοέμβρη του 2004 με την “Πορτοκαλί Επανάσταση”, ή ίσως ακόμα να ξεκίνησε με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης στις 26 του Δεκέμβρη του 1991. Γιατί στο κάτω-κάτω, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε ότι ένας πόλεμος δεν ξεκινάει όταν τα πρώτα μαχητικά αεροπλάνα χτυπάνε τους πρώτους τους στόχους, ή όταν το Twitter ανακαλύπτει ότι στα ανατολικά της Ευρώπης υπάρχει μια χώρα στην όποια ξεκίνησε μια σύρραξη. Πότε λοιπόν ξεκίνησε αυτός ο πόλεμος; Ποιος τον προκάλεσε και τον προκαλεί; Είναι αυτός που τον πολεμάει ο ίδιος με αυτόν που τον προκαλεί; Πόση ευθύνη έχουν; Κανένα από αυτά τα ερωτήματα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί, όχι μόνο επειδή είναι από μόνα τους πολύπλοκα, αλλά και επειδή ο κόσμος στον οποίο ζούμε μετά τις 24 Φεβρουαρίου 2022 δεν είναι πολύ ανεκτικός στη λογική και στην αλήθεια. Έχει στραφεί εντονότατα στη λογοκρισία, στον σκοταδισμό, στον φόβο, στο μίσος, στο μίσος, στο μίσος…
Είναι γι’ αυτό που εγώ ο ίδιος, ζώντας αυτή την περίοδο στο Λονδίνο, μέσα σε μια Βρετανία, μέσα σε μια Ευρώπη που επέστρεψε στον ψυχρό πόλεμο, δεν είχα τις προηγούμενες μέρες το κουράγιο (ή και το θάρρος, αν θέλετε) να προσπαθήσω να μιλήσω τη γλώσσα της αλήθειας και της λογικής ανοιχτά και δημόσια. Ήτανε δύο φίλες που με παρότρυναν να καταγράψω (ανώνυμα ή επώνυμα) τις σκέψεις και τα συναισθήματα, όπως θέλω και όπως νιώθω, και γι’ αυτό τις ευχαριστώ. Ήμουν έντονα προβληματισμένος για μέρες, προσπαθώντας να αποφασίσω αν θα βάλω κάτω αυτά που νιώθω ή αυτά που ξέρω, αν θα είμαι αντικειμενικός με στόχο να πληροφορήσω, ή αν θα προσπαθήσω να μεταφέρω τη δική μου αντίληψη με έναν πιο υποκειμενικό τρόπο. Ό,τι κι αν επιλέξω, θα βρω το θάρρος να βάλω από κάτω το όνομά μου;
Καθώς γύριζαν οι σκέψεις για μέρες στο μυαλό μου, αντιλήφθηκα δύο πράγματα. Πρώτον, όπως ανέφερε σε μια πρόσφατη συνέντευξη ο Κώστας Βαξεβάνης: “Η αντικειμενικότητα είναι ο βαθμός της ευπρέπειας του υποκειμενισμού μας”. Κανείς δεν είναι αντικειμενικός, όμως μπορούμε να έχουμε ευπρέπεια στον τρόπο που εκφράζουμε τις σκέψεις μας. Ευπρέπεια και αξιοπρέπεια. Δεύτερον, όπως μας μεταφέρει ο Ρίτσος με το ποίημα «Αποχαιρετισμός», κάτι για να έχει αξία πρέπει και να το σκεφτείς, και να το κάνεις.
Το όνομά μου είναι Сергей, Сергій, Σέργιος Μπαγκντασάρ, γεννήθηκα στη Μαριούπολη της Ουκρανίας, έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στην Ε.Ε.
Σ’ αυτό το κείμενο θα καταγράψω τις σκέψεις, τα τεκμήρια, τις γνώσεις, τις απόψεις, τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς μου, για την κατάσταση που επικρατεί στην Ουκρανία. Λοιπόν, πάμε.
Στη βάση της σύρραξης στην Ουκρανία βρίσκεται ένας λαός βαθιά διχασμένος για την ταυτότητά του. Υπάρχουν πολλές και άριστες πηγές για να μάθουμε για το μείγμα του Ουκρανικού πληθυσμού όπως διαμορφώθηκε ιστορικά. Εγώ θα σταθώ σε αυτό που πιστεύω πως ορίζει την ταυτότητά μας περισσότερο από όλα, τη γλώσσα μας, και θα καταγράψω μερικά στοιχεία. Σύμφωνα με την έρευνα (στα ουκρανικά) που έγινε από το Διεθνές Ινστιτούτο Κοινωνιολογίας του Κιέβου το 2003, στον παρακάτω χάρτη, βλέπουμε τη χρήση της ρώσικης γλώσσας σε διάφορα γεωγραφικά διαμερίσματα της Ουκρανίας (χρωματισμένα ανάλογα με το ποια γλώσσα επικρατεί στην περιοχή γενικότερα). Βλέπουμε ξεκάθαρα τη ρώσικη να χρησιμοποιείται κατά κόρον στις ανατολικές περιοχές της χώρας, και ένα πολύ μεγάλο ποσοστό να τη χρησιμοποιεί και στο κέντρο της χώρας. Είναι αξιοσημείωτο πως ο σημερινός πρόεδρος της Ουκρανίας (Βλοντίμιρ Ζελένσκι) αναγκάστηκε να μάθει ουκρανικά για να εκλεγεί.
Το 2012 παρουσιάστηκε μια έρευνα (στα ουκρανικά) στην Ουκρανική εφημερίδα “Pravda” που δείχνει ότι το 60% των τραγουδιών στο ουκρανικό ράδιο και το 83% των περιοδικών και βιβλίων στην Ουκρανία χρησιμοποιούσε τη ρώσικη γλώσσα. Μόλις το 28% των προγραμμάτων στην τηλεόραση χρησιμοποιούσε τα ουκρανικά.
Παρόλα αυτά, τα ρώσικα δεν ήταν μια από τις επίσημες γλώσσες του κράτους. Ακόμα και ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς (που συχνά παρουσιάζεται στα μέσα ως φιλόρωσος), όντας πρόεδρος το 2010, δήλωσε πως θα διατηρήσει τα ουκρανικά ως τη μόνη επίσημη γλώσσα την Ουκρανίας. Το 2012 ψηφίστηκε νόμος ο όποιος έλεγε πως εάν σε μια περιφέρεια της Ουκρανίας τουλάχιστον το 10% του πλυθησμού χρησιμοποιούσε μια γλώσσα (π.χ τα ρώσικα), τότε αυτή η γλώσσα μπορεί να αναγνωριστεί ως μια απο τις επίσημες της συγκεκριμένης περιφέρειας.
Ο νόμος αυτός καταργήθηκε τον Φεβρουάριο του 2014. Αν και η κατάργηση κρίθηκε ως παράνομη απο το ανώτατο δικαστήριο του κράτους, το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Το 2017 η ουκρανική βουλή ενέκρινε νόμο, που έλεγε πως η πλειοψηφία του περιεχομένου των τηλεοπτικών μέσων έπρεπε να μεταδίδεται στα ουκρανικά (τουλάχιστον το 75% του περιεχομένου στα μέσα εθνικής εμβέλειας και τουλάχιστον το 50% στα μέσα τοπικής εμβέλειας). Επιβλήθηκαν παρόμοιοι περιορισμοί και στο ραδιόφωνο. Επίσης, το 2017 η Ουκρανία απαγόρευσε την εισαγωγή βιβλίων από τη Ρωσία.
Η μεγαλύτερη, όμως, καταπίεση των ρωσόφωνων πλυθησμών εφαρμόστηκε φυσικά στην εκπαίδευση. Ενώ μέχρι το 2017 τα σχολεία είχαν τη δυνατότητα να επιλέγουν τη γλώσσα διδασκαλίας – εγώ, παραδείγματος χάριν, ολοκλήρωσα πέντε τάξεις στο 8ο Σχολείο της Μαριούπολης, στον Σαρτανά, στα ρώσικα – εκείνη τη χρονιά ψηφίστηκε νόμος που καθιστούσε ως μόνη γλώσσα διδασκαλίας την εθνική γλώσσα, δηλαδή τα ουκρανικά.
Τα παραδείγματα τέτοιας καταπίεσης μετά το 2014 είναι πολλά, και δεν περιορίζονται μόνο στη γλώσσα. Άλλαξαν τα βιβλία, άλλαξαν τους δρόμους που είχαν ονόματα ηρώων, κατάργησαν εθνικές γιορτές και επετείους (όπως την ημέρα νίκης των λαών κατά του ναζισμού, την 9η Μαΐου), φυλάκισαν πολιτικούς αντιπάλους, έκλεισαν τηλεοπτικούς σταθμούς.
Φανταστείτε να ξυπνάτε αύριο το πρωί, να στέλνετε τα παιδιά σας στο σχολείο που δε διδάσκει πια στα ελληνικά. Φανταστείτε να μην μπορείτε να αγοράσετε ελληνικά βιβλία, φανταστείτε από τη μια μέρα στην άλλη η τηλεόραση να αλλάξει γλώσσα. Φανταστείτε πως η οδός Γρηγόρη Αυξεντίου στη Λευκωσία μετανομάζεται στο όνομα κάποιου πρώην Άγγλου κυβερνήτη, φανταστείτε πως ο Αυξεντίου δεν είναι πια ήρωας, φανταστείτε πως η 25η του Μάρτη δεν είναι πια εθνική γιορτή, και η παρέλαση απαγορεύεται, φανταστείτε ότι ο Κολοκοτρώνης τώρα πια είναι εθνικός προδότης και ο Ευαγόρας Παλλικαρίδης αναφέρεται στα τηλεοπτικά κανάλια ως τρομοκράτης. Κλείστε τα μάτια σας και φανταστείτε!
Τι έγινε λοιπόν στην Ουκρανία το 2014; Το 2014 στην Ουκρανία έγινε πραξικόπημα στο οποίο ανατράπηκε και εκδιώχθηκε η εκλεγμένη κυβέρνηση του Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Στη θέση της, η Δύση εγκατέστησε μια ακραία εθνικιστική κυβέρνηση. Όσα κατέδειξα προηγουμένως και όσα έγιναν στην Ουκρανία απο τον Φεβρουάριο του 2014 είναι οι συνέπειες αυτού το γεγονότος. Το πραξικόπημα δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Στο Κίεβο ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις τον Νοέμβριο του 2013, διαδηλώσεις στις οποίες συμμετείχαν ανοιχτά βουλευτές και αξιωματούχοι τρίτων χωρών της Ευρωπαϊκης Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι ΗΠΑ είχαν μακροχρόνιο στόχο την εγκατάσταση μια φιλοΝΑΤΟϊκής κυβέρνησης στην Ουκρανία για προφανείς λόγους, γι’ αυτό και υποστήριξαν τις διαδηλώσεις ανοιχτά και έμπρακτα.
Βίντεο και ηχητικά ντοκουμέντα παρουσιάζονται και στο ντοκιμαντέρ του Όλιβερ Στόουν,
“Η Ουκρανία Καίγεται”, το οποίο συστήνω να δείτε. Η εφημερίδα “The Guardian” το 2014 δημοσίευσε άρθρο με τίτλο “Δεν είναι η Ρωσία που ώθησε την Ουκρανία στο χείλος του πολέμου”, που επίσης αναφέρει τους υπαιτίους του Μαϊντάν.
Αφορμή για τις διαδηλώσεις στάθηκε η αδυναμία της ουκρανικής κυβέρνησης να κλείσει συμφωνία οικονομικής συνεργασίας με την Ε.Ε., και η προσπάθεια να στραφεί στη Ρωσία. Πολύ γρήγορα ενεπλάκησαν ακραία εθνικιστικά στοιχεία που μετέτρεψαν το Κίεβο σε εμπόλεμη ζώνη. Για να καταλάβουμε, όμως, τον ουκρανικό εθνικισμό και το μέγεθός του, πρέπει να πάμε μερικά χρόνια πίσω. To 1929 ιδρύθηκε η Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών. Από τότε δημιουργήθηκαν πολλά παρακλάδια (τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά) της συγκεκριμένης οργάνωσης, με παραπλήσια ονόματα και σημαίες που σήμερα παρουσιάζονται ελεύθερα και χωρίς ντροπή από τα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ. Ένα παράδειγμα που σίγουρα έχετε προσέξει:
Μετά την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Ουκρανία κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οργάνωση αυτή εκτελούσε διαταγές του ναζιστικού καθεστώτος, αφού προσφέρθηκε η ίδια λόγω της κοινής ιδεολογίας και του μίσους που μοιράζονταν προς την Σοβιετική Ένωση. Συμμετείχαν και οργάνωναν μαζικά πογκρόμ κατά των Εβραίων την Ουκρανίας και της Πολωνίας.
Ένα από τα πιο διαβόητα πογκρόμ έλαβε χώρα στο Λβίβ της Ουκρανίας το καλοκαίρι του 1941. Ο αριθμός θυμάτων είναι δύσκολο να υπολογιστεί, αλλά μία Γερμανική αναφορά κάνει λόγο για περίπου 7000 νεκρούς μόνο τις πρώτες μέρες του Ιούλη.
Ένας από τους πιο γνωστούς ιδεολόγους και αρχηγούς της οργάνωσης είναι ο Στεπάν Μπαντέρα. Οι ακόλουθοί του συχνά αναφέρονται και ως “Μπαντερίτες” ή “Μπαντέροβτσι”
Ο Μπαντέρα και οι ακόλουθοί του έχουν την ίδια αντιμετώπιση στο μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας, κυρίως όμως στο ανατολικό. Ο όρος “Μπαντερίτες” είναι σχεδόν συνώνυμος με τον όρο “ναζί” και είναι βαθιά προσβλητικός για την ιστορία και τις θυσίες που έκανε ο τόπος στον Δεύτερο Παγκόσμιο. Η πραγματικότητα είναι, όμως, ότι μια μεγάλη μάζα ανθρώπων συνεχίζει να ασπάζεται τις εθνικιστικές ιδέες του Μπαντέρα. Στις 22 Ιανουαρίου 2010 ο τότε πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιούσενκο (εκλεκτός της “Πορτοκαλί Επανάστασης”, που ήταν προπομπός του “Μαϊντάν”), βράβευσε – μεταθάνατον – τον Μπαντέρα με τον τίτλο του “Ήρωα της Ουκρανίας”, τίτλος που αφερέθηκε απο τον επόμενο πρόεδρο – Βίκτορ Γιανουκόβιτς – τον Μάρτιο του ίδιου έτους. Ας επιστρέψουμε όμως πάλι στο 2014 για να δούμε τη συνέχεια των πραγμάτων.
Με τη μαζική εμπλοκή παραστρατιωτικών και λοιπών ακροεθνικιστικών ομάδων στο Μαϊντάν, η τύχη της χώρας ήταν προδιαγεγραμμένη. Στις 22 Φεβρουαρίου μετά από ένα μπαράζ παραιτήσεων βουλευτών και αξιωματούχων, και με αντισυνταγματικές διαδικασίες (χωρίς να υπάρχει ο απαραίτητος αριθμός των 338 ψήφων), ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς αφαιρέθηκε από τον ρόλο του και στη θέση του, και πάλι με αντισυνταγματικό τρόπο (επόμενος στη διαδοχή ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας Σεργκέι Αρμπούζοβ), ορίστηκε ο Αλεξάντρ Τουρτσίνοβ, ο οποίος επίσης ορίστηκε και πρόεδρος της βουλής. Ο συγκεκριμένος είχε εκλεγεί με το εθνικιστικό λαϊκιστικό κόμμα “Μπατκιβσίνα” (Fatherland – Πατρίδα). Ο νόμος για τις περιφερειακές γλώσσες που ανέφερα νωρίτερα καταργήθηκε την επόμενη μέρα, στέλνοντας ξεκάθαρο μήνυμα στο ανατολικό μέρος της χώρας.
Ως αντίδραση στο πραξικόπημα, ξεκίνησαν πορείες διαμαρτυρίας σε πολλές μεγάλες πόλεις. Αποκορύφωμα ίσως ήταν το δημοψήφισμα της Δημοκρατίας της Κριμαίας στις 16 Μαρτίου 2014, η οποία με συντριπτική πλειοψηφία αποφάσισε να επανενωθεί με την Ρωσία. Δημοψήφισμα έγινε και στο Ντονμπάς, στις 11 Μαϊου 2014, όπου και πάλι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ψήφισε την απόσχιση απο την Ουκρανία (όχι την ένωση με τη Ρωσία, αφού τέτοιο ζήτημα δεν τέθηκε ποτέ). Γνωρίζω από πρώτο χέρι πως οι άνθρωποι εκεί ψήφιζαν με την απειλή των όπλων του ουκρανικού στρατού, σε ένα δημοψήφισμα που χαρακτηρίστηκε εξαρχής παράνομο απο την Ουκρανία, μια στάση τουλάχιστον γελοία από μια κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία με πραξικόπημα.
Η Ουκρανία έγινε εκκολαπτήριο ενθικιστών και νεο-ναζί. Στις 2 Μαϊου του 2014 στην Οδησσό, μετά από συμπλοκές ανάμεσα στους υποστηρικτές και στους επικριτές του Μαϊνταν, πολλοί επικριτές βρέθηκαν παγιδευμένοι μέσα στο κτήριο των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Οι υποστηρικτές του Μαϊντάν – ανάμεσα στους οποίους και μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης Πράβιι Σέκτορ (Right Sector) – έριξαν βόμβες μολότοφ μέσα στο κτήριο με αποτέλεσμα να καούν ζωντανοί 46 άνθρωποι (άλλες πηγές κάνουν λόγο για πολύ μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων). Μέχρι σήμερα η ουκρανική κυβέρνηση δεν έβγαλε επίσημη λίστα με τα θύματα, μέχρι σήμερα δεν τιμωρήθηκε κανένας και δεν έγινε καμιά σοβαρή ανεξάρτητη έρευνα για να βρεθούν οι υπαίτιοι.
Στις 9 Μαΐου 2014 (σημαδιακά), ο ουκρανικός στρατός έκανε επίθεση στον αστυνομικό σταθμό της Μαριούπολης με την πρόφαση πως είχε καταληφθεί από ακτιβιστές υπέρ των Ρώσων. Οι ακτιβιστές χαρακτηρίστηκαν τρομοκράτες από τον υπουργό εσωτερικών την Ουκρανίας και τουλάχιστον 7 άτομα σκοτώθηκαν, αλλά η αλήθεια ήταν πολύ διαφορετική. Μέσα σε αυτούς που υποτίθεται ότι κατέλαβαν τον σταθμό ήταν και αστυνομικοί που δούλευαν εκεί. Στην πόλη γίνονταν αντι-Μαϊντάν διαδηλώσεις (καθώς και διαδηλώσεις με την αφορμή του εορτασμού της νίκης των λαών κατά του ναζισμού) και ο στρατός άνοιξε πυρ κατά των άμαχων πολιτών και των αστυνομικών που τους προστάτευαν. Το Associated Press και το BΒC (δείτε το βίντεο) κάλυψαν τα γεγονότα. Μαρτυρίες από ντόπιους υποστηρίζουν ακριβώς το γεγονός ότι ο ουκρανικός στρατός επιτέθηκε σε ειρηνικούς διαδηλωτές. Στο βίντεο του BBC αλλά και σε αυτό εδώ, και σε χιλιάδες άλλα, οι μαρτυρίες αποδεικνύονται αληθινές χωρίς καμία αμφιβολία. Το ερώτημα που έθεσε η κάτοικος Μαριούπολης στο πρώτο βίντεο ήταν: θα μας προστατέψει η Ρωσία;
Η Ρωσία, όμως, δεν επενέβη. Η Ουκρανία είχε εξαπολύσει πόλεμο ενάντια στους κατοίκους της. Ένας εμφύλιος ξεκινούσε μπροστά στα μάτια μας. Τον Οκτώβριο το 2014, ο νέος πρόεδρος της Ουκρανίας, Πιοτρ Ποροσένκο, έλεγε: “Εμείς θα έχουμε δουλειά, αυτοί όχι. Εμείς θα έχουμε συντάξεις αυτοί όχι. Εμέις θα έχουμε υποστήριξη στα παιδιά μας και τους συνταξιούχους μας, αυτοί όχι. Τα δικά μας παιδιά θα πάνε στο σχολείο και στο νηπιαγωγείο, ενώ τα δικά τους θα κάθονται στα καταφύγια. Επειδή αυτοί δεν ξέρουν να κάνουν τίποτα. Έτσι, ακριβώς έτσι, θα κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο”, αναφερόμενος πάντα στον λαό του Ντονμπάς.
Όσοι αντέχετε, δείτε αυτό το βίντεο. Φτάνει πια με τις δικαιολογίες όλοι σας, τις σιχάθηκα. Σε αυτό εδώ μπορείτε να δείτε το πώς ζούσε ο κόσμος στο Ντονμπάς και με αγγλικούς υπότιτλους. Στο Ντονέτσκ υπάρχει μνημείο για τα παιδιά που έχουν σκοτωθεί στο Ντονμπάς από το 2014. Ενδιάφερεται κανείς για αυτά τα παιδιά; Ενδιαφέρεσαι εσύ;
Τον Φεβρουάριο του 2015 υπεγράφη η δεύτερη (και τελευταία) συμφωνία του Μινσκ. Κύρια σημεία ήταν η κατάπαυση του πυρός, η απόσυρση βαρέως εξοπλισμού, μερική αυτονομία στο Ντονμπάς. Η Ουκρανία δεν την εφάρμοσε ποτέ. Αν και οι μάχες μειώθηκαν σε ένταση σε σχέση με το 2015, οι νεκροί συνολικά μέχρι το 2022 υπολογίζονται στους 14000. Οι γελοίες δικαιολογίες του τύπου “η Ρωσία δεν έκανε το άλφα ή το βήτα” είναι απλά στάχτη στα μάτια.
Η Ρωσία δεν είχε καμία υποχρέωση κάτω από τη συμφωνία, όπως παραδέχεται και το φιλοαμερικανικό CNN GR: “Πράγματι, η λέξη «Ρωσία» δεν εμφανίζεται πουθενά στο κείμενο”, και ούτε θα μπορούσε να έχει, αφού μέχρι τις 22 Φεβρουαρίου 2022 (η μέρα αναγνώρισης από τη Ρωσία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ και του Λουγάνσκ ως ανεξάρτητα κράτη), η Ρωσία θεωρούσε το Ντονμπάς αναπόσταστο κομμάτι της Ουκρανίας, κάτι για το οποίο επικρίθηκε πολλάκις από τους κατοίκους του Ντονμπάς.
Γιατί όμως η Ουκρανία δεν εφάρμοσε ποτέ τη συμφωνία του Μινσκ; Μπορώ να διακρίνω τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι ο ατέλειωτος εθνικισμός που άνθιζε στη χώρα για 8 χρόνια. Η πολιτική ζωή του τόπου έγινε φυλακισμένος των νεοναζί, οι οποίοι σιγά-σιγά ενσωματώνονταν στις δομές του κράτους και του στρατού. Τάγμα Αζόβ (μίνι ντοκιμαντέρ από το περιοδικό TIME, 2021), Τάγμα Αϊντάρ, Πράβιι Σέκτορ (Right Sector) είναι μόνο μερικά ακραία παραδείγματα νεοναζιστικών στρατιωτικών και παραστρατιωτικών οργανώσεων. Το ΝΑΤΟ τους εκπαιδεύει και τους εξοπλίζει, είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι που μπορούν να τρομοκρατούν και να ελέγχουν τη χώρα. Εδώ η ΝΕΧΤΑ, ένα μέσο βαθιά ερωτευμένο με το ΝΑΤΟ, δημόσια παραδέχεται πως το ΝΑΤΟ εξοπλίζει και εκπαιδεύει το Τάγμα Αζόβ.
Εδώ, σε μία επική γκάφα, το ΝΑΤΟ γιορτάζει την Ημέρα της Γυναίκας με μια φωτογραφία Ουκρανής στρατιώτη, μόνο που αυτή φοράει τον μαύρο ήλιο στα διακριτικά της. Το Tweet φυσικά κατέβηκε με ταχύτητα φωτός.
Δυστυχώς ούτε ο Ζελένσκι, παρόλες τις καλές προθέσεις που του αναγνωρίζω, μπόρεσε να ξεφύγει από τη μέγγενη, και έγινε ακαριαία το αγαπημένο παιδί των ναζί, του ΝΑΤΟ και γενικότερα της Δύσης. Ένας άθλιος παλιάτσος που θυσιάζει τις ζωές χιλιάδων σε έναν πόλεμο που μόνο ένα αποτέλεσμα θα έχει. Έχει πιστέψει την ίδια του την προπαγάνδα, έγινε ο Captain Ukraine σε σειρά του Νέτφλιξ, τελείως ανήμπορος να λάβει λογικές αποφάσεις και φοβισμένος να μην τον εκτελέσουν οι ίδιοι οι “δικοί του”. Το Greyzone δημοσίευσε ένα εξαιρετικό άρθρο για το ταξίδι του από επικείμενο “ειρηνευτή και ενωτή” της Ουκρανίας σε υποχείριο των νεοναζί.
Ο δεύτερος λόγος για τη μη εφαρμογή της συμφωνίας του Μινσκ εκτιμώ ότι είναι το άκρατο μίσος προς το ρώσικο στοιχείο που έθρεψε η Ουκρανική πολιτική μέσα στην κοινωνία. Πώς θα μπορούσε μια κυβέρνηση να αποδεχτεί τη μερική αυτονομία του Ντονμπάς, για παράδειγμα, και να κρατηθεί στην εξουσία α μετά απο 8 χρόνια ανελέητης ρητορικής μίσους; Ρητορικά και τα δικά μου ερωτήματα, φυσικά.
Ο τρίτος και τελευταίος λόγος πιστεύω ότι είναι η άδοξη πίστη ενός μεγάλου μέρους της ουκρανικής κοινωνίας στη δύναμη και τις προθέσεις του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Ευτυχώς εδώ δε χρειάζεται να κάνω μεγάλη ανάλυση. Η σημερινή κατάσταση και οι δηλώσεις του Ζελένσκι για το ΝΑΤΟ τις τελευταίες μέρες αποδεικνύουν πως η Ουκρανία είναι μόνη, μόνη κι έρημη. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, θα έλεγε το ΝΑΤΟ, αν είχε συνείδηση. Δεν έχει περάσει ένας χρόνος ακόμα από την τρομακτική αποτυχία και ολοκληρωτική φυγή του ΝΑΤΟ από το Αφγανιστάν, για να μην μιλήσουμε για την απόλυτη ήττα του στη Συρία. Μια αυτοκρατορία πάει να δύσει και θα πάρει μαζί της ό,τι μπορεί. Εξάλλου και η τύχη της Ουκρανίας ήταν προδιαγεγραμμένη (κάτι που υπογραμμίζει με ειρωνικό τρόπο ότι μπορούσε και να αποφευχθεί). Έδω μια εξαιρετική ομιλία του διακεκριμένου αμερικανού καθηγητή πολιτικών επιστημών, John Mearsheimer, με τίτλο “Γιατί η Ουκρανία είναι φταίξιμο της Δύσης;” από το 2015. Στο σαραντακοστό τέταρτο λεπτό λέει: ”Η Ουκρανία θα καταστραφεί, πρέπει να την κάνουμε ουδέτερη”.
Τρία θέματα έμειναν μόνο και τελειώνω. Γράφω εδώ και δώδεκα ώρες και πονάω με την κάθε λέξη. Η Ουκρανία ήταν μια κανονική χώρα, ξέρετε. Σαν την Κύπρο και την Ελλάδα. Είχε τα προβλήματά της, αλλά κανείς μας δε φανταζόταν πως θα έφτανε σε αυτό το σημείο. Ποιο σημείο; Χμμ, δύσκολο να πω, το γαμημένο σημείο μετακινείται με το λεπτό. Αν είναι ένα πράγμα που έμαθα, είναι ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που δε ζω εκεί εδώ και πολλά χρόνια, να ’ναι καλά η μάνα μου. Να προσέχετε τις μανάδες σας και τους πατεράδες σας, όσοι έχετε. Πάμε παρακάτω.
Γιατί μπήκε η Ρωσία στον πόλεμο με την Ουκρανία; Όσο απίστευτα δύσκολο κι αν προσπαθούν να το κάνουν τα ΜΜΕ, αυτό μάλλον είναι το ευκολότερο ερώτημα που θα απαντήσω σήμερα. Τέσσερεις στόχοι: αποστρατικοποίηση/ουδετερότητα της Ουκρανίας, αποναζικοποίηση (ο σεβασμός στους διαφορετικούς λαούς που την απαρτίζουν, ή που τέλος πάντων θα την απαρτίζουν, συμπεριλαμβάνεται σε αυτό το σημείο), αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγάνσκ ως ανεξάρτητα και αναγνώριση την Κριμαίας ως μέρος της Ρωσίας. Το πρώτο είναι απολύτως λογικό. Καταρχάς, το ΝΑΤΟ δεν είναι ο Ερυθρός Σταυρός και δεν αποφασίζει όποιος θέλει να μπει. Δε λειτουργεί καν έτσι το ΝΑΤΟ: τα μέλη του είναι αυτά που αποφασίζουν αν θα εισάγουν μια νέα χώρα. Κατά δεύτερο, χαιρετίσματα από την Κούβα και την κρίση πυραύλων. Να φρεσκάρουμε και λίγο τις μνήμες, και όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν μπορώ να βοηθήσω. Η αποναζικοποίηση έπρεπε να θεωρείται από μόνη της δεδομένη. Τα υπόλοιπα δύο σημεία είναι η αποδοχή μιας κατάστασης που υπάρχει ήδη σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό: μια οδυνηρή, αλλά κατά τη γνώμη μου αναπόφευκτη, αποδοχή.
Συνολικά, πιστεύω πως θα γίνουν και τα τέσσερα, εύκολα η δύσκολα. Ο Πούτιν δήλωσε πως όσο περισσότερο αντιστέκεται το Κίεβο, τόσο περισσότερο θα τίθεται το ζήτημα του τι θα απομείνει από τη σημερινή Ουκρανία ως κράτος και δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω. Στην πραγματικότητα, αν έκανε κανένας τον κόπο να τον ακούσει, σίγουρα θα καταλάβαινε και καλύτερα την κατάσταση. Είναι τα ίδια ζητήματα που η Ρωσία ζητούσε και συζητούσε διπλωματικά εδώ και πολλά χρόνια, αλλά – όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε – δεν έγιναν αποδεκτά. Ξαναρωτώ, αξίζει αυτός ο πόλεμος; Πριν να ολοκληρώσω, δε θα μπορούσα να μην κάνω μια ειδική αναφορά στα πλείστα εγχώρια και διεθνή μέσα. Με έχετε αηδιάσει. Οι ειδήσεις σας καταρρίπτονται μέσα σε μερικές ώρες. Αναμεταδίδετε τα τρολ του Twitter και επιβεβαιώνετε ο ένας τον άλλον. Λυπάμαι αυτούς που σας πιστεύουν και ταυτόχρονα εκπλήσσομαι με την κατρακύλα αυτού του κόσμου. Χαίρομαι, μόνο, που επιτέλους ανακαλύψατε έναν πόλεμο που δεν σας αρέσει. Θα αφήσω εδώ μερικές φωτογραφίες, δεν αξίζετε άλλα σχόλια.
Θα κλείσω απαντώντας σε όλους, (συγχωριανούς και μη), τους υποκριτές με τα κροκοδείλια δάκρυα που ανακάλυψαν τον πόλεμο της Ουκρανίας στις 24 Φεβρουαρίου του 2022 και κρεμάνε τις ουκρανικές σημαίες στο προφίλ τους, σαν τα παιχνίδια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεν είμαι anti-war, είμαι pro-peace. Αυτή ήταν εξάλλου η στάση μου από το 2014. Εσείς, όμως, δεν είστε ούτε anti-war, ούτε pro-peace, απλά θέλετε να συνεχιστεί ο σιωπηλός πόλεμος που κάνει η Ουκρανία κατά του Ντονμπάς, για να μπορείτε να συνεχίσετε το σκρολ χωρίς να σας ενοχλούν τα πεθαμένα μωρά που θυμήθηκαν να σας πλασσάρουν τώρα. Να τα βλέπετε, να τα βλέπετε και να μην κοιμάστε, να αναλάβετε επιτέλους μια φορά την ευθύνη της ψήφου σας. Οι κυβερνήσεις που ΕΣΕΙΣ ψηφίσατε έφεραν την Ουκρανία στο χείλος του γκρεμού.
Εγώ απλά θα συνεχίσω να ελπίζω πως ο πόλεμος αυτός, επιτέλους, θα τελειώσει, και όχι απλά να σταματήσει. Να τελειώσει για ΌΛΟΥΣ!
