Σήμερα στο SkalaTimes εγκαινιάζουμε μια νέα στήλη με τίτλο “Poetica est Humanismus”, μια στήλη που γράφει ο 19χρονος συνδημότης μας Faisal Alaidy.
O τίτλος που επέλεξε ο Faisal είναι εμπνευσμένος από τον Γάλλο φιλόσοφο, λογοτέχνη και πολιτικό ακτιβιστή Sartre (Jean Paul Sartre) και συγκεκριμένα από το δοκίμιο του ο υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός.
Αρχή στη στήλη του ο Faisal κάνει με ένα δωμάτιο, ένα παιδικό δωμάτιο που αναγκάστηκε να αφήσει πίσω του πριν εγκατασταθεί με την οικογένεια του στην Κύπρο.
(Περισσότερα για τον Faisal μπορείτε να δείτε εδώ)
Κλείνω τα μάτια μου.
Οι κουρτίνες είχαν αστέρια επάνω τους.
Μου έμαθαν ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να χάσω τον στόχο μου.
Το κρεβάτι ήταν κρύο το καλοκαίρι και ζεστό τους χειμώνες.
Η πόρτα ήταν πάντα ελαφρώς ανοιχτή.
Φοβόμουν το απόλυτο σκοτάδι.
Είχε γλυκιά γεύση και μύριζε σαν εμένα,
αλλά οι μυρωδιές των νεκρών, παιδί που έχω θάψει, γεμίζουν το δωμάτιο τώρα.
Κάνει τους τοίχους να κλαίνε.
Ανοίγω τα μάτια μου και είμαι στο κρεβάτι.
Αλλά δεν είμαι σπίτι.
Είναι ακόμα εκεί.
Δεν μπορεί να έχει πάει πολύ μακριά.
Ελπίζω ότι το παιδί που κοιμάται εκεί σήμερα, νιώθει τη ζεστασιά που ένιωθα κάποτε κι εγώ.
Ελπίζω να υπάρχουν ακόμα οι ίδιες κουρτίνες.
Θα το μάθουν να στοχεύει για τα αστέρια.
Ανάλυση ποιήματος:
Αυτό το ποίημα είναι εμπνευσμένο από το παιδικό μου δωμάτιο. Στο δωμάτιο εκείνο έζησα τα πρώτα 15 χρόνια της ζωής μου. Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ανήκε σαν παιδί και για αυτό είχε πολύ προσωπική αξία για μένα.
Φεύγοντας από το δωμάτιο όμως κατάλαβα ότι είχε αξία πέρα από την προσωπική. Είχε και συναισθηματική αξία. Και τώρα μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια, θυμάμαι ακόμα πώς ήταν.
Το πού ήταν τοποθετημένο το κάθε πράγμα, το πώς έμοιαζε, το πώς ένιωθα εκεί. Αυτή η νοσταλγία όμως φέρνει μαζί της και μια πικρή αίσθηση, είναι η πίκρα της προσφυγιάς. Κανένα άλλο δωμάτιο δεν θα είναι όπως το δικό μου δωμάτιο, εκείνο που άφησα πίσω.
Για πολύ καιρό πάλεψα να παραδεχτώ ότι το δωμάτιο μου δεν υπάρχει πλέον.
Όμως, στο παραπάνω ποίημα, τελικά κατανόησα πώς το γεγονός ότι δεν είναι πια δικό μου δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.
Καταλήγοντας, εύχομαι το παιδί που κοιμάται τώρα στο κρεβάτι, που ήταν κάποτε δικό μου, να ονειρεύεται να αλλάξει τον κόσμο, όπως ονειρεύομαι εγώ σήμερα.
