Της Γιώτας Δημητρίου
Αν τα εξαφανισθέντα παιδιά είναι κυπριακής καταγωγής ή όχι, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει πως ΕΝΤΕΚΑ ΠΑΙΔΙΑ, έντεκα προσφυγόπουλα που φιλοξενούνταν στην Κύπρο, έχουν εξαφανιστεί από το 2011. Σημασία έχει –όπως σωστά είπε ο κ. Χατζηγιάννης- πως το κράτος δικαίου πρέπει να λειτουργεί πάνω στην ίδια βάση για τον κάθε πολίτη.
Σήμερα η κ. Μιχαηλίδου, Επίτροπος Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού σε τηλεοπτική εκπομπή μας είπε πως η εξαφάνιση παιδιών δεν είναι κάτι νέο, συμβαίνει και σε άλλες χώρες του εξωτερικού.
Άρα; Τι υπονοούσε η κ. Μιχαηλίδου στην εκπομπή του ΣΙΓΜΑ στην τηλεφωνικής της παρέμβαση; Να μην το θεωρήσουμε σοβαρό; Μήπως μειώνει την ευθύνη του κράτους επειδή «συμβαίνει και σε άλλες χώρες της Ευρώπης»;
Η δε κ. Κατερίνα Μελισσάρη συντονίστρια τμήματος προστασίας παιδιού του Hope for Children μας έχει πει, στην ίδια τηλεοπτική εκπομπή, πως το Hope for Children ουδέποτε έχουν επισκεφτεί τους χώρους φιλοξενίας των παιδιών.
(Αλήθεια, πόσα εκατομμύρια το χρόνο παίρνει το Hope for Children για την προστασία των παιδιών σε αυτή την χώρα;)
Το ερώτημα που αιωρείται αυτή τη στιγμή πάνω από την Κυπριακή κοινωνία, σε όσους ακόμη έχουν συναίσθηση, ενσυναίσθηση και λογική, είναι κατά πόσο θα αναλάβει κάποιος την ευθύνη για την εξαφάνιση των έντεκα ΠΑΙΔΙΩΝ!
Και ένα τελευταίο: Μιλώντας στoν ΑΣΤΡΑ σήμερα ο πρόεδρος της Επιτροπής Εσωτερικών και βουλευτής του ΑΚΕΛ Άριστος Δαμιανού διερωτήθηκε γιατί η Αστυνομία και το Υπουργείο Δικαιοσύνης δεν ενημέρωσαν την Βουλή για την εξαφάνιση αυτών των παιδιών και γιατί το Υπουργείο Εργασίας τήρησε σιγή ιχθύος.
Αλήθεια, ΓΙΑΤΙ;
