Την Τρίτη του Πάσχα, 26 Απριλίου 2022, η Λάρνακα αποχαιρέτησε τον Φοίβο Βωβίδη, τον καθηγητή, τον Διευθυντή, τον αθλητικό παράγοντα, τον άνθρωπο που γνώριζε και αγαπούσε η πόλη μας.
Ανάμεσα στους επικήδειους (ΑΕΚ Λάρνακος, Δήμου Λάρνακας, Lions, κ.α) ήταν και ο επικήδειος εκ μέρους της οικογένειας του αείμνηστου Φοίβου Βωβίδη.
Το SkalaTimes τον δημοσιεύει πιο κάτω αυτούσιο:
Καλησπέρα σε όλους.
Θα πω λίγα λόγια εκ μέρους της οικογένειας.
Μαζευτήκαμε εδώ σήμερα για να τιμήσουμε ο καθένας ξεχωριστά αυτό τον άνθρωπο που είχαμε την τιμή κατά την πορεία της ζωής μας να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας.
Δεν θα αναφερθώ στους τίτλους και τα αξιώματα που αντιπροσώπευε, αλλά θα μιλήσω για το θείο Φοίβο ή απλά τον Φοίβο που εμείς γνωρίσαμε και αγαπήσαμε.
Οι πρώτες αναμνήσεις γεννιούνται στο πατρικό σπίτι της οικογένειας Μιχάλη και Μαρίας Βωβίδη στην οδό Στυλιανού Αποστολίδη 35 στην καρδιά της Λάρνακας.
Η επιβλητική πόρτα με επιγραφή 1933 έμελλε να ανοίγει στα όνειρα των τεσσάρων αγοριών της οικογένειας. Του Τάκη, του Χάρη, του Φοίβου και του Άγγελου. Την απλοϊκή αυτή μονοκατοικία την περιέβαλε η αγάπη, η γενναιοδωρία και η τιμιότητα γι’ αυτό στάθηκε αγέρωχη μέσα από τις κακουχίες της εποχής. Έτσι μεγάλωναν και πορευόντουσαν τα αδέρφια, με ήθος και αξίες που δεν αλλοτριώθηκαν, ούτε ξεθώριασαν με την πάροδο του χρόνου. Στο βάθος του σπιτιού βρισκόταν το μικρό δωμάτιο του Φοίβου. Ένα μικρό κρεβάτι, μία σιφονιέρα, τα λιγοστά του υπάρχοντα μετρημένα και πάντα τακτοποιημένα δείχνοντας από πολύ νωρίς την οργανωτική πτυχή του χαρακτήρα του. Μεγάλο προνόμιο για μας να εισβάλουμε στο χώρο του, καθότι δεν του άρεσε η ακαταστασία που τυχόν να προκαλούσαμε. Παρόλα αυτά, αν τον πετυχαίναμε εκεί μας υποδεχόταν ζεστά, με χαμόγελο, ερωτήσεις και αστεία. Έζησε εκεί και φρόντιζε τους αγαπημένους του γονείς μέχρι που απεβίωσαν.
Το κομμάτι των παιδικών και εφηβικών του χρόνων μετατοπίστηκε αργότερα, σαν ενήλικας πλέον, στον τέταρτο όροφο της πολυκατοικίας στην ίδια οδό όπου έζησε εκεί μέχρι σήμερα. Ήταν περήφανος για το σπίτι του που ο ίδιος επιμελήθηκε την διαρρύθμιση και επίπλωση, ήταν ο δικός του χώρος πάντα τακτοποιημένος, οργανωμένος, καθαρός με λιγοστούς επισκέπτες τηρώντας πάντα το αυστηρό καθημερινά το ωράριο.
Παρότι παρότι ζούσε μόνος κάτ’ επιλογή, η μοναξιά δε χωρούσε στη ζωή του. Οι γνωστοί και φίλοι του πάρα πολύ. Τα αδέλφια του πάντα δίπλα του, η Ρέα, η Χλόη, και η Ελένη πάντα στο πλευρό του. Τα 7 του αδελφοτέχνια με τους συζύγους τους και τα εννιά παιδιά τους, αν και κάποια διαμένουν στο εξωτερικό, με κάθε ευκαιρία γύρω του.
Στις οικογενειακές μας συγκεντρώσεις πάντα τυπικός στην ώρα του, με τα δώρα στα χέρια, αλλά και ο πρώτος που θα έφευγε καθώς έπρεπε να πάει να ξεκουραστεί γιατί μετά είχε υποχρεώσεις. Αυτό πυροδοτούσε το ξέσπασμα ατέλειωτων πειραγμάτων που συνήθως του στερούσαν την έγκαιρη του διαφυγή.
Η εμφάνιση του πάντα άψογη, καλοσιδερωμένο πουκάμισο, (συνήθως σιδερωμένο από τον ίδιο), επίσημο παντελόνι πάντοτε με ζώνη συνδυασμένο σακάκι και ανάλογα με την περίσταση και γραβάτα. Ένα ουϊσκι με λίγα παγάκια, μαύρο ψωμί, σκέτο καφεδάκι, πράσινο μήλο και γλυκό στέβια τα ζητούμενα του σε κάθε τραπέζι. Έδινε τον γύρο του ευδιάθετος να μιλήσει με όλους, να ενημερωθεί, κάνοντας ερωτήσεις, δίνοντας συμβουλές εκπροσωπώντας επάξια το ρόλο του καθηγητή, αστειευόμενος και τέλος το αποχαιρετιστήριο απαλό χαστούκι στο σβέρκο.
Ήταν μέρος των απλών καθημερινών στιγμών της ζωής μας, των συνηθειών μας. Αυτών που κάνουν τη ζωή πλήρη, γεμάτη νόημα, της δίνουν αξία και εύρος.
Αυτός ήταν ο Φοίβος για εμάς. Ο γιος, ο αδερφός, ο κουνιάδος, ο θείος, ο παππούς. Και αυτό ήταν αρκετό για να μας κάνει περήφανους που ήταν μέλος της οικογένειας μας και που αυτή δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωμένη, ως επίσης και με την απουσία του αγαπημένου μας Μιχάλη.
Μοναδική μας παρηγοριά είναι ότι έζησε μία γεμάτη και ουσιαστική ζωή. Δίπλα σε ανθρώπους που τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν γι’ αυτό ακριβώς που ήταν.
Το πλατύ του χαμόγελο, η ξεχωριστή προσωπικότητα, o αγωνιστικός του χαρακτήρας, το πείσμα, η μαχητικότητα του, οι αξίες και το ήθος του δεν θα εκλείψουν εύκολα. Για εμάς στην οικογένεια του σίγουρα όχι. Γιατί ήταν ο θείος Φοίβος ή απλά ο Φοίβος μας.
Αιωνία του η μνήμη.
