Της Γιώτας Δημητρίου
Ταξίδι. Δύο χρόνια και πέντε μήνες μετά από την τελευταία φορά που μπήκα σε αεροπλάνο.
Ταξίδι. Δυόμισι χρόνια μετά. Όχι, το συναίσθημα δεν είναι απλό. Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Ενθουσιασμός που ξαναμπαίνουμε στην περιβόητη «κανονικότητα», σε φυσιολογικούς (;) ρυθμούς. Λύπη για όλα όσα χάσαμε ή βιώσαμε αυτά τα δυόμιση χρόνια. Στοχασμοί περίεργοι για την ανάγκη που έχουμε για αποδράσεις και αλλαγή σκηνικών (τι λέει η επιστήμη της ψυχολογίας γι αυτό;)
Ταξίδι. Αλλαγή γεωγραφικής θέσης. Από τη χώρα του Τεύκρου Ανθία, στη χώρα του Σαρτ, του Σαίντ Εξυπερύ και των άλλων σπουδαίων.
Ταξίδι. Για να πιστέψουμε (ή να κοροϊδέψουμε τους εαυτούς μας) πως η ζωή συνεχίζεται «κανονικά».
Ταξίδι. Γιατί το μυαλό, το πνεύμα και η ψυχή έχουν ανάγκη τον ενθουσιασμό και την έμπνευση.
Ταξίδι. Για πρώτη φορά μετά την πανδημία. Όλα σχεδόν ίδια, όλα σχεδόν διαφορετικά.
Κι εμείς; Εμείς ίδιοι, γιατί όπως σωστά είχε γράψει ο Λουντέμης στο «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα»: Χωρίζει η μοίρα τους ανθρώπους, τ’ αηδόνια αλλάζουνε φωλιά, τα μάτια βλέπουν νέους τόπους, μα δεν αλλάζει φως μου η καρδιά!
Δυόμιση χρόνια μετά, όλα τα ίδια και όλα διαφορετικά κι εμείς, σχεδόν, οι ίδιοι, ή ίσως, (ίσως), λίγο πιο σοφοί.
