Γράφει και επιμελείται η εκπαιδευτικός
και Βραβευμένη Συγγραφέας
Αναστασία Ξενοφώντος Γαϊτάνου
Σας καλωσορίζουμε σε ένα ακόμη τετ α τετ. Σήμερα φιλοξενούμε έναν σούπερ ντούπερ καλεσμένο που θα μας δροσίσει και θα μας γλυκάνει. Ας τον γνωρίσουμε.
*Η ταυτότητα του βιβλίου:
Συγγραφέας: Αντώνης Ζαρίντας
Τίτλος: Η μέρα που τελείωσε το παγωτό
Εκδόσεις: Ελληνοεκδοτική
Καλωσορίσατε στην παρέα μας. Πριν ξεκινήσω τις ερωτήσεις πρέπει να σας ομολογήσω κάτι. Το παγωτό το λατρεύω όχι απλά γιατί είναι νόστιμο, όχι γιατί αφήνει μέσα μου τη γεύση του για ώρες, όχι γιατί γεμίζει το σώμα μου με πυροτεχνήματα αλλά και γιατί συνοδεύει τις πιο όμορφες μου αναμνήσεις, τις παιδικές.
Γι’ αυτό ήταν πολύ φυσικό να αναστατωθώ όταν έμαθα ότι το παγωτό τελείωσε.
Τιιιιιι; Τελείωσε;;;;;;
Μα, για στάσου! Είναι η είδηση αληθινή; Κι αν δεν είναι τότε… ΠΟΙΟΣ διέδωσε τέτοιο φρικαλέο ψέμα;
Ήρθε η στιγμή λοιπόν να μιλήσουμε για αλήθεια και ψέματα. Συστήστε μας αυτά τα δύο άκρα που διαφεντεύουν τις ζωές μας. Σε τι πιστεύουν;
Η αλήθεια πιστεύει στον Άνθρωπο. Τον εμπιστεύεται και είναι αισιόδοξη ότι ένας κόσμος στον οποίο οι άνθρωποι θα ζουν με χρόνο αργό και ποιοτικό, ώστε να μπορούν να σκέφτονται, είναι εφικτός.
Το ψέμα πιστεύει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να σκέφτονται κι ονειρεύεται έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι, πρόθυμα κι αβασάνιστα, θα πιστεύουν στα πάντα, ουσιαστικά… σε τίποτα.
Ποια η αγαπημένη τους συνήθεια;
Η αλήθεια, κάθε ανατολή, πρώτη υποδέχεται τον ήλιο, ταξιδεύοντας με τις αχτίδες του σε κάθε σπιθαμή της γης. Το ψέμα λατρεύει ν’ αλλάζει συνέχεια φορεσιές, κίτρινες μάλιστα, ενίοτε απαστράπτουσες κι αλλόκοτες.
Ποιο είναι το σύνθημά τους;
Η αλήθεια δεν χρειάζεται σύνθημα.
Το ψέμα έχει για σύνθημα το «Είναι αλήθεια!».
Ένα απλό περιστατικό στις σελίδες σας έγινε θέμα σοβαρό. Ποιο ήταν αυτό;
Το καλοκαίρι που πέρασε, εκεί στην όμορφη παραλία της Λάρνακας, ένας παγωτατζής έδωσε σ’ ένα κοριτσάκι το τελευταίο παγωτό. Έκτοτε κανένας δεν έφαγε ξανά παγωτό… Οι ιστορικοί λένε ότι το παγωτό ήταν ένα δροσερό γλυκό που έβγαινε σε διάφορες γεύσεις και οι άνθρωποι και δη τα παιδιά το έτρωγαν μανιωδώς. Τους προκαλούσε μια ασύγκριτη αίσθηση λες και πετάνε στα σύννεφα. Είναι πολύ κρίμα που το παγωτό εξαντλήθηκε διαπαντός.
Αυτό το απλό περιστατικό γέννησε μια είδηση ψευδή. Πώς γίνεται μια είδηση να αλλάξει μορφή;
Μου φαίνεται πως η είδηση είναι σαν την πλαστελίνη. Πλάθεται, χρωματίζεται, συσκευάζεται, καταναλώνεται, αναπλάθεται, διαμοιράζεται και φτου απ’ την αρχή.
Τελικά είναι τόσο δύσκολο να βρούμε την αλήθεια;
Κολυμπάμε -δίχως μπρατσάκια- σ’ έναν ωκεανό ειδήσεων και πληροφοριών. Τούτο το αχανές μπλε είναι τόσο δελεαστικό, ώστε δεν βλέπουμε τα κίτρινα απόβλητα που μας περιβάλλουν.
Εμβαπτισμένοι στην απεραντοσύνη του ωκεανού αναρωτιόμαστε τι ‘ναι αλήθεια και τι ψέμα; Προβληματιζόμαστε: υπάρχει, άραγε, αλήθεια; Μία ή πολλές; Κι αν υπάρχει, πού κρύβεται; Και πόσα πέπλα διαστρέβλωσης πρέπει να αφαιρέσουμε για να την αποκαλύψουμε;
Ωστόσο, όποια κι αν είναι η απάντηση, η αναζήτηση της αλήθειας αξίζει! Είναι ένα ωραίο ταξίδι. Είναι η πορεία μας, η υπαρξιακή.
Μμμ, να δούμε την αλήθεια σαν ένα ωραίο ταξίδι. Μου ακούγεται τόσο όμορφο.Τι πρέπει να κάνουμε όμως έτσι ώστε να εντοπίζουμε τις ψευδείς ειδήσεις προτού αυτές αλλάξουν μορφή και φορέσουν το κοστούμι της αλήθειας;
Να ατενίζουμε με κριτική διάθεση ό,τι ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε. Προσοχή, όμως! Επικρατεί μια στρεβλή εντύπωση για την κριτική ότι σημαίνει στείρα κατάκριση των πάντων. Όχι! Κριτική σημαίνει να ρωτάς. Να απευθύνεις τα δύσκολα ερωτήματα, αυτά που συνήθως αποφεύγονται:
Ποιος το έφτιαξε αυτό και γιατί;
Τι μας λέει άραγε, μα και τι δεν προσπαθεί να μας πει;
Ποια κόλπα χρησιμοποίησε για να τραβήξει την προσοχή;
Θα το καταλάβουν όλοι με τον ίδιο τρόπο ή
θα ‘ναι του καθενός η ερμηνεία του διαφορετική;
Ωωω, μου αρέσουν τα ερωτήματα. Ετοιμαστείτε να μας απαντήσετε τα πιο σημαντικά, τα πιο δύσκολα, τα πιο προκλητικά ερωτήματα του σύμπαντος. Τα ερωτήματα αυτά έχουν τον τίτλο: Τι κι αν… Τι κι αν τελείωνε το παγωτό;
Επόμενη ερώτηση παρακαλώ… Δεν μπορώ καν να το φανταστώ!
Τι κι αν τελείωνε η ειρήνη;
Θα ξεπηδούσε πάλι, μέσα από ένα σοκολατένιο παγωτό χωνάκι, σ’ ένα απαλό παιδικό χεράκι.
Τι κι αν τελείωνε ο φόβος;
Θα ζούσαμε. Ζώη, άλλωστε, δεν είναι οι νίκες επί των φόβων μας;
Τι κι αν τελείωναν τα βιβλία;
Θα ξεμέναμε από καταφύγια. Σαστισμένοι, μπροστά στην ταραχή του κόσμου, δίχως ασφαλή αποκούμπια και φωτεινούς οδοδείκτες.
Και το τελευταίο ερώτημα που μου καίει τα χείλη από την πρώτη στιγμή που σας συνάντησα. Ποια είδηση θα ευχόσασταν να ακουγόταν ξαφνικά στον κόσμο και φυσικά να ήταν αληθινή;
Ότι ο κόσμος έγινε στ’ αλήθεια ένα φιλόξενο μέρος για ν’ ανθίσεις. Και συνάμα τόσο απολαυστικό όσο ένα παγωτό σοκολάτα σε χωνάκι μ’ ένα τραγανούτσικο μπισκοτάκι!
Μακάρι! Τότε όλοι οι άνθρωποι θα είχαν καρφιτσωμένο στην καρδιά τους ένα τεράστιο παγωτένιο χαμόγελο.
Σας ευχαριστούμε για την όμορφη κουβέντα και ευχόμαστε με όλη μας την ψυχή να ΜΗ ΛΕΙΨΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΑΓΩΤΟ και Η ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!
Ενδιαφέρουν κι αυτά:
*Βιογραφικό
Ο Αντώνης Ζαρίντας ζει στη Λάρνακα και υπηρετεί τα παιδιά στα δημόσια Δημοτικά Σχολεία της Κύπρου. Λατρεύει να κάνει μάθημα με τα παιδιά, να ταξιδεύει με κλασική μουσική, να πετάει μπαλόνια και να φτιάχνει μπουρμπουλήθρες – γιγαντιαίες, όμως! Πολλές φορές τα κάνει όλα μαζί και το απολαμβάνει με την ψυχή του. Λίγο παραπάνω, όμως, λατρεύει να διαβάζει και να γράφει. Πιστεύει ότι το βιβλίο, ειδικά το παιδικό, είναι το ασφαλέστερο καταφύγιο από την ταραχή του κόσμου. Περισσότερα για τον ίδιο στην σελίδα του www.zarintas.com.
