Ο Δάνος Δαμιανού, συνδημότης μας με καταγωγή από την Αμμόχωστο, ξεκίνησε το ποδοσφαιρικό του ταξίδι στην ηλικία των μόλις 9 ετών, αφού από τότε ήξερε πως αυτό αγαπά και ότι με αυτό θέλει να ασχοληθεί.
Συνέχισε ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και μετέπειτα ως προπονητής.
Σήμερα, ο προπονητής της ΑΛΚΗΣ, μιλά στο SkalaTimes και μιλάει για όλα, για το ποδόσφαιρο, για τη ζωή και πορεία του, για τη Λάρνακα, αλλά και για την στιγμή που τον συγκλόνισε και άλλαξε τη ζωή του.
Της Γιώτας Δημητρίου
Δάνο, η δική σου η σχέση με το ποδόσφαιρο πότε ξεκίνησε;
Από 9 ετών, όταν ξεκίνησα στις ακαδημίες, ως παιδί, να παίζω ποδόσφαιρο από τότε έμεινα σε αυτό το άθλημα.
Ήταν κάτι που εσύ αγαπούσες όταν ξεκίνησες στην ηλικία των 9 ετών ή οι γονείς σου σε έστειλαν για να δοκιμάσεις;
Ήταν η δική μου αδυναμία και αγάπη που με ώθησε να ξεκινήσω από παιδί στις ακαδημίες και να συνεχίσω μια ζωή μέσα στο ποδόσφαιρο. Δεν έχω παίξει σε υψηλό επίπεδο, το πιο υψηλό επίπεδο που έχω παίξει είναι η δεύτερη κατηγορία, εντούτοις επειδή δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς το ποδόσφαιρο, αποφάσισα ότι αυτό μου ταιριάζει για επάγγελμα και έτσι προχώρησα στην προπονητική.
Πώς ήρθε η προπονητική;
Ενώ έπαιζα ποδόσφαιρο ξεκίνησα να παρακολουθώ μαθήματα για διπλώματα, από την ηλικία των 25 ετών.
Ήταν δύσκολο να πάρεις τα διπλώματα;
Είναι μια διαδικασία που ξεκινάς και οι κανονισμοί έχουν ως εξής: ξεκινάς από τα μικρά διπλώματα για αναπτυξιακές ηλικίες (για παιδιά), εγώ όμως από την στιγμή που ξεκίνησα τα διπλώματα για τις αναπτυξιακές ηλικίες το μυαλό μου ήταν στους ενήλικες. Κάποιοι κάνουν το UEFA C επειδή θέλουν να εργάζονται με τις μικρές ηλικίες, εγώ ήξερα από την αρχή ότι ήθελα να αρχίσω με τις μικρές ηλικίες και να συνεχίσω με τους ενήλικες. Ο στόχος μου ήταν πάντα να δουλέψω με μεγάλους, ακόμη και τα χρόνια που εργαζόμουν σε αναπτυξιακές ηλικίες, παρόλο που μου άρεσε και έδινα το 100% του εαυτού μου, ήξερα πως ο στόχος μου ήταν άλλος, να εργαστώ με μεγάλους.
Και τα κατάφερες.
Κοίταξε, η αλήθεια είναι ότι το επιδίωξα, αλλά αν δεν είσαι καλός εύκολα μπορείς να χαθείς. Δεν είναι όπως τις ακαδημίες παιδιών που εύκολα μπορείς να βρεις δουλειά και να εργάζεσαι χωρίς να σταματήσεις. Στους μεγάλους η πρόκληση είναι μεγαλύτερη και αν δεν είσαι καλός θα φανεί και θα σε απορρίψει το σύστημα, δεν θα δουλεύεις. Οι μεγάλοι έχουν κριτήριο, οι ποδοσφαιριστές, ο κόσμος, οι διοικήσεις…. Ενώ στις μικρές ηλικίες είναι εντελώς διαφορετικό το σύστημα. Δεν υπάρχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις και μπορείς να εργάζεσαι ακόμη και αν δεν είσαι καλός, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες προκλήσεις σε σύγκριση πάντα με το να εργάζεσαι με μεγάλους.
Εργάστηκες και στις αναπτυξιακές ηλικίες, για τι ηλικίες μιλάμε;
Εργάστηκα με παιδιά 7-12
Θα ήθελα να σταθούμε λίγο σε αυτό το κομμάτι.
Υπάρχουν οι ειδικοί οι οποίοι ανιχνεύουν τα ποδοσφαιρικά ταλέντα (στα παιδιά) για να τα προωθήσουν αναλόγως, οι γνωστοί scouters. Στην Κύπρο λέγεται ότι γενικά υπάρχει αναξιοκρατία, σε αυτό το κομμάτι λοιπόν υπάρχει αξιοκρατία ή μπαίνει και εδώ το γνωστό κυπριακό «μέσον»;
Μέχρι την ηλικία των 12-13 που δεν υπάρχει ανταγωνισμός δεν τίθεται θέμα για αναξιοκρατία ή «μέσον» όπως είπες. Αργότερα όμως, όταν μπαίνουν στην μέση τα συμβόλαια και διακρίνουν σε κάποιους ποδοσφαιριστές μέλλον, ναι εκεί ξεκινούν ενδεχομένως και κάποια προβλήματα. Αλλά θέλω να τονίσω κάτι, δεν θεωρώ εύκολο να χαθεί ένα πραγματικό ταλέντο, ένας μεγάλος παίχτης. Πιστεύω πως όσοι λάμπουν, τα αστέρια του ποδοσφαίρου δεν χάνονται. Επίσης για να μπορείς να ανταπεξέλθεις και να παίξεις σε υψηλό επίπεδο πρέπει να περάσεις και κάποιες δυσκολίες, κάποια στάδια στα οποία θα νιώσεις και την αδικία και την δυσκολία, έτσι ώστε να μπορέσεις να είσαι δυνατός, να παίξεις στις μεγάλες ηλικίες και κυρίως σε πρωταθλητισμό. Πρέπει να ζήσεις και λίγο την αδικία, δεν είναι όλα απλά.
Άρα λες ότι στο χώρο του ποδοσφαίρου είναι δύσκολο να υπάρξει αναξιοκρατία διότι αυτός που αξίζει θα ξεχωρίσει.
Ναι, όμως υπάρχουν και περιπτώσεις που μέχρι ενός σημείου σπρώχνουν ένα παίχτη, δηλαδή βάζουν «μέσον» όπως είπες και ναι συμβαίνει να προωθήσουν αναξιοκρατικά και με πολλή πίεση κάποιους ποδοσφαιριστές. Αλλά, και το τονίζω αυτό, στο τέλος της ημέρας αυτοί που μπήκαν με αυτό τον τρόπο δεν θα προχωρήσουν για πολύ. Θα μείνουν μέχρι το επίπεδο που αξίζουν. Δεν μπορεί ένας ποδοσφαιριστής που δεν αξίζει να προχωρήσει.
Εσύ προπονητικά εργάστηκες μόνο σε ομάδες της Λάρνακας, σωστά;
Όχι, έχω εργαστεί και στις Ακαδημίες της Ομόνοιας Λευκωσίας.
Στη Λάρνακα που έχεις εργαστεί;
ΑΛΚΗ, Ερμή και Οθέλλο Αθηαίνου για πολύ λίγο.
Πόσο μερίδιο ευθύνης έχει ένας προπονητής στην επιτυχία ή αποτυχία μιας ομάδας;
Από τη στιγμή που επιλέγεις να εργαστείς για ένα Σωματείο, σημαίνει ότι ήδη συμφωνείς με τις όποιες προδιαγραφές υπάρχουν στο Σωματείο αυτό, οπόταν είναι αποκλειστική ευθύνη του προπονητή η επιτυχία ή η αποτυχία. Ακόμη και αν αποτύχεις και μερίδιο ευθύνης φέρει το Συμβούλιο, επειδή πχ οι παίχτες δεν έχουν πληρωθεί, ή επειδή δεν έχεις τις κατάλληλες συνθήκες προπόνησης κτλ, ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, εσύ φταις, ο προπονητής, επειδή πήγες σε αυτό το Σωματείο.
Σου έχει τύχει κάτι τέτοιο;
Ναι, χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες θα σου πω ότι αρνήθηκα να πάω σε ένα σωματείο γιατί οι παίχτες ήταν απλήρωτοι για τρεις μήνες, τότε ο επενδυτής της ομάδας μου είχε πει «έλα και θα τους πληρώσω σε τρεις μέρες» πήγα και δεν τους πλήρωσε. Ακόμη όμως και σε αυτή την περίπτωση, εγώ φταίω επειδή τον είχα πιστέψει! Έπρεπε να περιμένω να πληρωθούν οι παίχτες και μετά να πάω.
Πριν λίγες μέρες έπαιζε η Λίβερπουλ με τη Ρεάλ και ο πλανήτης μετά τον αγώνα παραμιλούσε με το ταλέντο του τερματοφύλακα της ΡΕΑΛ Τιμπό Κουρτουά. Να πάρουμε τον αγώνα Λιβερπουλ – ΡΕΑΛ, δεν είναι εξαιτίας του Κουρτουά που κέρδισε η ΡΕΑΛ;
Αν δεν ήταν ο προπονητής, ο Κάρλο Αντσελότι, ίσως και να μην πήγαινε τελικό η ΡΕΑΛ.
Έτσι όπως το βλέπω εγώ, μερίδιο ευθύνης στην επιτυχία ή αποτυχία έχουν 50-50 οι παίχτες και ο προπονητής….
Όχι! Ο προπονητής είναι που επιλέγει τους παίχτες και αυτός έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.
Ο προπονητής επιλέγει τους παίχτες ή το Σωματείο;
Ο προπονητής επιλέγει ποιους παίχτες θα χρησιμοποιήσει, πώς θα τους χρησιμοποιήσει και ποια θα είναι η αρμοδιότητα του κάθε παίχτη μέσα στο γήπεδο. Ο προπονητής καθορίζει τα πάντα.
Πόσα χρόνια είσαι στο χώρο επαγγελματικά;
Σήμερα είμαι 39 ετών, είμαι στο χώρο από τα 18 μου, αρχικά ως ποδοσφαιριστής μετέπειτα ως προπονητής.
Τόσα χρόνια στο χώρο, 21 χρόνια, ποια στιγμή από τις ποδοσφαιρικές σου γνωριμίες ήταν για σένα η καλύτερη;
Είναι πολλά τα χρόνια, πραγματικά είναι πολλές οι γνωριμίες και είναι δύσκολο να ξεχωρίσω. Ωστόσο, θα σου πω ότι καθοριστικό ρόλο στην προπονητική μου καριέρα έπαιξε η σχέση μου με τον Άντη Λόππα, όπου την κρίσιμη στιγμή για το Σωματείο της ΑΛΚΗΣ μου εμπιστεύτηκε τη θέση του πρώτου προπονητή, μετά που έφυγε ο Κώστας Καϊάφας.
Κάναμε μια εξαιρετική πορεία και γλιτώσαμε την ΑΛΚΗ από τα χειρότερα.
Ωστόσο οφείλω να αναφέρω ότι είναι πολλοί που με βοήθησαν, είτε με τις γνώσεις τους, είτε με την συμπεριφορά τους.
Και ποια ήταν η καλύτερη σου ποδοσφαιρική στιγμή;
Η κάθε ποδοσφαιρική στιγμή μου είναι η καλύτερη μου. Το κάθε λεπτό που περνάμε στο ποδόσφαιρο είναι το καλύτερο. Το ποδόσφαιρο δεν σταματά ούτε λεπτό να υπάρχει μέσα στο μυαλό μου. Το ποδόσφαιρο είναι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Ακόμη και τις ώρες που κοιμούνται οι άλλοι εμείς σκεφτόμαστε, ποδοσφαιρικά.
Έχουμε ποδοσφαιρικά ταλέντα στη Κύπρο;
Ναι, πάρα πολλά!
Αξιοποιούνται και εκπαιδεύονται σωστά και ικανοποιητικά;
Όχι. Αλλά, σιγά σιγά επειδή βελτιώνονται οι προπονητές κατ’ επέκταση βελτιώνονται και οι ποδοσφαιριστές. Όσο δεν υπάρχουν καλοί προπονητές δυσκολεύονται να αναπτυχθούν και οι ποδοσφαιριστές. Άρα, η ανάπτυξη του ποδοσφαιριστή έχει να κάνει και με την ανάπτυξη των προπονητών, η καλή επιμόρφωση του προπονητή βοηθά και τους ποδοσφαιριστές να αναπτυχθούν.
Τι θα μπορούσε να γίνει για τα παιδιά που έχουν ποδοσφαιρικό ταλέντο έτσι ώστε να αξιοποιούνται και να αναπτύσσονται καλύτερα;
Πιστεύω -και είναι εισήγηση μου προς τους αρμόδιους- ότι τα μεγάλα διπλώματα, (τα οποία είναι τα UEFA A και UEAF PRO) και την πλήρη επιμόρφωση πρέπει να τα έχεις ακόμη και όταν ασχολείσαι με παιδιά, διότι είναι οι κρίσιμες ηλικίες στις οποίες δίνεις τα βασικά για να αναπτύξεις ένα ταλέντο.
Στους μεγάλους αν δεν είσαι καλός θα σε απορρίψει το σύστημα από μόνο του, δεν θα κάνεις ζημιά σε ποδοσφαιριστή ή σε ομάδα, απλώς θα σε διώξουν.
Ενώ στα παιδιά μπορείς να κάνεις ζημία που ίσως τους στοιχίσει μια ποδοσφαιρική ομάδα, ίσως τους κάνεις να σταματήσουν το ποδόσφαιρο.
Αυτό λοιπόν που λέω και είναι μια εισήγηση μου είναι ότι επιβάλλεται η πλήρης προπονητική κατάρτιση και στις αναπτυξιακές ηλικίες. Διότι, το επαναλαμβάνω, στις μεγάλες ηλικίες αν δεν είσαι καλός απλώς θα είσαι άνεργος, ενώ στα παιδιά, θα δουλεύεις, θα κάνεις ζημιά στα παιδιά, θα είσαι 60 χρόνων και ακόμη θα δουλεύεις και θα είσαι ένας κακός προπονητής που κάνει ζημιά στα παιδιά. Θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό αυτό και οφείλουν οι ιθύνοντες να το δουν με σοβαρότητα.
Εσύ έχεις δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Ο γιός σου ασχολείται με το ποδόσφαιρο;
Ελαφρώς. Παίζει, το απολαμβάνει, αλλά δεν νομίζω να έχει ιδιαίτερη αγάπη για να ασχοληθεί περεταίρω. Νομίζω ότι περισσότερο ασχολείται εξαιτίας μου, επειδή εγώ εργάζομαι στο χώρο αυτό. Όμως, αυτό που του λέω είναι «Αντρέα μου δεν με πειράζει αν δεν παίζεις μπάλα, δεν αλλάζει κάτι για μένα».
Πολλοί γονείς ωθούν τα παιδιά τους στο ποδόσφαιρο επειδή θεωρούν πως είναι το νούμερο ένα άθλημα, ενώ έχουμε και την καλαθόσφαιρα και δεκάδες άλλα αθλήματα.
Το να ωθείς το παιδί σου σε ένα οποιοδήποτε άθλημα για δικά σου απωθημένα και αντιλήψεις είναι λάθος, τα παιδιά πρέπει να επιλέγουν αθλήματα που αγαπούν και στα οποία έχουν ταλέντο.
Ωστόσο, το ποδόσφαιρο είναι όντος το νούμερο ένα άθλημα για πολλούς λόγους που θα χρειαζόμασταν χρόνο για να τους αναπτύξουμε. Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που μπορείς να αλλάξεις συναισθήματα ανά πάσα στιγμή και ώρα, επίσης οι εντάσεις που χρησιμοποιούνται στο ποδόσφαιρο και τα ερεθίσματα του ποδοσφαίρου είναι πολύ διαφορετικά από οποιοδήποτε άλλο άθλημα….. Το ποδόσφαιρο είναι το πιο ολοκληρωμένο άθλημα και από πλευρά φυσικής κατάστασης.
Είναι γνωστό ότι ένας ποδοσφαιριστής πρέπει να βρίσκεται σε άριστη φυσική κατάσταση για να παίξει καλό ποδόσφαιρο, η ερώτηση μου είναι η εξής: το μυαλό τι ρόλο παίζει για να παίξει κάποιος καλό ποδόσφαιρο;
Το μυαλό καθορίζει τα πάντα! Τα πάντα ξεκινούν από το μυαλό. Αν είσαι άριστος σε προσόντα και φυσική κατάσταση και σου λείπει το ποδοσφαιρικό μυαλό, τότε δεν θα πας πολύ μακριά.
Το ποδοσφαιρικό μυαλό είναι κάτι που εκπαιδεύεται;
Ναι. Πλέον εκπαιδεύεται και αυτό έχει να κάνει και με τους προπονητές, φυσικά παίζει ρόλο και το πόσα μπορεί το μυαλό του ποδοσφαιριστή να συλλάβει. Η εκπαίδευση του μυαλού προπονείται μέσω ασκήσεων.
Σήμερα που σε βρίσκουμε ποδοσφαιρικά, που θα σε βρει η νέα σεζόν;
Η νέα σεζόν θα με βρει στην ΑΛΚΗ, έχω ήδη συμβόλαιο με την ΑΛΚΗ.
Η ΑΛΚΗ είναι αθάνατη;
Ναι, πέθανε βεβαίως μια φορά, αλλά αναστήθηκε.
Η ΑΛΚΗ έχει λίγο κόσμο αλλά πιστό που την αγαπά. Παίζει ρόλο ο κόσμος της στην όποια πορεία της;
Βεβαίως! Παίζει διότι ο κόσμος είναι αυτός που δίνει την πίεση στο σωματείο, στην διοίκηση, στους ποδοσφαιριστές και προπονητές.
Για σένα τι σημαίνει να εργάζεσαι σε αυτό το συγκεκριμένο σωματείο;
Είναι ένα σωματείο απαιτητικό και έχει να αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα που έχουν όλα τα σωματεία στην Κύπρο: όλοι τα ξέρουν όλα! Όλοι οι φίλαθλοι είναι προπονητές, όλοι ξέρουν τα πάντα κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που έχουν όλα τα σωματεία και κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει.
Επίσης το ότι το σωματείο της ΑΛΚΗΣ είναι ένα ιστορικό σωματείο αυτό για μένα αυξάνει τις απαιτήσεις και την ευθύνη.
Μπορεί η ΑΛΚΗ να ξαναπάει Α κατηγορία;
Με ένα σωστό και μακροχρόνιο προγραμματισμό, ναι, μπορεί! Αλλά, με αναλαμπές μπορεί και να καταστραφεί κιόλας.
Αν δουλέψουμε προγραμματισμένα και με πλάνο τότε μπορεί και να πάει και να παραμείνει στην Α κατηγορία.
Να υποθέσω πως η Α κατηγορία είναι και ο στόχος της ομάδας;
Ο στόχος της ομάδας θα καθοριστεί από την Γενική Συνέλευση, αλλά πιστεύω πως ο στόχος της ομάδας είναι πρώτα απ’ όλα να κάνει μια καλή πορεία στην Β κατηγορία για κάποιο χρονικό διάστημα και μετά να κοιτάξουμε πιο πάνω.
Εσύ με τόση αγάπη για το ποδόσφαιρο από την παιδική σου ηλικία, να υποθέσω ότι οι φίλοι σου είναι από το χώρο του ποδοσφαίρου;
Όχι κατ’ ανάγκη. Έχω φίλους και από το χώρο του ποδοσφαίρου και έχω και κολλητούς που δεν είναι. Η φιλία των ανθρώπων ορίζεται με άλλα κριτήρια, όχι με το αν μας αρέσουν τα ίδια πράγματα.
Ζεις στη Λάρνακα, είσαι νυμφευμένος με δυο παιδιά, τι θα ήθελες να δεις να αλλάζει στη πόλη μας;
Τίποτα! Μου αρέσει πάρα πολύ η Λάρνακα μας. Χρειάζεται να μάθουμε επιτέλους να την ζούμε!
Εσύ την ζεις;
Ασταμάτητα, παντού, μέρα, νύχτα! Πρέπει να μάθουμε να ζούμε τη πόλη μας όπως όταν πηγαίνουμε σε ένα νησί στην Ελλάδα και το απολαμβάνουμε. Η Λάρνακα έχει τα πάντα, είμαστε σε νησί, ας ξεκινήσουμε το απολαμβάνουμε.
Επίσης τα τελευταία πέντε χρόνια που έχουν γίνει και πολλά έργα η Λάρνακα είναι μια ιδανική πόλη.
Αγαπάς την Λάρνακα!
Πάρα πολύ και αληθινά, παρόλο που είμαι Βαρωσιώτης, εντούτοις εδώ γεννήθηκα και εδώ μεγάλωσα.
Η σχέση σου με την πολιτική ποια είναι;
Απόμακρη! Είμαι ανήσυχος πολιτικά, αλλά απόμακρος.
Σε ρωτώ για την πολιτική επειδή πολύς κόσμος μπλέκει την πολιτική στο ποδόσφαιρο.
Τεράστιο λάθος και μόνο ζημιά κάνει στο χώρο του ποδοσφαίρου. Έχω βιώσει πολύ έντονα τη κομματική αδικία στο ποδόσφαιρο.
Τι εννοείς;
Εννοώ ότι μπορεί να σε απορρίψουν σε μια ομάδα ή να σε προσλάβουν λόγω της κομματικής σου ταυτότητας ή επειδή υποθέτουν από που προέρχεσαι κομματικά. Αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος, ας τα διαχωρίσουμε επιτέλους, άλλο ποδόσφαιρο και άλλο πολιτική!
Είμαι βέβαιη ότι έχεις βιώσει πολύ συγκινητικές στιγμές στο ποδόσφαιρο, ωστόσο εγώ θα σε ρωτήσω μια γενικότερη ερώτηση: ποια ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής σου;
Η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου ήταν η 17η Αυγούστου 2020…… Η πιο συγκλονιστική στιγμή, αυτό που μας έχει συγκλονίσει ως οικογένεια, ως ανθρώπους, ήταν η απώλεια του Νικόλα…. Του Νικόλα Θεοδότου. Η απώλεια του Νικόλα άλλαξε τα πάντα για εμάς ως οικογένεια….. Επειδή είμαστε και συνδεδεμένοι με την οικογένεια του Γιώργου, την απώλεια του Νικόλα την βιώνουμε καθημερινά, τον σκεφτόμαστε καθημερινά και ήταν η πιο συγκλονιστική κατάσταση που βίωσα όχι μόνο εγώ αλλά και η οικογένεια μου. Η απώλεια του Νικόλα άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και ίσως, ίσως, ακόμη και τον τρόπο που ζούμε πλέον.
Η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου ήταν η 17η Αυγούστου, ήταν η πιο άσχημη στιγμή της ζωής μας…..
Εσύ Δάνο στη ζωή σου τι έχεις ως πυξίδα;
Μια λέξη, την δικαιοσύνη. Να είσαι δίκαιος με τους ανθρώπους και να μην αδικείς κανένα.
Τα tattoo στα χέρια σου τι γράφουν;
Είναι για την κόρη μου, το γιο μου και τη σύζυγο μου.
Αλήθεια, η σύζυγος σου τι ρόλο παίζει στη πορεία σου; Διότι φαντάζομαι το πάθος σου για το ποδόσφαιρο ίσως και να σου κλέβει χρόνο από την οικογένεια…..
Επειδή η Νίκη είναι πάρα πολύ δυναμική, με στηρίζει σε κάθε απόφαση μου, ακόμη και όταν διαφωνεί μαζί μου, επίσης επειδή εγώ πολλές φορές λειτουργώ παρορμητικά η Νίκη είναι αυτή που βλέπει τα πράγματα πιο σωστά και πιο ήρεμα και μου δείχνει την άλλη όψη, από αυτή που ενδεχομένως εγώ να βλέπω.
Η αλήθεια είναι ότι υποφέρει μαζί μου, της αφήνω τα μωρά περισσότερες ώρες, διότι εγώ μπορεί να έχω διάβασμα 2-3 ώρες την ημέρα, ή προπονήσεις, αλλά οφείλω να πω πως αν δεν ήταν η Νίκη ίσως να μην μπορούσα να κάνω σωστές επιλογές στο ποδόσφαιρο.
Άρα το άτομο που παντρευόμαστε παίζει καθοριστικό ρόλο στη πορεία μας;
Φυσικά! Είτε θετικό, είτε αρνητικό, αλλά σίγουρα παίζει καθοριστικό ρόλο, εγώ είμαι από τους τυχερούς, έπαιξε θετικό ρόλο η σύζυγος μου στην μέχρι σήμερα πορεία μου.
- Απαγορεύεται η αναδημοσίευση της συνέντευξης χωρίς της γραπτή έγκριση του SkalaTimes
