Η κλίκα, της κλίκας ω! Κλίκα!

Ένα παλαιότερο, αλλά επίκαιρο, άρθρο της αρχισυντάκτριας του SkalaTimes, της δημοσιογράφου Γιώτας Δημητρίου

Η νοοτροπία που επικρατεί σε αυτή τη νήσο, επηρεάζει τα πάντα.Την παιδεία μας, την καριέρα μας, την όποια πρό­οδο του τόπου, ακόμα και το ίδιο το μέλλον της χώρας.

Ναι, η νοοτροπία μας, τουτέστιν η κουλτούρα μας, οι αντιλήψεις και οι πεποιθήσεις μας, οι συνήθειες μας.

Ζούμε σε μια χώρα όπου η λέξη αξιοκρατία δηλαδή η επιλογή ή προώθηση ή επικράτηση εκείνων που αντικειμενικά είναι οι πιο άξιοι ή οι πιο ικανοί, σπανίζει.

Οι κλίκες, οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες, είναι το κλειδί για να πορευτεί κάποιος και να «ξεχωρίσει» ή για να…. «μείνει πίσω».

Αν πχ είσαι άξιος αλλά η κλίκα που «κυβερνά», δεν σε συμπαθεί «θα μείνεις πίσω», αν δεν γνωρίζεις «τα σωστά άτομα» θα μείνεις στά­σιμος.

Αν από την άλλη είσαι λιγότερος άξιος αλλά γνωρίζεις τα κατάλληλα άτομα και μάλιστα σε συμπαθούν, τότε ποσώς ενδιαφέρουν οι ικα­νότηρες σου, θα προσπεράσεις τους ικανότε­ρους και θα πορευτείς μπροστά.

Που ισχύουν όλα αυτά; Σε χώρους εργασίας, δημόσιους φορείς και οργανώσεις, ακόμα και στα πανεπιστήμια μας, παντού.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Να αποδυναμώνον­ται, να παραγκωνίζονται και να απογοητεύον­ται οι πιο ικανοί, και να προχωρούν, να δυνα­μώνουν, οι λιγότερο ικανοί.

Τα πάντα σε αυτή τη νήσο είναι…. «θέμα κλί­κας». 

Πες μου την κλίκα σου, τις συμπάθειες και αντιπάθειες σου, για να σου πω μέχρι που θα φτάσεις.

Πες μου ποιος σου κάνει like στα μέσα κοινω­νικής δικτύωσης για να βγάλω τις στατιστικές προόδου του μέλλοντος σου.

Κάπως έτσι.

Αδιαμφισβήτητα δεν είναι κάτι καινούριο. Ωστόσο, θα ανέμενε κανείς, μετά από τόσα νέα μυαλά που σπούδασαν και έζησαν στο εξωτερικό, η επιστροφή όλων μας πίσω στη Κύπρο να άλλαζε αυτή τη σάπια νοοτροπία. Να μην προχωρούσε μπροστά μόνο ο γιος του τάδε, ο φίλος του τάδε, η σύντροφος του τάδε και ο παρέας του άλλου ευνοούμενου, να μην έμενε πίσω ο τάδε αξιόλογος επειδή δεν ανή­κει στην κλίκα των τάδε, κοκ.

Από την άλλη, είναι ίσως αναμενόμενο σε ένα μικρό νησί του ενός εκατομμυρίου να συμβαί­νουν διάφορα, λόγω της μικρής κοινωνίας. 

Ναι, οκ, μόνο που όταν κυριαρχούν οι «κλίκες» και κρίνονται οι άνθρωποι με λάθος κριτήρια και όχι από τις όποιες ικανότητες τους, αυτό σταδιακά και αλυσιδωτά επηρεάζει τον τόπο ολόκληρο. 

Η αναξιοκρατία τοποθετεί τους λιγότερο ικα­νούς ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά και βάζει στο περιθώριο αυτούς που θα μπορούσαν να πάνε τον τόπο κάποια βήματα πιο μπροστά, όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει σε χώρους όπως πχ χα Πανεπιστήμια μας, αντιλαμβάνεστε τον αντί­χτυπο στην κοινωνία.

Δυστυχώς το «καθεστώς κλίκας» κυριαρχεί παντού στη Κύπρο.

Πανεπιστήμια, δημόσιους φορείς, κτλ. Κάπου είχα διαβάσει ότι η αξιοκρατία είναι το βασικό θεμέλιο κάθε δημοκρατικής και προ­οδευτικής κοινωνίας και θεωρείται ο βασικός παράγοντας για τη πρόοδο τόσο των ίδιων των ατόμων οσο και των κοινωνιών.

Είναι η αναξιοκρατία και το καθεστώς κλίκας που ωθεί τον κόσμο και ιδιαίτερα δε τους νέους να αδιαφορούν για τα κοινά.

Και αφού βρισκόμαστε σε προεκλογική πε­ρίοδο, ας το έχουν υπόψη τους οι υποψήφιοι πρόεδροι πως δεν θέλουμε άλλο το «καθε­στώς κλίκας», τους ευνοούμενους κάποιων, τους επί παντός επιστητού πρωταγωνιστές, αριβιστές και αλαζόνες πολλές φορές.

Η κοινωνία χρειάζεται ένα ΠτΔ που θα μπορεί να φέρει πίσω στο τόπο την αξιοκρατία και να πατάξει το «καθεστώς κλίκας».

Υ.Γ Σύμφωνα με το λεξικό: Κλίκα είναι μια ομάδα ανθρώπων που αποτελούν μια στενή παρέα, τα μέλη της οποίας αλληλοϋποστηρίζονται με σκοπό να προωθή­σουν μόνο δικά τους συμφέροντα ή απόψεις.