(Το πιο κάτω κείμενο είναι του παιδίατρου Γεώργιου Χάριτου, από Ελλάδα και συγκεκριμένα από το Βόλο. Αξίζει να το διαβάσετε για την περίσσια ανθρωπιά που εμπεριέχει, κάτι που κάποιοι θέλουν να αφανίσουν σε αυτό τον «μοντέρνο κόσμο»).
Ένας (και γνωστός και καλός) συνάδελφος από την Αθήνα έκανε πρόσφατα μια ανάρτηση η οποία αναπαραχθηκε με ενθουσιασμό από πολλούς συναδέλφους,σχετικα με το γεγονός ότι η ιατρική οφείλει να ασκείται μόνο στο ιατρείο και όχι μέσω messenger και ότι πρέπει να αμοιβεται καλά και “κομμένα αυτά που ξέρατε” κτλ.
Έχει δίκιο ρε παιδί μου ο άνθρωπος, αλλά υπάρχει κι ένας μικρός αντίλογος, ξέρω ότι θα διαφωνησετε οι πολλοί, αλλά θέλω να το βγάλω από μέσα μου, προσπαθήστε να δείτε ότι υπάρχει κι αυτή η άποψη.
Έρχεται ένας χειμώνας δύσκολος, πολύ δύσκολος για την μέση ελληνική οικογένεια. Σπίτια θα μείνουν χωρίς θέρμανση, λογαριασμοί θα μείνουν απλήρωτοι, κόσμος θα στερηθεί και τα βασικά ίσως. Οι υποχρεώσεις γενικά δεν ρωτούν, παρά προχωρούν με απάθεια, έχεις ή δεν έχεις για εκείνες το ίδιο κάνει.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αναρωτιέμαι πως πρέπει να λειτουργήσει ένας παιδίατρος;
Πολλοί (σωστά) θα πουν : Μα ο παιδίατρος είναι επιστήμονας. Και είναι και αυτός επαγγελματίας με υποχρεώσεις.
Ακόμα λένε : Μα που στην Ευρώπη υπάρχει αυτό το messenger; Η διάγνωση πρέπει να γίνεται μόνο στο ιατρείο. Σωστό εν μέρει.
Στην Ευρώπη ακόμα να συμπληρώσω ότι ενώ οι μισθοί είναι διπλάσιοι ίσως, η επίσκεψη στον παιδίατρο κοστίζει ιδιωτικά το λιγότερο πέντε φορές περισσότερο από εδώ και διαρκεί επιεικώς 7 έως 8 λεπτά της ώρας. Ακόμη κανείς δεν έχει το προσωπικό κινητό του παιδιάτρου του, αρκεισαι στην μη πρόσβαση και αυτό είναι όλο. Όσοι έχετε ζήσει έξω με παιδιά, παρακαλείστε να επιβεβαιώσετε.
Ο Έλληνας παιδίατρος, λοιπόν, είναι ένα άλλο επάγγελμα ευθύς εξαρχής. Οι γνώσεις του τις περισσότερες φορές είναι πολύ καλύτερες από τον μέσο αντίστοιχο Γερμανό ή Αγγλο, η κοινωνική του ευαισθησία επίσης. Η αμοιβή του ήπια, η ανταμοιβή του γενναιοτερη όμως, ένα χαμόγελο από το παιδί και ένα χτύπημα φιλικό στον ώμο από τον πατέρα, λεφτά σας δίνω εαν θέλετε, αλλά αυτό το “Γιωργάρα” και το χαμόγελο δεν σας το χαρίζω σε κανέναν.
Πορεύεται λοιπόν, ο Έλληνας παιδίατρος με τον ψυχισμό, ενίοτε και με το φιλότιμο, (μα σε ποια γλώσσα του κόσμου πλην της ελληνικής απαντάται γλωσσικά το φιλότιμο? ), γεύεται χαρές και λύπες, αυτή είναι η ζωή – που στην Ευρώπη να πετάξεις “λάσπη” σε παιδίατρο μέσα από μαμαδοομαδες σαν “ανώνυμο μέλος” και να μην σου χτυπήσουν την πόρτα οι δικηγόροι.
Αυτός, λοιπόν, ο παιδίατρος μπορεί να συνεχίσει να υπηρετεί, να απαντά και μέσω messenger, whatever it takes, και εαν μπορεί ο κόσμος να γλιτώσει μια επίσκεψη και να την χάσουμε εμείς, έτσι πρέπει να γίνει. Ένα παρατριμμα και μια καντιντα, ένα μολυσματικό κηριο και οι βλάβες του coxsackie. Και εαν δεν μπορώ να καταλάβω, δεν είναι ντροπή, μπορώ να του πω ένα “πέρνα από δω στο όρθιο και για χρήματα ούτε λόγος”. Φερτα από εβδομάδα ή και καθόλου εαν δεν “βγαίνεις”.
Δεν λέω – υπαρχουν και καλύτεροι, αλλά επιστήμονες είμαστε και εμείς και ελεύθεροι επαγγελματίες, μα πάνω από όλα είμαστε γιατροί και άνθρωποι, δεν χαλάνε οι ζωές για ένα τριανταρι. Κι αν λένε οι υπουργοί ότι όποιος δεν προσαρμοστεί – θα πεθάνει, μπορούμε εμείς να βοηθήσουμε σε αυτό. Είναι γνωστό εξάλλου ότι αλλιώς “προσαρμοζεσαι” με 800 ευρώ μισθό και αλλιώς με τις 8000 του υπουργού, ο παιδίατρος δεν μπορεί να αφήσει την οικογένεια, το θέμα δεν ήταν ποτέ να ζήσουμε εμείς και να πεθάνουν οι άλλοι, το θέμα είναι να ζήσουμε όλοι μαζι, οι φτωχοί αξιοπρεπείς και οι πλούσιοι ολίγον λιγότερο πλουσιότεροι.
Εγώ κάνω έκκληση σε όλους τους συναδέλφους για να σταθούμε στον κόσμο που δεν μπορεί, λίγο πιο κοντά για να βγάλουμε το “φέτος”. Μας παίρνει να χάσουμε, ίσως η ζωή μας το δώσει παρακάτω, ίσως και ποτέ, τι σημασία έχει στην τελική, μία καλή πράξη δεν είναι ποτέ χωρις αντίκρυσμα στην εντροπία του σύμπαντος και της κοινωνίας εν γένει.
Καλή χρονιά σε όλους. Θα τα καταφέρουμε. Μαζί.
(συγγνώμη για την έκταση, για την φόρτιση όχι)
