Κείμενο του Δημοτικού Σύμβουλου Λάρνακας Μάριου Κουκουμά
(Από ανάρτηση του στα ΜΚΔ)
Ναι ρε, Εν που την Δουλεία μου!
Ούτε έναν Πάτσον.
Παρά να μιλάνε οι γυναίκες που δέχονται βία, καλύτερα να μάθουμε τους άντρες να μην χτυπάνε. Τους γιουδες μας, τους αδελφούς μας, τους πατεράδες μας, τους παππούδες μας, τους παρέες, τους κολλητόυς μας.
Αδιαπραγμάτευτο ότι καμία γυναίκα δεν είναι μόνη στο κύκλο της βίας.
Παράλληλα και κανένας άνδρας δεν πρέπει να αφήνεται μόνος. Διπλά του θα πρέπει να σταθεί η κοινωνία τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, είτε ως θεραπευτής είτε ως τιμωρός. Συνήθως οι θύτες της έμφυλης βίας έχουν υπάρξει θύματα οι ίδιοι βίας ή “θύματα” των στερεότυπων του δήθεν ανδρισμού και των κοινωνικών δομών της πατριαρχίας.
Η βία είναι ασθένεια, είναι αρρώστια και δυο φορές αρρώστια όταν ο θύτης την αντιλαμβάνεται ως έκφραση αγάπης ή έκφανση πάθους.
Καμιά μορφή βίας δεν είναι αγάπη!
Καμία μορφή βίας δεν είναι “εκπαιδευτικό εργαλείο”.
Εν μαθαίνει να έχει ζεστό φαι αμα την δέρνεις.
Εν μαθαίνει να έχει διαβασμένα τα μωρά αμαν την δέρνεις.
Έννεν δουλειά δική της να σου ‘χεις σιδερωμένα τα πουκάμισα τζαι κολλαριστές τις γραβάτες.
Οι ζωές σας τζαι το ανάγιωμαν των μωρών σας εν συμμετοχικό, εν κοινό καθήκον.
Συνήθως τα σημάδια της βίαιης φύσης του θύτη είναι εκεί και είναι ανιχνεύσιμα αλλά τα προσπερνούμε και τα θύματα και ο περίγυρος.
Πρέπει να μιλήσουμε όλοι.
Όταν γινόμαστε μάρτυρες εμφυλής βίας τζαι η μάνα μας λαλεί μας “εμπα έσσω εννεν που την δουλειά μας”. Πρέπει να μιλήσουμε.
Όταν κρυφακουουμέν την γιαγιά μας εμπιστεύκεται στην μάνα μας ότι η θεία μας “τρώει τες”. Πρέπει να μιλήσουμε.
Για την Μαρία που ξέρει όλη η γειτονιά ότι “εν άτσαλη τζαι μιαν την άλλη πέφτει χάμε” ή για την Έλενα που “εν πέρνα εφτομάα να με δώσει πας τον καναπέ”.
Να μπούμε μπροστά όταν ο παρέας μας γυρίζει το σιέριν του, ή ο κολλητός μας λαλεί “ότι μόλις παμεν εσσω εννα σου τες ταίσω”.
Ξεκινά με τις φωνές και τον “ένας πάτσος ήταν” τελειώνει με πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες.
Πρέπει να μιλήσουμε όλοι!
Να “γονατίσουμε” πάνω στην πρόληψη, να μπουν μαθήματα στα σχολεία μας, να εμπλέξουμεν του γόνεις, την κοινωνία, την γειτονιά.
Στο “έννεν η δουλειά μας” να απαντήσουμε με ομοβροντία και όμοθυμα, “Ναι ρε, εν που την την δουλειά μου” τζαι τουτόν εννεν το μέλλον μου!
