O Βασίλης Ματοσιάν παρουσιάζει αυτή την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου την ατομική του έκθεση με τίτλο “Rainbow’s end; still lifes and a smile”, στην Γκαλερί Ο στη Λάρνακα.
Ο Βασίλης λέει για την έκθεση του αυτή: «Ο τίτλος, “Rainbow’s end; still lifes and a smile”, προέρχεται από τους στίχους του “Moon River” το οποίο τραγούδησε η Audrey Hepburn το 1961. Το “Rainbow’s end” είναι ένας χώρος συνάντησης που σχετίζεται με τη ζωγραφική σαν θέμα αλλά σχετίζεται και με τον τρόπο ή τις πιθανότητες με τις οποίες οι πίνακες έρχονται να δράσουν μέσα/μαζί σε ένα χώρο. Επίσης μου αρέσει η ιδέα πως το να βλέπει κάποιος ένα πίνακα μπορεί να νιώσει σαν μια συνάντηση.
Η δουλειά που θα παρουσιαστεί στο χώρο είναι ζωγραφικά έργα και περιλαμβάνει ένα μεγάλο πίνακα όπου απεικονίζεται ένα χαμόγελο και μικρές νεκρές φύσεις. Υποθέτω πως το θέμα παρουσίας-απουσίας είναι κάτι που με απασχολεί αρκετά χρόνια και είναι κατι που θεωρώ έχει να κάμει, για μένα, σε κάποιο βασικό επίπεδο, με το τι είναι η ζωγραφική. Το rainbow’s end δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει κάτι το οποίο αποικονίζεται σε ένα πίνακα».
Το SkalaTimes κουβέντιασε με τον καλλιτέχνη με αφορμή την έκθεση του.
SkalaTimes
Βασίλη ποιοι ήταν οι λόγοι που σε ώθησαν να ασχοληθείς με τη τέχνη;
Γνώρισα πολύ γενναιόδωρα άτομα, όπως πχ τον Μιχάλη Κυρλιτσιά, με τα οποία είχα συζητήσεις για τη τέχνη και από τα οποία έμαθα αρκετά για τη ζωγραφική. Η έννοια της παράδοσης σε σχέση με τη ζωγραφική είναι σημαντική για μένα.
Από τα χρόνια σπουδών σου στο Λονδίνο τι κράτησες;
Αρκετά πράγματα, τα οποία οδήγησαν ως ένα βαθμό τη δουλειά μου ως εδώ. Σημαντικές εμπειρίες ήταν συζητήσεις σχετικά με την τέχνη όπως και επισκέψεις σε μουσεία. Επίσης σημαντικές ήταν γνωριμίες με καλλιτέχνες τους οποίους εκτιμώ. Ακόμα έχω επικοινωνία με πρώην συμφοιτητές και καθηγητές μου.
Πώς ήταν ως εμπειρία η Μαδρίτη την οποία έζησες ως φοιτητής μέσω του προγράμματος Erasmus;
Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία. Στη Μαδρίτη πήγα επειδή ήθελα να μελετήσω τα έργα του Diego Velazquez στο Prado τα οποία μελετούσα από βιβλία για αρκετά χρόνια. Όταν πήγα στο Prado είδα επίσης έργα του Fra Angelico, El Greco, Titian, Goya και άλλους, έργα των οποίων είναι σημαντικά για μένα.
Πόσο σημαντικό είναι, αν είναι, για ένα καλλιτέχνη να παρακολουθεί τα καλλιτεχνικά δρώμενα στις γειτονιές του κόσμου, πέρα από τη χώρα στην οποία ζει;
Δεν είμαι σίγουρος αν με αυτή τη γενική έννοια είναι σημαντικό. Θεωρώ όμως πως είναι σημαντικό να γνωρίσει κάποιος έργα τέχνης που να τα νιώσει κοντά του, και αυτά μπορεί να είναι κυπριακά ή να μην είναι κυπριακά.
Αλήθεια, πώς βλέπεις τα εικαστικά δρώμενα στη Κύπρο;
Δεν είναι εύκολο για μένα να συναντίσω έργα με τα οποία να νιώσω κοντά μου και τείνω να μην είμαι αισιόδοξος για τα εικαστικά στην Κύπρο.
Αλλά, είναι σημαντικό για μένα και θεωρώ πως με αφορά κάποια από τη δουλειά που έγινε από τους παλιούς καλλιτέχνες όπως ο Κυρλιτσιάς, ο Σάββα, ο Βότσης, ο Γεωργίου, ο Κάσιαλος και άλλοι. Σήμερα με ενδιαφέρει δουλειά από καλλιτέχνες όπως ο Φάνος Κυριάκου, η Χαρά Επαμινόντα, ο Χριστόδουλος Παναγιώτου, ο Πόλυς Πέσλικας, η Μαρία Τουμάζου, η Κούλα Κάλβαρη και άλλοι.
Τι θα ήθελες να δεις να αλλάζει στη χώρα μας και στη πόλη μας τη Λάρνακα, όσον αφορά στα εικαστικά δρώμενα;
Θα ήθελα να δω περισσότερες συζητήσεις μεταξύ των καλλιτεχνών, αλλά και γενικότερα. Είναι σημαντικό να χτίζονται κοινά πλαίσια για να μπορεί η δουλειά να λειτουργεί σε ένα πιο ευρύ κοινωνικό πλαίσιο.
Για σένα τι σημαίνει τέχνη;
Νομίζω εν κάτι που έχει να κάμει με την μοναξιά. Δεν πιστεύω πως η τέχνη μπορεί να λύσει τα προβλήματα του κόσμου αλλά θεωρώ πως έχει κάτι να πει για το πως συνεχίζουμε στη ζωή. Κάποιες φορές η τέχνη έχει ένα τρόπο να μας παίρνει σπίτι μας.
Έχεις κάποιους αγαπημένους ζωγράφους ή γενικότερα εικαστικούς από τους οποίους θεωρείς ότι έχεις επηρεαστεί;
Πολλούς. Τελευταία σκέφτομαι τον Piero Della Fransesca, Lorenzetti, Velazquez, Morandi, Matisse, Vuillard, Qi Baishi και Picasso.
Στις 10 του Φλεβάρη θα έχουμε τα εγκαίνια της ατομικής σου έκθεσης εδώ στη πόλη μας, στη The O Gallery. Μίλησε μας για την έκθεση αυτή.
Ο τίτλος, “Rainbow’s end; still lifes and a smile”, προέρχεται από τους στίχους του “Moon River” το οποίο τραγούδησε η Audrey Hepburn το 1961. Το “Rainbow’s end” είναι ένας χώρος συνάντησης που σχετίζεται με τη ζωγραφική σαν θέμα αλλά σχετίζεται και με τον τρόπο ή τις πιθανότητες με τις οποίες οι πίνακες έρχονται να δράσουν μέσα/μαζί σε ένα χώρο. Επίσης μου αρέσει η ιδέα πως το να βλέπει κάποιος ένα πίνακα μπορεί να νιώσει σαν μια συνάντηση.
Η δουλειά που θα παρουσιαστεί στο χώρο είναι ζωγραφικά έργα και περιλαμβάνει ένα μεγάλο πίνακα όπου απεικονίζεται ένα χαμόγελο και μικρές νεκρές φύσεις. Υποθέτω πως το θέμα παρουσίας-απουσίας είναι κάτι που με απασχολεί αρκετά χρόνια και είναι κατι που θεωρώ έχει να κάμει, για μένα, σε κάποιο βασικό επίπεδο, με το τι είναι η ζωγραφική. Το rainbow’s end δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει κάτι το οποίο αποικονίζεται σε ένα πίνακα.
Το 2016 είχες πραγματοποιήσει μία έκθεση στο Λονδίνο με τίτλο Show Home. Πώς ήταν ως εμπειρία να εκθέτεις εκτός της πατρίδας σου; Ποιες διαφορές είδες σε σχέση με τις εκθέσεις που γίνονται στη Κύπρο;
Το Show Home ήταν μια έκθεση που επιμελήθηκε με δυναμισμό ο Chris Thompson το 2016. Σε ένα παλιό βικτοριανό σπίτι έφερε μαζί γλυπτικές εγκαταστάσεις και ζωγραφικά έργα που είχαν ένα διάλογο με τον χώρο.
Είναι δύσκολο να εκφράσει κάποιος τις διαφορές σε σχέση με εκθέσεις που γίνονται στη Κύπρο σε γενικό βαθμό. Θέλω να πω ότι η στάση του Chris και των υπόλυπων καλλιτεχνών του Show Home είχε μια ευαισθησία στις αποφάσεις, ότι κάτι αξίζει και είναι σημαντικό να γίνει καλά, και την ίδια ώρα υπήρχε μια διάθεση για παιχνίδι, το οποίο μου άρεσε.
Σήμερα που σε βρίσκουμε επαγγελματικά;
Ετοιμάζω ατομική έκθεση στη The O Gallery με τίτλο ‘Rainbow’s end; still lifes and a smile’ για το οποίο ο ιστορικός τέχνης Julian Bell έγραψε ένα κείμενο το οποίο περιλαμβάνεται στον κατάλογο τηs έκθεσης. Ο κατάλογος σχεδιάστηκε από τον Δημήτρη Θεμιστοκλέους και η έκθεση γίνεται σε συνεργασία με τον ιδιοκτήτη της The O Gallery, Θεόδωρο Φιλίπππου.
Επίσης συνεργάζομαι με κάποιους καλλιτέχνες με βάση το Βερολίνο για μια ομαδική έκθεση που θα γίνει στο Βερολίνο, μάλλον το Φθινόπωρο του 2023.
Ποια είναι τα δικά σου επαγγελματικά όνειρα όσον αφορά τη τέχνη σου;
Τείνω να έχω καλλιτεχνικές φιλοδοξίες παρά επαγγελματικές. Είναι σημαντικό για μένα να συνεργάζομαι με άτομα τα οποία εκτιμώ και οι πίνακες μου να είναι εντάξει.
Μια κλισέ ερώτηση με ενδιαφέρουσες ωστόσο συνήθως απαντήσεις είναι η εξής και θα ήθελα να μας την απαντήσεις: Εσύ από που αντλείς έμπνευση για τα έργα σου;
Από πολλά πράγματα. Από την γιαγιά μου, από το φαί, από το φως, από την μουσική, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, από συζητήσεις με άτομα που εκτιμώ.
Για να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος, μου αρέσει να ακούω Segovia, τα Bach suites του Pablo Casals, Bill Frisell, Chick Corea και πολλούς άλλους. Όσο αφορά τον κινηματογράφο, ιδιαίτερα σημαντικός για μένα είναι ο Yasujiro Ozu. Επίσης τελευταία διαβάζω το ‘In Search of Lost Time’ του Marcel Proust.
Τέλος, μια αγαπημένη σου ρήση που έχει να κάνει με την τέχνη;
Δεν έχω αγαπημένη ρήση σχετικά με την τέχνη αλλά μου αρέσει να διαβάζω τις συνομιλίες, του Philip Guston για παράδειγμα. Επίσης σχετικά με την τέχνη έχω σε εκτίμηση βιβλία και άρθρα του Timothy Hyman, Julian Bell, T. J. Clark και John Berger.
