Μια ανάρτηση του συνδημότη μας Στέφανου Thompson με αφορμή τον επερχόμενο ιστορικό αγώνα AEK Λάρνακας – West Ham:
Με αφορμή τον επερχόμενο ιστορικό αγώνα AEK Λάρνακας – West Ham δημοσιεύω μια φωτογραφία από την εποχή που παίζαμε Five-a-Side Futsal φορώντας φανέλλες της West Ham.
Στη φωτογραφία είμαι με τον κουμπάρο μου Κυριάκο Σεραφείμ, που πολλοί θυμάστε σαν τον καλύτερο αθλητή που έβγαλε η Κύπρος την δεκαετία του 70.
Αυτό που δεν ξέρετε είναι ότι έπαιζε και σέντερ φορ στην ομάδα Κύπριων φοιτητών, που κατέκτησε αήττητη τοπικά πρωταθλήματα στα κλειστά γήπεδα του Picketts Lock στο Βόρειο Λονδίνο.
Η χρονολογία είναι νομίζω το 1978 πριν τον τελικό απέναντι σε μια ομάδα που κυριαρχούσε αήττητη για 4 χρόνια. Τους κερδίσαμε 1-0 με γκολ του Κυριάκου, αφού προετοιμαστήκαμε κατάλληλα. Σαν μέρος του πλάνου ο κεντρικός αμυντικός μας Χριστός Σκοπελίτης, σαν γνήσιος Κυπραίος, έδωσε πριν το παιχνίδι δώρο στον Άγγλο διαιτητή ένα μπουκάλι Κονιάκ VSOP παρουσιάζοντας το σαν τον βασιλέα τον ποτών που πίνει η αριστοκρατία.
Με αγωνιστικά κριτήρια οι νίκες εκείνες οφείλονται σε μια άλλη άγνωστη για πολλούς ιστορία που ξεκίνησε από τα μαθητικά μας χρόνια στη Λάρνακα, πριν το 1974, όταν παίζαμε ένα παιχνίδι που ονομάζαμε “Πορτούδες” στο ανοικτό γήπεδο μπάσκετ του παλιού ΓΣΖ. Σαν πρωτοπόροι του είδους, θεωρώ ότι βάσιμα διεκδικούμε τον τίτλο των ιδρυτών του Futsal στην Κύπρο.
Οι κανόνες με τους οποίους παίζαμε το παιχνίδι αυτό είναι άλλη ιστορία, που μόνο με βίντεο θα μπορούσε να επεξηγηθεί.
Η επιφάνεια του γηπέδου ήταν σαν άσφαλτος, και σταδιακά μας έφαγε τους μηνίσκους, έτσι το γήπεδο παρκέ του Βόρειου Λονδίνου ήταν ήταν σαν πούπουλα συγκριτικά.
Μετά το Λονδίνο συνεχίσαμε στο Κοινοτικό, στα Γήπεδα του Μιμή Φαντούση, στο Ευρυβιάδειο και άλλα κλειστά γήπεδα, μέχρι που μεταδώσαμε τον ιό σε πολλούς άλλους.
Μερικοί από μας προλάβαμε τα νέα Γήπεδα με τους πλαστικούς χορτοτάπητες, όταν πλέον είμαστε σχεδόν κουτσοί.
Για την ιστορία μερικοί από τα ιδρυτικά στελέχη της προπολεμικής εποχής:
Μάικ Κωνσταντίνου, Αχιλλέας Αχιλλέως, Γιάννος Πιτσιλλής, Λεύκος Ιωάννου, Αντώνης Αλακέφακ, Γιαννάκης Τσερκέζος, Γιώργος Λουκαΐδης.
Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες, διότι οι ιθύνοντες του ΓΣΖ μας θεωρούσαν παράνομους εισβολείς, έτσι πηγαίναμε συνήθως νύκτα σαν κλέφτες. Συγκεκριμένα μπαίναμε στο σκοτάδι από τα μικρά παράθυρα των εκδοτηρίων και ανάβαμε τους προβολείς.
Όταν από στραβοκλωτσιά η μπάλα πήγαινε στο γήπεδο ποδοσφαίρου, περνούσαμε σαν νίντζα από τα συρματοπλέγματα για να τη φέρουμε.
Όταν πήγαινε στο δρόμο, οι περαστικοί οδηγοί νόμιζαν ότι έβρεχε μπάλες από τον ουρανό.
Και όταν πήγαινε στο σπίτι του Λυκούργου, ακριβώς πίσω από τη βόρεια πορτούδα, την αφήναμε εκεί μέχρι την επόμενη μέρα, όταν την βρίσκαμε μέσα στις τριανταφυλλιές της κυρίας Ευτυχίας.
Για την ιστορία, το όνομα της φοιτητικής ομάδας μας στο Λονδίνο ήταν “Estudiante Striniaro” σαν υπενθύμιση της αρρώστιας μας όταν ξεκινήσαμε.
Σήμερα μπορεί να ακούγεται τρελλή αυτή η ιστορία με το νυκτερινό παράνομο ποδόσφαιρο, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Αποτελεί μέρος μιας διαχρονικής στάσης ζωής για την οποία ποτέ δεν μετάνιωσα:
Tα “σοβαρά” μη τα παίρνεις σοβαρά, την πελλάρα όμως να την παίρνεις σοβαρά, ώστε η πελλάρα να αποκτά σοβαρότητα.
Ελπίζω να έγινε κατανοητό το νόημα του σοβαρού αυτού συλλογισμού.
