Με αφορμή τη μέρα της γυναίκας, το γνωστός Ελλαδίτης συγγραφέας Νικόλας Σμυρνάκης αφιερώνει το πιο κάτω απόσπασμα, όχι μόνο στις γυναίκες, μα και στους άντρες.
«Έχεις ακούσει το μύθο του Αριστοφάνη για την καταγωγή του έρωτα. Είναι, κατά τη γνώμη μου, μία από τις ωραιότερες ιστορίες του κόσμου και βρίσκεται στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα.
Παλιότερα, τα γένη του ανθρώπου ήταν τρία και όχι δύο, όπως τώρα. Υπήρχε το αρσενικό, το θηλυκό και ένα τρίτο, το ανδρόγυνο. Το αρσενικό αποτελούνταν από δύο αντρικά κεφάλια, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια. Το θηλυκό, από δύο γυναικεία κεφάλια, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια. Το ανδρόγυνο, από ένα κεφάλι αντρικό, ένα γυναικείο, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια.
Λόγω της κατασκευής τους, τα όντα αυτά κινούνταν κυκλικά, σαν ρόδα. Στην αρχαιότητα, η κυκλική κίνηση θεωρούνταν τέλεια. Είχαν εκπληκτική δύναμη, σωματική αντοχή, αλλά και πολλή έπαρση. Προσπάθησαν, μάλιστα, να ανέβουν στον Όλυμπο για να πάρουν τη θέση των δώδεκα θεών.
Ο Δίας και οι άλλοι θεοί κατέστρωσαν ένα σχέδιο για να αντιμετωπίσουν τους εξεγερμένους. Δεν ήθελαν να τους σκοτώσουν, για να μην αφανίσουν το γένος τους και χάσουν τις τιμές και τις θυσίες που τους πρόσφεραν, οπότε σκέφτηκαν να τους αποδυναμώσουν. Έστειλε, λοιπόν, ο Δίας κεραυνούς εναντίον τους και τους έκοψε στη μέση.
Έτσι έγιναν περισσότεροι, πιο χρήσιμοι, και σίγουρα τους κόπηκε, κυριολεκτικά, η όρεξη για διεκδικήσεις. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν οι άνθρωποι όπως τους γνωρίζουμε σήμερα. Εμείς, δηλαδή.
Αφού, λοιπόν, η φύση τους διχοτομήθηκε, το κάθε μισό ποθούσε το άλλο του μισό. Έψαχναν να βρεθούν σε όλη την πλάση. Έτσι εξηγείται ο ετεροφυλόφιλος έρωτας, ο οποίος προέρχεται από το ανδρόγυνο φύλο. Ο άντρας έψαχνε το άλλο του μισό, τη γυναίκα που κάποτε ήταν μαζί του στο ίδιο σώμα. Και το ανάποδο.
Ο ομοφυλόφιλος έρωτας προέρχεται από το αντρικό και το γυναικείο φύλο. Ο άντρας έψαχνε τον άλλο άντρα με τον οποίο ήταν κάποτε ενωμένοι. Όπως και η γυναίκα έψαχνε την άλλη γυναίκα με την οποία κάποτε μοιράζονταν το ίδιο σώμα.
Όταν έβρισκαν το άλλο τους μισό, αγκαλιάζονταν και παρέμεναν ενωμένοι μέχρι να πεθάνουν από την πείνα και την απραξία, μιας και δεν τολμούσαν να χωρίσουν ξανά. Έτσι χανόταν σιγά σιγά το ανθρώπινο είδος.
Τότε ο Δίας σκέφτηκε το εξής: να μεταθέσει τα γεννητικά τους όργανα μπροστά, ώστε να μπορούν να συνευρεθούν και να αναπαραχθούν έτσι όπως ήταν αγκαλιασμένοι, σε περίπτωση που το αγκάλιασμα ήταν μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας.
Αν ήταν ανάμεσα σε άντρα και άντρα ή γυναίκα και γυναίκα, η συνεύρεση προφανώς δεν απέφερε απογόνους, αλλά οδηγούσε, όπως και στην περίπτωση του ανδρόγυνου, σε κορεσμό. Σε ευχαρίστηση, δηλαδή, μέσω του οργασμού.
Μετά τη συνεύρεση ένιωθαν την ανάγκη να σταματήσουν το αγκάλιασμα και να ξεκουραστούν ή να ασχοληθούν με άλλα ζητήματα της ζωής. Ο έρωτας, δηλαδή, ήταν η επινόηση των θεών ώστε να μη χαθεί το ανθρώπινο είδος, καθώς επέτρεπε, μέσα από τη διαδικασία του κορεσμού, την Επιβίωση.
Το εντυπωσιακό με αυτή την ιστορία είναι ότι υπονοεί πως ο έρωτας είναι η τάση για αποκατάσταση της αρχέγονης φύσης μας. Της πριονισμένης, διχοτομημένης φύση μας. Για λίγα λεπτά γινόμαστε ξανά ένα. Όπως ήμαστε κάποτε.
Έρωτας είναι η επιδίωξη του ολόκληρου.
Σκέψου κάπως έτσι και την αγάπη. Μας προτρέπει να ενωθούμε ξανά, όχι μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά, αφού περάσει η επίδραση του έρωτα. Κρατάει τους ανθρώπους μαζί στα δύσκολα.
Ο έρωτας, το συναίσθημα, οδηγεί στον έρωτα, την ερωτική πράξη, που οδηγεί στην αναπαραγωγή, άρα στην Επιβίωση. Και η αγάπη παγιώνει τη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων, ώστε να αυξηθούν οι πιθανότητες όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να πετύχουν το ευ ζην».
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Η ΑΛΗ8ΕΙΑ», σελ. 104-106
ΥΓ Με αφορμή τη μέρα της γυναίκας, αφιερώνω το παραπάνω απόσπασμα, όχι μόνο στις γυναίκες, μα και στους άντρες.
Σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που εκφράζουν ελεύθερα την Αλήθεια τους, προσπαθώντας έτσι να απελευθερωθούν από τη φυλακή της γνώμης του άλλου.
Την αγάπη μου,
Νικόλας
