Κείμενο του Μάριου Κουκουμά
(Δημοτικός Σύμβουλος Λάρνακας)
ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΑΛΩΜΑ ΣΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ 8ης…στα χρηστικά δώρα, στα giveaway, στις οικιακές συσκευές, στις stirolux, στους αποχυμωτές, στα σέξυ εσώρουχα, στα αρώματα και στα τριαντάφυλλα.
Όσοι θεώρουν οτι η γυναίκα γιορτάζει μονάχα μια μέρα τον χρόνο, είναι οι ίδιοι που απογοητέυονται βλέπωντας τον καθημερινό της αγώνα τις υπόλοιπες 364, ώς μάναδες, ως αδελφές, ως ετερον ήμισυ, ως εργαζόμενες, ως Άνθρωπους…
Η 8η είναι για τις γυναίκες που αγωνίζονται κάθε μέρα, αλλάζοντας πάνες, φτιάχνοντας μεσημεριανό, ακούγοντας τις “χαριτωμενιές” στον εργασιακό χώρο στις παρυφές ή και ξεπερνώντας τα όρια της παρενόχλησης, επιστρέφοντας σπίτι, μαζευόντας τα ρούχα, βάζοντας πλυντήριο, ετοιμάζοντας το αυριανό κολατσίο, διαβάζωντας στα παιδιά, σιδερώνοντας το αυριανό αντρικό παντελόνι. Που περνούν απο οικοδομές και τους σφυρίζουν, που τους κορναρούν στα φώτα τροχαίας.
Στις κοπέλες που κάνουν κουμάντο στο σώμα τους οι ίδιες και μόνον.
Που ντύνονται θηλυκά αλλά “εν τα θέλουν” και ούτε “γυρέυκουνται”.
Στις γυναίκες που απενοχοποίησαν τον έρωτα, την έξοδο, το κάπνισμα, την ελευθερία της ζωής και της υπαρξής τους.
Στις γυναίκες που ξενιτεύονται για να ζήσουν οικογένειες, που την “πασπατεύουν” οι μάστροι και δεν μιλάνε γιατί η κοινωνία όπως και η “μάνταμ” θα φταίξει εκείνες. Που τις λένε “Φιλλιπινέζες” και το κάναν να ακούγεται ουσία και ήχος ως “δούλες”.
Τις άλλες τις μονογονιούς που ανησυχούν αν θα βγεί ο μήνας, αν θα χάσει το σπίτι απο τα δάνεια που εγγυήθηκε για τον πρώην για δουλείες με φούντες που ποτέ δεν αβγάτισαν, που παλεύουν κόντρα στις νοοτροπίες, στα στερεότυπα, στις εκκλησιαστικές παραινέσεις ότι είναι “προβληματικές” οικογένιες.
Τις “single” που δεν έχουν ανάγκη ένα άντρα για να φτιάξουν την ζώη τους ή να “τακτοποιηθούν”, που δεν τους τρομοκρατουν οι ρήσεις “θα μείνεις στο ράφι”, που σπάνε τα ράφια και φτιάχνουν παράθυρα με θέα. Που όταν τις λένε με βαθεία κοινωνική κακεντρέχια “γεροντοκόρες” γελάνε αληθινά με πάθος.
Τις γιαγιάδες μας, που ήρταν πρόσφυγες, εκάμαν ότι δουλείαν εβρίσκαν, που εγεμώσαν τις ζωές των γονιών μας με χάδια, γλυτζιές κουβέντες τζαι αγάπη, τζαι τα στομάσια τους με ότι εμπορούσαν να καλομαειρέψουν. Που εν θκίο φορές μανάδες, τζαι αγχωνουνται διπλά, τζαι μαειρέυκουν τριπλά, τζαι πάντα έχουν μιάν κάλη κουβέντα για τα παιθκία τους και θκίο για τα εγγόνια τους..
Σε όλες που δεν έχουν ανάγκη ένα άντρα μπροστά τους ή πίσω τους αλλά πλάι τους, συμπαραστάτη και συναγωνιστή στον καθημερινό τους αγώνα.
Σε όλες που η ισότητα είναι αγώνας και στόχος καθημερινός όχι έτησιος.
Σήμερα δεν λέμε Χρόνια Πολλά.
Σήμερα λέμε, Ουτε Δούλα – Ούτε Κυρά.
Καλόυς Αγώνες και Καλές Αντοχές!
