Το Γυναικείο Κίνημα της ΠΟΓΟ συγχαίρει το Ίδρυμα «Ζωή κατά της Εμπόλεμης Βίας» (ZOE vs War Violence) για την πρόταση του για τη δημιουργία Μνημείου για τις γυναίκες του 1974 και καλεί το κράτος να προχωρήσει άμεσα στον εντοπισμό χώρου και στη δημιουργία Μνημείου για την Γυναίκα θύμα βιασμού το 1974, τιμώντας με αυτόν τον συμβολικό τρόπο όλες όσες υπήρξαν θύματα βιασμού το 1974.
Η ΠΟΓΟ τονίζει ότι στην Κύπρο, εξαιτίας της απουσίας γυναικών όλα αυτά τα χρόνια από την πολιτική και δημόσια ζωή, έχουν μείνει στην αφάνεια, αποσιωπήθηκαν και δεν αντιμετωπίστηκαν οι συνέπειες που βίωσαν οι γυναίκες της Κύπρου κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Όπως διαπιστώνουμε πολύ λίγες αναφορές και αναγνώριση γίνεται για τον ρόλο της γυναίκας στην ανασυγκρότηση της κοινωνίας, της οικονομίας και στην επούλωση των πληγών της προσφυγοποίησης, του εκτοπισμού, της απώλειας αγαπημένων προσώπων, της αναμονής για τη διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων, της αντίστασης και της παραμονής των εγκλωβισμένων στα χωριά τους, στο ξαναστήσιμο του σπιτικού και στη στήριξη της οικογένειας. Η Κύπρια γυναίκα πήρε κυριολεκτικά τη ζωή στα χέρια της, μπαίνοντας μαζικά στην εργασία, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην αντιμετώπιση των συνεπειών της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής της πατρίδας μας.
Η πιο τραγική πτυχή όμως αφορά στις γυναίκες που βίωσαν τη σεξουαλική βία και που ο στιγματισμός και τα ταμπού δεν επέτρεψαν την καταγγελία όσων βίωσαν στα χέρια του Αττίλα, αλλά ούτε και να τύχουν της όποιας στήριξης.
Ως ΠΟΓΟ μπήκαμε μπροστά στην ανάδειξη του θέματος, όμως δεν μπορούμε να μην εκφράσουμε τη συγγνώμη μας σε αυτές τις γυναίκες, γιατί δεν είμαστε δίπλα τους όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και τον θαυμασμό μας για τη δύναμη και το σθένος που επέδειξαν κρατώντας στα κατάβαθα της ψυχής τους τον πόνο και τη ντροπή. Πέραν, όμως, από αυτό, πολλές γυναίκες υποχρεώθηκαν να αντιμετωπίσουν τον εξευτελισμό και την απαξίωση από το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον.
Τονίζουμε, επίσης, ότι η σεξουαλική βία κατά τη διάρκεια ένοπλων συγκρούσεων δεν αποτελεί παράπλευρες απώλειες, ούτε συνέπειες του πολέμου, αλλά αποτελεί φθηνό όπλο πολέμου και μέσο εξευτελισμού και ντροπιασμού των αντιπάλων.
Για αυτό, οι ένοχοι και οι ηγέτες που ανέχονται τέτοια εγκλήματα, πρέπει να λογοδοτούν και να απονέμεται δικαιοσύνη στα θύματα. Μόνον όταν τιμωρούνται τέτοιες πράξεις στην ίδια τη χώρα τους, αλλά και από διεθνείς θεσμούς, θα προσβλέπουμε ότι η πολιτική βούληση και οι διεθνείς συμβάσεις θα μετατραπούν σε πράξεις.
