Του Συγγραφέα Νικόλα Σμυρνάκη
Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Πρέπει να ήμουν εφτά ή οκτώ χρονών όταν ξεκίνησε. Χτυπούσα το κουδούνι και ζητούσα διάφορα. Συνήθως κλειδιά. Ενίοτε νερό. Η μητέρα μου τα έβαζε σε μια πλαστική σακούλα, έκανε τρεις τέσσερις γόρδιους κόμπους και τα πετούσε από το παράθυρο του πρώτου ορόφου.
Τη στιγμή εκείνη μέσα της έκανε μια ευχή. Καιγόταν, αδημονούσε. Μα δεν το ‘ξερα. Παρακαλούσε να πραγματοποιηθεί. Μα δεν το ‘ξερα. Το ‘μαθα χρόνια μετά μεταφράζοντας τα αμετάφραστα, τα μη συμφραζόμενα, τα ανείπωτα.
Ευχόταν να πιάσω τη ζακέτα, τη σακούλα, το νερό, το μπαλάκι, την τσάντα, τα κλειδιά, ό,τι τελοσπάντων πετούσε. Πώς αλλιώς να εξηγήσω εκείνο το απέραντο χαμόγελο που συνοδευόταν από την επική φράση «Είδες εγώ που σ’ αγαπώ;» όταν και γράπωνα το πολυπόθητο για εκείνη αντικείμενο. Αυτό συνεχίστηκε για χρόνια. Νομίζω και τώρα να μου πετάξει κάτι, το ίδιο θα πει.
Αν καμιά φορά μου γλιστρούσε από τα χέρια και κατρακυλούσε στο έδαφος καμιά σακούλα, της ξέφευγε κανένα «παραλίγο». Το «είδες εγώ που ΔΕΝ σ’ αγαπώ» προφανώς δεν έπαιζε για κανένα λόγο.
Πόσα δευτερόλεπτα διαρκούσε η ρίψη; Δύο; Τρία; Όσο και η αγωνία της για το αν θα της δώσω δικαιολογημένη αφορμή για να εκφράσει φωναχτά την αγάπη της. Το παιχνίδι το απαιτούσε άλλωστε. «Πιάστο» σαν να με παρακαλούσε. «Άσε με να επιβεβαιώσω το συναίσθημα», σαν να μου ζητούσε.
Εκείνο το χαμόγελό της όταν τα κατάφερνα! Δεν έχω αντικρίσει τίποτα πιο ειλικρινές. Και εκείνο το «είδες εγώ που σ’ αγαπώ». Δεν ξέρω πιο παιχνιδιάρικο τρόπο για να εκφράσει άνθρωπος συναίσθημα.
Με αφορμή τη μέρα της μητέρας θέλω κάτι να σας πω μανούλες. Αν καμιά φορά ξεχνιόμαστε, χανόμαστε, η αγάπη είναι εκεί. Και όταν δεν το λέμε, πάλι εκεί είναι. Κι όταν είμαστε απότομοι, πάλι εκεί είναι.
Αν από αύριο αρχίζουμε να σας πετάμε πράγματα ψάχνοντας τρόπους να σας το υπενθυμίζουμε, μην εκπλαγείτε. Έχω μια καλύτερη ιδέα. Να σας τα δίνουμε στο χέρι. Τίποτα να μην πέφτει κάτω. Γιατί η αγάπη μας είναι αδιαπραγμάτευτη, αδιάλειπτη, παντοτινή, χωρίς εξαιρέσεις και διαλείμματα.
«Πιάσε μάνα. Το κρατάς γερά; Μπράβο μάνα! Βλέπεις πόσο σ’ αγαπώ!».
Την αγάπη μου,
Νικόλας
Για να τα λέμε πιο συχνά, βρείτε με στο Instagram
Βρείτε όλα τα βιβλία μου ΕΔΩ
