Ο Διευθυντής της Τεχνικής Σχολής Λάρνακας κ. Κυριάκος Μιχαήλ έχει πολλά να πει για τη Λάρνακα, ως βέρος Σκαλιώτης, αλλά και για την εκπαίδευση την οποία υπηρετεί εδώ και τρεις δεκαετίες.
Με υποδέχθηκε στο γραφείο του ένα πρωινό και μιλήσαμε για πολλά και ενδιαφέροντα.
Ο κ. Μιχαήλ μιλά με ειλικρίνεια και αμεσότητα και δεν διστάζει να εκφράσει την προσωπική του άποψη, “το θεωρώ έγκλημα που φύγαμε από την Διανέλλειο Τεχνική Σχολή. Κάποιες έρευνες τότε είχαν δείξει ότι το κτήριο ήταν ακατάλληλο. Εμείς που του ζήσαμε δεν βλέπαμε ότι το κτήριο ήταν ακατάλληλο. Να τονίσω βέβαια ότι εκφράζω τη δική μου προσωπική άποψη. Μπορούσαμε, θεωρώ, με κάποια αντισεισμικά έργα να παραμείνουμε σε αυτό το Ιστορικό σχολείο στο οποίο πέρασαν γενιές και γενιές Σκαλιωτών. Τελικά αποφάσισαν να κατεδαφίσουν το κτήριο ως ακατάλληλο”.
Μέσα από τη συνέντευξη μας ξεναγεί στον κόσμο της Τεχνικής Σχολής και στέλνει το δικό του μήνυμα σε γονεις και μαθητές, παράλληλα μας γυρίζει πίσω, στη Λάρνακα του χθες, όπως ο ίδιος την έζησε.
Μια όμορφη συνέντευξη από ένα Βέρο Σκαλιώτη, εκπαιδευτικό, ο οποίος τονίζει ανάμεσα σε άλλα τη σημασία του να διατηρούμε τα ιστορικά κτήρια της πόλης μας. “Αγάπη προς την πόλη είναι να διατηρείς τα ιστορικά κτήρια! Αυτή είναι η αγάπη, το παρελθόν σου, αν επιτρέπεις να χάνεται το παρελθόν της πόλης σου, πως την αγαπάς; Δυστυχώς αφήσαμε να μας καταστρέψουν την κληρονομιά της πόλης μας”.
Περισσότερα στη πιο κάτω ενδιαφέρουσα συνέντευξη του κ. Κυριάκου Μιχαήλ.
Της Γιώτας Δημητρίου
Κύριε Μιχαήλ είστε από τη Λάρνακα;
Είμαι βέρος Σκαλιώτης! Από την περιοχή Καλιφάτζια, στον Άγιο Λάζαρο.
Πόσα χρόνια είστε στο χώρο της εκπαίδευσης;
Τριάντα τέσσερα χρόνια.
Επειδή είμαστε ένα κυρίως Σκαλιώτικο ΜΜΕ, τοπικό διαδικτυακό περιοδικό της πόλης και επαρχίας Λάρνακας, θα ήθελα ως βέρος Σκαλιώτης να μας πείτε τι θυμάστε από εκείνες τις γειτονιές τον καιρό που ήσασταν εσείς παιδί.
Η γειτονιά μας ήταν δίπλα από την Τούρκικη συνοικία. Σχολείο, στο Δημοτικό, πηγαίναμε μέχρι την τρίτη τάξη στο Δημοτικό Κωνσταντίνου Καλογερά. Το 1968 όταν χτίστηκε στη γειτονιά μου το Δημοτικό του Αγίου Λαζάρου φοίτησα τις τρεις επόμενες τάξεις εκεί.
Πώς ήταν η Λάρνακα τότε; Μια διαφορά του χθες με το σήμερα την οποία κρατάτε έντονα στη μνήμη σας;
Για εμάς η Λάρνακα τότε ήταν πολύ μικρή. Ο ένας γνώριζε τον άλλον. Το κέντρο της Λάρνακας ήταν η Ακρόπολις και ήταν κέντρο συνάντησης θυμάμαι!
Μετά το Δημοτικό που πήγατε;
Μετά το δημοτικό πήγα στο Παγκύπριο Γυμνάσιο Λάρνακας.
Τι θυμάστε από τότε;
Θυμάμαι ότι το 1974 όλοι εμείς οι Σκαλιώτες πήγαμε σε απογευματικό σχολείο, λόγω του ότι δεν αρκούσαν οι αίθουσες, αφού φιλοξενούσαμε τους πρόσφυγες και αναγκαστικά εμείς οι Λαρνακείς έπρεπε να πάμε σε απογευματικό σχολείο για τρία χρόνια.
Θα λέγατε ότι ήταν κομβικό σημείο το 1974 για τη Λάρνακα που υποδέχθηκε πρόσφυγες;
Για όλες τις πόλεις που υποδέχθηκαν πρόσφυγες ήταν κομβικό σημείο το 1974. Θυμάμαι είχα πολλούς συμμαθητές πρόσφυγες. Ήταν τότε που για πρώτη φορά γνωρίσαμε τις λέξεις “πρόσφυγας”, “προσφυγιά”, “εγκλωβισμένοι”, κτλ.
Άλλαξε η Λάρνακα με τον ερχομό των προσφύγων;
Φυσικά! Αυξήθηκε ο πληθυσμός, γνωρίσαμε άτομα από κάποια χωριά που δεν τα είχαμε ξανακούσει, κυρίως από την επαρχία Αμμοχώστου. Αλλά γίναμε ένα. Μεγαλώσαμε μαζί, σπουδάσαμε μαζί.
Μετά το Λύκειο τι κάνατε;
Πήγα στην Αμερική για σπουδές, στην Νέα Υόρκη όπου σπούδασα Διεύθυνση Ξενοδοχείου.
Τότε δεν ήταν συχνό φαινόμενο να σπουδάζουν οι Κύπριοι, ιδιαίτερα στην Αμερική, σωστά;
Οι περισσότεροι που επιλέξαμε να σπουδάσουμε στην Αμερική το κάναμε για οικονομικούς λόγους. Εϊχαμε μάθει ότι στην Αμερική μπορείς να εργάζεσαι όταν σπουδάζεις και με το μισθό σου να πληρώνεις το πανεπιστήμιο και να ζεις. Αυτός ήταν ο λόγος που επιλέξαμε την Αμερική.
Εμείς καταγόμασταν από φτωχή οικογένεια, τα δίδακτρα για σπουδές στην Αγγλία ήταν ακριβά, οπόταν η Αμερική ήταν η μόνη λύση. Η Ελλάδα δεν ήταν μέσα στις επιλογές μου, έτσι βρέθηκα στις ΗΠΑ.
Για ποια δεκαετία μιλάμε;
Για τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Πώς ήταν για ένα έφηβο να φεύγει από τη μικρή Λάρνακα και να πηγαίνει στην Μητρόπολη του κόσμου; Γιατί, να πούμε, ότι από τότε η Νέα Υόρκη ήταν η Μητρόπολη του κόσμου….
Ήταν μια τρομερή εμπειρία για μένα και για όλους όσους είχαμε πάει τότε. Η αλήθεια είναι πως μόλις φτάσαμε μας τρομοκράτησε η όψη της Νέας Υόρκης. Ήταν μια τεράστια πόλη, με ουρανοξύστες, πανύψηλα κτήρια που εμείς για πρώτη φορά αντικρίζαμε. Θυμάμαι μας προκαλούσαν τόσο φόβο που τις πρώτες ημέρες που κατεβήκαμε στο Μανχάταν περπατούσαμε τοίχο-τοίχο γιατί νομίζαμε ότι θα πέσει πάνω μας ο ουρανοξύστης (γέλια).
Ήταν πρωτόγνωρα όλα για εμάς, τα κτήρια, η πολυκοσμία. Στη συνέχεια φυσικά συνηθίσαμε.
Τότε η Νέα Υόρκη ήταν πολύ βρώμικη και είχε πάρα πολλούς άστεγους. Επίσης υπήρχε μεγάλη παρανομία και φόβος μέσα στα τρένα…..Θυμάμαι ότι καθόμασταν στο μπροστινό βαγόνι του τρένου γιατί φοβόμασταν ότι θα μπει κάποιος μέσα να μας ληστέψει.
Καμία σχέση με τη Νέα Υόρκη όπως την έζησα εγώ πριν από 15-20 χρόνια.
Ναι, μετά άλλαξε. Επέστρεψα στην Νέα Υόρκη το 195-1996 για να κάνω το μεταπτυχιακό μου, με υποτροφία της Κυπριακής Δημοκρατίας και είδα τεράστια διάφορα. Επίσης ακόμη πιο μεγάλη διαφορά είχα δει όταν επέστρεψα το 2006. Είχα δει μια Νέα Υόρκη πεντακάθαρη και χωρίς έγκλημα ή παρανομία. Μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους η Νέα Υόρκη καθάρισε και νιώθεις περισσότερη ασφάλεια τώρα.
Φαντάζομαι όταν σπουδάζατε δεν ερχόσασταν συχνά Κύπρο.
Έκανα τρία χρόνια να έρθω στην Κύπρο. Επαναλαμβάνω ότι εμείς εργαζόμασταν για να πληρώνουμε τα δίδακτρα μας, ήταν τεράστιο κόστος για εμάς να έρθουμε στην Κύπρο να δούμε τους δικούς μας.
Φαντάζομαι και η επικοινωνία θα ήταν δύσκολη…
Ναι. Για να μιλήσω στη μητέρα μου έπρεπε να την καλέσω στο τηλέφωνο του γείτονα, γιατί εμείς δεν είχαμε τηλέφωνο. Ναι, δεν ήταν εύκολο.
Όταν επιστρέψατε από τις σπουδές σας μπήκαμε κατευθείαν στη εκπαίδευση;
Όχι, αρχικά είχα δουλέψει ως Υποδιευθυντής στο ξενοδοχείο Godlen Bay στη Λάρνακα για δύο χρόνια και μετά μπήκα στην εκπαίδευση.
Όλα αυτά τα χρόνια στο χώρο της εκπαίδευσης τι θα λέγατε ότι είναι αυτό που έχει βελτιωθεί μέσα στα χρόνια;
Οι χώροι της εκπαίδευσης, οι αίθουσες διδασκαλίας. Στη Τεχνική Σχολή έχουν βελτιωθεί τα εργαστήρια, έχουμε νέες τεχνολογίες, βλέπουμε μεγάλη διαφορά και βελτίωση μέσα στα χρόνια.
Υπάρχει μια όχι και τόσο θετική αντίληψη για τους μαθητές που ακολουθούν την Τεχνική Σχολή, θα ήθελα να μας το σχολιάσετε.
Αυτή η προκατάληψη υπήρχε από τότε που ιδρύθηκε η Τεχνική Σχολή. Δυστυχώς οι Κύπριοι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, δάσκαλοι ή καθηγητές. Αυτή ήταν μια νοοτροπία του Κύπριου από τα παλιά χρόνια και αρκετοί γονείς θυσιάζονταν για τα παιδιά τους για να τα στείλουν να σπουδάσουν αυτά τα συγκεκριμένα επαγγέλματα.
Όταν ιδρύθηκε η Τεχνική Σχολή δυστυχώς τότε οι πρώτοι μαθητές ήταν παιδιά τα οποία “δεν είχαν θέση” στο Γυμνάσιο-Λύκειο, δύσκολοι καιροί, δύσκολα παιδιά.
Στη συνέχεια όμως είδαμε να έχουμε πολλούς απόφοιτους των Τεχνικών Σχολών που κατάφεραν να διαπρέψουν όχι μόνο στα τεχνικά επαγγέλματα, αλλά και ως μηχανολόγοι, αρχιτέκτονες και άλλα επαγγέλματα.
Αυτή η προκατάληψη του Κύπριου θα συνεχίζεται όσο οι γονείς επιθυμούν συγκεκριμένα επαγγέλματα για τα παιδιά τους, σαν αυτά που προανέφερα και δεν ενημερώνονται σωστά.
Θα ήθελα να τονίσω ότι στις μέρες μας αυτά τα επαγγέλματα μπορεί να είναι των €1000, ενώ επαγγέλματα απόφοιτων της Τεχνικής Σχολής να έχουν πολύ καλύτερη αντιμισθία.
Επίσης να πούμε ότι πλέον τα παιδιά που τελειώνουν τη Τεχνική Σχολή μπορούν να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια ή κολέγια.
Βεβαίως! Οι ορίζοντες είναι ανοικτοί για τους απόφοιτους των Τεχνικών Σχολών, είναι ισότιμο το απολυτήριο της Τεχνικής Σχολής με του Λυκείου και μπορούν να καθήσουν στις Παγκύπριες εξετάσεις για οποιοδήποτε κλάδο επιθυμούν ή να επιλέξουν ξένα ή Κυπριακά πανεπιστήμια και κολέγια.
Πόσα χρόνια είστε Διευθυντής στην Τεχνική Λάρνακας;
Δώδεκα προς δεκατρία χρόνια. Είμαστε η συνέχεια της Διανέλλειου Τεχνικής Σχολής η οποία ιδρύθηκε το 1962.
Ήσασταν στην Διανέλλειο πριν;
Ναι, ως βοηθός Διευθυντής.
Θα αδράξω την ευκαιρία να σας ρωτήσω: Σας πληγώνει που η Διανέλλειος Τεχνική Σχολή όχι μόνο δεν υπάρχει πλέον, αλλά πλανιέται και μια διαμάχη και αβεβαιότητα για το μέλλον του χώρου εκεί;
Εμένα προσωπικά, όχι απλά με πληγώνει, αλλά το θεωρώ έγκλημα που φύγαμε από την Διανέλλειο Τεχνική Σχολή. Κάποιες έρευνες τότε είχαν δείξει ότι το κτήριο ήταν ακατάλληλο. Εμείς που του ζήσαμε δεν βλέπαμε ότι το κτήριο ήταν ακατάλληλο. Να τονίσω βέβαια ότι εκφράζω τη δική μου προσωπική άποψη. Μπορούσαμε, θεωρώ, με κάποια αντισεισμικά έργα να παραμείνουμε σε αυτό το Ιστορικό σχολείο στο οποίο πέρασαν γενιές και γενιές Σκαλιωτών. Τελικά αποφάσισαν να κατεδαφίσουν το κτήριο ως ακατάλληλο.
Η προσωπική σας άποψη είναι ότι μπορεί και να έγινε εσκεμμένα αυτό;
Εσκεμμένα ίσως να μην έγινε, αλλά ίσως κάποιοι να πήραν λάθος απόφαση…
Άρα σας πληγώνει που πλέον δεν υπάρχει η Διανέλλειος Τεχνική Σχολή και που επικρατεί μια αβεβαιότητα ως προς το μέλλον του χώρου εκεί;
Απ΄ότι γνωρίζω το κτήριο έχει αγοραστεί από την Κυπριακή Δημοκρατία. Δόθηκε μια αποζημίωση στο Ίδρυμα του Διανέλλου το οποίο χειρίζεται μια επιτροπή, με επικεφαλή τον Μητροπολίτη Κιτίου. Ευτυχώς ο νέος Μητροπολίτης Κιτίου συνένεσε και έγινε αυτή η μεταφορά στην Κυπριακή Δημοκρατία και απ’ όσα γνωρίζουμε μόνο Γυμνάσιο ή Λύκειο μπορεί να γίνει εκεί, δεν μπορεί να γίνει οποιαδήποτε άλλη ανάπτυξη. Αυτό αναγράφεται στην διαθήκη του Διανέλλου.
Εσείς τι κρατάτε από τα χρόνια εκεί στην Διανέλλειο Τεχνική Σχολή;
Είναι ένα ιστορικό σχολείο, φοίτησε και ένας από τους μεγάλους μου αδελφούς εκεί. Εμείς την αποκαλούσαμε “Επαγγελματική” στα χρόνια εκείνα.
Θυμάμαι συμμαθητές και καθηγητές μου να φεύγουν για να πάνε εκεί…Τι να πούμε; Η Διανέλλειος Τεχνική Σχολή ήταν κομμάτι της ιστορίας της Λάρνακας και δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει!
Θα έπρεπε ίσως κ. Μιχαήλ κάποια κτήρια της Λάρνακας που κουβαλούν ιστορία να μην τα κατεδαφίζαμε με τόση ευκολία;
Εδώ να επικρίνουμε και τους παλαιούς Λαρνακείς που επέτρεψαν να καταστραφούν τα κτήρια του Παγκύπριου Λυκείου και του Ευρυβιαδείου που ήταν ιστορικά κτήρια από πέτρα φτιαγμένα και τα κατεδάφισαν για να δημιουργήσουν αυτά που φτιάξανε σήμερα.
Αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα που θα έπρεπε να μας προβληματίζει, ως σκαλιώτες που λέμε και διατεινόμαστε ότι αγαπάμε τη πόλη μας….
Αγάπη προς την πόλη είναι να διατηρείς τα ιστορικά κτήρια! Αυτή είναι η αγάπη, το παρελθόν σου, αν επιτρέπεις να χάνεται το παρελθόν της πόλης σου, πως την αγαπάς; Δυστυχώς αφήσαμε να μας καταστρέψουν την κληρονομιά της πόλης μας.
Φύγατε λοιπόν από την Διανέλλειο και ήρθατε σε αυτό εδώ το κτήριο…
Ναι, εδώ μεταφερθήκαμε τον Ιανουάριο του 2007, ως συνεχιστές της Διανέλλειου Τεχνικής Σχολής.
Είναι ένα τεράστιο κτήριο με μεγάλους και σύγχρονους χώρους. Πόσοι εκπαιδευτικοί εργάζονται σήμερα εδώ στην Τεχνική Σχολή Λάρνακας;
Περίπου 110 εκπαιδευτικοί και περίπου 20 άτομα ως εργατικό προσωπικό.
Και πόσοι μαθητές φοιτούν εδώ;
Στην πρωινή φοίτηση έχουμε γύρω στους 500 μαθητές.
Η εσπερινή σχολή η οποία αποτείνεται και σε ενήλικες, λειτουργεί με δικό της διευθυντή και έχει περίπου 150 μαθητές στην απογευματινή σχολή και περίπου 180 στην εσπερινή σχολή.
Επίσης στη Τεχνική Σχολή Λάρνακας λειτουργούν και τα Μεταλυκειακά Ινστιτούτα τα οποία είναι διετή και σε αυτά φοιτούν απόφοιτοι Λυκείων ή Τεχνικών Σχολών, για δύο χρόνια και μετά μπορούν να προχωρήσουν σε σπουδές στο πανεπιστήμιο.
Να πούμε δυο λόγια για την ιστορία της Διανέλλειου Τεχνικής Σχολής;
Βεβαίως. Ο μακαρίτης ο Δημήτριος Διανέλλος δώρισε το χώρο δίπλα από τη Μητρόπολη, για να χτιστεί ορφανοτροφείο. Στη συνέχεια προστέθηκε στο Ορφανοτροφείο η Τεχνική Σχολή (που παλιά την έλεγαν και “Επαγγελματική Σχολή Λάρνακας”), η οποία λειτούργησε το 1962 με τρεις κλάδους: Ηλεκτροτεχνία, Μεταλλοτεχνία και Ραπτική. Το 1964 προστέθηκε κι ο κλάδος των Ξενοδοχειακών και στη συνέχεια και ο κλάδος της επιπλοποιείας.
Σήμερα να πω ότι έχουμε τέσσερις κλάδους, στην πορεία οι κλάδοι άλλαξαν μορφή, έσμιξαν κάποιοι κτλ. Σήμερα οι κλάδοι μας είναι και πρακτικοί και θεωρητικοί, σήμερα έχουμε:
τον γενικό κλάδο Hλεκτρολογίας,τον κλάδο Kατασκευής και σχεδιασμού Mόδας,τον κλάδο Eπιπλοποιείας και kατασκευής ξύλινων επίπλων και τον κλάδο Ξενοδοχειακών και Επισιτιστικών Επαγγελμάτων.
Για κάποια χρόνια η Διανέλλειος Τεχνική στεγαζόταν μαζί με το Διανέλλειο Γυμνάσιο.
Το Γυμνάσιο ενσωματώθηκε τη δεκαετία του ’70. Ονομάστηκε Διανέλλειο Γυμνάσιο και αυτονομήθηκε το 1985 με δικό του Διευθυντή.
Να πούμε δυο λόγια για την Δωρητή και Ευεργέτη της πόλης Διανέλλο;
Ο Δημήτριος Διανέλλος ήταν γέννημα θρέμμα Λάρνακας. Γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1880 και πέθανε το 1950. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Διανέλλος, ο οποίος καταγόταν από το Πήλιο και έφτασε στην Κύπρο το 1870. Μητέρα του ήταν η Δόμνα Δημητρίου Καρεμφυλάκι από τη Λάρνακα με καταγωγή την Κρήτη. Ο Γεώργιος Διανέλλος το 1874 ίδρυσε το καπνεργοστάσιο στην Λάρνακα. Όλα τα τσιγάρα γίνονταν με τα χέρια. Οι πιο γνωστές μάρκες του εργοστασίου ήταν τα τσιγάρα φίλτρου “Samarita”, “Palmyra” αλλά και τα άφιλτρα “Grace”, τα “Μινέρβα φίλτρου” και τα “Σκαλιώτικα”. Ο Δημήτριος ήταν πάρα πολύ γνωστός σε όλη τη Κύπρο, όχι μόνο στη Λάρνακα, αφού έκανε δωρεές και σε άλλες πόλεις.
Σήμερα κ. Μιχαήλ είστε ευχαριστημένος με τα εργαστήρια εδώ στην Τεχνική Σχολή Λάρνακας;
Ναι, έχουν αναβαθμιστεί όλα τα εργαστήρια μας με την τελευταία τεχνολογία. Έχουμε εξαιρετικούς καθηγητές που γνωρίζουν τις τελευταίες τεχνολογίες και μπορούν να τις μεταλαμπαδεύσουν στους μαθητές μας. Κάθε λίγα χρόνια αναβαθμίζουμε τις τεχνολογίες που προσφέρουμε στους μαθητές. Με την ευκαιρία της συνέντευξης αυτής θα ήθελα να ευχαριστήσω την Διεύθυνση της Τεχνικής που πιστεύει στις νέες τεχνολογίες και τις προωθεί σε όλες τις Τεχνικές Σχολές.
Θα ήθελα να μου πείτε, σήμερα ποιο είναι το δικό σας όραμα;
Το όραμα και ευχή μου είναι όλα τα παιδιά μας όταν τελειώσουν το σχολείο ή τις σπουδές τους να μπορούν να βρουν εργασία και να μπορέσουν να έχουν ένα καλό μισθό να ζουν αυτοί και οι οικογένειες τους.
Εύχομαι όλοι οι απόφοιτοι μας που έχουν τις δυνατότητες και το μεράκι να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια της Κύπρου ή του εξωτερικού και να έρθουν σωστοί επιστήμονες πίσω για να επανδρώσουν την βιομηχανία και οικονομία του τόπου μας.
Ως βέρος Σκαλιώτης πως βλέπετε την πόλη μας σήμερα και τι θα θέλατε να δείτε στη πόλη μας σήμερα
Ξέρουμε ότι η πόλη μας συνεχώς αλλάζει και με την ανέγερση της νεάς Μαρίνας και την μετακίνηση των πετρελαιοδεξαμενών η πόλη μας θα αλλάξει προς το καλύτερο.
Αυτό που θα ήθελα να δω στη πόλη μας είναι περισσότερο πράσινο. Είναι σημαντικό το πράσινο και για το περιβάλλον αλλά και για την αισθητική της πόλης.
Επίσης θα ήθελα να βοηθήσουμε όλοι έτσι ώστε όσα λίγα παλιά κτήρια μας έχουν απομείνει να τα διατηρήσουμε και όχι να τα κατεδαφίζουμε. Στην περιοχή που έχω μεγαλώσει, στα Καλιφάτζια στον Άγιο Λάζαρο, ευτυχώς ακόμη έχουμε κάποια σπίτια παλιά.
Το μήνυμα σας στους γονείς που θα διαβάσουν τη συνέντευξη μας;
Οι γονείς να σταματήσουν να θέλουν να γίνουν τα παιδιά τους δικηγόροι, εκπαιδευτικοί ή γιατροί. Αυτά τα επαγγέλματα πάνε να σβήσουν πλέον, γέμισε η Κύπρος με απόφοιτους αυτών των σπουδών. Τα τεχνικά επαγγέλματα μπορούν να αποφέρουν καλύτερες οικονομικές απολαβές στα παιδιά τους και να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά τους. Διότι το να παράγεις κάτι με τα χέρια και ταυτόχρονα να χρησιμοποιείς και το μυαλό σου και να έχεις και καλό μισθό είναι ότι καλύτερο για τους νέους μας.
- Απαγορεύεται η αναδημοσίευση της συνέντευξης χωρίς τη γραπτή έγκριση του SkalaTimes
