Το γράμμα ενός πατέρα στην κόρη του «Να έρχεσαι κοριτσάκι μου, συχνότερα τώρα που είμαι ακόμα εδώ».
Δεν υπάρχει κανείς, που να είναι αθάνατος. Ακόμα και οι γονείς μας. Όσο είναι κοντά μας οι δικοί μας άνθρωποι, τείνουμε μερικές φορές να τους αγνοούμε.
Τους θεωρούμε δεδομένους. Αυτή όμως, είναι μια κατάσταση που εύκολα αλλάζει, αλλά πολύ δύσκολα συνηθίζεται πλέον.
Γράμμα στην κόρη μου
Θα περάσει ο χρόνος, κόρη μου
κι όταν δεν θα υπάρχω,
η σιωπή θα κυριεύσει το σπίτι,
φέρνοντας κρύο ,παγωνιά κι ας είναι καλοκαίρι…
Θα προσπαθείς το χρόνο να γυρίσεις πίσω και οι θύμησες του μικρού κοριτσιού θα αποζητούν την αγκαλιά μου…Θα θυμάσαι πόσο σ’ αγαπούσα…
Θα έρχεσαι και θα ξανάρχεσαι στο σπίτι μας, μα κανείς δε θα σου ανοίγει, μόνο η λεύκα θα σου γνέφει και το ήρεμο θρόισμα των φύλλων της θ ακούς…
Σήμερα δεν έχεις χρόνο, το ξέρω και το μάτι μου τρεμοπαίζει, θυμώνω • διάολε,
θέλω να κλάψω…
Θα περάσει ο χρόνος κι η σιωπή θα τον τυλίξει …
Χαμογελαστό θα με θυμάσαι και δάκρυ στο μάτι σου θα γίνομαι…
Να έρχεσαι κοριτσάκι μου, συχνότερα… τώρα που είμαι ακόμα εδώ και να θυμάσαι πως σ’ αγαπώ πολύ…
(Ένα κείμενο από τη Σοφια Νικολαιδου)
Πηγή: diaforetiko.gr
