Τα έργα του Σπύρου Αγαθού γίνονται εκθέματα μουσείου και παραπέμπουν σε μουσειακά πολύτιμα αντικείμενα που κουβαλούν την μνήμη χρόνων και την αξία των αιώνων.
Τα έργα, γλυπτά του Αντώνη Τζιαρρίδη μιμούνται την εικαστική γλώσσα του κλασικισμού, παραπέμπουν σε αρχαίους μύθους και τυλίγονται με μια κόκκινη κλωστή, αυτή τη κόκκινη κλωστή που συχνά συναντάμε στα έργα του Τζιαρρίδη, ίσως επειδή στα ενδόμυχα της ψυχής του επιδιώκει να μας αφηγηθεί ένα παραμύθι (“κόκκινη κλωστή δεμένη”…)
Οι δυο Λαρνακείς καλλιτέχνες αποδέχθηκαν την τιμητική πρόταση του Μουσείου Πιερίδη και παρουσιάζουν τις δικές τους εικαστικές ιστορίες, εσωτερικά και εξωτερικά του Μουσείου για να μας υπενθυμίσουν πως η τέχνη μπορεί να μηδενίσει το χρόνο, να ταξιδέψει δίπλα από αρχαία εκθέματα και να αφηγηθεί ιστορίες που μιλούν διαφορετικά στον καθένα.
Τα εγκαίνια της έκθεσης είναι αύριο Σάββατο, 27 Μαΐου στις 19:30.
Διάρκεια Έκθεσης: 27 Μαΐου – 31 Ιουλίου
Ωράριο λειτουργίας:
Δευτέρα – Πέμπτη: 09:00 – 16:00
Παρασκευή – Σάββατο: 9:00 – 13:00
Κυριακή: Κλειστό
Τηλέφωνο επικοινωνίας 24145375
Της Γιώτας Δημητρίου
Επειδή ενδέχεται κάποιοι αναγνώστες να μη γνωρίζουν την προσωπική σας πορεία στην τέχνη, να πούμε δυο λόγια πως ξεκινήσατε;
ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΖΙΑΡΡΙΔΗΣ Σπούδασα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Ρώμης. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο ήθελα να σπουδάσω γραφιστική, τελικά κατέληξα να σπουδάζω μαγειρική. Τελειώνοντας, προσπάθησα να βρω μια σχολή μαγειρικής στη Γαλλία, αλλά βρέθηκα να κάνω προετοιμασία, (τρεις μήνες στην Κύπρο και ένα μήνα στη Ρώμη), για την Καλών Τεχνών και έτσι η ζωή με οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Ρώμης, όπου και αποφοίτησα.
ΣΠΥΡΟΣ ΑΓΑΘΟΥ Εγώ πάντα ήθελα να ασχοληθώ με την τέχνη. Δυστυχώς όμως, τον καιρό που ήμουν μαθητής η προσέγγιση της τέχνης και δη των καλλιτεχνικών σπουδών ήταν πολύ διαφορετική από ότι είναι σήμερα. Μιλάμε για πριν από 20 περίπου χρόνια. Έμοιαζε σαν κάτι άπιαστο να σπουδάσεις τέχνη, εκτός αν ήσουν τυχερός και είχες καλούς καθηγητές, όπως ήμουν εγώ που είχα για καθηγητή μου τον Εύρο Ευρυβιάδη, ο οποίος ήταν ένα πολύ δυνατό ερέθισμα και τον ευχαριστώ και δημόσια. Κατά τ’ άλλα η σχέση και η επαφή με την τέχνη ήταν ελάχιστη για τα παιδιά της δικής μου γενιάς, στη Κύπρο. Σκέψου ότι οι Γκαλερί και οι εκθέσεις δεν ήταν κάτι που υπήρχε στην καθημερινότητα μας. Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, η αρχική σκέψη μου ήταν να σπουδάσω συντηρητής έργων τέχνης. Στην πορεία συνειδητοποίησα πως δεν ήταν αυτό που επιθυμούσα, εγώ ήθελα να σπουδάσω τέχνη. Ευτυχώς για καλή μου τύχη είχα δώσει προεισαγωγικές για οικονομικά και απέτυχα. Συνειδητά νομίζω. Έχω την εντύπωση πως και να περνούσα δεν θα το ακολουθούσα. Έτσι πήρα την απόφαση να σπουδάσω καλές τέχνες. Πάντα θα θυμάμαι την θετική αντιμετώπιση του πατέρα μου ο οποίος μου είχε πει “δεν ξέρω πως να σε βοηθήσω σε αυτό, βρες τι χρειάζεσαι και πες μου”. Η μητέρα μου από την άλλη είχε κάποιους ενδοιασμούς.
Κάπως έτσι ξεκίνησα τις σπουδές μου στην Ιταλία, αρχικά στην Φλωρεντία για γλώσσα και μετά για σπουδές στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στη Περούτζια. Πήρα το πτυχίο μου, επέστρεψα στη Κύπρο και μετά από τρία χρόνια πήγα για μεταπτυχιακό στην Μαδρίτη, το μεταπτυχιακό μου ήταν πάνω στην θεωρία και πρακτική σύγχρονων τεχνών.
Εννοείται πως για να περάσει κανείς στην Καλών Τεχνών χρειάζεται και ταλέντο, αλλά και σωστή προετοιμασία….
Α.Τ Κοίταξε, δεν ήταν εύκολο να περάσεις και επίσης ήταν και δύσκολος ο συναγωνισμός στην Σχολή. Όχι επειδή είχες ανταγωνισμό, αλλά επειδή οι περισσότεροι συμφοιτητές μας είχαν έρθει από Λύκεια Καλών Τεχνών και ήταν πολύ ενημερωμένοι σε θέματα τέχνης. Τα σχολεία από τα οποία προέρχονταν μία φορά το μήνα επισκέπτονταν μουσεία και εκθέσεις. Αντιλαμβάνεσαι πως προέρχονταν από ένα κόσμο που ήταν πολύ διαφορετικός από το δικό μας. Ήταν πιο μυημένοι στο κόσμο της τέχνης.
Σ.Α Συμφωνώ με τον Αντώνη. Να συμπληρώσω επίσης ότι εμείς ήμασταν μια χώρα που είχε ένα πρόβλημα, το Κυπριακό. Εγώ σαν παιδί καθόμουν να δω κινούμενα σχέδια και έπρεπε να παρακολουθήσω και ένα πεντάλεπτο αφιέρωμα στα κατεχόμενα, κάτι που πρόβαλλε η τηλεόραση μας τότε, δεκαετία ΄80. Στα σχολικά μας τετράδια, είχαμε εικόνες από τα κατεχόμενα και την λεζάντα “δεν ξεχνώ”. Σαφώς και δεν μειώνω το πρόβλημα της πατρίδας μας, αλλά θέλω να τονίσω ότι εμείς προερχόμασταν από μια διαφορετική χώρα και κουλτούρα, σε σχέση με τις χώρες των συμφοιτητών μας, οι οποίοι οι περισσότεροι είχαν βγει από καλλιτεχνικά λύκεια.
Άρα, φαντάζομαι, ήταν και πρόκληση για ένα παιδί να φεύγει από τη Κύπρο για να σπουδάσει καλές τέχνες σε μια χώρα όπως η Ιταλία με συμφοιτητές από διαφορετικές κουλτούρες και με άλλο επίπεδο αισθητικής και τέχνης;
Σ.Α Ναι, ήταν πρόκληση όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τους γύρω μας εδώ στην Κύπρο, Σκέψου ότι η μητέρα μου, όταν αποφάσισα να πάω στην Καλών Τεχνών μου είχε πει “και τι επάγγελμα θα κάνεις;” Ήταν μια πρόκληση και ένα σύνολο δυσκολιών που θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό, ευτυχώς, δεν ισχύουν σήμερα.
Τι κρατήσατε από τα φοιτητικά σας χρόνια, εσύ Σπύρο από την Περούτζια, εσύ Αντώνη από τη Ρώμη;
Α.Τ Την εμπειρία, αυτό κρατάς πιστεύω. Νομίζω εγώ κράτησα την μαγεία της ανακάλυψης πραγμάτων, διότι στην ουσία τέσσερα χρόνια ανακάλυπτες καινούρια πράγματα. Πέρα από την πόλη ή την σχολή. Ακόμη και μέσα από το μάθημα κάθε μέρα. Θυμάμαι είχαμε ένα μάθημα, την φαινομενολογία και με είχε επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό. Μας μιλούσε η καθηγήτρια για νέους καλλιτέχνες που ήταν γνωστά ονόματα της εποχής. Επειδή ως φοιτητής είσαι δεκτικός μπορείς να καταλάβεις και να επηρεαστείς. Δεν είναι εύκολο όμως να δεις την τέχνη μέσα από ένα καλλιτέχνη που σκουπίζει ένα δάσος στην Γερμανία, ή μέσα από την Αμπράμοβιτς που καθαρίζει κόκαλα, όταν εσύ ως παιδί ήξερες μόνο την ζωγραφική ως τέχνη. Αυτά μαθαίνεις στην Σχολή Καλών Τεχνών και ανοίγεις τους ορίζοντες σου. Βέβαια, εξυπακούεται, ότι επιβάλλεται να είσαι δεκτικός και να είσαι έτοιμος να ανοίξεις τους ορίζοντες σου. Διότι υπάρχει και κόσμος που πάει στο εξωτερικό για σπουδές, επιστρέφει πίσω και mentally δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Έχω μια ιστορία την οποία λέω συχνά και γελάμε. Είχαμε εξετάσεις και μια συμφοιτήτρια μου ήρθε με ένα βιβλίο που έγραφε Burri. Ο Burri είναι ένας Ιταλός καλλιτέχνης, που εγώ τότε δεν τον γνώριζα. Στα ιταλικά επίσης σημαίνει βούτυροι. Αναρωτήθηκα λοιπόν “μα αυτή θα μιλήσει για τους Βούτυρους;” Τόσο άσχετος ήμουν γύρω από τους νέους καλλιτέχνες.
Σ.Α Εγώ από τις σπουδές μου κράτησα την δύναμη της μελέτης και της ανακάλυψης. Διότι ο σκοπός των καθηγητών ήταν να σε σπρώξουν στο να ερευνήσεις, να μελετήσεις, να μάθεις και να ανακαλύψεις. Σκέψου ότι εγώ έφυγα από την Κύπρο και ήξερα να σχεδιάζω μόνο νεκρή φύση. Δικαιολογημένα. Ακόμη και η επαφή με το γυμνό σώμα για να το ζωγραφίσεις, ήταν κάτι καινούριο για εμένα. Ο Αντώνης ανέφερε την φαινομενολογία, εγώ επηρεάστηκα πολύ από ένα άλλο μάθημα, αυτό της “ψυχολογίας της αντίληψης”.
Θυμάμαι την πρώτη μέρα στην Ακαδημία Καλών Τεχνών ο καθηγητής μας ζήτησε να ζωγραφίσουμε κάτι, οτιδήποτε, για να δει δουλειά μας. Δεν ήξερα τι να κάνω! Καθόμουν δίπλα από μια Ιταλίδα συμφοιτήτρια μου, την Κάρμεν (με την οποία γίναμε πολύ καλοί φίλοι στην πορεία), η οποία μασούσε τσίχλες και τις κολλούσε στο χαρτί. Για κάποια στιγμή σκέφτηκα “μα αυτό πρέπει να κάνουμε; Είναι αυτό τέχνη;” Στην πορεία φάνηκε πως δεν ήταν τέχνη, ήταν κι αυτή συγχυσμένη ως προς το τι να κάνει. Αλλά, ήταν ένα ερέθισμα πως τελικά η τέχνη δεν είναι μόνο η ζωγραφική και η νεκρή φύση.
Το σπρώξιμο να ανακαλύψεις πράγματα στην τέχνη, αυτό είναι η μεγάλη κληρονομιά που παίρνεις από τις Σχολές Καλών Τεχνών.
Πώς ήταν, καλλιτεχνικά, η Κύπρος όταν επιστρέψατε από τις σπουδές σας και πως είναι σήμερα;
Σ.Α Πάντα θα υπάρχουν πράγματα γύρω σου για να σε εμπνεύσουν. Αναμφισβήτητα υπάρχει τεράστια διαφορά από το 2000 μέχρι σήμερα. Ενδιάμεσα έχει σπουδάσει αρκετός κόσμος στο εξωτερικό, είτε σε σχολές καλών τεχνών, είτε σε σινάφι κλάδους. Τα πράγματα γενικότερα αλλάζουν προς το καλύτερο. Σκέψου πως το 2005 που επέστρεψα εγώ από την Μαδρίτη το wifi ήταν μια ιδέα για την Κύπρο, αλλά στο εξωτερικό υπήρχαν, στις απαρχές τους βέβαια, αλλά υπήρχαν. Θέλω να πω ότι η τεχνολογία σήμερα βοηθά κάθε άνθρωπο, κάθε ηλικία, να γνωρίσουν, να μάθουν, να αποδεχθούν είδη τέχνης και καλλιτέχνες.
Α.Τ Σήμερα, μέσα από την τεχνολογία ενημερώνεσαι για το τι συμβαίνει στο κόσμο της τέχνης σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Εμπλουτίζεις τις γνώσεις σου, παρακολουθείς εκθέσεις στο εξωτερικό. Βέβαια αυτό μπορεί να λειτουργήσει και αρνητικά. Δηλαδή να παρακολουθείς μόνο διαδικτυακά και να μην μπαίνεις στο κόπο να δεις το έργο από κοντά. Να τονίσω ότι είναι πολύ καλή η τεχνολογία, αλλά το να δεις από κοντά ένα έργο δεν συγκρίνεται με το digital. Είναι διαφορετική η μαγεία και η αύρα σε ένα μουσείο, σε μια γκαλερί.
Εσείς κάνατε κάποια διαβήματα έτσι ώστε να βγει η δουλειά σας εκτός Κύπρου;
Α.Τ Λίγα θα έλεγα.
Σ.Α Κι εγώ λίγα, αν και πλέον μέσα από τα διάφορα applications και την τεχνολογία είναι πολύ εύκολο να δει κάποιος την δουλειά σου στο εξωτερικό.
Σπύρο, ο πολύ αγαπημένος μου, κορυφαίος γλύπτης, κ. Φώτος Δημητρίου μου είχε πει κάποτε πως σε θεωρεί τον κορυφαίο της γενιάς σου και πως πρέπει τα έργα σου να βγουν στο εξωτερικό….
Σ.Α Ναι, μου το λέει κι εμένα…και τον ευχαριστώ…., ιδιαίτερα αγαπητός και ξεχωριστός ανθρώπος!
Θεωρείς πως για να έρθει η αναγνώριση για ένα καλλιτέχνη πρέπει να βγει εκτός της πατρίδας του;
Σ.Α Όχι κατ’ ανάγκη, αλλά σίγουρα βοηθά και είναι μέρος της αναγνώρισης. Θεωρώ πως αν δεν προσπαθήσεις στο χώρο / χώρα που είσαι, τότε δεν μπορείς να βγεις προς τα έξω.
Ναι αλλά έχουμε δει καλλιτέχνες που δεν αναγνωρίστηκαν ιδιαίτερα στην Κύπρο, αλλά απέκτησαν τεράστια επιτυχία στο εξωτερικό, όπως ο συνδημότης μας Στέλιος Μουσαρής.
Σ.Α Ναι, συμβάινει κι αυτό. Αλλά πιστεύω πως το να αναγνωριστείς στο χώρο σου είναι το πρώτο βήμα.
Α.Τ Επίσης πρέπει να προσδιορίσουμε τι σημαίνει “βγαίνει η δουλειά μου στο εξωτερικό”. Οποιοσδήποτε καλλιτέχνης μπορεί να πληρώσει έξοδα συμμετοχής και να λάβει μέρος σε εκθέσεις του εξωτερικού. Σημαίνει κάτι;
Δεν είναι σημαντικό να σε δει ένα ξένο κοινό;
Α.Τ Εξαρτάται για ποιο κοινό μιλάμε. Προσωπικά πιστεύω πως θα ήταν πιο σημαντικό να καταφέρεις να εξασφαλίσεις συμμετοχή σε μια Μπιενάλε του εξωτερικού, ή να σε προωθήσει, να σε προτείνει, μια γκαλερί για έκθεση στο εξωτερικό, όπως έγινε μαζί μας όταν η Δάφνη Νικήτα μας πήρε σε έκθεση στην Αθήνα .
Αυτό είχε γίνει πρόσφατα, τον Μάρτιο, όταν Δεκατρείς Κύπριοι και Ελλαδίτες καλλιτέχνες συμμετείχατε στην έκθεση «Ποιητικές μεταφορές» με επιμελητές την ιστορικό τέχνης, Δάφνη Νικήτα και τον εικαστικό, Γιώργο Ταξιαρχόπουλο. Μια έκθεση που έγινε στο Σπίτι της Κύπρου στην Αθήνα με την στήριξη του Υφυπουργείου Πολιτισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σωστά;
Σ.Α Ναι, ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία και πολύ όμορφο αίσθημα.
Α.Τ Επίσης εκεί όταν ένας άγνωστος έρχεται να σου πει συγχαρητήρια για το έργο σου το εισπράττεις διαφορετικά. Γιατί ο γνωστός μπορεί να πει και συγχαρητήρια από ευγένεια. Ο ξένος όμως για να έρθει να σου μιλήσει για το έργο σου πάει να πει πως πραγματικά του έχει αρέσει.
Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχατε σε έκθεση στο εξωτερικό;
Σ.Α Όχι, είχα ξαναλάβει μέρος σε εκθέσεις στο εξωτερικό, Ευρώπη και Μεξικό.
Α.Τ Έλαβα μέρος σε εκθέσεις στην Ρώμη όταν σπούδαζα. Κοίταξε, τα δικά μου έργα είναι συνήθως εύθραστα και αρκετών κιλών, κάτι που εγκυμονεί κινδύνους αλλά και ιδιαίτερο κόστος για μεταφορά. Θα ήθελα όμως, ναι, να λάβω μέρος σε εκθέσεις στο εξωτερικό.
Διδάσκετε μαζί, εργάζεστε μαζί στο ίδιο στούντιο. Πόσο ο ένας επηρεάζει τη δουλειά του άλλου και κατά πόσο αυτό είναι θετικό ή αρνητικό;
Α.Τ Κοίταξε, για να γίνεται αυτό για χρόνια σημαίνει πως είναι θετικό. Επηρεάζει ο ένας τη δουλειά του άλλου μέσα από συζητήσεις, αλλά χωρίς να αλλάζει η καλλιτεχνική ταυτότητα του καθενός ή το όραμα για το κάθε έργο του. Ανταλλάσσουμε απόψεις, αλλά όπως ξέρεις τα έργα μας είναι πολύ διαφορετικά. Ο καθένας έχει τη δική του γραμμή. Εγώ δεν ζωγραφίζω.
Σ.Α Επίσης να αναφέρω ότι εγώ ζωγραφίζω με ανορθόδοξα υλικά από τα παραδοσιακά, τα κατασκευάζω μόνος μου το 80-90 τοις εκατόν των υλικών μου.
Πώς γεννιέται η ιδέα μιας έκθεσης;
Σ.Α Αν η έκθεση είναι ομαδική η θεματική, με ένα θέμα που σε προσανατολίζει, τότε έχεις κάποια πλαίσια για να κινηθείς. Αν και πάλι υπάρχει ελευθερία, γιατί μπορείς να προσαρμοστείς με όποιο τρόπο επιλέξεις. Σίγουρα χρειάζεται προγραμματισμός για την δημιουργία μιας έκθεσης και είναι ένας στόχος που χρειάζεται χρόνο. Να δημιουργήσεις έργα, να απορρίψεις κάποια, να ξαναδουλέψεις, κτλ. Όμως, πάντα υπάρχει μια ιδέα πίσω από μια έκθεση. Συνήθως στις δικές μου εκθέσεις η ιδέα είναι η προσωπική μνήμη και ο χρόνος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εργάζομαι όταν θα παρουσιάσω μια έκθεση. Θεωρώ πως η έκθεση είναι και μια ανάγκη να μοιραστείς τη νέα δουλειά σου.
Α.Τ Εγώ λειτουργώ λίγο διαφορετικά και συνήθως υπό πίεση. Όπως τώρα που μας έχει προσκαλέσει το Μουσείο Πιερίδη, ξεκίνησα με κάτι άλλο, κατέληξα σε κάτι άλλο, άρχισα να δουλεύω για να παρουσιάσω ένα αποτέλεσμα όπως το έχω οραματιστεί.
Όταν με πήρε τηλέφωνο ο Άντρος Ευσταθίου (Its not Gallery) για να λάβω μέρος στις 26/5 σε ομαδική έκθεση, ετοίμασα κάτι που να ταιριάζει στην έκθεση.
Αν για το 2024 αποφασίσω να κάνω έκθεση θα ξεκινήσω να εργάζομαι για την έκθεση αυτή. Κάθε φορά είναι διαφορετικός ο τρόπος που λειτουργείς για την υλοποίηση μιας έκθεσης.
Σ.Α Δουλεύοντας καθημερινά, ανακαλύπτεις νέα πράγματα και διαφοροποιείς τη δουλειά σου. Στη συνέχεια γεννιέται και η ιδέα ή ισως ανάγκη, να μοιραστείς αυτή τη νέα δουλειά σου.
Πάμε στην έκθεση Inside Out Stories που εγκαινιάζεται αύριο στο Μουσείο Πιερίδη
Σ.Α Ηταν μια πολύ τιμητική πρόταση από τον Διευθυντή του Μουσείου Πιερίδη στη Λάρνακα, τον κ. Πήτερ Αστζιάν. Η πρόταση έγινε πριν από αρκετό καιρό, πέρσι αν θυμάμαι καλά. Μόλις μας έγινε η τιμητική αυτή πρόταση ξεκίνησα να δουλεύω πάνω σε αυτό που θα παρουσιάσω, μου πήρε περίπου ένα χρόνο. Επαναλαμβάνω πως θεωρώ πολύ τιμητικό να σου δίνεται η ευκαιρία να παρουσιάσεις τη δουλειά σου στο Μουσείο, γι αυτό και οφείλεις να παρουσιάσεις μια δουλειά όσο το δυνατόν γίνεται υψηλού επιπέδου. Από την αρχή είχα πει πως δεν θέλω να παρουσιάσω πίνακες που θα τοποθετηθούν στους τοίχους. Δεν ήθελα να φανεί ως μια εμπορική έκθεση. Αρχικά είχα επηρεαστεί από τις γεωμετρικές γραμμές που έχουν τα αγγεία και είχα σκεφτεί να δουλέψω με κάποια επιτοίχια έργα. Σε μια από τις επισκέψεις μου στο μουσείο το βλέμμα μου έπεσε στα μπαούλα που έχουν μέσα υφάσματα και κεντήματα διπλωμένα. Έτσι αμέσως μου ήρθε η έμπνευση αντί να κρεμάσω τους πίνακες μου να τους διπλώσω και να τους παρουσιάσω σαν εκθέματα. Σαν να είναι κομμάτι του μουσείου. Και θα τα παρουσιάσω με τον τρόπο που φυλάγεται και η αρχαιολογική συλλογή, αλλά κι αυτά τα κεντήματα. Επίσης το σημαντικότερο είναι πως δεν θα μπορείς να τα δεις στην ολότητα τους, όπως δεν μπορείς να δεις τα εκθέματα. Το θέμα είναι ότι η ιδέα και η συσχέτιση των έργων μου με τα εκθέματα είναι ο χρόνος που περνά, η ιδέα της μνήμης και αυτό το δίπλωμα που είναι πολύ πρωτόγνωρο για μένα, να διπλώνω τα έργα μου.
A.T Η πρόταση ήταν να παρουσιάσω κάτι στην αυλή του μουσείου. Η αρχική ιδέα ήταν να δημιουργήσω ένα μεγάλο γλυπτό. Τεχνικά και πρακτικά το βρήκα δύσκολο. Στη συνέχεια αποφάσισα να δημιουργήσω γλυπτά τα οποία μιμούνται την εικαστική γλώσσα του κλασικισμού, γλυπτά τα οποία θα μπορούσαν να κοσμούν ακόμη και αυλές σπιτιών. Γλυπτά τα οποία θα μπορούσαν να βρίσκονται και σε μουσεία στην αυθεντική τους μορφή. Επίσης είναι λίγο κακοφτιαγμένα για να παραπέμπουν σε απομίμηση. Όλα αυτά λοιπόν τα τυλίγω με μία κόκκινη κλωστή, κάτι που χρησιμοποιώ συχνά στα έργα μου. Η κόκκινη κλωστή έρχεται να δώσει μια άλλη διάσταση και ερμηνεία στο όλο έργο. Η μια ερμηνεία είναι πως παίρνεις αυτό το κιτς για να το μεταμορφώσεις σε κάτι άλλο. Μια άλλη ερμηνεία μπορεί να είναι η ψυχή της κοπέλας-γλυπτό που μέσα από την κόκκινη κλωστή ζητά να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο.
Αντώνη είμαι φαν των έργων σου γιατί πάντα με ταξιδεύουν, θεωρώ πως είσαι από τους λίγους καλλιτέχνες που βρίσκω ένα παραμύθι μέσα από τα έργα σου, αλήθεια η συχνή χρήση της κόκκινης κλωστής τι σημαίνει για σένα; Για τον θεατή μπορεί να είναι η κόκκινη κλωστή δεμένη που παραπέμπει στο παραμύθι που αφηγείται το έργο σου…
Α.Τ Στην συγκεκριμένη περίπτωσή χρησιμοποίησα την κόκκινη κλωστή αρχικά για την αντίθεση (άσπρο έργο-κόκκινη κλωστή) και επειδή είναι θηλυκό χρώμα και τα γλυπτά είναι γυναίκες. Δεν ξέρω αν έχει σχέση με το παραμύθι η κόκκινη κλωστή στα έργα μου, αλλά ναι, το έχω ξανακούσει αυτό που λες και μπορεί κάποιος ως θεατής να το δει έτσι.
Θέλω να πω ότι τα έργα μου όπως και τα έργα του Σπύρου στην έκθεση “inside – out stories” δεν τα βλέπεις στην οντότητα τους. Του Σπύρου είναι διπλωμένα, τα δικά μου είναι τυλιγμένα με κλωστή.
Σας αγχώνει το γεγονός ότι ανάμεσα στους επισκέπτες της έκθεσης θα είναι προφανώς και ο Δρ Δημητράκης Πιερίδης ο οποίος έχει μια τεράστια και βαρυσήμαντη ιστορία στο χώρο της τέχνης;
Α.Τ Δεν με αγχώνει, αλλά το σέβομαι και βεβαίως το θεωρώ τιμητικό. Επίσης γνωρίζω ότι ο κύριος Πιερίδης είναι πάντα δεκτικός και θετικός με τους νέους καλλιτέχνες.
Σ.Α Με τον κύριο Πιερίδη έτυχε παλιά να μιλήσουμε, όταν ήρθε σε έκθεση μου. Θυμάμαι όταν είχα τελειώσει τις σπουδές μου του είχαν αρέσει ιδιαίτερα κάποια χαρακτικά μου. Είναι πολύ σημαντικό να ακούς τις απόψεις όλων των ανθρώπων.
Αδιαμφισβήτητα είναι τιμή για εμάς να κάνουμε έκθεση στο χώρο του Μουσείου του κ. Πιερίδη και ευχαριστούμε το Μουσείο γι αυτή την τιμή.
Τι σημαίνει για τον Σπύρο καλή τέχνη και τι σημαίνει για τον Αντώνη;
Α.Τ Για μένα καλό έργο τέχνης σημαίνει να ανταποκρίνεται στην κοινωνία του σήμερα, να είναι ένα καθρέφτης, να λέει κάτι, να μπορείς να το καταλάβεις εύκολα, να επικοινωνεί με τον θεατή όποιος και να είναι ο θεατής. Να βγάζει ένα συναίσθημα στον θεατή, όποιο κι αν είναι αυτό το συναίσθημα. Να ξέρεις ποιος το έκανε, που το έκανε και γιατί το έκανε.
Σ.Α Ο κάθε καλλιτέχνης δημιουργός πρέπει πρώτα απ’ όλα ο ίδιος να νιώσει άνετα με το έργο του και να είναι αυστηρός κριτής του εαυτού του για να να μπορεί να έχει απήχηση προς τα έξω. Το να σου πουν “είσαι πολύ καλός, ωραίο το έργο σου” μπορεί και να σημαίνει πολλά, μπορεί και τίποτα. Προέχει εσύ ο ίδιος να είσαι αυστηρός με τα έργα σου και να σου αρέσουν αρχικά εσένα του ίδιου. Το αν είναι καλός ή όχι ένας καλλιτέχνης κρίνεται σε βάθος χρόνου και ίσως και με την στάση του ίδιου του καλλιτέχνη απέναντι στο έργο του. Αν καταφέρει ένα έργο να μεταδώσει συναισθήματα (όποια κι αν είναι αυτά) τότε έχει πετύχει αρκετά το έργο και κατ’ επέκταση ο καλλιτέχνης.
- Απαγορεύεται η αναδημοσίευση της συνέντευξης χωρίς τη γραπτή έγκριση του SkalaTimes
