Ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας συνδημότης μας Αντρέας Τιμοθέου παρουσιάζει το νέο του βιβλίο με τίτλο “Ενδύματα Οδύνης 100 χρόνια από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας” στις 9 Ιουνίου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στη Λάρνακα.
Πρόκειται για μια όμορφη παρουσίαση, με πολύ αξιόλογους συντελεστές, για ένα ιδιαίτερο βιβλίο που αποτελεί “ολοκληρωμένη συμβολή στον εορτασμό των 100 χρόνων της κορυφαίας ελληνίδας σοπράνο”, Μαρίας Κάλλας.
Το SkalaTimes είχε τη χαρά και τιμή να μιλήσει με τον συγγραφέα.
Περισσότερα στη πιο κάτω συνέντευξη.
SkalaTimes
Αντρέα, έχουν ήδη περάσει έξι χρόνια από την προηγούμενή μας συνέντευξη, στην οποία μου μίλησες για την πορεία σου στην Ποίηση και για πολλά άλλα.Με την ευκαιρία της πρόσφατής σου έκδοσης με τίτλο «Ενδύματα Οδύνης» 100 χρόνια από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας, θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας μερικές σκέψεις για τη νέα σου δουλειά. Πώς πήρες την απόφαση να γράψεις και να αφιερώσεις ένα βιβλίο για τη Μαρία Κάλλας; Ποια ήταν η πορεία μέχρι την ολοκλήρωση αυτού του βιβλίου;
Την απόφαση για τη συγγραφή αυτής της συλλογής την πήρα πριν τρία χρόνια, όταν συνειδητοποίησα πόσο κοντά είμαστε σε αυτή τη σημαντική επέτειο για τη Μαρία. Η ιδέα ήταν να παρουσιάσω μια συνομιλία της Μαρίας με εννιά από τις ηρωίδες της όπερας που ενσάρκωσε και έβρισκα ότι είχαν κοινά στοιχεία οι ζωές τους. Η δέκατη ηρωίδα είναι η ίδια η Μαρία, μιας και με τη ζωή που είχε, σίγουρα θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης, για να γραφτεί μια όπερα. Καθώς μελετούσα τις όπερες και έγραφα το βιβλίο, σκέφτηκα πως θα ήταν υπέροχο αν μέσα σε αυτή τη συλλογή παρουσίαζα και κάποια χαρακτηριστικά κοστούμια που φόρεσε η Μαρία, για να ενσαρκώσει τις ηρωίδες της. Έτσι προέκυψε ο τίτλος, Ενδύματα Οδύνης, αλλά και η υπέροχη συνεργασία μου με τη ζωγράφο Μόνικα Βούλγαρη-Γκλάσζνερ. Την έκδοση ανέλαβε ο εκδοτικός οίκος Μανδραγόρας στην Αθήνα και πραγματικά πιστεύω πως με τη φροντίδα και την αγάπη τους, μου χάρισαν ένα πολύ όμορφο βιβλίο.
Πώς γεννήθηκε η αγάπη σου ή καλύτερα η λατρεία σου, για τη Μαρία Κάλλας;
Η όπερα ως είδος μουσικής δεν είχε ποτέ θέση στο σπίτι μας, μέχρι που εγώ πρωτοσυνάντησα τη Μαρία. Γύρω στα δεκαεννιά μου και σε ανύποπτο χρόνο αγόρασα μια βιογραφία της. Μια πρωτόγνωρη γοητεία με κυρίευσε κι έτσι ξεκίνησα μια μεγάλη έρευνα στο διαδίκτυο. Από εκεί και έπειτα, βλέποντάς τα τώρα, δεκαπέντε σχεδόν χρόνια μετά, όλα πήραν μόνα τους την πορεία τους.
Η άκρως γοητευτική ζωή της με τον μύθο που άφησε πίσω της, η δύναμή της για μεταμόρφωση, η σκληρότητα και οι δυσκολίες των παιδικών της χρόνων, η αφοσίωσή της στη μουσική, αλλά και η τρομακτική μοναξιά του τέλους, με έκαναν να λατρέψω τη Μαρία στην αρχή, όχι σαν καλλιτέχνη, αλλά σαν άνθρωπο, τον οποίο ακόμα ανακαλύπτω. Ξεκίνησα αρχικά τη συλλογή φωτογραφιών της, η οποία σήμερα αριθμεί σχεδόν είκοσι χιλιάδες φωτογραφίες και έπειτα ένιωσα ότι ήθελα πραγματικά να την ακούσω και να τη δω να ερμηνεύει κι ας μου ήταν ξένο το είδος αυτής της μουσικής. Είδα για πρώτη φορά απόσπασμα από την Τόσκα στο Covent Garden. Η φωνή, η ερμηνεία, η ακρίβεια, το μυθικό στοιχείο που έφερε το πρόσωπό της με μύησαν σε κάτι απόκοσμα μαγικό, εντελώς μυθικό, κι ας μην καταλάβαινα λέξη. Η συγκίνηση ήταν δεδομένη κι αυτό είχε σημασία. Έπειτα σχεδόν καθημερινά ακούσματα και προβολές, αλλά και αναγνώσεις περιλήψεων και μεταφράσεων των ρόλων. Ήθελα να ξέρω τι τραγουδά. Όλο αυτό παράλληλα με αναζήτηση συνεντεύξεών της και ό,τι άλλο την αφορούσε. Από τότε μέχρι και σήμερα δεν μπόρεσα να πάρω τα μάτια μου και τη σκέψη μου από πάνω της.
Τι θαυμάζεις περισσότερο πάνω σε αυτό το ίνδαλμα που έγραψε τη δική του μυθική ιστορία στην παγκόσμια μουσική σκηνή της όπερας;
Εδώ επίτρεψέ μου να καταθέσω τρεις διαστάσεις της προσωπικότητάς της Μαρίας που με οδηγούν σε αυτό τον μεγάλο θαυμασμό.
Η πρώτη διάσταση, αφορά την παιδική της ηλικία και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Με γοητεύουν οι άνθρωποι που τα καταφέρνουν μόνοι τους, που στέκονται στα πόδια τους και δεν τους είναι αρκετό, που επιδιώκουν και καταφέρνουν να μεγαλουργήσουν… Ασφαλώς και δεν είναι εύκολο, γι’ αυτό και όσοι το πετυχαίνουν αναμετρούνται με το θαύμα. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης δήλωσε κάποτε για την ίδια: «Περισσότερο κι απ’ το ταλέντο της, περισσότερο κι απ’ την επιτυχία της, αυτό που με εντυπωσίαζε πάντα στην Μαρία Κάλλας ήταν η ιστορία των πρώτων προσωπικών της αγώνων, όταν φτωχή έφηβη, προσπαθούσε να επιπλεύσει στα βαθιά νερά». Η Μαρία πέραν από την πίστη που είχε στον εαυτό της και τις ατέλειωτες ώρες μελέτης που αφιέρωνε από την παιδική της ακόμα ηλικία, είχε κι αυτό το χάρισμα, να μετατρέπει την κάθε δυσκολία της σε μια ευκαιρία για να αναζητήσει διέξοδο προς το καλύτερο. Αναφέρω ένα μόνο γεγονός εδώ που το αποδεικνύει, αν και υπάρχουν ασφαλώς πολύ περισσότερα. Ο Θεόδωρος Συναδινός το 1945 όταν επαναδιαμόρφωσε τη σύνθεση του θιάσου της Λυρικής Σκηνής, υποβίβασε τη Μαρία σε δεύτερη κατηγορία καλλιτεχνικά και μισθολογικά, γεγονός που την τραυμάτισε συναισθηματικά. Αυτό αποτέλεσε την αφορμή, για να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να ξεκινήσει μια προσπάθεια για ανεύρεση εργασίας στη Μητροπολιτική Όπερα, της Νέας Υόρκης. Αν και δεν καταφέρνει να υπογράψει συμβόλαιο, μιας και υπήρχαν διαφωνίες με τον διευθυντή της όπερας, Έντουαρντ Τζόνσον, σχετικά με τους ρόλους που ο ίδιος πρότεινε, γνωρίζεται με τον Τζοβάνι Ζενατέλο, διευθυντή στην Αρένα της Βερόνας, η οποία θα άνοιγε για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο. Ο Ζενατέλο ενθουσιάζεται και την οδηγεί στην Ιταλία. Στις 2 Αυγούστου 1947, κάνει την πρώτη της εμφάνιση με τη “La Gioconda” του Πονκιέλι, που ουσιαστικά ήταν και το πρώτο βήμα για τη μεγάλη της καριέρα.
Η δεύτερη διάσταση αφορά την εσωτερική δύναμη που είχε, ώστε να μεταμορφώνεται τόσο στις παραστάσεις της, όσο και σαν εικόνα στην προσωπική της ζωή. Η Μαρία υπήρξε η καλλιτέχνης που μεταμορφωνόταν στις πιο διαφορετικές, τραγικές και λυρικές φιγούρες της όπερας. Το υποκριτικό της ταλέντο έδωσε καινούρια διάσταση στην όπερα. Υπήρξε όμως ταυτόχρονα η γυναίκα που κατάφερε να μεταμορφώσει τον εαυτό της σε μια από τις πιο όμορφες και καλοντυμένες ντίβες του περασμένου αιώνα. Η Μαρία ενσαρκώνει την «Απόλυτη Ντίβα», γιατί δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο. Η εικόνα της υπήρξε ασύγκριτη σαν κι αυτή την ίδια. Η ίδια μάλιστα λέει: «Αν είμαι «ντίβα»; Ναι, και χαίρομαι γι’ αυτό. Άλλα με την καλή έννοια: «ντίβα» είναι εκείνη που αποτελεί υπόδειγμα εργατικότητας, πειθαρχίας και μεγάλης κυριαρχίας της τέχνης της. Μισώ προπάντων την ικανοποιημένη μετριότητα».
Η τρίτη διάσταση αφορά την στάση ζωής που είχε απέναντι στην Τέχνη και τον Έρωτα. Παραδόθηκε και στα δυο απόλυτα και σαν μια άλλη Τόσκα όταν τα έχασε και τα δυο, δεν είχε λόγο να ζει. Σε συνέντευξή της μοιράζεται μια τόσο ωραία σκέψη της για την Τέχνη της και τον Έρωτα. «Υπάρχει μόνο ένα κριτήριο στη μουσική, η τέλεια γνώση της. Το ίδιο με τον έρωτα. Αγαπάς, λατρεύεις, τιμάς. Πάνε μαζί. Δεν λες ποτέ ψέματα, κάνεις ό,τι μπορείς για να μην τον προδώσεις ποτέ. Δεν μπορείς ν’ αγαπάς με διαφορετικό τρόπο. Υπάρχει μόνο μία γλώσσα γι’ αυτό. Μόνο μία!»
Τι επιδιώκεις και ποιος είναι ο στόχος σου με την κυκλοφορία αυτού του νέου σου βιβλίου;
Η Μαρία κατέχει χώρο και χρόνο στη ζωή μου και αυτό το βιβλίο εύχομαι όντως να τιμά τη μνήμη της. Ασφαλώς και η ίδια δεν το έχει ανάγκη, η ανάγκη ήταν καθαρά προσωπική όταν ένιωσα πως πέραν από τα μεμονωμένα ποιήματα που της αφιέρωνα σχεδόν σε κάθε μου συλλογή ήθελα να γράψω κάτι εξολοκλήρου για εκείνη. Η Μαρία μέσα από τις ερμηνείες της τίμησε τόσο τη μουσική όσο και την κάθε γυναίκα που ενσάρκωνε. Ένιωσε βαθύτατο το χρέος της απέναντί τους και αυτή είναι και η σχέση που πραγματεύομαι σε αυτό το βιβλίο. Μια αγαπητική συνομιλία της Μαρίας με εννιά από τις ηρωίδες που ενσάρκωσε. Μοιράζομαι μαζί σας λόγια της ίδιας: «Προσπαθώ πάντοτε να είμαι αντικειμενική με τον εαυτό μου και με τη δουλειά μου. Μπορώ να σας πω, με κάθε εντιμότητα πιστεύω, ότι είμαι η πιο αυστηρή από τους κριτικούς μου. Άλλωστε, όσο περνούν τα χρόνια, γίνεσαι περισσότερο απαιτητικός.
Όταν είσαι νέος και βρίσκεσαι στο κατώφλι μιας καριέρας, εμπιστεύεσαι απόλυτα τον εαυτό σου, ότι είσαι ικανός να αναλάβεις και το δυσκολότερο έργο και να το φέρεις σε πέρας με θαυμαστό τρόπο. Αλλά, μέσα στον κόσμο όπου ζω, ανακάλυψα ότι όσο περισσότερα μαθαίνεις, τόσο συνειδητοποιείς πόσο λίγα ξέρεις. Αν αγαπάς αληθινά τη μουσική, δεν μπορείς παρά να σταθείς ταπεινά απέναντι στις απέραντες δυνατότητές της και να παραδεχθείς ότι οι περιορισμένες δυνάμεις σου, θα σε εμποδίζουν πάντα να την υπηρετείς με τον τρόπο που θα ήθελες κι ας σημαίνει αυτό, ίσως, ότι ποτέ δεν θα γνωρίσεις μια σταθερή και διαρκή ευτυχία».
Μόνο μια ιδιοφυία της Τέχνης της θα μπορούσε να εκφράσει με τόση ακρίβεια μια τόσο αληθινή σκέψη. Η αλήθεια της φτάνει στο σήμερα και γίνεται πηγή από την οποία αντλούμε. Αυτός είναι και ο στόχος του βιβλίου, να φανερώσω αυτή τη σχέση, να την κοινωνήσω και να τη μοιραστώ.
Πρόκειται να το παρουσιάσεις πολύ σύντομα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στη Λάρνακα. Μίλησέ μας για αυτή την παρουσίαση που αν κρίνω από τους συντελεστές θα είναι πολύ περισσότερα από μια τυπική παρουσίαση βιβλίου.
Σωστά, την Παρασκευή 9 Ιουνίου, στις 7.30 μ.μ. πρόκειται να παρουσιαστεί το βιβλίο στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Λάρνακας. Την εκδήλωση διοργανώνει η Πολιτιστική Κίνηση Λάρνακας «Φίλοι της Λογοτεχνίας και του Πολιτισμού». Θα χαιρετήσουν η Πρόεδρος ΦΙ.ΛΟ.ΠΟΛ, κ. Αγγέλα Καϊμακλιώτη και η Πρώτη Λειτουργός Εκπαίδευσης, Δρ Ειρήνη Χατζηλουκά-Μαυρή. Θα παρουσιάσουν το έργο η ποιήτρια Αλεξάνδρα Γαλανού και ο εικαστικός Εύρος Ευρυβιάδης. Θα έχω τη μεγάλη τιμή να απαγγείλει η ηθοποιός Αννίτα Σαντοριναίου ενώ θα επενδύσει μουσικά την εκδήλωση ο Κυριάκος Κώστα. Τον συντονισμό της εκδήλωσης θα κάνει η θεατρολόγος και ηθοποιός, Χρυστάλλα Καλλένου.
Στον χώρο θα εκτίθενται έργα της Μόνικας Βούλγαρη-Γκλάσζνερ,τα οποία παρουσιάζονται στο βιβλίο.
Έχω διαβάσει στο Δελτίο Τύπου των εκδόσεων Μανδραγόρας ότι στο οπισθόφυλλο και σε σελίδες του εσωτερικού του βιβλίου αποτυπώνονται λόγια της ίδιας της Κάλλας, καθώς κι ότι το βιβλίο κοσμείται από πρωτότυπα σχέδια των «Ενδυμάτων Οδύνης» που παραπέμπουν στις τουαλέτες των ρόλων, φιλοτεχνημένα ειδικά για το βιβλίο από τη ζωγράφο και συμπολίτισσά μας Μόνικα Βούλγαρη-Γκλάσζνερ. Επίσης αναφέρεται ότι στο τέλος παρατίθενται περιλήψεις της υπόθεσης κάθε όπερας που εμφανίζεται ως τίτλος ποιήματος της συλλογής, ενώ το εγχείρημα προλογίζεται από τον συλλέκτη Νίκο Χαραλαμπόπουλο και την ποιήτρια Δήμητρα Χριστοδούλου. Θα ήθελες να μας σχολιάσεις τη δομή του βιβλίου σου;
Αρχικά να αναφέρω πως η Μαρία έχει εξαιρετικές στιγμές σε συνεντεύξεις της και η σκέψη της με γοητεύει, επομένως η επιλογή τέτοιων γνήσιων αποσπασμάτων θεώρησα πως δίνει στον αναγνώστη μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για την ανθρώπινή της πλευρά. Τα έργα που φιλοτέχνησε η αγαπημένη μου Μόνικα είναι αριστουργήματα του ευαίσθητου μολυβιού της. Έδειξε μεγάλη αφοσίωση και επιμονή σε αυτό που ανέλαβε. Οι περιλήψεις της κάθε όπερας θεώρησα αναγκαίο να συμπεριληφθούν, ώστε ο αναγνώστης στην περίπτωση που δεν τις έχει υπόψιν του, να ανατρέξει σε αυτές και να νιώσει ακόμα καλύτερα τη συνομιλία της Μαρίας με την κάθε ηρωίδα. Ο σπουδαίος συλλέκτης Νίκος Χαραλαμπόπουλος είναι φίλος ξεχωριστός, που με τιμά με αυτό τον πρόλογο σαν να μου αποδίδει ένα πολύ σημαντικό βραβείο. Η φιλία μας μετράει μόλις έξι χρόνια. Το 2017 υπήρξε για μένα μια καθοριστική χρονιά καθώς συμπληρώνονταν τα σαράντα χρόνια από τον θάνατο της Μαρίας και θα ετοιμαζόταν στο ίδρυμα Θεοχαράκη στην Αθήνα μια πολύ μεγάλη έκθεση προς τιμήν της, με αντικείμενα από τη συλλογή του Νίκου Χαραλαμπόπουλου. Εγώ ταξίδεψα στην Αθήνα για να επισκεφθώ την έκθεση και έπειτα από παρακίνηση της αγαπημένης μου φίλης Δέσπως Πλατρίτη, η οποία βρισκόταν μαζί μου και την ευγνωμονώ γι΄ αυτό, προσέγγισα έναν άγνωστο μέχρι τότε κύριο, γιατί φαινόταν πως ξεναγούσε τον κόσμο στην έκθεση με μεγάλο πάθος για τη Μαρία. Αυτός ο κύριος ήταν ο ίδιος ο συλλέκτης και από τότε ξεκίνησε μια φιλία, μια αγαπητική σχέση, μέσα στην οποία ο καθένας μας καταθέτει την αγάπη του για τη Μαρία που μας ενώνει.
Όσο για το άκρως τιμητικό σχόλιο της σημαντικής ποιήτριας Δήμητρας Χριστοδούλου, δεν έχω παρά να δηλώσω ευγνωμοσύνη. Πιστέψτε με, το κάθε πλάσμα που συναντάτε σε αυτό το βιβλίο είναι πολύ ξεχωριστό, είναι δώρο στη δική μου ζωή.
Πόσο εύκολο ήταν να μοιραστείς το όραμα σου γι΄ αυτό το βιβλίο με τη ζωγράφο Μόνικα Βούλγαρη-Γκλάσζνερ, ώστε να αναλάβει αυτή τη φιλοτέχνηση έργων για το βιβλίο;
Με την Μόνικα είχαμε απίστευτη χημεία. Η φιλία μου με την κόρη της Ίρμα Βούλγαρη, μετράει αρκετά χρόνια, αλλά με την Μόνικα είχαμε μόνο μερικές συναντήσεις από τις οποίες πάντα διαπίστωνα την αγάπη της για τη ζωή και το εξαιρετικό της χιούμορ. Η Μόνικα σου χαμογελάει και φωτίζεται ολόκληρος ο χώρος στον οποίο βρίσκεσαι μαζί της. Ένιωσε μεγάλη ευθύνη απέναντι στο κάλεσμά μου και είχε συνεχώς αμφιβολίες για την πορεία και το αποτέλεσμα.
Αυτό βέβαια ξέρετε ότι είναι κατεξοχήν χαρακτηριστικό του καλού καλλιτέχνη.
Βρισκόμασταν πολλά απογεύματα κάθε βδομάδα και συζητούσαμε το κάθε νέο φόρεμα, τα χαρακτηριστικά του, τις λήψεις φωτογραφιών που συγκέντρωνα, τις υφές του και άλλα. Είχαμε υπέροχες στιγμές μαζί με γέλια, φιλοσοφικές και θρησκευτικές συζητήσεις, ζητήματα καρδιάς. Ακούγαμε πότε Δανάη και πότε Κάλλας στο ραδιόφωνο που της είχα χαρίσει, κάναμε τσιγάρο στα διαλείμματα μαζί και μου παρουσίαζε βήμα βήμα τη δουλειά της λες και ήμουν κι εγώ κανένας άξιος κριτής. Ωστόσο η ευαισθησία με την οποία τα απέδιδε και το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα με έβρισκαν κατευθείαν στην καρδιά. Αυτό ήταν για μένα το κριτήριο. Η συγκίνηση που ένιωθα όταν βρισκόμουν απέναντι από κάθε ολοκληρωμένο έργο της.
Το βιβλίο έχει χαρακτηριστεί ως μια ολοκληρωμένη συμβολή στον εορτασμό των 100 χρόνων της κορυφαίας ελληνίδας σοπράνο. Πώς νιώθεις γι΄ αυτό;
Χαρά, μεγάλη χαρά και τιμή. Τι άλλο να πω;
Ποια είναι τα πλάνα σου για την πορεία αυτού του βιβλίου; Θεωρείς ότι η μετάφρασή του στα ιταλικά και αγγλικά που περιλαμβάνεται σε αυτή την έκδοση θα του δώσει μια άλλη προοπτική;
Για το βιβλίο έχουν προγραμματιστεί παρουσιάσεις σε Βιέννη, Ρώμη και Αθήνα αλλά και ακόμα μία στην Κύπρο στη Λευκωσία, στη Λεβέντειο Πινακοθήκη. Πιθανόν να προγραμματιστούν κι άλλες μιας και ο σκοπός είναι να φτάσει στον κόσμο. Όσο αφορά τις μεταφράσεις, αυτές θεωρώ πως του ανοίγουν τον δρόμο για να το υποδεχθεί ακόμα περισσότερος κόσμος και εύχομαι αυτό να γίνει. Είναι χαρά να βλέπουμε τη δουλειά μας να κερδίζει χώρο και χρόνο στις ζωές των αναγνωστών.
Θα ήθελα να κλείσουμε με ένα ποίημα από τη νέα σου ποιητική δουλειά.
Θα μοιραστώ μαζί σας το τελευταίο ποίημα της συλλογής, το οποίο χωρίζεται σε τέσσερα μέρή:
Το μέσα ένδυμα I
Θησαυρίζει η μνήμη
με τα έργα της αγάπης
στ’ αργόπρεπο μάθημα της μοναξιάς.
Ναδίνα Δημητρίου
Όταν ξυπνώ στο σώμα σου,
ξεχνώ ποια είμαι.
Ξημερώνω στην ανάσα σου
όσες γυναίκες τραγούδησα
για να με νιώσεις.
Χωρίς να λάμπω ψιθυρίζω
πως σ’ αγάπησα
μα δεν ακούς,
μονάχα τη θάλασσα ακούς…
Κανένα ένδυμα
δεν μας σώζει.
ΙΙ
Μες στα μάτια σου
μεταμορφώνω την οδύνη της σκηνής.
Γεμάτη δώρα τρέφω τη σκέψη σου
και γίνομαι ιέρεια, αγία και ερωμένη
που προσδοκεί το πλάι σου.
Μην με κρίνεις όταν σπάει η φωνή.
Άγγελος ήμουν κι έπεσα
εσύ, μονάχα με είδες.
Κανείς δεν μας ξέρει.
Κανείς δεν μας ξέρει.
ΙΙΙ
Γράφω στο σώμα
τον πόνο της αγάπης.
Αρίστο, ακούς τα βράδια
όταν χαραζω χωρίς φωνή
τον χρόνο μας
στο περιθώριο της μνήμης
και σε παλιές φωτογραφίες;
ΙV
Φωνή μου, γιατί να ’σαι τόσο αδύναμη
που να μη σ’ ακούει το τέρμα;
Ναδίνα Δημητρίου
Τώρα
που έρημος γίνεται η λάμψη μου
γράφεται πάνω μου
το αργόπρεπο μάθημα της θλίψης.
Κάποτε
θα καταλάβουν πως έζησα χωρίς να κατοικώ
και ήταν ώρα να επιστρέψω.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ο Αντρέας Τιμοθέου γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1990. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου, υπότροφος του κληροδοτήματος Γεωργίου και Μαρίας Τυρίμου. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διδακτική του Γλωσσικού μαθήματος, ως υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών Κύπρου. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε Δημοτικά Σχολεία της Κύπρου. Έχει εκδώσει οχτώ ποιητικές συλλογές και μία συλλογή διηγημάτων, η οποία βρέθηκε στη βραχεία λίστα για το κρατικό βραβείο Νέου Λογοτέχνη. Ποιήματα και διηγήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, αραβικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, σέρβικα, σλοβένικα, τούρκικα, κινέζικα, κροατικά και δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες. Εκπροσώπησε την Κύπρο, με διήγημά του, στη δράση Flash Europa 28 της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Κίνα, σε συνεργασία με τον λογοτεχνικό οργανισμό Bookworm. Για την πολιτιστική του προσφορά τιμήθηκε από το Πανεπιστήμιο Κύπρου με τα βραβεία εις μνήμη της εκπαιδευτικού Πόπης Παπαχριστοφόρου-Κυριακοπούλου και Ανδρέα Καραγιάν εις μνήμη Καρμέλας Καραγιάν. Το 2016 βραβεύτηκε με το δικοινοτικό βραβείο ποίησης από την Ένωση Λογοτεχνών Κύπρου. Το 2017 τιμήθηκε με έπαινο από την Ένωση Θεατρικών Συγγραφέων Κύπρου για το έργο του «Ο Μονόλογος της Αριάδνης».
- Απαγορεύεται η αναδημοσίευση της συνέντευξης χωρίς της γραπτή έγκριση του SkalaTimes
