Μια συγκινητική Εκδήλωση – Αφιέρωμα εις Μνήμην της Πόπης Χατζηκυριάκου Σουρουλλά πραγματοποιήθηκε πριν λίγες ημέρες στη Λάρνακα.
Το SkalaTimes ευχαριστεί θερμά την κ. Γεωργία Χαζηττοφή και την κ. Ελένη Γεράνη, για την παραχώρηση των κειμένων και φωτογραφιών της εκδήλωσης, έτσι ώστε να γίνει η σημερινή παρουσίαση στο SkalaTimes.
Η αείμνηστη Πόπη Χατζηκυριάκου Σουρουλλά έγραψε τη δική της ιστορία στον τόπο μας και στην μουσική. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι η δημοσίευση του πιο κάτω αφιερώματος, όπως παρουσιάστηκε στην πρόσφατη εκδήλωση, ως ελάχιστο φόρο τιμής, σε μια γυναίκα που -όπως θα διαβάσετε πιο κάτω- η αφοσίωση της, η ανθρωπιά της, η ανιδιοτέλεια της, η προσφορά της, άγγιξαν τις ψυχές εκατοντάδων ανθρώπων, παιδιών και μαθητών, αλλά και ενήλικων.
Η εκδήλωση άρχισε με τον Χαιρετισμό της Προέδρου κ. Μάρως Χαραλαμπίδη: «Εκλεκτοί προσκεκλημένοι, φίλοι και φίλες του Λυκείου μας, εκτιμητές, συνεργάτες και μαθητές της αγαπημένης και αξέχαστης Πόπης μας. Μαζευτήκαμε απόψε εδώ, μαζί με την οικογένειά της για να τιμήσουμε την Πόπη μας, ένα πραγματικό άνθρωπο, μια άξια δασκάλα. Όλη η Λυκειακή οικογένεια θα θυμάται πάντα πως το 1978, πριν καλά- καλά σταθούμε στα πόδια μας μετά την προσφυγιά, η Πόπη Χατζηκυριάκου μαζί με την Έλενα Μιχαηλίδου (νεαρές κοπελίτσες τότε και οι δύο), γέννημα και θρέμμα του Λυκείου μας και τον φύλακα άγγελό τους την Λούλλα μας, τόλμησαν και αποφάσισαν να ξεκινήσουν μαθήματα με προσωπικό ρίσκο και δάνειο, με θυσίες και απέραντη αγάπη. Νοίκιασαν τότε, ένα σπίτι και ένα πιάνο και έγραψαν στον τοίχο «διδασκαλία μπαλέτου και πιάνου».
Έτσι οργανώθηκε το πρώτο μετά το 1974, Ωδείο του Λυκείου Ελληνίδων Αμμοχώστου, στη Λάρνακα. Το Ωδείο προηγήθηκε του Παραρτήματος. Αποκτήσαμε στέγη. Ποτέ δεν θα το ξεχάσουμε. Αγκάλιασαν όλοι με αγάπη τη μεγάλη προσπάθεια που γινόταν. Μαζί πορευόμαστε μέχρι σήμερα. Μερικούς μήνες μετά, η Πόπη ήταν από τα πρώτα μέλη που στελέχωσαν το Διοικητικό Συμβούλιο του Λυκείου μας στη Λάρνακα. Άνθρωπος τυπικός, οργανωμένος, ήρεμος, βαθιά θρησκευόμενος, γεμάτος αγάπη για όλους, ελεήμων, μα πάνω απ΄ όλα Άνθρωπος. Αυτό που την χαρακτήριζε ήταν ό γλυκύτατος τρόπος που προσέγγιζε τους μικρούς μαθητές της. Πάρα πολλοί είναι απόψε εδώ.
Και κάτι που εγώ προσωπικά δεν θα ξεχάσω ήταν, όταν πήρε από το χέρι το πεντάχρονο κοριτσάκι μου και του άρχισε μαθήματα πιάνου χωρίς καμιά αμοιβή, γιατί ήταν τότε πολύ δύσκολοι καιροί.
Το 2010 όλες μαζί αξιωθήκαμε να μετακομίσουμε στο καινούργιο μας κτήριο που καταφέραμε να αποκτήσουμε μετά από πολύ μεγάλες προσπάθειες που κράτησαν 15 χρόνια. Αξιώθηκε να χαρεί και να διδάξει στη δική της τάξη, (με τα μικρά μαύρα έπιπλα, που μας δώρισε ο αείμνηστος Γιώργος Αρβανιτάκης) που τοποθέτησε όπως ήθελε, με τη δική της σφραγίδα. Τίποτα δεν θα αλλάξουμε.
Θα παραμείνει όπως την άφησε. Απλά προσθέσαμε μια επιγραφή. «Αίθουσα διδασκαλίας. «ΠΟΠΗ ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΥ ΣΟΥΡΟΥΛΛΑ» Αυτή η σεμνή τελετή, είναι το ελάχιστο που μπορούμε να αφιερώσουμε στην Πόπη μας. Είναι μαζί μας ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Ωδείου μας, κύριος Χριστόδουλος Γεωργιάδης που ανέλαβε το μεγαλύτερο κομμάτι των εξόδων της γιορτής, και που έχει ετοιμάσει το έργο που θα παρουσιάσει σε πρώτη εκτέλεση αποκλειστικά για την Πόπη μας, είναι σπουδαστές που είχαν την τύχη να μαθητεύσουν κοντά της που πέρασαν τα Κυπριακά σύνορα και άνθρωποι που συνεργάστηκαν και αγάπησαν αυτόν τον άνθρωπο. Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς εκ μέρους του Δ.Σ.ΛΕΑ την οικογένεια (Αντρέα Σουρουλλά και Γ. Χατζηκυριάκο), την Σχολική Εφορεία Λάρνακας, το Λύκειο Αγ. Γεωργίου, τους Λυκειάρχες Μίκη και Κυριάκο Κωστέα, για την παραχώρηση του χώρου, τον ηχολήπτη Μάριο Γεωργίου, τα παιδιά της χορωδίας, τους μουσικούς και την Μαέστρο μας Κυριακή Χρυσάνθου, την Ελένη Κωμοδρόμου Γεράνη, την Γεωργία Χατζητοφή, και την Δήμητρα Γεράνη, που δούλεψαν για την ετοιμασία και παρουσίαση των κειμένων και του προγράμματος, καθώς και όλους όσοι συνέβαλαν και πρόσφεραν με κάθε τρόπο, για να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα.
Δυστυχώς το παλικάρι της ήταν ακατόρθωτο να βρίσκεται κοντά μας. Θα το παρακολουθήσουμε διαδικτυακά (και θα επιβεβαιώσουμε ακόμα μια φορά την παροιμία πως, το μήλο πέφτει κάτω από την μηλιά).
Ευτυχώς που η τεχνολογία έχει εκμηδενίσει τις αποστάσεις. Σας καλωσορίζω και σας ευχαριστώ».
Ακολουθεί η παρουσίαση της εκδήλωσης από τις Γεωργία Χατζηττοφή, και την Ελένη Γεράνη:
Πώς αποκαλούσε η Πόπη μας τους μαθητές της, τα παιδιά της;
Αγάπες μου! Ψιθύρισε η δασκάλα, στη Δήμητρα και στον μικρό Ορφέα, μπαίνοντας στην Αίθουσα Διδασκαλίας, όπου τους βρήκε να αυτοσχεδιάζουν στο πιάνο.
Αγάπη, Αγαπώ! Αυτές οι λέξεις και μόνο είναι αρκετές, για να θυμίζουν την Πόπη, την υπέροχη δασκάλα, τον σπάνιο άνθρωπο, με το πλατύ χαμόγελο και τη λάμψη στο βλέμμα.
Στον κήπο σου μόνη
Καθώς βραδιάζει
Τ’ άνθια δακρύζουν
Φθινοπωριάζει
Κρίνο στα κρίνα
Λουλούδι μοιάζεις σ’ εκείνα
Γ. Αρβανιτάκης
Η Πόπη Χατζηκυριάκου Σουρουλλά είναι το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά του Ιάκωβου Χατζηκυριάκου και της Κλαίρης Μαυρουδή.
Γεννήθηκε στην αγαπημένη Αμμόχωστο το 1951. Μεγάλωσε σε μια ζεστή οικογενειακή φωλιά στην αυλή του αρχοντάνθρωπου πατέρα της και της γλυκύτατης μάνας, και των αδελφών της, του Μιχαλάκη,του Αναστάσιου και τώρα πατρός Αντώνιου, και του Γιώργου.
Γαλουχημένη με τις αξίες και τα ιδανικά της οικογένειας, της πατρίδας, της εκκλησίας, της παράδοσης.
Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Θηλέων Αμμοχώστου το 1969.
Άρχισε μαθήματα πιάνου στο Λύκειο Ελληνίδων στην Αμμόχωστο,με την αδερφή του πατέρα της Πιπίτσα Χατζηκυριάκου. Αργότερα, συνέχισε και τέλειωσε τις μουσικές της σπουδές με τον μεγάλο δάσκαλο της μουσικής, τον Γιώργο Αρβανιτάκη. Πήρε πτυχίο Πιάνου το 1973, αντίγραφο του οποίου διασώθηκε από την Αμμόχωστο.
Αξίζει να αναφερθεί ότι το πιάνο της θείας Πιπίτσας, δώρο από την οικογένεια κοσμεί την αίθουσα εξετάσεων του Λυκείου Ελληνίδων στη Λάρνακα.
Πριν ακόμα τελειώσει τις σπουδές της εργαζόταν στο ωδείο του Λυκείου Ελληνίδων. Επίσης, σε διάφορες εκδηλώσεις του ωδείου συνόδευε στο πιάνο.
Με την εισβολή του 1974 βρέθηκε στην Αθήνα, συνάντησε τον Γιώργο Αρβανιτάκη και φοίτησε με υποτροφία στο Ωδείο Αθηνών, συνεχίζοντας τις σπουδές της στο πιάνο για ένα χρόνο. Όπως αναφέρει η ίδια χαρακτηριστικά, στο βιβλίο της Βάντας Οικονόμου για τον Γιώργο Αρβανιτάκη, «Τέλειωσε λοιπόν αίσια η χρονιά εκείνη, και μου λέει ο Γιώργος ο Αρβανιτάκης μετά από πολλή περίσκεψη «κόρη μου σε θέλω μισή στην Αθήνα και μισή στην Κύπρο. Να ξαναφτιάξουμε το Λύκειο μας». Έτσι βρέθηκα στη Λάρνακα.».
Και συνεχίζει η Πόπη, «Το 1978 με την πολύπλευρη στήριξη του συζύγου μου Αντρέα, με τη φίλη μου την παιδική την αγαπημένη Έλενά μου, με εκείνη στο μπαλέτο και εμένα στο πιάνο, την αξέχαστη μητέρα της τη Λούλα μας στη Γραμματεία, εκλεκτούς συναδέλφους και αργότερα και τον Αντρέα στο βιολί, βάλαμε τα θεμέλια της επαναλειτουργίας του ωδείου μας με πολύ κέφι και μεράκι, αλλά και πολλές δυσκολίες».
Το 1974 η οικογένεια βρέθηκε στη Λάρνακα. Οι γονείς της,πρόσφυγες πλέον στον Ψευδά, δημιουργούν, με την ελπίδα της επιστροφής, ένα καινούριο σπιτικό, γεμάτο πάλι με αγάπη και αναμνήσεις… Το 1977 παντρεύτηκε τον Αντρέα Σουρουλλά και κατοίκησαν στη Λάρνακα. Απέκτησαν ένα γιο, τον Κυριάκο Σουρουλλά, το 1983. Πέρασαν όμορφα χρόνια στην αυλή της γιαγιάς στον Ψευδά,στα ταξίδια, τις εκδρομές, τις παιδικές χαρές. Άριστη μητέρα και αφοσιωμένη κόρη στη μητέρα της, αφού έχασε πολύ γρήγορα τον πατέρα της.
Ο Κυριάκος από μικρός έδειξε την αγάπη και το ταλέντο του στο πιάνο. Σήμερα διαπρέπει μετά τις πολυετείς και πλούσιες σπουδές του στο πιάνο και στη μουσική, στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών. Πολύ θα θέλαμε και εμείς μα πόσο μάλλον και ο ίδιος, να βρίσκεται απόψε μαζί μας και βρίσκεται μαζί μας, αλλά διαδικτυακά.
Η προσφορά της Πόπης στο Λύκειο ήταν ανεκτίμητη, γι’ αυτό και η σφραγίδα της έμεινε ανεξίτηλη. Είναι από τις λίγες δασκάλες που από την αρχή ως το τέλος της Επαγγελματικής της καριέρας εργάστηκε μόνο στο Λύκειο Ελληνίδων.
Μικρή το δέμας, μεγάλη στην καρδιά, στην ανθρωπιά, στον επαγγελματισμό. Πάντα με χαμόγελο και χιούμορ, με εργατικότητα και πνεύμα συνεργασίας. Δεν πολεμούσε με άγρια φωνή, για να επιβάλει την άποψή της, αλλά με δυνατή φωνή είχε ισχυρή άποψη, και την κατέθετε με διάλογο και πειθώ. Καλλιτεχνική φύση! Σε θέματα της μουσικής και του πιάνου ήταν αξεπέραστη, εξαιρετική. Όλη η ζωή της ήταν μουσική. Τα δάκτυλά της δεν έπαιζαν πιάνο, χάιδευαν το πιάνο. Συνόδευε, πάντα σεβόταν το σόλο. Γιατί πάντα την ενδιέφερε, όχι μόνο η τεχνική αλλά και η τέχνη, ο ήχος που παράγει το πιάνο, αυτή η γλυκιά επίγευση του Μπαχ, του Μότζαρτ, του Σοπέν.
Γεννημένη δασκάλα και παιδαγωγός. Με υπομονή και επιμονή, οργανωτική και ακούραστη, δίπλα από ένα παιδάκι να μετρά, να τραγουδά, να διορθώνει χεράκια, να κρατά το Tom & Jerry του Κυριάκου, για να ακουμπά τις σημειώσεις της, να χαρίζει ένα αυτοκόλλητο σε κάθε μάθημα, ενθαρρύνοντας όλους τους μαθητές τις.
Στόχος της να αγαπήσουν τη μουσική. Έδινε σε όλους ευκαιρίες, να δώσουν εξετάσεις, να παίξουν σε συναυλίες, να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς. Πολλοί καταξιωμένοι καλλιτέχνες, σήμερα, θα τη μνημονεύουν και θα την ευγνομωνούν για τις γερές βάσεις που τους έθεσε και τους μεγάλους δρόμους που τους έχει ανοίξει.
Όπως στενά συνεργάστηκε με τον Γιώργο Αρβανιτάκη, έτσι συνέχισε και με τον Καλλιτεχνικό μας Διευθυντή, συνθέτη και πιανίστα Χριστόδουλο Γεωργιάδη, ο οποίος βρίσκεται απόψε μαζί μας, αφού έφθασε από το Λονδίνο ειδικά για την εκδήλωση.
Η Πόπη είχε την ευλογία να χαρεί μια συνεργασία του γιού της με τον Χριστόδουλο Γεωργιάδη. Οι δύο καλλιτέχνες ηχογράφησαν δύο CDs με έργα για πιάνο.
Όλοι θυμούνται την κοινωνική και φιλανθρωπική προσφορά της Πόπης. Πάντα ήθελε να δίνει φως από τη φλόγα της και ας ήταν ένα ταπεινό λυχνάρι. Γι’ αυτό και ο κ. Ματσαγγίδης εκτιμώντας το έργο της, της αφιερώνει το ακόλουθο ποίημα εκ μέρους του Τάγματος Οδοιπόρων Αγάπης.
Γιώργος Ματσαγγίδης:
Σε βλέπαμε να μπαίνεις στο σταθμό
με ένα κρυφό χαμόγελο στα χείλη
κι όλοι εμείς σε νιώσαμε εδώ
σαν τη μητέρα, αδελφή και φίλη
Είχες Ειρηνημένη την καρδιά
κι ένα φως ανέσπερο στα μάτια
μας σε εμιλούσες πάντα χαρωπά
για του ουρανού τα άφθαρτα παλάτια
Μας διάβαζες με δέος ιερό
την Άγια της πίστης την αλήθεια
και δάκρυζες σιγά, σιωπηλά
κι έπαλλε η καρδιά στα στήθια
Τη μουσική αγάπησες πολύ
δρομάκια άνοιξες γεμάτα ήχους
έμοιαζε η ζωή σου μαγική
με μελωδίες τρυφερές και στίχους
Πέρασες τα χρόνια ταπεινά
και κράτησες την πίστη μέχρι τέλους
μα τώρα πια, ω, Πόπη μας, καλή
πιάνο θα παίζεις μυστικά μ’ Αγγέλους.
Η Πόπη στον χώρο της τέχνης είχε πολλές αγάπες. Κορωνίδα γι’ αυτήν υπήρξε η μουσική. Λάτρευε όμως τη ζωγραφική, τη γλυπτική μα περισσότερο την ποίηση. Αγαπούσε πολλούς ποιητές όμως στη γωνιά της κρατούσε τον Γεώργιο Δροσίνη. Πολλοί στίχοι του ποιητή την ακολουθούσαν.
Μην ζητάς την Ευτυχία
Στην τρέλλα και στην παραζάλη.
Στη σιγαλιά, στην ησυχία,
Εκεί θα βρής την Ευτυχία
Πάναγνη, αμόλυντη, μεγάλη.
-Γ. Δροσίνης
Έτσι σχεδίαζε τα βήματα της ζωής της με γαλήνη και ηρεμία.
Ήξερε να μετρά τις ευλογίες της καθημερινά, ήταν ευγνώμων για τα μικρά, γι’ αυτό έφτασε στα μεγάλα.
- Αξίζει να αναφερθεί ότι στην εκδήλωση μίλησε και η Μαρία Χατζηκυριάκου, κόρη του μικρού της αδελφού Γιώργου, και μετέφερε μοναδικές οικογενειακές στιγμές. Επίσης μίλησε διαδικτυακά η Έλενα Μιχαηλίδου, στενή φίλη της μακαριστής Πόπης.
- Στην εκδήλωση έπαιξαν πιάνο ο γιος της Πόπης, Κυριάκος Σουρουλλάς και η σύζυγος του Mijung Lee (διαδικτυακά από Αμερική) και ο Χριστόδουλος Γεωργιάδης πιανίστας και Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Λυκείου Ελληνίδων Αμμοχώστου.
- Η παιδική χορωδία του Λυκείου Ελληνίδων της αφιέρωσε δύο ελληνικές μελωδίες.
