Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Μερικές φορές έχω την αίσθηση πως μας έχουν τοποθετήσει σε ένα πλαίσιο ενός πειράματος, για να καταλήξουν σε συμπεράσματα για την ανθρώπινη νοημοσύνη και αντοχή. Μιλώντας με φίλους διαπιστώνω πως, ευτυχώς, δεν είμαι η μόνη που παρατηρώ το θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας.
Ο Πρόεδρος της χώρας μίλησε για τις πρώτες 100 ημέρες διακυβέρνησης του. Μια ομιλία που περισσότερο θύμιζε προώθηση και διαφήμιση ή στην καλύτερη προεκλογική.
Εγώ ήθελα να ακούσω τι θα γίνει με τους ανθρώπους που κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους.
Ξέρετε μέσα στα πολλά προβλήματα του τόπου, (που βαδίζει περίφημα σύμφωνα με τους ηγέτες, πολιτικούς και αξιωματούχους), είναι πως ο μέσος Κύπριος χαμένος μέσα στις δυσκολίες που το σύστημα/κυβέρνηση προκαλεί ή συντηρεί (ακρίβεια κτλ) χάνει την “πολυτέλεια” να σκέφτεται, να καλλιεργεί τις γνώσεις και πνευματικότητα του. (Ίσως βέβαια να είναι κι αυτός ένας από τους στόχους).
Εμένα πρωτίστως λοιπόν, στην ομιλία του Προέδρου της χώρας, με ενδιέφερε, (όπως και πολλούς άλλους που επηρεάζονται ή έχουν ανθρωπιά και ενσυναίσθηση), να ακούσω τι θα γίνει με τις εκποιήσεις. Θα χάσουμε ή όχι τα σπίτια μας;
Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα!
Η στέγη είναι δικαίωμα και όχι προνόμιο! “Ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αποτελεί μέρος του κοινοτικού κεκτημένου, ορίζει και αναγνωρίζει μια σειρά από ατομικά, αστικά, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα για τους Ευρωπαίους πολίτες και κατοίκους, αναγνωρίζοντας τη σημασία που έχει η Κατοικία/Εστία του κάθε πολίτη και της οικογένειας του”.
Αυτή τη στιγμή άνθρωποι κινδυνεύουν να χάσουν την μία και μοναδική τους εστία! Στην Κύπρο, όχι στην Μαγαδασκάρη (μία από φτωχότερες χώρες του κόσμου).
Εγώ ήθελα να ακούσω αν υπάρχει αύξηση στους αιφνίδιους θανάτους και πως η κυβέρνηση θα αρχίσει έρευνα να δει που οφείλεται αυτό ή αν είναι αποκύημα της φαντασίας μερίδας της κοινωνίας. Όταν υπάρχει μια τόσο έντονη συζήτηση μέσα στο τόπο που κυβερνάς, όταν πεθαίνει κόσμος ξαφνικά, οφείλεις ως κράτος να δεις τι γίνεται και να βγεις υπεύθυνα να μιλήσεις. Και επαναλαμβάνω, αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο να βγεις να πεις πως, μετά από έρευνα που έγινε από το κράτος, κάτι τέτοιο δεν ισχύει!
Υπάρχει κάτι πιο σοβαρό από την ανθρώπινη ζωή;
Σας ρωτώ: Υπάρχει κάτι ποιο σοβαρό από την ανθρώπινη ζωή;
‘Ακρα του τάφου σιωπή γύρω από το θέμα.
Ξέρετε, για να είμαστε δίκαιοι, η ιστορία δεν καταγράφει μόνο τις κινήσεις του ηγέτη της χώρας, αλλά και όσων πλαισιώνουν την κυβέρνηση, κυβερνητικών αξιωματούχων, κομμάτων και πολιτικών.
Εγώ ήθελα να ακούσω αν υπάρχει αύξηση στους καρκίνους και πως το διαχειριζόμαστε. Έχουμε μεγάλη αύξηση στους καρκίνους; Που οφείλεται; Ποια θέση κατέχει η Κύπρος σε σχέση με άλλες χώρες; Γιατί; Ή μήπως είναι κι αυτό μυθοπλασία εμάς των “αμόρφωτων”; (Ναι, όποιος αμφιβάλλει ή ψάχνει ή διαπιστώνει ή τολμά να αμφισβητήσει τα “όσα όμορφα και ωραία” του συστήματος είναι αμόρφωτος και άλλα πολλά χαρακτηριστικά που διαβάζουμε στα μορφωμένα με διδακτορικό ΜΚΔ της κάθε “Μαρικούς απ’ τα Λεύκαρα”).
Εγώ ήθελα να ακούσω τι γίνεται με την ακρίβεια στο ρεύμα που χρειάζεται ο μισός μισθός του μέσου Κύπριου για να πληρωθούν οι λογαριασμοί.
“Αδιάντροπη και προκλητική” είχε εύστοχα χαρακτηρίσει την αύξηση στο ρεύμα η Παγκύπρια Ένωση Καταναλωτών.
Ναι, αδιάντροπη και προκλητική!
Μια χώρα με τόσο ήλιο να δίνει μισό μισθό για το λογαριασμό στο ρεύμα!
Δεν βρέθηκε ένας πρόεδρος, ένα κόμμα, ένας κάποιος, να χειριστεί το θέμα έξυπνα να αξιοποιήσουμε τον ήλιο….Τίποτα!
Είναι γνωστό γιατί ο Κύπριος πολίτης πληρώνει “με χρυσάφι” τους λογαριασμούς για το ρεύμα: για λάθη της ΑΗΚ αφού δεν συμμορφώνεται με τις νομοθεσίες της ΕΕ, έχει μείνει στο μεσαίωνα της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με το πρωτόγονο μαζούτ. Κάτι που ειρήσθω εν παρόδω μολύνει και το περιβάλλον με ζημιογόνους ρύπους!
Ακρίβεια, μόλυνση περιβάλλοντος, κυρώσεις από ΕΕ, τρία σε ένα!
Συγχαρητήρια στην ΑΗΚ και στη Κυπριακή Δημοκρατία.
Και στον Κύπριο πολίτη που πληρώνει αδιαμαρτύρητα.
Εγώ ήθελα να ακούσω κάτι για τα σχολεία των παιδιών (ας μιλήσουμε για τη Λάρνακα) που δεν έχουν δέντρα μέσα στις αυλές! Που δεν υπάρχει πράσινο (αλλά τα διδάσκουμε για περιβαλλοντική συνείδηση). Μία κυβέρνηση, ένας Υπουργός παιδείας, ένας πρόεδρος μιας σχολικής εφορίας, να αλλάξει την όψη των σχολείων με πράσινο!
Ασήμαντο θέμα;
Καθόλου!
Ο Richard Louv στο βιβλίο του “Last Child in the Woods”, ένα βιβλίο του 2005, τεκμηριώνει τη μειωμένη έκθεση των παιδιών στη φύση και πώς αυτή η «διαταραχή ελλείμματος φύσης» βλάπτει τα παιδιά, αλλά και την κοινωνία. Ο Louv συνδέει παιδικές τάσεις με την έλλειψη της φύσης από τη ζωή των σημερινών παιδιών και εμπνεύστηκε τον όρο nature-deficit disorder (διαταραχή που οφείλεται στη λειψή επαφή με το φυσικό περιβάλλον), περιγράφοντας με γλαφυρό τρόπο τις συνέπειες που προκύπτουν για ένα παιδί από την έλλειψη ελεύθερου παιχνιδιού στη φύση. Αντί λοιπόν να φέρουμε τη φύση στο περιβάλλον του παιδιού, στις αυλές των σχολείων (δέντρα, πράσινο, λουλούδια), εμείς αγωνιζόμαστε για να διορθωθούν τα κτήρια (Γυμνάσιο Πετράκη Κυπριανού κλειστό γήπεδο, Γυμνάσιο Φανερωμένης, κ.α) για να μην πέσουν πάνω στα παιδιά μας!
Αυτά και πολλά άλλα με ενδιαφέρουν, που τα κόμματα και ο πρόεδρος θα έπρεπε κατά την ταπεινή μου άποψη να είχαν ως προτεραιότητα.
Όσο δεν μιλάμε για αυτά τα ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ έχουμε αποτύχει ως τόπος.
Κανένας που χάνει το σπίτι του, κανένας που χαροπαλεύει, κανένας που κλαίει για αιφνίδιο θάνατο δικού του, κανένας που μετρά το κάθε ευρώ για να πληρώσει το ρεύμα και να βγάλει το μήνα από την ακρίβεια, κανένα παιδί που μεγαλώνει σε μίζερα γήπεδα σχολείων χωρίς καμία επαφή με τη φύση, δεν ενδιαφέρεται για τις χαμογελαστές φωτογραφίες Υπουργών, Υφυπουργών και αξιωματούχων του κράτους στα ΜΚΔ, ναι, ούτε καν για τις βαρύγδουπες δηλώσεις τους!
Και κάτι τελευταίο. Το να είσαι πολίτης μιας αποτυχημένης χώρας είναι διαφορετικό από το να είσαι κομμάτι όσων ευθύνονται για την αποτυχία, δηλαδή των πολιτικών που είναι στο χέρι τους να αλλάξουν τις καταστάσεις, αλλά σφυρίζουν αδιάφορα μέσα από τα κουστούμια και να μόνιμα ψεύτικα χαμόγελα τους! (Υπάρχουν πάντα και οι κάποιες εξαιρέσεις).
Το να είσαι πολίτης μιας αποτυχημένης χώρας δεν βαραίνει την συνείδηση σου.
Το να είσαι όμως αξιωματούχος, πολιτικός, ηγέτης κτλ, που θα μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση σε μια αποτυχημένη χώρα, αλλά δεν το έκανε;
