Πιστεύω ότι ο μέγιστος ηρωϊσμός, επιτυχία και επίτευγμα στις μέρες μας είναι να παραμείνει κανείς ανθρώπινος, ταπεινός, με καλοσύνη και αλληλέγγυος.
Σε ένα κόσμο που η αγένεια, οι απάτες, ο δηθενισμός, η κακία, η υπουλότητα και η βλακεία, ευδοκιμούν σαν τσουκνίδες, (όχι μόνο στην πολιτική σκακιέρα, αλλά και στην καθημερινότητα μας και στα ΜΚΔ), είναι μεγάλη επιτυχία να παραμένεις αγνός στη ψυχή, ταπεινός και με καλοσύνη.
Συμβαίνουν πολλά.
Αρκετά βλέπουν το φως της δημοσιότητας, κάποια άσχημα υπερ προβάλλονται λόγω της τρομολαγνείας που κυριαρχεί, κάποια δεν τα μαθαίνουμε ποτέ, για πολλούς και διάφορους λόγους και άλλα σμίγονται με ψέματα και παρουσιάζονται αλλιώς.
Η γνώση και η ευφυΐα είναι ένα όπλο.
Η καλοσύνη ένα άλλο.
Με το πρώτο όπλο μπορείς και να βλάψεις.
Με το δεύτερο όπλο είναι αδύνατο να βλάψεις.
Εσύ ποιο θεωρείς πιο σημαντικό όπλο;
Ορίστε, απάντησες σε ποια κατηγορία θες να ανήκεις και ποιοι είναι οι «δικοί σου» άνθρωποι.
Λέμε ότι είναι δύσκολες εποχές. Η αλήθεια είναι πως οι εποχές ήταν πάντα δύσκολες. Η κάθε εποχή κουβαλά τις δικές της προκλήσεις και δυσκολίες. Αλλά και ομορφιές.
Το να παραμείνεις Άνθρωπος σε ένα κόσμο που δεν είναι όλοι οι Άνθρωποι ανθρώπινοι, είναι μια επιτυχία που της αξίζει επιβράβευση.
Και οι κακοί; Αυτοί που απατούν, λένε ψέματα, υποτιμούν, υποκρίνονται, είναι συμφεροντολόγοι, βλάπτουν συνανθρώπους κτλ;
Αυτοί;
Αυτοί, λέει ο Χορχέ Μπουκάι, είναι άνθρωποι που έχουν χαθεί.
“Η προσωπική μου εμπειρία και παρατήρηση με κάνει να πιστεύω ότι ο ελεύθερος άνθρωπος που γνωρίζει τον εαυτό του είναι γενναιόδωρος, αλληλέγγυος, ευγενικός και ικανοποιείται εξίσου όταν δίνει όπως και όταν παίρνει. Γι αυτό κάθε φορά που συναντάς ανθρώπους που κοιτάζουν μόνο τη πάρτη τους, μην τους μισείς. Αρκετά προβλήματα έχουν με τον εαυτό τους. Και όταν διαπιστώνεις ότι η συμπεριφορά σου είναι ποταπή, μικροπρεπής ή χυδαία, βρες ευκαιρία να αναρωτηθείς τι σου συμβαίνει. Σε διαβεβαιώνω ότι κάπου θα δεις πως έχεις πάρει λάθος δρόμο. Μια φορά έγραψα: Ένας νευρωτικός δεν χρειάζεται ένα ψυχοθεραπευτή να τον κουράρει, ούτε ένα πατέρα να τον φροντίζει. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα δάσκαλο να του δείξει σε ποιο σημείο του δρόμου χάθηκε”. (Από το βιβλίο του Χορχέ Μπουκάι “Να σου πω μια ιστορία”, εκδόσεις Opera animus).
Σε ένα κόσμο που καίγεται κυριολεκτικά, σε εποχές περίεργες, στην μετά κορονωίου εποχή, που οι περισσότεροι επαναπροσδιορίζουμε αξίες και όνειρα, το μόνο που πραγματικά έχουμε είναι ο ένας τον άλλο.
Κι αν το χάσουμε κι αυτό, χάνεται κάθε ελπίδα.
Θα κλείσω το editorial αυτό, με απόσπασμα από ένα προχθεσινό ποστ της Νατάσσας Μποφίλιου, που τονίζει ακριβώς αυτό, πως το μόνο που έχουμε πια είναι ο ένας Ανθρωπος τον άλλον Άνθρωπο, ανάμεσα σε κοινωνίες τεράτων.
“Έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια μέσα στο πιο βαθύ πηγάδι. Έχουμε ζήσει το σκοτάδι και μέσα στο σκοτάδι. Κι έρχονται κι άλλα. Και όλο αυτό είναι ατελείωτο και στις παρέες μας το μόνο που συζητάμε πια, είναι αν θα υπάρξει ξανά μια μέρα που θα δούμε τον ουρανό με αισιοδοξία. Όμως, πέραν του πόνου που κρύβει μια τέτοια σκέψη, είναι και μια βολική παγίδα που μας φέρνει στην αδράνεια και την εγκατάλειψη των ιδεών, των αξιών και του προσωπικού αγώνα απέναντι στο τέρας. Όπως και να λέγεται, ό,τι μορφή κι αν παίρνει.
Χθες, μέσα σε όλα όσα βιώνουμε, βρέθηκα αυτόπτης μάρτυρας ενός σοβαρού ατυχήματος, οχι θανατηφόρου ευτυχώς.
Το θύμα, ένας εργάτης. Ένας νέος άντρας που δούλευε σε συνθήκες καύσωνα απαγορευτικές, για το μεροκάματο (φυσικά έπραξα τα δέοντα). Βλέπουμε παράλληλα με την τραγωδία της φωτιάς, τι γίνεται στην Πάτρα…
Ναι, είμαστε αβοήθητοι. Ανεπαρκές κράτος. Ανεπαρκής πρόνοια. Έχουμε όμως την αλληλεγγύη!
Έχουμε ο ένας τον άλλο. Το βλέπεις παντού ότι υπάρχει ακόμα -ο άνθρωπος-. Έχουμε την κοινωνική συνθήκη που οφείλει να μας ωριμάσει και να μας συσπειρώσει. Κοιτάμε με δέος όλα τα αδέρφια μας που τρέχουν εθελοντικά να σώσουν ό,τι μπορεί να σωθεί σε κάθε κοινωνική πάλη και είμαστε μαζί τους. Δίπλα σε όσους τους καίνε τα σπίτια, τους παίρνουνε τα σπίτια, τους εξορίζουν ως παρίες από τον κοινωνικό ιστό. Γιατί η ζωή είναι ευθύνη μας. Η φύση είναι ευθύνη μας, τα ζώα είναι ευθύνη μας και δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Έχουμε μια σπουδαία ευθύνη.
Ο καθένας από το μετερίζι του και με τις δυνατότητές του.
Κι αυτό οφείλει να μας σηκώνει. Να μας σηκώνει στη ζωή”.
Υ.Γ Στη Λευκωσία μια κοπέλα με κατάστημα καλλυντικών, (απέναντι από το περίπτερο Οχτάγωνο), αποφάσισε εδώ και πολύ καιρό να δίνει ΔΩΡΕΑΝ ένα λαδάκι, (αξίας 22ευρώ), σε όσες κοπέλες χάνουν τα μαλλιά τους από τις χημειοθεραπείες. Κι όχι ένα μπουκαλάκι, αλλά όσα μπουκαλάκια χρειαστούν, μέχρι να βοηθηθεί η ασθενής και αρχίσουν να ξαναφυτρώνουν τα μαλλιά, είναι ένα προίόν που βοηθά το τριχωτό της κεφαλής, για να ξαναβλαστήσουν πιο γρήγορα τα μαλλιά, που χάνονται στην χημειοθεραπεία.
Αν αυτή η “μικρή πράξη” δεν είναι μια δυνατή ελπίδα πως ακόμα ΥΠΑΡΧΕΙ ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ με Α κεφαλαίο, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Αυτό είναι το τελευταίο Editorial για το καλοκαίρι.
Η στήλη επανέρχεται τον Σεπτέμβριο.
Γιώτα Δημητρίου
Δημοσιογράφος, Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
