Ο συνδημότης μας ηθοποιός Κρίστοφερ Γκρέκο, με το έργο του Θεάτρου ΣΚΑΛΑ “Δάφνες και Πικροδάφνες” κάνει περιοδεία, με ένα ιδιαίτερο θεατρικό βασισμένο στην ωμή πραγματικότητα της πολιτικής ζωής.
Με αφορμή την παράσταση που ανεβαίνει στις 17 Αυγούστου στα Αναπαυτήρια της ΠΕΟ στα Περβόλια, ο Γκρέκο μίλησε στο SkalaTimes
Νέα Θεατρική δουλειά “Δάφνες και Πικροδάφνες”, από το Θέατρο ΣΚΑΛΑ, μια συνεργασία με το θέατρο της πόλης μας μετά από χρόνια, σωστά;
Ναι, είναι αλήθεια πως έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που είχαμε συνεργαστεί με το θέατρο ΣΚΑΛΑ και χαίρομαι ιδιαίτερα που ξανασυναντιόμαστε γι αυτή τη συνεργασία.
Πώς είναι η συνεργασία σας;
Άψογη! Είμαστε μια πολύ καλή ομάδα και επικρατεί ένα πολύ όμορφο και επαγγελματικό κλίμα.
Ποιοι λόγοι σε έκαναν να πεις ναι σε αυτή τη συνεργασία;
Πάντα μου αρέσει να συνεργάζομαι με το θέατρο της πόλης μας, η Λάρνακα είναι η πόλη μου. Αλλά, είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γι αυτό το έργο «Δάφνες και Πικροδάφνες», των Δημήτρη Κεχαϊδη και Ελένης Χαβιαρά, διότι είναι ένα εξαιρετικό θεατρικό, μια πολιτική κωμωδία η οποία με “ιντρίκαρε” από την ώρα που πήρα το κείμενο στα χέρια μου. Ένα φοβερό κείμενο, με χιούμορ που βγαίνει μέσα από αλήθειες. Επίσης είναι ένα έργο που δίνει πολλά μηνύματα και αυτό γεμίζει και τον ηθοποιό, αλλά και τον θεατή.
Να πούμε λίγα λόγια για το έργο;
Με λίγα λόγια η ιστορία αφορά τέσσερις κομματάρχες, οι οποίοι κάνουν πολλά και διακινδυνεύουν τη φιλία τους και την τιμή τους μπροστά στο βωμό του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και της «καρέκλας», κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Τελείωσαν οι παραστάσεις και τώρα είστε σε περιοδεία σωστά;
Ναι, οι παραστάσεις έχουν τελειώσει και τώρα κάνουμε περιοδείες. Η επόμενη μας παράσταση θα είναι στις 17 του Αυγούστου στα αναπαυτήρια της ΠΕΟ στα Περβόλια και η είσοδος θα είναι δωρεάν. Όσοι αγαπούν το καλό θέατρο, να κοπιάσουν.
Γιατί να έρθει κάποιος να δει το έργο;
Γιατί είναι ένα εξαιρετικό έργο. Δεν είναι το κλασικό είδος κωμωδίας, το γέλιο βγαίνει μέσα από την ωμή πραγματικότητα της πολιτικής.
Βρισκόμαστε λίγες ημέρες πριν τον Αύγουστο. Ποια τα σχέδια σου για τη νέα τηλεοπτική σεζόν;
Καταρχάς να σου πω για τα θεατρικά μου σχέδια, που όπως ξέρεις αγαπώ το θέατρο και χαίρομαι που τα τελευταία δύο χρόνια επέστρεψα ξανά στο σανίδι. Θεατρικά λοιπόν, βρίσκομαι σε συζητήσεις για ένα έργο του Τσέχωφ, στη Λευκωσία. Είμαστε πολύ κοντά στο να συμφωνήσουμε.
Τηλεοπτικά είμαι ακόμη στο ΡΙΚ με το “Ειρήνη Πάσι”. Συζητώ επίσης και για κάποιες άλλες παραγωγές.
Κινηματογραφικά υπάρχει κάτι το οποίο ακόμη συζητάμε, αλλά μόνο όταν γίνει σίγουρο θα μπορώ να μιλήσω γι αυτό.
ΔΑΦΝΕΣ ΚΑΙ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΕΣ Έργο επίκαιρο και διαχρονικό
Το «Δάφνες και Πικροδάφνες» των Δ. Κεχαϊδη και Ε. Χαβιαρά, είναι ένα σημαντικό έργο της νεοελληνικής δραματουργίας το οποίο καταγράφει το παρασκήνιο, τον παραγοντισμό και τη νοοτροπία των πελατειακών σχέσεων, σε ένα τοπίο μικροπολιτικών συμφερόντων.
Τέσσερις κομματάρχες, μηχανορραφούν, μπλοφάρουν, συνωμοσιολογούν, διακινδυνεύουν τη φιλία τους και την τιμή τους μπροστά στο βωμό του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και της «καρέκλας», κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Η κουβέντα παρεκτρέπεται όταν τα προσωπικά συμφέροντα τους διασταυρώνονται και ο καθένας προσπαθεί με την παράθεση πληροφοριών, στοιχείων ή ενόχων μυστικών του παρελθόντος να «βγάλει από τη μέση» τον άλλον υποψήφιο του ίδιου συνδυασμού. Όλοι νομίζουν ότι κινούν ή μπορούν να κινήσουν τα νήματα της εξουσίας προς όφελός τους αλλά, ταυτόχρονα, διαπιστώνουν πως είναι δεμένοι και οι ίδιοι στο πλέγμα των νημάτων αυτών. Μια γυναικεία μορφή, που δεν εμφανίζεται στη σκηνή, μοιάζει να κατευθύνει πρόσωπα και πράγματα (ή μήπως αποτελεί και αυτή ένα ακόμα ασταθές θεμέλιο του ίδιου πολιτικού οικοδομήματος).
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο ωστόσο αυτού του έργου, δεν είναι η απολύτως ρεαλιστική αποτύπωση της πολιτικής πραγματικότητας και το διεφθαρμένο πολιτικό παρελθόν της χώρας, αλλά το σημείο της προβολής της αστάθειας αυτού του φαύλου συστήματος, το οποίο εμφανίζεται στη δυνατότητα ανατροπής και αλλαγής του.
Αν και το έργο είναι γραμμένο λίγο μετά τη μεταπολίτευση, σήμερα μοιάζει σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε και ενώ χαρακτηρίζεται ως σάτιρα, κατά βάθος πρόκειται για κάτι θλιβερό, όπου το προσωπικό συμφέρον υπερισχύει του κοινού, χρησιμοποιώντας ίντριγκες και συνωμοσίες, μέσω της τέχνης του να λες αληθοφανή ψέματα, ή ψεύτικες αλήθειες. Κάτι που συμβαίνει συχνά στην πολιτική.
Έχουμε να κάνουμε με μία πάλη που διεξάγεται στο «ρινγκ» της πολιτικής ανυπαρξίας, με χτυπήματα κάτω από τη μέση, δίνοντάς μας, για ακόμα μία φορά, την ευκαιρία, τόσο να το χλευάσουμε, όσο και να το διασκεδάσουμε, ως ένα αστείο και ταυτόχρονα οικείο φαινόμενο.
Απέναντι σε αυτήν τη διαχρονική πραγματικότητα, το χιούμορ, ως άμυνα – προστασία, ίσως τελικά να είναι μια λύση, οπότε, τίποτα δε μας εμποδίζει ώστε να γελάσουμε άφοβα.
