Της Γιώτας Δημητρίου
”Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα” είχε πει ο Γερμανός Φιλόσοφος, (δεν γράφω το όνομα του μην πάθουν σοβαρή αλλεργία κάποιοι).
Αυτή τη περίοδο ζούμε την εποχή της φάρσας.
Μια άσχημη επανάληψη, με παρωπίδες, με αρκετά “ναι μεν, αλλά”.
Θα ανέμενε κανείς να μην αναβιώναμε τις μαύρες σελίδες της ιστορίας.
Τώρα (θα έπρεπε να) είμαστε πιο μορφωμένοι.
Τώρα (θα έπρεπε να) έχουμε πάρει τα μαθήματα που μας δίδαξαν οι αιματοβαμμένες σελίδες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η δολοφονία του Παύλου (17 Σεπτεμβρίου 2013/Αθήνα).
Τώρα πια (θα έπρεπε να) γνωρίζουμε.
Κανένα πρόβλημα στο μεταναστευτικό, κανένα ζήτημα στον χειρισμό του μεταναστευτικού, ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ το φανατισμό, το μίσος, τον φασισμό, τον σοβινισμό, τον ρατσισμό.
Αν μας φταίει το σύστημα, γιατί ενδεχομένως δεν χειρίζεται σωστά το μεγάλο θέμα του μεταναστευτικού, να απαιτήσουμε “ταχεία και σύννομη εξέταση των αιτήσεων ασύλου”, όπως έγραψε σε ανάρτηση του ο Βουλευτής Λάρνακας κ. Πασιουρτίδης. Να τα βάλουμε με το σύστημα, όχι με τον εργάτη. Όχι με τον ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ μας επειδή είναι μουσουλμάνος, επειδή είναι μαύρος, επειδή δεν μου αρέσει η κουλτούρα του, κοκ.
Διάβασα στα ΜΚΔ: “περπατάμε στις γειτονιές της πόλης μας και μυρίζουν τα κκάρι τους”. (Seriously; Μέχρι εδώ φτάνει το επίπεδο της Κυπριακής κοινωνίας σήμερα, 2023;).
Ως Κύπρια που σπούδασε και εργάστηκε στο Λονδίνο να σας πω ότι και στο Βόρειο Λονδίνο μυρίζει σούβλα και κουπέπια, αλλά δεν είναι λόγος να μη θέλει κανείς τους Κύπριους!
Το 2014 και το 2016 για κάποιους μήνες βρισκόμουν στο Λονδίνο για να ολοκληρώσω ένα βιβλίο για την Εφημερίδα “Παροικιακή”. Ξόδεψα αρκετές ώρες μέσα στην Βρετανική Βιβλιοθήκη για να βρω στοιχεία, για το σύγγραμμα, από την Κυπριακή Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ που εκδιδόταν στο Λονδίνο από το 1940 μέχρι τη δεκαετία του ’80.
Ένα από τα πολλά που μου έκαναν εντύπωση, ήταν ένα άρθρο για το ρατσισμό που δέχονταν οι Κύπριοι στα πρώτα χρόνια εγκατάστασης τους στο Λονδίνο. Iδιαίτερα τα δύσκολα χρόνια 1955-59, που εντατικοποιήθηκε ο αντιαποικιακός απελευθερωτικός αγώνας του λαού στην Κύπρο. Συχνά διάβαζε κανείς σε αγγελίες: «Δωμάτιο προς ενοικίαση… Όχι σκύλοι ή Κύπριοι».
Επίσης σε δημοσίευμα με τίτλο “Οι Σύνδεσμοι Ενοικιαστών”, η εφημερίδα “Βήμα”, στο Λονδίνο, έγραφε στις 25 Ιουνίου 1965: “Πριν δυο περίπου μήνες δημοσιεύσαμε τη φωτογραφία μιας κυπριακής οικογένειας με δύο μικρά παιδιά που πετάχτηκε στο δρόμο μαζί με τα έπιπλα της από ένα Βρεττανό ιδιοκτήτη κατοικιών…Σε αυτή την έκδοση του «Βήματος» δημοσιεύουμε μια παρόμοια είδηση, αναφορικά με μια νεαρή χήρα μητέρα με ένα παιδί, που πρόκειται να πεταχτούν στο δρόμο από τον ιδιοκτήτη της κατοικίας τους….. “.
Παρόλο το ρατσισμό που δέχθηκαν οι πρώτοι Κύπριοι, εντούτοις έμειναν, εργάστηκαν και πολλοί μεγαλούργησαν. Σαν ξένοι σε μια χώρα που έγινε δεύτερη πατρίδα τους.
Το ίδιο και σε άλλες χώρες.
Κύπριοι υπάρχουν παντού!
Το πιο κάτω μου το έστειλε χθες ένας διαδικτυακός φίλος, ένας συνδημότης μας, ένας άνθρωπος που σέβομαι πάρα πολύ και εκτιμώ:
“Το 1974 προσφυγοποιήθηκαμε και η σύζυγος μου ήταν 3 μηνών έγκυος. Μετά από συνεχείς μετακινήσεις καταλήξαμε να μοιραζόμαστετο το ενοίκιο σε ένα παλιόσπιτο στη Λευκωσία, με συγγενικά προσωπα.
Η σύζυγος μου είχε συγγενείς στο Συδνευ, κάναμε τις αιτήσεις και περάσαμε όλων των ειδών εξετάσεις και πιστοποιήσεις. Φτασαμε στο Συδνευ με ένα μωρο, 3 βαλίτσες και με χρέος 3 εισιτήρια!
Βοήθεια απο συγγενείς καμία, αφού οι άνθρωποι δεν είχαν λεφτά.
Κυβερνητικό επιδομα μηδέν, λόγω λανθασμένης διεκπεραίωσης αιτήσεων.
Ο πρώτος μήνας ήταν ΚΟΛΑΣΗ.
Είμασταν ΝΟΜΙΜΟΙ πρόσφυγες εγκριμένοι με βίζα μετανάστευσης.
Εδώ ακριβώς έγκειται η μεγάλη διαφορά με τους “παράτυπους” αγνώστων στοιχείων ατόμων, που εισρέουν στην Κύπρο, μετα απο πληρωμές 2-3-4 χιλιάδων ευρώ σε οργανωμένες συμμορίες διακινητών.
H Αυστραλιανή κυβέρνηση ανέκαθεν είχε πολύ θετική αντιμετώπιση στην αποδοχή μεταναστών, αλλά μετα απο ενδελεχή εξέταση κριτηρίων. Ως βαλβίδες ασφαλείας έθετε την μη μαζική εισροή μεταναστών από την ίδια χώρα και οι αφίξεις ήταν αναλόγως ρυθμιζόμενες, για να μην δημιουργούνται προβλήματα με γκέτος. Οι παράνομοι συλλαβάνονται και απελαύνονται άμεσα”.
Συμφωνούμε.
Οκ. Καλύτερος έλεγχος.
Μέχρι όμως να εξασφαλίσουμε τα καλύτερα μέτρα ελέγχου, καμία ανοχή στον ΡΑΤΣΙΣΜΟ. Καμία ανοχή στα φασιστικά πογκρόμ.
Καμία! Κ Α Μ Ι Α!
Το αίμα του Β’ παγκοσμίου πολέμου είναι αρκετό και φτάνει για χιλιάδες χρόνια.
Ποτέ ξανά ναζισμός, ποτέ ξανά σοβινισμός.
Να συνειδητοποιήσουν όλοι πόσο επικίνδυνο είναι αυτό που γίνεται και που μπορεί να οδηγήσει.
Και να σταματήσουν κάποιοι να νανουρίζουν τα αυγά του φιδιού, με πολιτικούς λόγους του τύπου “να διασφαλίσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όσους τα δικαιούνται”. Πόσο μίσος σε μια πρόταση από ένα ΚΥΠΡΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ!
Δεν ντρέπεστε κύριε Σιζόπουλε να λέτε ξεκάθαρα πως δεν έχουν όλοι δικαίωμα στα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ δικαιώματα; Τι αναμένατε να γίνει μετά από αυτή τη πρόταση σας; Δώσατε το πράσινο φως στα φασιστικά πογκρόμ!
Αυτό έγινε!
Να πάψουν κάποιοι να ποτίζουν το σοβινισμό με αναρτήσεις που μόνο μίσος δημιουργούν.
Και όσο για το “ναι μεν, αλλά….”.
Ε φτάνει.
Με αυτή την αηδία.
Που έγινε η μάσκα του ρατσισμού.
Ε, φτάνει.
“Εμείς κανέναν δε μισούμε, Αφήστε μας, ν’ αγαπάμε τον κόσμο, να σας αγαπάμε. Εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε παρά μονάχα κείνον που δε σέβεται τον Άνθρωπο“– Ρίτσος
Ντοκιμαντέρ που μπορεί κανείς να παρακολουθήσει δωρεάν και να θεραπευτεί από τον φασισμό: https://www.skalatimes.com/2023/09/02/tria-antifasistika-ntokimanter-sep-23/
Μερικά από τα πολλά βιβλία που μπορεί να διαβάσει κανείς και να συνειδητοποιήσει τι έτσι ναζισμός:
-Η κλέφτρα των βιβλίων
-Το Ημερολόγιο της Άννα Φρανκ
-Μόνος στο Βερολίνο
Και τη ταινία, “Η Λίστα του Σίντλερ”. (Schindler’s List).
«Δεν άντεχα, δεν μπορούσα. Υπήρχαν στιγμές που έκλαιγα ασταμάτητα γιατί θυμόμουν τις αφηγήσεις των παππούδων μου που υπέφεραν στο Άουσβιτς».
«Σκέφτηκα σοβαρά, μετά την ολοκλήρωση της ταινίας να σταματήσω τη σκηνοθετική νου καριέρα. Το βάρος ήταν δυσβάσταχτο και ήμουν δυστυχισμένος».
Tα πιο πάνω που αφορούν τη ταινία “Schindler’s List” τα είχε πει σε συνέντευξη του ο Σπίλμπεργκ.
