Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Δεν υπάρχει αγάπη με κόκκινες γραμμές, προϋποθέσεις, με “αλλά” και με όρους. Ή αγαπάς ή δεν αγαπάς. Όλα τα άλλα είναι απομιμήσεις αγάπης. Όχι αγάπη.
“Αγαπάω τη πόλη μου”, αυτό λέμε οι 9 στους 10.
Η ερώτηση όμως που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας είναι η εξής: πώς την αγαπάμε;
Επιδιώκοντας να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας σε θέσεις κλειδιά μέσα στη πόλη; Είτε ως υποψήφιοι, είτε με μια πρόσληψη; Αυτό δεν είναι αγάπη, κάτι άλλο είναι.
Δημοσιεύοντας στα ΜΚΔ τα κακώς κείμενα και ασκώντας κριτική στο Δήμο, ενώ πίνω το Fredo cappuccino στον καναπέ μου; Αυτό δεν είναι αγάπη, κάτι άλλο είναι.
Προσπαθώντας να το παίξω “παράγοντας” μέσα στη πόλη με τον Α ή Β τρόπο; Ούτε αυτό είναι αγάπη.
Πώς ακριβώς δείχνουμε αυτή την “αγάπη”;
Αγαπάω τη πόλη μου, αλλά δεν με απασχολεί τι γίνεται στην τάδε οδό.
Αγαπάω τη πόλη μου, αλλά δεν είναι δική μου δουλειά αν ο δρόμος απέναντι είναι γεμάτος ακαθαρσίες!
Αγαπάω τη πόλη μου, αλλά αδιαφορώ για το πάρκο που έχει καταντήσει σκουπιδότοπος.
Αγαπάω τη πόλη μου, αλλά δεν με ενδιαφέρουν οι συνδημότες μου.
Να σας μιλήσω για τη μητέρα της φίλης μου της Ξένιας, την κ. Γεωργία;
Κάθε φορά που σκουπίζει και σφουγγαρίζει το πεζοδρόμιο και το δρόμο μπροστά από το σπίτι της, πάει απέναντι και σκουπίζει το πεζοδρόμιο της γειτόνισσας και όταν δεν το κάνει αυτή τότε πάει η διπλανή και το καθαρίζει. “Πήγες σήμερα; Εντάξει θα πάω εγώ”, κάπως έτσι συνεννοούνται οι δύο κυρίες και καθαρίζουν το απέναντι πεζοδρόμιο, της αγαπημένης τους ηλικιωμένης γειτόνισσας. Το έκαναν όσο αυτή ζούσε, το κάνουν και τώρα που έχει πεθάνει, για να είναι καθαρή η γειτονιά τους.
Αν αγαπάω την πόλη μου τότε με ενδιαφέρει τι γίνεται, με ενδιαφέρει η καθαριότητα της, το περιβάλλον της, η αισθητική της, οι άνθρωποι της, τα πάντα. Και κάνω ότι μπορώ για ό,τι καλύτερο.
Ό,τι μπορώ.
Δεν χρειάζεται να είμαι δημοτικός σύμβουλος ή δήμαρχος (αν είμαι, οι ευθύνες είναι διπλές).
Δεν χρειάζεται να είμαι δημοσιογράφος (αν είμαι, οι ευθύνες είναι περισσότερες).
Δεν χρειάζεται καν να έχω facebook.
Αν αγαπώ τη πόλη μου θα βρω τρόπους να την προστατέψω από αυτούς που την λεηλατούν με σκουπίδια και ακαθαρσίες για δική τους ευκολία. Από αυτούς που για τα δικά τους κέρδη θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια συνδημοτών μου. Από αυτούς που μέσα από παρατυπίες βιάζουν διατηρητέα. Από αυτούς που δολοφονούν την αισθητική της (sex shop στην Ερμού με ταμπέλες που σκοτώνουν κάθε αισθητική;)
Δεν ξέρω ποιος αγαπά και ποιος όχι τη Λάρνακα.
Αυτό που ξέρω είναι ότι, όπως με τους ανθρώπους, έτσι και με τη πόλη μας, η αγάπη δεν μετριέται με λόγια, αναρτήσεις, sms και αμπελοφιλοσοφίες, αλλά με πράξεις.
Οι εικόνες που βλέπουμε σήμερα στη Λάρνακα δείχνουν ότι δεν την αγαπάμε όσο της αξίζει.
Και πριν ξεκινήσουμε όλοι να ρίχνουμε πυρά κατά του Δήμου, (που σε πολλά φέρει αυτός την ευθύνη), ας κοιτάξουμε πρώτα εμείς να δούμε τι έχουμε κάνει για αυτή την κατάντια που επικρατεί, όσον αφορά την ακαθαρσία, την οπτική ρύπανση και τις παρατυπίες.
Πόσοι από εμάς έχουμε μπει στο κόπο “να καθαρίσουμε το απέναντι πεζοδρόμιο” σαν την κ. Γεωργία;
Να πάρουμε τηλέφωνο στο δημαρχείο να αλλάξουν μια ταμπέλα που έχει δεχθεί βανδαλισμούς και μάλιστα σε κεντρικό σημείο της πόλης;
Πόσοι έχουμε βάλει σε δεύτερη μοίρα τα κέρδη μας και επιλέξαμε να είμαστε σωστοί απέναντι στη πόλη και στους συνδημότες μας;
Μου έλεγε η κολλητή μου, μετά το ταξίδι της στην Ισλανδία, ότι ανάμεσα στα πολλά και σπουδαία που την εντυπωσίασαν, ήταν μια μικρή όμορφη λεπτομέρεια: τα φώτα τροχαίας τα βλέπεις σε σχήμα καρδιάς.
Εμείς εδώ, δεν έχουμε καταφέρει να λύσουμε τα βασικά, πώς θα πάμε στις μικρές όμορφες αισθητικές λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά; Αυτές που συναντάμε ως τουρίστες στο εξωτερικό και μας κερδίζουν;
Επιβάλλεται μια ομάδα αισθητικής που θα αποτελείται από καταξιωμένους με πείρα ανθρώπους (Σκαλιώτες) που θα έχουν σχέση με την αισθητική και εμπειρίες από το εξωτερικό. Μια ομάδα που αφιλοκερδώς θα συνεργάζεται με το Δήμο Λάρνακας και οι εισηγήσεις της θα εισακούονται.
Και φυσικά επιβάλλεται αλλαγή νοοτροπίας από όλους μας.
Και προπάντων τερματισμός μιζέριας.
Πριν λίγα χρόνια η καλλιτέχνης Rebecca Louise Law δημιούργησε έναν κρεμαστό κήπο σε έναν κεντρικό δρόμο του Λονδίνου, κοντά στην Oxford Steet. (1.200 λουλούδια παρακαλώ!)
Εγώ πριν λίγο καιρό είχα ρωτήσει ανθρώπους του κέντρου της Λάρνακας: “Γιατί δεν τοποθετείτε λουλούδια στο κέντρο της πόλης όπως βλέπουμε μόνιμα στο Λονδίνο, όπου τοποθετούνται κρεμαστές γλάστρες;” (Για καλλιτέχνες και installations έχουμε ακόμη δρόμο),
“Θα μαραθούν”, μου απάντησαν.
Με τέτοιες νοοτροπίες μαραίνεται η κάθε ελπίδα.
Μα εμείς οφείλουμε να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα για τα παιδιά μας, για τους πολίτες του αύριο, για τα αυριανά παιδιά. Γι αυτή τη πόλη που της αξίζει ένα καλύτερο αύριο.
Αν αγαπάμε την Λάρνακα, κανένα “αλλά” δεν χωράει στη πρόταση.
Καλά τα έργα εκατομμυρίων. Και χαιρόμαστε και λέμε μπράβο. Και δίνουμε τα συγχαρητήρια μας σε Δήμαρχο και Δημοτικό Συμβούλιο.
Ας γνωρίζουμε όμως πως η αισθητική, η καθαριότητα και η όψη είναι εξίσου σημαντικά για το αύριο μίας πόλης.
Ειδικά μίας πόλης που διεκδικεί να γίνει πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης!
