Της Κατερίνας Μαρινάκη
Η εκδήλωση παρουσίασης δύο πολυσυζητημένων ποιητικών συλλογών με τίτλο «Η Αφηρημένη Τέχνη του Έψιλον» και «Φώτα στη Διαπασών«, της γνωστής και καταξιωμένης Κύπριας ποιήτριας και λογοτέχνιδος Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου, πραγματοποιήθηκε με απόλυτη επιτυχία και μεγάλη προσέλευση κοινού τη Δευτέρα 23 Οκτωβρίου, στους εξαιρετικούς χώρους τέχνης και πολιτισμού της Δημοτικής Πινακοθήκης Πειραιά, σε άψογη όπως πάντα διοργάνωση των εκδόσεων “Μανδραγόρας”.
Για το έργο της ποιήτριας μίλησαν η Θεατρολόγος Κατερίνα Θεοδωράτου, ο Ομότιμος Καθηγητής Λογοτεχνίας του Ιόνιου Πανεπιστημίου Θεοδόσης Πυλαρινός και η Φιλόλογος Αγγελική Σαράντη. Ποιήματα απήγγειλαν με τον πραγματικά μοναδικό τους τρόπο ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Βαγγέλης Βαροτσάκης και η ηθοποιός Κατερίνα Πετράτου, ενώ την όλη εκδήλωση συντόνισε άψογα η Λίτσα Νιαρχάκου – Μιρμιγγίδου, πρώην υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.
Η δραστήρια και πολυπράγμων ποιήτρια και συγγραφέας Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου, Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης με καταγωγή από την Αμμόχωστο, είναι Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής και Μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του βαρυσήμαντου Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης Λάρνακας, θεσμού πλέον που έχει τοποθετήσει επάξια την πόλη στο επίκεντρο του διεθνούς πολιτισμικού χάρτη. Παράλληλα, έχει κάνει Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, στον κλάδο της Εκπαιδευτικής Διοίκησης και ασχολείται με την ποίηση και την παιδική λογοτεχνία, καθώς και με το ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σενάριο. Το λογοτεχνικό της έργο έχει αποσπάσει πολλές διακρίσεις, εκτός δε όλων των προαναφερομένων είναι και συνεργάτης της International Art Academy.
Η ίδια η Ελένη Αρτεμίου – Φωτιάδου, σε συνέντευξη που μας έχει παραχωρήσει, τονίζει μεταξύ άλλων: «Για μένα η ποίηση είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος να αντικρίζω τον κόσμο. Θα έλεγα ότι ζω ποιητικά, με την έννοια ότι παρατηρώ τον άνθρωπο και τον κόσμο στις λεπτομέρειές τους και προσπαθώ να αποτυπώσω με τις λέξεις μου αυτό που αφουγκράζομαι, αυτό που αντιλαμβάνομαι με ευαισθησία και ενσυναίσθηση. Διαβάζω καθημερινά ποίηση, γράφω πολύ λιγότερη, ασφαλώς. Και πολλές ασκήσεις επί χάρτου, όπως τις ονομάζω. Κάθε ποίημα είναι ένας εσωτερικός μονόλογος, ο οποίος βρίσκει μέσα από τις λέξεις και τις σιωπές τον δρόμο για την εξωτερίκευσή του».
Στη συναισθηματικά φορτισμένη αντιφώνησή της η Ελένη Αρτεμίου – Φωτιάδου τόνισε μεταξύ άλλων: «Το φως πρέπει να είναι στη διαπασών. Όχι για να τυφλώνει, αλλά για να διαστέλλει την όραση της καρδιάς μέσα σε απρόσκλητο σκοτάδι. Και τα έψιλον κεφαλαία, για τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής. Ευχαριστώ, Ευγνωμονώ, Ελπίζω, Επιστρέφω ξανά και ξανά στη μήτρα της ποίησης και γεννιέμαι κάθε φορά χωρίς να κόβω τον ομφάλιο λώρο με το γενναιόδωρο σύμπαν της γραφής.
Φίλες και φίλοι
Νιώθω ιδιαίτερη τιμή που βρίσκομαι απόψε εδώ. Σ΄αυτό το κομψοτέχνημα της αρχιτεκτονικής, ανάμεσα σε πολλά και σημαντικά έργα τέχνης. Εδώ έρχονται και οι ποιητικοί μου στοχασμοί να συναντήσουν την αγάπη σας και το κάλλος της τέχνης στον περιβάλλοντα χώρο. Kαι η χαρά και η τιμή γεννούν και τη συγκίνηση. Παράγουν το μοναδικό εκείνο συναίσθημα της γαλήνης του πνεύματος και της ψυχής, επειδή κάποιοι άνθρωποι μπόρεσαν να συναντηθούν στους δρόμους των λέξεων και της ποίησης και να φτάσουν σε έναν προορισμό που είναι μαζί και αφετηρία. Το νησί μου το ξέρετε. Πολύπαθο. Οι ψυχές μας ακόμα πιο πολύπαθες. Μεγαλώσαμε κυνηγημένοι από εφιάλτες, γερνάμε κυνηγημένοι από τους ίδιους και μεγαλύτερους εφιάλτες. Σε όποιο μέρος του νησιού μου και αν καταλήξω, κάπου κοντά και ασφυκτικά είναι ο εισβολέας, είναι η σημαία της κατοχής, είναι μια ζωή που χάθηκε στη θηριωδία του πολέμου. Κι ίσως γι αυτό να γράφω ποίηση. Για να φτιάχνω τα δικά μου σύνορα, για να ορίζω τις δικές μου ελευθερίες. Για να κρατάω ανόθευτη τη μνήμη, για να καρφώνω και να ισχυροποιώ τις λέξεις που δεν πρέπει να πάρει ο άνεμος, κατά τον ποιητή.Οι ευχαριστίες αναβλύζουν μέσα από την καρδιά μου, ρέουν προς εσάς με την αγάπη ενός ανθρώπου που περιβάλλεται από μία μεγαλύτερη αγάπη. Τι να πω για τον Κώστα Κρεμμύδα, φίλο, συνοδοιπόρο, συμπαραστάτη τα τελευταία 13 χρόνια; Του πρωτοέστειλα τα χαϊκού μου, προέκυψε ένα υψηλότατης αισθητικής βιβλίο με τον τίτλο «Κατεπείγον». Κι ήταν λες και κατεπειγόντως γίναμε συνεργάτες, στην πορεία φίλοι, στην καρδιά οικογένεια. Για τον Κώστα και την Τζέλλα και για την μεγάλη ομάδα του «Μανδραγόρα«, πάντα εκτίμηση κι ευχαριστίες από καρδιάς για τη συνοδοιπορία της δημιουργίας και τον θαυμαστό κόσμο που μου ανοίγει η εξαιρετική επιμέλεια της έκδοσης κάθε ποιητικής μου συλλογής.Για την αγαπημένη Λίτσα Νιαρχάκου – Μυρμιγγίδου, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τη δική της αγάπη και προσφορά. Δεν θα είχαμε απόψε αυτή την καταπληκτική βραδιά, αν η Λίτσα δεν πίστευε τόσο πολύ στην ποίησή μου κι αν εγώ δεν πίστευα τόσο πολύ στη μεγάλη αγκαλιά που μου έχει ανοίξει. Γι’ αυτό και είμαστε σήμερα εδώ, επειδή μια τέτοια αγάπη γίνεται γέφυρα πάνω κι από τις πιο αφρισμένες υποχρεώσεις. Και δημιουργεί τον χρόνο μιας ευλογημένης συνάντησης, στην οποία φίλοι με την ειλικρίνεια της ψυχής και της καρδιάς τους, επιβεβαιώνουν ξανά και πάλι τη μοναδικότητα της συνύπαρξής τουs, σε έναν κόσμο που ολοένα και ασκεί δυνάμεις αποξένωσης στην ευάλωτη καθημερινότητά μας. Λίτσα μου και πάλι μαζί σε μια παρουσίαση, και πάλι με τη δική σου πρωτοβουλία, και πάλι με τη δική σου, υπέροχη, συγκινητική ανιδιοτέλεια. Σ΄ευχαριστώ! Eιλικρινά και …επίτρεψέ μου, και λίγο ποιητικά, δεν έχω τίποτ’ άλλο να πω, πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο.Ο αγαπητός Θεοδόσης Πυλαρινός με τιμά για δεύτερη φορά. H πρώτη ήταν πριν δέκα περίπου χρόνια στο Σπίτι της Κύπρου, όταν παρουσίασε τη συλλογή διηγημάτων μου «Αφύπνιση 800mg». Χαίρομαι τόσο πολύ για τη νέα συνάντηση, για τον μεστό του λόγο, για τη διεισδυτική του ματιά στην ποίησή μου αυτή τη φορά. Είναι πάντα ιδιαίτερη τιμή, όταν άνθρωποι του πνευματικού ύψους του Θεοδόση Πυλαρινού ασχολούνται με το ταξίδι της γραφής μας, με τον εσωτερικό μας μονόλογο, με τον ιδιότυπο, βρόχινο διάλογό μας, όταν τα ποιητικά σύννεφα μας κατακλύζουν και μας ενεργοποιούν.Η Κατερίνα Θεοδωράτου δεν μπόρεσε να είναι απόψε μαζί μας με φυσική παρουσία. Μας έστειλε τον λόγο της, την θεατρική της θέαση και οπτική, σε μια συλλογή στην οποία οι ρόλοι εναλλάσσονται με το συναίσθημα που υποβάλλουν είτε σαν συγκίνηση του αναγνώστη είτε σαν συνειδητοποίηση της ανυπέρβλητης υπαρξιακής μοίρας. Την ευχαριστώ θερμά για τον φακό με τον οποίο η εμπειρία της ανάδειξε τα ποιήματα. Η αγαπητή Αγγελική Σαράντη, καινούρια φίλη, με εντυπωσίασε με τον ωραίο λόγο, τη φιλολογική αλλά κυρίως ποιητική αναμέτρησή της με την ποίησή μου. Και σε αυτή την αναμέτρηση, σε αυτή την προσωπική κατάθεση, έχω εισπράξει τα λάφυρα μιας ευαίσθητης και ταυτόχρονα έμπειρης, κριτικής αποτίμησης των ποιητικών μου διαδρομών. Ευχαριστώ θερμά για ένα καινούριο παράθυρο, που η Αγγελική ανοίγει, για να δούμε το ανεξάντλητο της θάλασσας και του ουρανού των στίχων.Χαρά μεγάλη απόψε για μένα και η απαγγελία από τους ηθοποιούς Βαγγέλη Βαροτσάκη και Κατερίνα Πετράτου. Είναι πάντα μία άλλη αίσθηση ο τρόπος που κάποιος εσωτερικεύει τη δική σου ποιητική διαδρομή και την εκφωνεί με το συναίσθημα και την ένταση που η σκέψη μπορεί να ενδύσει. Πόσω μάλλον όταν απαγγέλλουν δύο ηθοποιοί μια ποιητική συλλογή που εκτυλίσσεται σαν θεατρική παράσταση. Τότε νιώθεις ότι ερμηνεύουν, αλλά και σκηνοθετούν παράλληλα τους στίχους για την πιο ιδανική παράσταση του λόγου.Ευχαριστώ, επίσης, την κυρία Μπαφούνη για τη διευθέτηση του χώρου και όλους και όλες εσάς, που ήρθατε απόψε για να συναντήσετε μια ποιήτρια που έφτασε στον Πειραιά από την Κύπρο. Ταξίδεψα πάνω από τη θάλασσα, κυρίως ταξίδεψα μέσα από τη χαρά που δίνουν οι άνθρωποι όταν ενδιαφέρονται για την ψυχή μας. Γιατί αυτό είναι τα ποιήματά μας. Η ίδια η ψυχή μας, απλωμένη στον ήλιο της καρδιάς σας. Και κάπως έτσι στεγνώνουν ίσως λύπες και ήττες ενός κόσμου τόσο αυτοκαταστροφικού και τόσο άδικου. Δεν ξέρετε πόσο σημαντικό είναι αυτό για μένα. Και το ευχαριστώ μου για τον πολύτιμο χρόνο που μου διαθέτετε, μοιάζει τόσο μικρό, σαν κόκκος άμμου σε μια έρημο, σαν ένας μόνο στίχος στην απεραντοσύνη της ποίησης όλων των αιώνων και όλων των εποχών.Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Νομίζω πως όταν μιλά η ποίηση και όταν μιλάμε για την ποίηση, είναι όπως ένα δέντρο που απορροφά τον ήλιο για να παράξει τους καρπούς του. Κι εγώ απόψε απορροφώ με ευγνωμοσύνη την ευεργετική ηλιοφάνεια των λόγων σας για να έχω αποθέματα για τον δρόμο, καθώς χάνομαι και με αναζητώ πάντα παρήγορα στο δάσος με τις λέξεις. Θα κλείσω με ένα καινούριο ποίημά μου, επιλεγμένο από τον Κώστα για την επόμενη ποιητική συλλογή.
Μεγαλώνοντας στη γειτονιά των αγοριών
Στη γειτονιά μόνο αγόρια
εγώ κορίτσι με φεγγάρι προσφυγιάς
στα μακριά μαλλιά μου
να τα κρατάει όπως κρατάει
μια πέτρα το νερό του ποταμού
Τόσο μεγάλη η πεθυμιά
να σπάω από τα τείχη του απογεύματος
Ώρες πολλές στο πίσω μέρος της αυλής
Εξάσκηση με όλους τους βόλους σε παράταξη
Το bowling μιας ταραγμένης εποχής
– σκέφτομαι τώρα-
Στη γειτονιά δραπέτευα
κρατώντας τον σφικτά στο αίμα
τον πιο μεγάλο βόλο μου
Νταήδες βόλοι
Νταήδες χρόνοι που μου βγάζουνε τη γλώσσα
Να μιλήσω έπρεπε με όλο μου το σώμα
έσκυβα ολόρθη
Σημάδευα και σημαδεύω τα κακά
ένα προς ένα
στοχεύοντάς τα με τη γυάλινη ζωή μου.
Εμείς δεν έχουμε παρά να εκφράσουμε τα θερμότερα συγχαρητήριά μας στην Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου για το ποιητικό της έργο και την όλη πολυσχιδή δραστηριότητά της!
