Της Αλεξάνδρας Χρ. Παύλου
Βοηθός Αρχισυντάκτρια Skala Times
Ήταν πολλές οι φορές που έσβησα και ξανά έγραψα μέχρι να φτάσω στην τελική μορφή αυτού του αφιερώματος. Προσπαθούσα απελπισμένα να χωρέσω τη μισή μου ζωή σε λίγες μόνο λέξεις.
Ο Αλέκος μου. Ο δικός μου Αλέκος. Φυσικά, όλοι ξέρετε την αδυναμία μου. Και γιατί γράφω σε ενεστώτα; Γιατί κάποιοι άνθρωποι δε φεύγουν ποτέ από δίπλα μας. Ο Αλέκος μου βρίσκεται πάντα στις ιστορίες των ανθρώπων που με συναντούν τυχαία στο δρόμο και έχουν πάντα κάτι να μου διηγηθούν, κάτι να μου πουν για αυτόν.
“Ρε Αλεξάνδρα, θυμούμαι σε στο Ambiance μέσα στο relax στο μεγάλο το bar, μπροστά – μπροστά να σε καμαρώνει”.
Για κάποιους το Ambiance μπορεί να μην ήταν ο κατάλληλος χώρος για να μεγαλώνει ένα μωρό. Καπνοί, φασαρία, βρισιές… Για μένα όμως ήταν τρόπος ζωής. Έτσι έγινα κοινωνική, έτσι έμαθα να διαβάζω – με σπάστρα και ξερή. Ο Μάκαρος με τη Μέρσια να μου διαβάζουν μαθηματικά κάθε μεσημέρι. Η Τώνια, η Κρίστια, ο Τζόζεφ, γλώσσα. Η Αγγέλα, η Μάρω και η Σταυρούλα να με έχουν στα πόδια τους στα “touch”. Τα θυμάστε τα “touch”; Πόσα και πόσα ευρώ ζητούσα του παππού για να βάλω να παίξω με τις ώρες σε αυτό το μαραφέτι. Ήταν τόσο εθιστικά που όσο και να έπαιζες ήθελες κι άλλο. Γιατί το πακ μαν; Άστο… Όσοι περάσαμε από τα θρυλικά τραπεζάκια, είτε ως παιδιά, είτε ως ενήλικες, κλαίμε τις αμέτρητες ώρες που σπαταλήσαμε σε αυτό.
Και μετά κοντά στα 10, το πρώτο μου φραπέ. Που ο Αλέκος δε μου έφτιαξε ακριβώς φραπέ. Ήταν μια παραλλαγή με παγωτό για να είναι πιο ελαφρύ. Το φραπέ του Ambiance είχε άλλη μυρωδιά, άλλη γεύση, άλλη αίσθηση. Για τους γλυκατζίδες δε, το φραπέ με παγωτό ήταν κάτι σαν το ναρκωτικό της τότε εποχής. Γιατί το τιπ-τοπ;
Ο Αλέκος τα πρόσεχε τα παιδιά του. Όσους πέρασαν από το Ambiance, τους είχε σαν παιδιά του. Πολλές φορές πιο πολύ και από εμάς. Ήξερε πότε έκαναν κοπάνα. Ήξερε πότε έλεγαν ψέματα και πότε αλήθεια. Τους έκρυβε κάτω από το μπαρ του Ambiance όταν οι καθηγητές του Παγκυπρίου Λυκείου έμπαιναν από την πόρτα έτοιμοι να εξαπολύσουν αποβολές.
Άκουγε “τα παιδιά” του, άκουγε όλα όσα είχαν να του πουν. Τους συμβούλευε “στα αισθηματικά”, ήξερε τα πάντα, ποιος βγαίνει με ποιαν και τι κάνει ο καθένας κρυφά.
Πολλές φορές τον θυμάμαι να λέει “Αν ανοίξω το στόμα μου, θα κάψω όλη τη Λάρνακα”.
Ωστόσο, ήξερες πως δε θα το άνοιγε ποτέ. Γιατί αυτός ήταν ο Αλέκος μας.
Το μεσημέρι. Μπέργκερ με πατάτες. Η γιαγιά στην κουζίνα με τις ώρες να ζυμώνει μπέργκερ, να φτιάχνει σπιτικά σνίτσελ. Στη μεγάλη μηχανή στο πίσω μέρος της κουζίνας με τις ώρες. Μακαρόνια με κιμά. Αλλά τι κιμάς… Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν υπάρχει αυτή η μυρωδιά. Και για τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις, η μπουγάτσα της, που όσες φορές κι αν προσπαθήσεις να τη φτιάξεις ποτέ δε θα έχει την ίδια μυρωδιά.
Και οι αναμνήσεις του 2004, στο Ambiance. Ήμουν τότε 5 χρονών. Θυμάμαι την προετοιμασία. Η Τασούλα, η μάμα, ο Χρήστος, ο παππούς, η γιαγιά, η θεία… όλοι επί ποδός για τη μεγάλη νύχτα της εθνικής. Το Ambiance γέμισε από πολύ νωρίς γιατί οι θαμώνες ήθελα “να κατοχυρώσουν” τη θέση μπροστά από την τηλεόραση. Θυμάμαι ο Γρηγόρης, ο Πάρης και ο Γιώργος είχαν στρωθεί από το πρωί στην πιλότα για να μην τους πάρει κανένας τη θέση!
Εκείνη τη μέρα στο Ambiance βρέθηκαν Ανορθωσιάτες, Αεκτζίδες, Ομονοιάτες, Αποελίστες, Σαλαμιναίοι, αριστεροί, δεξιοί και δε μάλωσαν, παρά μόνο αγκαλιάστηκαν στο τελευταίο σφύριγμα και έφυγαν τρέχοντας για να πανηγυρίσουν για το αποτέλεσμα.
Ο Αλέκος όμως τους περίμενε την επόμενη ημέρα το πρωί για να πληρωθεί! Ναι!
Εσύ έχεις αυτό, εσύ αυτό και εσύ αυτό. Δεν ξεχνούσε ποτέ. Κουμπιουτεράκι ένα πράγμα. Πες η εμπειρία, πες ήταν πιο έξυπνος από άλλους, έμφυτο ταλέντο; Δεν έμαθα ποτέ.
Και μετά στα μεγάλα ντέρμπι. Το Ambiance ήταν ένα δεύτερο γήπεδο, με άλλο παρόλα αυτά χαρακτήρα κι άλλα κομφόρτ. Στις κόκκινες τις χαρακτηριστικές τις καρέκλες, έριχνες και έναν ύπνο στο ημίχρονο, ξέρεις εσύ…
Από το Ambiance, πέρασαν μεγάλες προσωπικότητες. Από την Άννα Βίσση, (“η Αννούλα μου” έλεγε ο Αλέκος), την οποία λάτρευε και είχε τη φωτογραφία της στο μπαρ να την καμαρώνει. Από το Γιώργο Θεοφάνους, από σπουδαίους γιατρούς, δικηγόρους, πολιτικούς. Αλλά ο Αλέκος δε θεώρησε ποτέ κανέναν πιο σπουδαίο από κάποιον άλλον αν και όπως έλεγε ήξερε ποιος θα «πάει μπροστά» και ποιος όχι.
Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι όλες τις στιγμές, τα γέλια, τους ανθρώπους που πέρασαν από εκεί. Σκέφτομαι το γέλιο, το χιούμορ του, τις ιστορίες του, κι αναπολώ…
Αλλά να ξέρετε, η μεγαλύτερη νίκη “του Αλέκου του Ambiance” βρίσκεται σε εσάς και στα όσα όμορφα έχετε να διηγηθείτε για αυτόν.
