Ο Θάνος Αγγέλης είναι βραβευμένος σκηνοθέτης και παραγωγός. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988 και η μητέρα του είναι Κύπρια από την Αμμόχωστο. Σπούδασε Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στο ΕΚΠΑ και ζωγραφική στο «Εργοδιδασκαλείο» της Ειρήνης Κουτρίδου. Η πρόσφατη δουλειά του, με τίτλο “ Ακάλυπτη”, έχει ξεχωρίσει, βραβευτεί και την είδαμε και στο 18ο Διεθνές Φίλμ Φεστιβάλ Κύπρου. Η νέα αυτή πειραματική ταινία, “Uncovered’ ή “Ακάλυπτη”, είναι βασισμένη στο διήγημα της Ρούλας Καρακατσάνη “Ακάλυπτη στον Ακάλυπτο” και εμπνευσμένη από το ομώνυμο θεατρικό έργο.
Με αφορμή την “Ακάλυπτη”, μια ταινία που καταπιάνεται με το επίκαιρο θέμα της κακοποίησης γυναικών, το SkalaTmes κουβεντιάζει με τον ταλαντούχο Ελληνοκύπριο δημιουργό.
Της Γιώτας Δημητρίου
Κύριε Αγγέλη, η ταινία σας με τον τίτλο “Uncovered’ ή “Ακάλυπτη” έχει ήδη ξεχωρίσει και βραβευτεί. Αλήθεια, ποια η σκέψη πίσω από τη δημιουργία της ταινίας αυτής;
Η ιδέα ερείδεται στον θεατρικό μονόλογο που παρουσιάζεται στο Θέατρο «Αλκμήνη», «Ακάλυπτη στον Ακάλυπτο» σε σκηνοθεσία Μανώλη Ιωνά και κείμενο της Ρούλας Καρακατσάνη. Πρωταγωνιστεί και εκεί η Αλεξάνδρα! Όταν με κάλεσαν να σκηνοθετήσω το τρέιλερ της παράστασης, στο μυαλό μου γεννήθηκαν εικόνες και σύμβολα, τα οποία τελικά άξιζε να αποτελέσουν το πρωτογενές υλικό μιας ταινίας μικρού μήκους. Το κείμενο, η σκηνοθεσία, η κίνηση από την Ρούλα Κουτρουμπέλη και φυσικά η ίδια η Αλεξάνδρα Καρακατσάνη με ενέπνευσαν να επανατοποθετήσω το έργο σε έναν άλλο κόσμο, σινεματικό.
Παρακολουθώντας την ταινία ένιωσα πως είναι ένας ύμνος προς τη γυναίκα. Αλλά όχι την οποιαδήποτε γυναίκα, τη γυναίκα εκείνη που συναντά εμπόδια (οποιαδήποτε εμπόδια από κακοποίηση μέχρι σεξισμό) στο διάβα της….Αυτό είναι τελικά η ταινία σας; Ένας ύμνος στη γυναίκα;
Όταν ξεκινάω μια ταινία, αρχικά γοητεύομαι από τα σύμβολα και τις εικόνες που μου γεννά ένα έργο Τέχνης. Το κατά πόσο δηλαδή ένα κείμενο προσφέρεται για δεύτερη και τρίτη ανάγνωση και κατά συνέπεια την αποχρώσα αφαίρεση. Στην πορεία, δουλεύοντας το έργο και δείχνοντάς το στον περίγυρό μου – κυρίως δείχνοντας το σε γυναίκες – κατάλαβα πόσο υποτιμημένο είναι το ζήτημα της κακοποίησης και πόσα εμπόδια πρέπει να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες καθημερινά. Η ταινία είναι για μένα ένα μάθημα ζωής, γιατί με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο τη γυναίκα. Με έκανε να σκεφτώ σα γυναίκα και να δω τον κόσμο με άλλα γυαλιά. Γυαλιά γρατζουνισμένα, πατημένα, με στραβούς βραχίονες, αλλά γοητευτικά μέσα από τα τραύματά τους. Εξάλλου, όπως έλεγε η σπουδαία δασκάλα μου, της ζωγραφικής, Ειρήνη Κουτρίδου, “μαθαίνεις να ζωγραφίζεις καλύτερα με χαλασμένα πινέλα”. Θαυμάζω πολύ τις γυναίκες που βγήκαν από το σκοτάδι και χορεύουν στο φως. Τις αγαπώ και τις υμνώ!
Η ταινία προβλήθηκε στο 18 Διεθνές Φιλμ Φεστιβάλ Κύπρου (Cyprus International Film Festival). Αυτό τι σημαίνει για εσάς;
Η χαρά μου είναι ιδιαίτερη. Εκτός του ότι πρόκειται για ένα καταξιωμένο πλέον Φεστιβάλ, η κυπριακή καταγωγή μου του δίνει μια πρόσθετη συναισθηματική αξία. Οτιδήποτε δημιουργώ φροντίζω να προβάλεται και στη δεύτερη πατρίδα μου. Ευχαριστώ τους αγαπημένους μου συγγενείς Μιχαλάκη, Μαρία και Ειρήνη Ραφαήλ και Λουίζα Ζεμπύλα που με εκπροσώπησαν στο Φεστιβάλ. Την επόμενη φορά ελπίζω να τα καταφέρω να παρευρεθώ.
Εικόνες που σε παρασύρουν μαζί τους, ένα πολύ δυνατό κείμενο, μια καταπληκτική ηθοποιός (Αλεξάνδρα Καρακατσάνη) και μια εξαιρετική σκηνοθεσία. Αλήθεια, τι κάνει μια ταινία να ξεχωρίζει κατά τη γνώμη σας;
Το duente!
Ο τίτλος της ταινίας τι θέλει να δείξει; Ή μήπως μπορεί ο κάθε θεατής να τον προσδιορίσει όπως θέλει;
Μια γυναίκα ακάλυπτη σε έναν κόσμο σκληρό, ακάλυπτη συναισθηματικά, οικονομικά και υπαρξιακά. Περιορισμένη, οριοθετημένη σαν τον ακάλυπτο στην αρχή και στο τέλος της ταινίας. Χωρίς σκεπή, με το βλέμμα στον απέραντο ουρανό. Παραδομένη στο τι θα φέρει η μοίρα ( ή στο τι θα βρέξει ) και ταυτόχρονα στο όνειρο.
Σε μια από τις συνεντεύξεις σας έχετε πει “Δεν κάνω στρατευμένη Τέχνη”…Είναι κακό να κάνει κάποιος στρατευμένη τέχνη, κατά την άποψη σας;
Δεν είναι κακό, είναι επιλογή. Δεν επιλέγω να πω κάτι καθαρά πολιτικό μέσα από τα έργα μου. Ούτε να νουθετήσω. Δημιουργώ συνθήκες, δείχνω δρόμους, θέτω προβληματισμούς, αυτοαναιρούμαι και αυτοσαρκάζομαι. Επιθυμώ το κοινό να δημιουργεί τις δικές του εικόνες και να γεννά τις δικές του αλήθειες. Οτιδήποτε κουνά το δάχτυλο στον θεατή το βρίσκω ανυπόφορο και νομοτελειακά θα το απορρίψει.
Παραγωγός, σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους, δημιουργός ντοκιμαντέρ, αλήθεια, τι έχετε σπουδάσει και σε ποια ηλικία νιώσατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με αυτό το κομμάτι της δημιουργίας ταινιών;
Το ότι θέλω να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο το κατάλαβα πολύ νωρίς. Με γοήτευε καθετί που είχε σχέση με αυτό. Η σχέση κάμερας και ηθοποιού, εικόνας και θεατή αλλά κυρίως η σύζευξη των ειδών της Τέχνης σε μία. Την 7η. Με γοητεύει ακόμα και ο ξυλουργός που θα στήσει το σκηνικό. Με γοητεύει όλη αυτή η κοινότητα που δημιουργείται και αλληλεπιδρά. Σπούδασα Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εκεί υπήρχαν και μαθήματα σκηνοθεσίας. Από το 2009 ασχολούμαι αδιάκοπα με την κάμερα.
Σπουδάσατε Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχοληθήκατε με τη ζωγραφική για 8 χρόνια στο “Εργοδιδασκαλείο” της Ειρήνης Κουτρίδου. Άρα μπορεί να πει κανείς πως η τέχνη σας γοήτευε πάντα. Πιστεύετε πως η κλίση ή η αγάπη για την τέχνη τα κουβαλάμε μαζί μας από τη γέννηση μας ή τα καλλιεργούμε μεγαλώνοντας;
Υπάρχουν άνθρωποι πρακτικοί και άλλοι που μεταφράζουν τον κόσμο με εικόνες, σύμβολα και χρώματα. Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο αυτό είναι έμφυτο ή επίκτητο. Έχουμε δει και ανθρώπους χωρίς κανένα ερέθισμα από το περιβάλλον τους να γίνονται σπουδαίοι καλλιτέχνες και το αντίθετο. Αν μπορώ να πω κάτι για μένα, είναι ότι με ενδιαφέρουν όλοι οι τομείς της Τέχνης και τους θαυμάζω εξίσου. Η ζωγραφική και η ιστορία της Τέχνης ήταν και είναι το μεγαλύτερο σχολείο για μένα. Με δίδαξε, μου δημιούργησε βάσεις, με έκανε αυστηρό με τον εαυτό μου και με τους γύρω μου και μου έδωσε ερεθίσματα, τα οποία χρησιμοποιώ συνεχώς. Γι’ αυτό και τα έργα μου είναι καθαρά εικαστικά.
Είστε μισός Έλληνας και μισός Κύπριος με καταγωγή την Αμμόχωστο και ζείτε στην Αθήνα. Αλήθεια, από την Κύπρο τι κουβαλάτε;
Κουβαλάω όλη την οικογένεια της μητέρας μου που έζησε εκεί, ξεριζώθηκε και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Στην αρχή, την Κύπρο την έζησα μέσα από αυτούς τους ανθρώπους, τη γλώσσα, τις μυρωδιές από τα φαγητά, αντικείμενα και συνήθειες που έφεραν μαζί τους. Η γιαγιά μου, Γιαννούλα Ραφαήλ, ήταν η μόνη στενή συγγενής που είχε κάτι “καλλιτεχνικό”, το οποίο μοιραζόμασταν ασύνειδα. Στη συνέχεια, ταξιδεύοντας και ζώντας ένα μικρό διάστημα εκεί δημιούργησα τη δική μου σχέση. Είναι μεγάλο κομμάτι της προσωπικότητας μου. Η γνωριμία μου με την Κύπρο με στιγμάτισε και με ωρίμασε. Είναι ένας πανέμορφος τόπος – μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης.
Θα σας ενδιέφερε κάποια στιγμή να δημιουργούσατε μία ταινία ή ντοκιμαντέρ για την Αμμόχωστο; Eίναι κάτι που έχετε σκεφτεί;
Με ενδιέφερε από τη στιγμή που επισκέφθηκα την κατεχόμενη Αμμόχωστο και το σπίτι μας στο Βαρώσι. Είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο θέμα, γοητευτικό σινεματικά, σκληρό για μένα και όσους εμπλέκονται συναισθηματικά και σημαντικό για όσους δεν το γνωρίζουν. Θέλει δύναμη και αφοσίωση. Όταν θα έχω το θάρρος, θα καταπιαστώ με το θέμα. Τα ντοκιμαντέρ είναι πολύ δύσκολο, ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξουν τα δεδομένα. Συνεπώς, το μήνυμα πρέπει να είναι διαχρονικό. Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσε να είναι “Τα Τέλια”,τα οποία χωρίζουν ανθρώπους, χώρες, περιοχές, ιδέες, ιδεολογίες. Αυτή θα ήταν μάλλον μια προσέγγιση.
Είστε μέλος της Ένωσης Σκηνοθετών Κύπρου και Ένωσης Σκηνοθετών – Δημιουργών Ελλάδος. Κατά την δική σας άποψη, τί είναι αυτό που λείπει σήμερα σε Ελλάδα και Κύπρο όσον αφορά την βιομηχανία κινηματογράφου;
Τα μέσα πλέον τα έχουμε. Ο κινηματογράφος και η τεχνολογία έχουν γίνει προσιτά. Μας λείπουν οι γενικές γνώσεις, απουσιάζει η προσωπικότητα και η φλόγα. Μας λείπει η όρεξη ή το θάρρος να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας και με αυτό που επιλέγουμε! Να είμαστε επιλεκτικοί, αυστηροί και να δίνουμε την δέουσα αξία σε αυτό που δημιουργούμε.
ΤΙΤΛΟΣ: UNCOVERED
Μια άνεργη ηθοποιός αγωνίζεται με τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής. Ακάλυπτη σε ένα σκληρό κόσμο. Μόνη, κακοποιημένη, άνεργη. Μια καθημερινή ηρωίδα. “Να μην τα παρατάς, αυτό είναι!”
Σύνοψη:
H “Ακάλυπτη” είναι μια ταινία μικρού μήκους που εξερευνά τη ζωή μιας γυναίκας που ζει στο περιθώριο της κοινωνίας, Μέσα σε μια σύγχρονη πόλη – δαίδαλο που αδιαφορεί. Η πρωταγωνίστρια, μια άνεργη και κακοποιημένη πρώην ηθοποιός, ενσαρκώνει την ουσία της απομόνωσης, της απελπισίας και της αντίστασης.
Στην καρδιά αυτής της θορυβώδους πόλης, περιπλανιέται μόνη, η ζωή τηε είναι μια σκιά του παρελθόντος της. Πνίγει τη θλίψη της στο αλκοόλ, αναζητώντας παρηγοριά σε έναν κόσμο που την έχει απορρίψει. Παίρνει τον ρόλο της “κωμικού,”, ενός τζόκερ που χαμογελά θέλωντας να κρύψει τον πόνο. Ένα χαμόγελο – μάσκα!
Το έργο προσκαλεί τους θεατές να έρθουν αντιμέτωποι με τις δικές τους μάσκες, ανασκαλώντας τα κρυμμένα συναισθήματα που μας ενώνουν όλους.
Ηθοποιός: Αλεξάνδρα Καρακατσάνη
Σκηνοθεσία / Μοντάζ: Θάνος Αγγέλης
Κινηματογράφηση / Color Grading: Παντελής Κονσολάκης
Ηχος / Μίξη Ήχου: Γιώργος Μυλωνάς
Σενάριο: Ρούλα Καρακατσάνη
Βασισμένο στο θεατρικό μονόλογο της Ρούλας Καρακατσάνη “Ακάλυπτη στον Ακάλυπτο”
Ειδικές Ευχαριστίες:
Αλέξανδρος Γιαννίτσης
Νικόλας Καννάς
Μίνα Κατσούλη
Βασίλης Πατσάς
Μανώλης Ιωνάς
Παραγωγή: Αλεξάνδρα Καρακατσάνη / Θάνος Αγγέλης
Εταιρεία Παραγωγής: Angelis Films
Τύπος Έργου: Μικρού Μήκους Ταινία
Διάρκεια: 3 λεπτά 5 δευτερόλεπτα
Χώρα Προέλευσης: Ελλάδα / Κύπρος
Γλώσσα: Σύγχρονα Ελληνικά
Αναλογία Κινηματογράφησης: 16:09
Χρώμα Ταινίας: Έγχρωμη
