Η Ζωή του κύριου Μιχαλάκη Στεργίδη θα μπορούσε να ήταν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας, τα χρόνια στην Αμμόχωστο, η προσφυγιά, ο δεύτερος ξεριζωμός στην ξενιτιά, τα δύσκολα χρόνια, η αδελφική αγάπη που μοιάζει να έχει βγει από λογοτεχνικό βιβλίο, η επιστροφή στην Κύπρο, η επαγγελματική επιτυχία μετά τις κακουχίες και φυσικά η υπερβολική αγάπη για τον τόπο του και την ΑΝΟΡΘΩΣΗ.
Ο κ. Μιχαλάκης Στεργίδης ζει πλέον μεταξύ Ακάμα και Λάρνακας. Εμείς τον συναντήσαμε στο μπλε (τι άλλο;) γραφείο του στη Λάρνακα και μιλήσαμε για όλα!
Μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα από έναν άνθρωπο που έχει τόσα πολλά να πει, αλλά και να διδάξει μέσα από τη δική του έως τώρα πορεία.
Με μεγάλη χαρά, αλλά και τιμή το SkalaTimes παρουσιάζει σήμερα συνέντευξη του κ. Μιχαλάκη Στεργίδη.
Της Γιώτας Δημητρίου
Κύριε Στεργίδη πού γεννηθήκατε και πού περάσατε τα πρώτα χρόνια της ζωής σας;
Γεννήθηκα στη Γιαλούσα, μεγάλωσα στο Βαρώσι, λόγω του ότι ο πατέρας μου εργαζόταν στο Τελωνείο. Κατοικούσα στο Βαρώσι μέχρι τα 22 μου χρόνια. Στη Γιαλούσα πήγα στα 23 μου γιατί ανέλαβα την αντιπροσωπεία της οινοβιομηχανίας Χατζηπαύλου-ΕΤΚΟ. Πήγα στη Γιαλούσα γιατί είχα πόθο να επιστρέψω στο χωριό μου μία μέρα.
Τα παιδικά σας χρόνια που τα ζήσατε;
Στην Αμμόχωστο. Αλλά τα καλοκαίρια, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και τα περισσότερα Σαββατοκύριακα πηγαίναμε στη Γιαλούσα.
Το ’74 που σας βρήκε;
Το 1974 ήμουν 23,5 χρονών. Η εισβολή του Τούρκου κατακτητή με βρήκε στο στρατό, όπως όλοι υπηρέτησα κι εγώ την πατρίδα, στην Αμμόχωστο και αλλού. Κι από τότε δεν ξαναεπέστρεψα πίσω στη Γιαλούσα, ούτε όταν θα γινόταν η κηδεία της μητέρας μου, η οποία πέθανε με πολύ τραγικό τρόπο….
Άρα στα 23μιση σας, όταν ο άνθρωπος ξεκινά για να χτίσει τη ζωή του, εσείς αναγκαστήκατε να εγκαταλείψετε το τόπο σας…
Ναι, αναγκαστήκαμε να μείνουμε στις ελεύθερες περιοχές. Για ενάμιση περίπου χρόνο διέμενα, ως πρόσφυγας, στις ελεύθερες περιοχές, εργαζόμουν δεξιά και αριστερά με μικροδουλειές. Την ίδια ώρα οι γονείς μου ήταν εγκλωβισμένοι στη Γιαλούσα. Εισοδήματα δεν είχαμε, ζούσαμε με κουτσοδούλεια, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.
Ο αδελφός μου σπούδαζε στην Αγγλία και είχε τελειώσει τις σπουδές του το Σεπτέμβρη του 1974. Φυσικά δεν επέστρεψε στην Κύπρο, λόγω της κατάστασης. Το καλοκαίρι του 1975 καταφέραμε να επικοινωνήσουμε και μου έστειλε λεφτά για να αγοράσω το εισιτήριο και να πάω στο Λονδίνο να τον βρω. Θυμάμαι είχα πει ψέματα ότι πήγαινα για να σπουδάσω, έτσι ώστε να εξασφαλίσω την άδεια εισόδου. Πήρα άδεια για 3 μήνες. Θυμάμαι μια μέρα πριν να λήξει η άδεια, πήγαινα και ζητούσα παράταση. Μέχρι να εξεταστεί κέρδιζα νέο χρόνο. Με αυτό το τρόπο κατάφερα να μείνω 2 χρόνια. Έφυγα όταν δεν άντεχα άλλο να ζω μακριά από τον τόπο μου.
Τι δουλειά κάνατε στο Λονδίνο;
Έκανα διάφορες δουλειές, πουλούσα παγωτό στην Oxford Street, καθάριζα τα χαλιά ενός μαγαζιού, εργάστηκα ως ιδιωτικός αστυνομικός 2-3 ώρες το μεσημέρι και 2-3 ώρες τη νύχτα. Δούλεψα σκληρά και πολλές ώρες, διότι ήθελα να μαζέψω λεφτά και να φύγω από την Αγγλία. Ο αδελφός μου είχε καλή δουλειά, μετά που είχε σπουδάσει. Ήθελε να με κρατήσει κοντά του, με κάθε τρόπο, να μην φύγω. Εγώ όμως κάθε λίγο του έλεγα “θέλω να επιστρέψω στην Κύπρο”. Έτσι, για να με αποτρέψει, άνοιξε ένα Snack bar και μου είπε “είναι δίκό σου”…..
“Πολύ καλός αδελφός!”
Πιο καλός και από τον πιο καλό! Και λίγο πιο πάνω! (Χαμογελά).
Είμαστε τρία αδέλφια,ίσως από τα πιο αγαπημένα στη Κύπρο, αν δεν είμαστε τα πιο αγαπημένα!
Μετά;
Θυμάμαι ο αδελφός μου, μου είχε πει “το μόνο που θέλω είναι να μείνεις και να δουλέψεις εδώ”. Μεταξύ μας βέβαια ήταν δύσκολη δουλειά. Ναι μεν είχα δικό μου ιδιόκτητο snack bar στο Camden Town, έξω από τον σταθμό – αρκετοί μπορεί να ζήλευαν γι αυτό – αλλά η αλήθεια είναι πως εργαζόμουν πολύ σκληρά. Είχαμε το διαμέρισμα μας πάνω από το snack bar, ξυπνούσα η ώρα 6 το πρωί και ξεκινούσα δουλειά στις 6.30. Η ώρα 9.30 το βράδυ τελείωνα. Θυμάμαι μια φορά είχα μετρήσει πως για δύο ολόκληρους μήνες ήμουν μόνο δουλειά και διαμέρισμα. Πάνω κάτω, πάνω κάτω! Επτά ημέρες την εβδομάδα!
Δουλέψατε πάρα πολύ σκληρά!
Ναι!
Πώς λεγόταν το Snack Bar;
Είχα πει στον αδελφό μου “το όνομα για το Snack Bar θα το αποφασίσω εγώ” μου λέει αυτός “και πως θα το ονομάσεις; Γιαλούσα; Famagusta Ανόρθωση;” Εγώ του είπα “όχι”. Επειδή στις ελεύθερες μου ώρες διάβαζα, ήθελα να του δώσω ένα όνομα που να διαβάζεται και στα ελληνικά και σε όλες τις γλώσσες, εύκολα. Εννοιολογικά το όνομα που επέλεξα δείχνει τη βαρυθυμία που νιώθει κάποιος ο οποίος θέλει να επιστρέψει στη πατρίδα του. Το ονόμασα NOΣΤΟS.
Και θυμάμαι τον αδελφό μου να μου λέει “από τον καιρό που έδωσες το όνομα ΝΟΣΤΟS, ήξερα πως θα φύγεις από την Αγγλία”.
Πήγαινε καλά η δουλειά;
Πήγαινε καλά, αλλά ήθελα να επιστρέψω στην Κύπρο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, εγώ που ήμουν σπάταλος και δεν είχα φυλάξει ποτέ λεφτά, φύλαγα! Πρώτον επειδή δεν πήγαινα πουθενά μόνο δούλευα και δεύτερον επειδή ήθελα να μαζέψω λεφτά για να φύγω. Θυμάμαι φύλαξα 2-3 χιλιάδες για να πάρω μαζί μου.
Μια μέρα περπατούσα στο Tottenham Court Road, για να μπω στην Oxford Street. Όπως πήγαινα και όλοι ήταν βιαστικοί, ένας Άγγλος με προσπέρασε βιαστικά, χτύπησε πάνω στο στύλο των φώτων τροχαίας και χωρίς να κοιτάξει να δει είπε του στύλου “συγνώμη κύριε” και συνέχισε να περπατά. (Γέλια)
Τότε κατάλαβα πως ο τρόπος ζωής σε αυτή τη πόλη, δεν ήταν για μένα. Πήγα στον αδελφό μου και του λέω “Γιαννάκη εγώ θα φύγω, θα επιστρέψω στην Κύπρο. Δεν αντέχω να ζω άλλο σε αυτή τη χώρα”. Ο αδελφός μου αντέδρασε και μου είπε. “Τι θα κάνεις στην Κύπρο με τόση ανεργία;” Ξέρεις, ήταν η εποχή που όλοι ήθελαν να φύγουν από την Κύπρο (το 1977) κι εγώ ήθελα να επιστρέψω πίσω. Πήγα στην Cyprus Airways ρώτησα πότε έχει πτήση για Κύπρο και έκλεισα εισιτήριο για να φύγω σε 7 ημέρες.Ο αδελφός μου ανησυχούσε. Τι δουλειά θα μπορούσα να κάνω όταν θα επέστρεφα Κύπρο; Εγώ επειδή είχα άδεια φορτηγού, σκέφτηκα ότι αν αγόραζα ένα φορτηγό κάτι θα έκανα με αυτό. Τα αδέλφια μου Γιαννάκης και Μάριος ήθελαν να με κρατήσουν στην Αγγλία. Να αναφέρω ότι εν τω μεταξύ είχε έρθει και ο μικρός μας αδελφός, ο Μάριος, στην Αγγλία, ο οποίος για κάποιο διάστημα ήταν αγνοούμενος. Έτσι ήμασταν και οι τρεις στο Λονδίνο.
Τελικά όμως εσείς φύγατε;
Ναι.
Αγοράσατε και το φορτηγό;
Μου το αγόρασε ο αδελφός μου ο Γιαννάκης.
Τελικά αυτός ο αδελφός σας ήταν πάρα πολύ καλός!
Το καλός που λες τον αδικεί. Ήταν και είναι κάτι πολύ περισσότερο από καλός.
Ο αδελφός μου, μου είχε πει “όταν θα πας στην Κύπρο θα σε βοηθήσω”. Όταν λοιπόν με ρώτησε τι θα κάνω και του είπα, η απάντηση του ήταν “καλά με 2-3 χιλιάδες πως θα πας και μάλιστα θα αγοράσεις και αυτοκίνητο;”
“Αφού είπες πως θα με βοηθούσες”, του είπα.
Η απάντηση του ήταν “μα που θα βρω εγώ τόσα λεφτά;”
Του είπα “όσα μπορέσεις”.
“Εντάξει” μου είπε, “να πας στο τάδε μαγαζί μου, να πεις του υπεύθυνου να σου ανοίξει το χρηματοκιβώτιο και να πάρεις το πράσινο σακούλι που έχει μέσα λεφτά”. Εγώ ήξερα πως τα σακούλια αυτά είχαν πάντα 100 λίρες σε νομίσματα. Τότε αυτόματα σκέφτηκα “μα η βοήθεια που μου υποσχέθηκε θα είναι 100 λίρες μόνο;” Απογοητεύτηκα, αλλά αμέσως σκέφτηκα, παρόλο το νεαρό της ηλικίας μου, “ο αδελφός μου με στήριξε, με φιλοξένησε, μου άνοιξε μαγαζί δικό μου, έκανε αρκετά, ας πάω στην Κύπρο και θα βρω τη τύχη μου”.
Τελικά όταν πήγα στο μαγαζί και πήρα το σακούλι ήταν πολύ ελαφρύ. Σε σημείο που πέρασε από το μυαλό μου πως ούτε καν 100 λίρες δεν είχε μέσα. Όταν όμως κοίταξα, προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα πως ήταν γεμάτο με χαρτονομίσματα των 10 και 20 λιρών. Έκρυψα το σακούλι στο κόρφο μου και πήγα κατευθείαν σπίτι να τα μετρήσω. Μετρούσα 1-2 ώρες, γιατί στο μέτρημα τα έχανα. Πρώτη φορά είχα δει τόσα πολλά χρήματα στη ζωή μου. Ήταν μερικές χιλιάδες.
Πόσα ήταν τα χρήματα;
‘Ηταν αρκετά. Τον πήρα τηλέφωνο και του είπα “ξέρεις πόσα έχει μέσα;” Η απάντηση του Γιαννάκη ήταν η εξής: “όταν ποτέ σε ρωτήσω πόσα είχε μέσα να μου πεις, διαφορετικά δεν θέλω να μου πεις”.
Σας ρώτησε ποτέ;
Ποτέ! Αλλά, πριν 5-6 χρόνια του είπα με χιούμορ “Ρε Γιαννάκη ξέρεις πόσα είχε το σακούλι μέσα;” (Γέλια) Και μου είπε “δεν θέλω να μάθω”.
Και έτσι το 1977 μετά από δύο χρόνια στο Λονδίνο επιστρέψατε στη Κύπρο…Αλήθεια ξέχασα να ρωτήσω, ήσασταν μόνος σας στο Λονδίνο ή με τη σύζυγο σας;
Με τη σύζυγο μου. Το ’75, όταν αποφάσισα ότι θα πήγαινα στο Λονδίνο, ήμασταν αρραβωνιασμένοι. Αυτή δεν κατάφερε να εξασφαλίσει άδεια εισόδου από την Πρεσβεία. Παντρευτήκαμε, άλλαξε το επίθετο της από Χριστοδούλου σε Στεργίδου και καταφέραμε να πάμε και οι δυο. ‘Ημασταν μαζί τα 2 χρόνια στη ξενιτιά και εκεί γεννήθηκε και το πρώτο μας παιδί. Μπορώ να πω ότι αδικήσαμε λίγο το πρώτο μας παιδί, γιατί όταν γεννήθηκε το ’75 μέχρι το 77 που ήμασταν Αγγλία τον είχαμε μόνο του στο διαμέρισμα και εμείς εργαζόμασταν κάτω στο snack bar. Θυμάμαι η σύζυγος μου κάθε 30 λεπτά ανέβαινε πάνω στο διαμέρισμα να δει τι κάνει το μωρό. Δύσκολες εποχές για ένα προσφυγικό ζευγάρι, αλλά και για το μωρό που μεγάλωνε μόνο του….
Στην Κύπρο λοιπόν ήρθατε με κάποια χρήματα…
Με τα χρήματα που μου έδωσε ο αδελφός μου αγόρασα φορτηγό, διάφορα εξαρτήματα και μηχανήματα και τα έφερα στη Κύπρο. Ξεκίνησα να εργάζομαι με το φορτηγό. Τότε μέναμε στην Δερύνεια γιατί εκεί βρισκόταν η οικογένεια της συζύγου μου. Θυμάμαι μέναμε τρεις οικογένειες μαζί σε ένα σπίτι. Ήμουν 27 χρονών τότε. Ξεκινούσα από τις 11 μιση το βράδυ να πάω στη Λεμεσό να φορτώσω άμμο και το πρωί βρισκόμουν πίσω στο Φρέναρος. Στη συνέχεια πήγαινα στο Σταυροβούνι και φόρτωνα τσιακκίλι….Μιλάμε για εποχές που οι δρόμοι δεν ήταν όπως είναι σήμερα.
Μετά αγόρασα και δεύτερο φορτηγό όταν οι δουλειές πήγαιναν καλύτερα. Τα λεφτά που κέρδιζα τα φύλαγα και τελικά αγόρασα και τρίτο φορτηγό και εσκαφέα. Τότε βρήκα τέσσερεις υπαλλήλους, όλοι συγχωριανοί και φίλοι και οδηγούσαν αυτοί τα φορτηγά και εγώ ήμουν ο συντονιστής. Παράλληλα πήγαινα και στην Αγγλία και αγόραζα μηχανήματα και τα πουλούσα εδώ στη Κύπρο. Επίσης σε κάποιο στάδιο, εισήγαγα τα πρώτα μηχανάκια ψυχαγωγίας, τα οποία ήταν μια πολύ επικερδής επιχείρηση, την δεκαετία του ’90.
Να αναφέρω βέβαια ότι τα αγγλικά μου δεν ήταν και τα καλύτερα! Από τότε που ήμουν στο σχολείο δεν ήμουν των Αγγλικών! (Γέλια). Άσε που δεν έχω απολυτήριο Λυκείου…
Τι εννοείτε;
Με είχαν αποβάλει από το σχολείο δια παντός….
Γιατί;
Μεγάλη ιστορία αυτή. Ήμουν πρόεδρος της τάξης. Ήμουν πάντα πολύ ζωηρός, αλλά και δημοφιλής. Θυμάμαι ανακοινώθηκαν οι εκδρομές για το που θα πήγαινε η κάθε τάξη. Η Β τάξη θα πήγαινε στην Κακοπερία, η τετάρτη πέμπτη και έκτη τάξη στην Αθήνα. Εμείς όμως θα πηγαίναμε περπατητοί στο Φάληρο του Βαρωσιού, δηλαδή 300 μέτρα από το Γυμνάσιο! Εμείς περπατητοί και οι άλλοι Κακοπετρία και Αθήνα. Δεν δεχθήκαμε αυτή την αδικία. Πρέπει να αναφέρω ότι τότε τους “κακούς’ μαθητές τους βάζανε στο ‘ίδιο τμήμα. Εμείς ήμασταν οι “αμπάλατοι” και γι αυτό δεν είχαμε δικαίωμα να πάμε εκδρομή με λεωφορειο, επίσης κανένα από τα μέλη του μαθητικού συμβουλίου της τάξης μου δεν είχε διαγωγή κοσμιοτάτη.
Πήγα λοιπόν ως Πρόεδρος της τάξης και βρήκα τον Γυμνασιάρχη για να εκφράσω το παράπονο μας. “Κύριε Πλησή δεν γίνεται οι κουτσοδευτερέοι να πάνε Κακοπετριά, οι άλλες τάξεις στην Ελλάδα και εμείς περπατητοί στο Φάληρο! Εμείς πότε θα πάμε με λεωφορείο ή πλοίο;” του είπα. Παρόλο που ήταν ένας πολύ καλός και μειλίχιος άνθρωπος, πάντα ήσυχος, εντούτοις εκείνη την ημέρα φαίνεται είχε νεύρα, ίσως για πρώτη φορά! Με τράβηξε από το γιακά του πουκαμίσου μου και μου είπε “πως τολμάς βρε αλήτη να έρχεσαι στο γραφείο μου και να μην φοράς την στολή σου, άσπρο πουκάμισο;” Ε λοιπόν, ήμουν από όλα, αλλά αλήτης δεν ήμουν! Ήμουν και από καλή οικογένεια! Το είπε μια, το είπε δυο, την τρίτη φορά που με τράβηξε από το γιακά, πόνεσα, πήγα να σηκώσω τα χέρια ψηλά για να με αφήσει, αυτός έπεσε κάτω γιατί νόμισε πως θα τον χτυπούσα, έγινε φασαρία και έσπευσαν όλοι οι καθηγητές να συμπαρασταθούν στον πολύ καλό γυμνασιάρχη. Εγώ έψαχνα πόρτα να φύγω. Εκεί βρίσκονται κοντά στην πόρτα του καθηγητικού συλλόγου οι 2-3 καθηγητές γυμναστικής, ο πολύ γνωστός Πανίκος Ιακώβου (έπαιζε στην Ανόρθωση) και 2-3 άλλοι οι οποίοι με γνώριζαν από τότε που έπαιζα καλαθόσφαιρα. Ευτυχώς πέρασα χωρίς να με σταματήσουν. Πήγα πίσω στην τάξη και οι συμμαθητές μου περίμεναν τον Πρόεδρο (εμένα) να τους πει τι κατάφερε με τον Γυμνασιάρχη. Τι να τους έλεγα; Τους λέω “’αμπα τζαι τελικά εν πάμε ούτε περπατήτοι ως το Φάληρο”. (Γελια).
Μετά από λίγο ήρθε ο φιλόλογος ο κ. Πετάσης στη τάξη μας. Τότε να υπενθυμίσω ήταν η χούντα στην Ελλάδα και η λέξη “πραξικόπημα” ήταν επίκαιρη. Μπαίνει λοιπόν ο φιλόλογος και λέει “ΠΡΑ ΞΙ ΚΟ ΠΗ ΜΑ! Ήρθε εντολή από το Υπουργείο Παιδείας και απαγορεύεται μέσα στο Συμβούλιο της κάθε τάξης να υπάρχουν μαθητές με διαγωγή μη κοσμιοτάτη. Από τώρα η τάξη σας είναι ακέφαλη και θα γίνουν νέες εκλογές”. Κανένας βέβαια δεν έβαζε υποψηφιότητα.
Πρόεδρος ήσασταν εσείς με διαγωγή όχι κοσμιοτάτη…
Ναι, αλλά και τα άλλα μέλη του Συμβουλίου ήταν με διαγωγή όχι κοσμιοτάτη για αυτό ήθελαν να μας καθαιρέσουν. Κοίταξε, καλός μαθητής δεν ήμουν, αλλά περνούσα τα μαθήματα. Θυμάμαι ο Γυμνασιάρχης είχε πει σε μια συγκέντρωση “δεν θα επιτρέψω να συνεχίσετε το φαινόμενο Στεργίδη, που δεν διαβάζει όλο το χρόνο και διαβάζει μόνο στα γραπτά και περνά”.
Τι έγινε μετά το περιστατικό με το γυμνασιάρχη;
Λίγες ημέρες αργότερα άρχιζαν τα γραπτά, εγώ διάβαζα μέχρι το πρωί. Όταν πήγα στο σχολείο για να γράψω ήρθε ο παιδονόμος, με πήρε από το γιακά, (ξέρετε τότε το ξύλο ήταν μέσα στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα -γέλια-) και μου λέει “εσύ δεν θα πας να δώσεις εξετάσεις! Να πας σπίτι σου και θα αποφασίσει ο καθηγητικός σύλλογος τι θα κάνεις”.Έφυγα. Πήγα έπαιξα φλίπερ και στη συνέχεια πήγα στο σπίτι μου. Όταν ήρθε ο πατέρας μου με ρώτησε αν έγραψα στο γραπτό και φυσικά του απάντησα ψέματα, “ναι, έγραψα” του είπα. Τι να του έλεγα; Για τις επόμενες μέρες περιπλανιόμουν, ενώ οι γονείς μου πίστευαν ότι μελετούσα με τους συμμαθητές μου. Έτυχε και βρέθηκα με ένα φίλο ο οποίος εργαζόταν στον Σιακόλα, φόρτωνε πατάτες. Με έπεισε και πήγα μαζί του δουλειά, για 8 λίρες τη βδομάδα, μεγάλο ποσό για την εποχή εκείνη…
Κρυφά από τους γονείς σας;
Ναι. Πήγα ενώ οι γονείς μου είχαν την εντύπωση ότι ο γιος τους πάει σχολείο και δίνει εξετάσεις. Πήγαινα στις πατάτες και όταν σχόλανα πήγαινα στο ΓΣΕ που είχα το ερμαράκι μου εκεί, έκανα μπάνιο και στη συνέχεια πήγαινα στο σπίτι, σαν μαθητής….
Πότε και πως το έμαθε ο πατέρας σας;
Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων το όνομα μου δεν υπήρχε πουθενά! Ούτε στους ανεξεταστέους, ούτε σε αυτούς που είχαν προβιβαστεί. Πήγα στην γραμματεία να ρωτήσω γιατί το όνομα μου δεν υπήρχε πουθενά!
Πολύ σκληρό για ένα παιδί 16 ετών…
Ναι! Πριν προλάβω να εκφράσω τη απορία μου ο παιδονόμος, “ο κύριος Μιχάλας” τυχαία στεκόταν πίσω μου, με άρπαξε από τον ώμο και μου είπε “Το όνομα σου το γράφει ο πίνακας” μου λέει. Πάω και τι να δω; Ένας πίνακας πράσινος, είχε μια κόλλα. Με παίρνει κρατώντας με σφικτά να μου δείξει τι έγραφε εκεί.
Έγραφε λοιπόν: “Κατόπιν αποφάσεως του Καθηγητικού Συλλόγου του πρώτου Γυμνασίου Αμμοχώστου, ο Μιχάηλ Στεργίδης του Αυρηλίου παραπέμπεται σε επανεξετάσεις εις άπαντα τα μαθήματα τον Σεπτέμβριο και ανεξαρτήτου του αποτελέσματος δεν δικαιούται να εγγραφεί σε δημόσια σχολή μέσης παιδείας εν Κύπρο και εν Ελλάδι”, η παιδεία μας τότε ήταν συνδεδεμένη με την παιδεία της Ελλάδας.
Δηλαδή, να δώσω εξετάσεις αλλά ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, δεν θα είχα δικαίωμα να πάω σε κανένα δημόσιο σχολείο.
Πήγα σπίτι και όταν με ρωτούσαν έλεγα πως ακόμη να βγουν τα αποτελέσματα.
Ο πατέρας μου ως δημόσιος υπάλληλος σύχναζε στην ΠΑΣΥΔΥ όπου πήγαιναν και καθηγητές. Κάποιος λοιπόν του είπε τα “μαύρα νέα”.
Τότε με φώναξε και με ρώτησε αν βγήκαν τα αποτελέσματα. Του απάντησα “ακόμη” και αυτός μου είπε “να σου τα πω εγώ που ξέρω!” και συνέχισε “τι θα σε κάνω τώρα χωρίς απολυτήριο; Να παρακαλείς να σου βρω καμιά δουλειά στο λιμάνι ως χαμάλη”. Περισσότερο από όλα η λέξη “χαμάλης” ήταν για μένα σαν μαχαιριά…. όπως με είχε πειράξει η λέξη “αλήτης” που μου είχε πει ο γυμνασιάρχης.
Απίστευτο!
Το καλοκαίρι έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο ή αν θα ξεκινούσα να εργάζομαι. Τότε είχαμε δύο ιδιωτικά στην Αμμόχωστο, επέλεξα να πάω στην Ακαδημία Παπαθωμά και έδωσα εξετάσεις. Με δέχθηκαν και μου είπαν “αν είσαι καλός μαθητής στο δεύτερο τρίμηνο θα μπεις στην επόμενη τάξη. Τα Χριστούγεννα πήρα τα αποτελέσματα για το πρώτο τρίμηνο. Είχα πάρει 16.8! Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα τόσο καλό βαθμό, γιατί είχα πεισμώσει και διάβαζα.
Στις 8 του Γενάρη επιστρέψαμε για το δεύτερο τρίμηνο.
Στις 20 του Γενάρη είχαν καλέσει τους συνομηλίκους μου στην Εθνική Φρουρά. Εγώ επειδή ήμουν μαθητής ήμουν σε αναστολή. Όταν σχόλασα πήγα σπίτι, άφησα τη βαλίτσα και πήγα στην καφετέρια με τη παρέα μου. Εκεί βρέθηκα με κάποιον ο οποίος θα πήγαινε να καταταγεί στο στρατό. Κι έτσι ξαφνικά χωρίς να πω τίποτα σε κανέναν πήγα κι εγώ και κατατάγηκα στο στρατό.
Καταλαβαίνετε βέβαια πως όλοι έψαχναν να με βρουν, με δήλωσαν μάλιστα και στην αστυνομία ως ελλιπών πρόσωπο! (Γέλια). Τελικά με βρήκαν, αλλά ήταν αργά για να επιστρέψω, είχα ήδη καταταγεί στο στρατό, που βέβαια εκεί είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία της ζωής μου…. Δεν έμεινε κορυφή ή απόμακρο φυλάκιο στην Κύπρο που να μην με στείλουν. Όμως, όσο πιο δύσκολες οι καταστάσεις, τόσο καλύτερα περνούσα! (Γέλια!)
Δηλαδή, για να καταλάβω, έτσι ξαφνικά πήρατε μόνος σας την απόφαση να πάτε στρατό…
Ναι! Εγώ στιγμιαία αποφάσισα την ώρα που καλούσαν την ηλικία μου (στα 17) για στρατό να αφήσω το σχολείο και να πάω στρατό κι έτσι κι έκανα! Στο στρατό ξεκίνησαν νέες περιπέτειες. Κατά σύμπτωση δεν πήγα Λόκατζης όπως ήθελα. Στο στρατό πέρασα καλά, ήταν ένα άλλο σχολείο εκεί, με πολλές περιπέτειες και ιστορίες…
Με τον Γυμνασιάρχη τον κ. Πλησή ξανασυνανθήκατε;
Ναι,συναντηθήκαμε όταν ήμουν γύρω στα 30, εδώ στην Λάρνακα και όταν του εξήγησα τι πραγματικά έγινε και ότι δεν είχα πρόθεση να αντιδράσω στον γυμνασιάρχη μου, αυτόν το τόσο καλό και μειλίχιο άνθρωπο, με αγκάλιασε με φίλησε και μου ευχήθηκε να τα πάω καλά στη ζωή μου.
Ευχή που τελικά υλοποιήθηκε και τον ευχαριστώ….. και γιατί με απόβαλε.
Τον ευχαριστείτε που σας απέβαλε και που τελικά δεν πήρατε απολυτήριο;
Ναι, διότι η αποβολή οδήγησε αλλού τη ζωή μου, αναγκάστηκα να υπερβώ τον εαυτό μου. Το τι έκανα και πέτυχα μετά είναι γνωστό και ίσως αν δεν είχα αποβληθεί τα πράγματα να ήταν αλλιώς, όχι καλύτερα.
Εν συνεχεία των πιο πάνω να αναφέρω πως όταν έκανα το ξενοδοχείο μου στην Αγία Νάπα, για να μπορέσω να είμαι εγγεγραμμένος Διευθυντής στον ΚΟΤ υποχρεώθηκα να φοιτήσω σε κολέγιο και απέκτησα δίπλωμα Food and Beverage και Hotel Management. Απολυτήριο Λυκείου δεν χρειάστηκα, τους είπα ότι χάθηκε στην Αμμόχωστο.
Ποια ήταν η στιγμή κύριε Στεργίδη που άλλαξε η ζωή σας προς το καλύτερο; Ήσασταν πολύ ταλαιπωρημένος και εμείς μείναμε εκεί που ήσασταν με τρία φορτηγά….
Ξέρετε, εκεί που είναι σήμερα το ξενοδοχείο Anonymous ήταν ο χώρος που καταφύγαμε το πρώτο διάστημα της προσφυγιάς. Εκεί παντρεύτηκα κι εκεί, στο χωράφι εκείνο, κάτω από δύο ευκάλυπτους κάναμε τα τραπέζια του γάμου μας και δεχθήκαμε τα συγχαρητήρια. (Τους δύο ευκάλυπτους του κράτησα μέχρι σήμερα για ενθύμιο). Τελικά μετά από αρκετές περιπέτειες εκείνο το χωράφι το αγόρασε ο αδελφός μου και σήμερα ανήκει και στα τρία αδέλφια όπως και το ξενοδοχείο που χτίσαμε μέσα.
Το όνομα σας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Μεγάλη Κυρία. Μιλήστε μας για τη σχέση σας με την Ανόρθωση.
Ήμουν πάντα Ανορθωσιάτης όπως και όλοι οι προγόνοι μου, ο παππούς μου και ο πατέρας μου. Οι πρόγονοι μου ήταν όλοι ανορθωσιάτες και συνεχίζουμε να είμαστε όλοι ανορθωσιάτες μέσα στην οικογένεια. Όταν με κάλεσε ο Κίκης Κωνσταντίνου να υπηρετήσω την Ανόρθωση, το 1998, το έκανα με χαρά και ό,τι μπορούσα να προσφέρω στο Σωματείο το έκανα. Διότι η Ανόρθωση είναι η ταυτότητα μας, είναι το μόνο πράγμα που φέραμε από την Αμμόχωστο. Όλα τα άλλα τα περιουσιακά μας, τα κλέψανε οι Τούρκοι. Εκτός από την Ανόρθωση. Είναι η μόνη μας περιουσία που δεν μας την κλέψανε οι Τούρκοι.
Την οποία Ανόρθωση την διέσωσε-έσωσε ο γιατρός ο Τάκης Πελεκάνος ο οποίος ήταν ο Πρόεδρος όταν προσφυγοποιηθήκαμε. Ο Στέλιος Φρεναρίτης της έδωσε το πρώτο φιλί ζωής. Και ο Κίκης Κωσταντίνου την ξαναμεγαλούργησε.
Πρέπει να τους ευγνωμονούμε όλους γι αυτό.
Εσείς τι κερδίσατε από αυτή την μπλε αγάπη;
Κέρδισα κάτι πολύ σημαντικό: Την εκτίμηση του κόσμου της ΑΝΟΡΘΩΣΗΣ.
Τώρα συνεχίζει αυτή η αγάπη σας για την ΑΝΟΡΘΩΣΗ;
Τώρα που είμαι στη Λάρνακα, είμαι με την Ανόρθωση, η δεύτερη ομάδα που υποστηρίζω είναι η ΣΑΛΑΜΙΝΑ (που είναι κι αυτή της Αμμοχώστου) και δεν είμαι ποτέ εναντίων της ΑΕΚ Λάρνακος, εκτός όταν αγωνίζεται με την ΑΝΟΡΘΩΣΗ (χαμογελά).
Τι κάνετε στον ελεύθερο σας χρόνο κύριε Στεργίδη;
Διαβάζω πολύ, παρακολουθώ ποδόσφαιρο και συναναστρέφομαι με τους φιλους μου.
Το θέμα με τη σκλήρυνση κατά πλάκας πως το αντιμετωπίζετε; Με την ίδια δυναμική που αντιμετωπίζατε πάντα την ζωή;
Το αντιμετωπίζω όσο μπορώ. Είμαι σε τροχοκάθισμα εδώ και 8 χρόνια. Το μυαλό η ομιλία, χέρια, και αισθήσεις, ευτυχώς δεν έχουν επηρεαστεί. Έχει επηρεαστεί το νεύρο που δίνει εντολές για τη κίνηση.
Οι επιστήμονες κάνουν έρευνες για να βρουν από που προέρχεται αυτή η αρρώστια, έτσι ώστε να μπορέσουν να την θεραπεύσουν Εγώ δεν τα βάζω κάτω, παρόλο που η ασθένεια με έβαλε κάτω.
Αντλώ δύναμη από την ελπίδα και από το γεγονός ότι εγώ είμαι χορτασμένος από τη ζωή. Έζησα τη ζωή μου καλά, είμαι χορτασμένος.
Και να σου πω την αλήθεια; Είμαι προετοιμασμένος ακόμη και για το θάνατο. Η μόνη μου επιθυμία είναι να πεθάνω όρθιος και ξαφνικά. Πχ από μια ανακοπή καρδίας.
Τι νιώθετε ότι πετύχατε στη ζωή σας κύριε Στεργίδη;
Οι επιτυχίες της ζωής μου, που με κάνουν ευτυχισμένο είναι τρεις:
Τα 4 μου εγγόνια, που είναι η προέκταση των παιδιών μου.
Το σπίτι μου στον Ακάμα.
Και η πολύ καλή μου παρέα.
Σαν επιδόρπιο ευτυχίας, κάθε φορά που νικά η ΑΝΟΡΘΩΣΗ (Γέλια).
