Δεν είναι ο κόσμος σου αυτός…..

November 23, 2023

“Θα πρέπει να ξέρουμε όλοι ότι η διαφορετικότητα κεντάει ένα πλούσιο χαλί, και πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι κόμποι του χαλιού έχουν ισότιμη αξία, ανεξάρτητα από το χρώμα τους” -Maya Angelou

Της Γιώτας Δημητρίου

Ο κόσμος μου, ο κόσμος σου, ο κόσμος του…..
Πολλές φορές νιώθει κανείς πως δεν είναι ο κόσμος του αυτός, πως ο κόσμος αυτός είναι διαφορετικός από τα υλικά της ψυχής του, ή άλλες φορές συναντάς κάποιον και νιώθεις πως ανήκει σε άλλο κόσμο, πως απέχει από τα δικά σου επίπεδα αντίληψης.

Το θέμα είναι ότι τυχαία ή όχι βρισκόμαστε στον ίδιο πλανήτη, τυχαία ή όχι στο δρόμο μας έρχονται κάποιοι άνθρωποι. Αν το Κοελικό “για όλα υπάρχει λόγος” είναι αληθινό, τότε δεν συμβαίνει τίποτα τυχαία, ούτε η παρουσία μας τη συγκεκριμένη εποχή σε αυτό τον πλανήτη.

Δεν μας έχουν μείνει πολλά εφόδια στην μάχη αναζήτησης ευτυχίας, αν κάτι θα έπρεπε να είχαμε ήδη μάθει ως ανθρωπότητα είναι πως ενωμένοι προχωράμε και διχασμένοι πέφτουμε λαβωμένοι στο έδαφος.
Αυτό ισχύει σε πολλά επίπεδα, παγκόσμια και εθνικά, επαγγελματικά και προσωπικά.

Οι κόσμοι μας μπορούν να ενώνονται, ακόμη κι αν διαφέρουν, για να δούμε μέχρι που μπορεί να μας φτάσουν, στο μονοπάτι της ευτυχίας και της συνύπαρξης, που όλοι αναζητούμε.

Γιατί να αφήνουμε τις όποιες διαφορές να γίνονται σύνορα διαχωρισμού και συρματοπλέγματα σε καρδιές; Αυτό δεν οφελεί σε κανένα επίπεδο, επαγγελματικό, εθνικό, προσωπικό, κοκ.

Κι αν δεν είναι ο κόσμος σου αυτός, η απόφαση σου αν θα διεισδύσεις ή οχι και πώς, σε αυτό το νέο και διαφορετικό κόσμο, είναι δική σου.
Άλλωστε, οι αποφάσεις μας καθορίζουν τις πορείες μας, σε διαφορετικούς ή όμοιους κόσμους, οι όποιες αποφάσεις μας.

Ναι, ίσως να μην είναι ο κόσμος σου αυτός, ίσως ότι φαίνεται να είναι αλλιώς, αλλά οι πόρτες γύρω μας είναι πολλές και τα κλειδιά -ποια πόρτα θα ανοίξουμε- ήταν ανέκαθεν οι αποφάσεις μας. Εκείνη η φωτεινή, ελεύθερη βούληση του ανθρώπου!

Υ.Γ Κάποιος, ψες, μου θύμισε το γνωστό τραγούδι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, “Δεν είναι ο κόσμος σου αυτός”. Οι κόσμοι πολλοί, αλλά οι αποφάσεις είναι πάντα δικές μας, ποιο ή ποιους κόσμους θα ακολουθήσουμε, ίδιους με τους δικούς μας ή διαφορετικούς.
Η απόφαση ολόδικη μας!

Είναι η νύχτα αυτή καυτή
Κι έχει ροή φωτεινή
Είναι μουντό το πρωί
Κι είναι μια μέρα σκοτεινή
Είναι μια ανάσα η χρονιά
Κι έιν’ η εποχή μια πνοή
Κι είναι μεγάλη και αιώνια σαν μια ρουφηξιά η ζωή
Είναι η γη στρογγυλή
Κι όμωσ ο κόσμοσ αυτόσ είναι επίπεδοσ
Κι ο νουσ από το φωσ
Είναι ταχύτεροσ πρώτοσ και καλύτεροσ
Κάθε γιοσ χριστόσ
Κάθε πόρνη παναγιά
Κάθε κόρη αφροδίτη
Και κάθε μάνα με ‘γεια
Κι είμαι χάρη και μακάρι
Και κάθε εχθρόσ παλληκάρι
Κάθε πόλεμοσ αγώνασ
Και κάθε ποίημα προσευχητάρι
Κι είναι οι μπόμπεσ πεφταστέρια
Σε αυγουστιάτικη βραδιά
Κι είναι κοσμήματα τα βόλια
Κρεμασμένα στην καρδιά
Φοβάμαι
Πωσ δε θ’ αντέξω την γροθιά
Κοιμάμαι
Μα έχω τα μάτια μου ανοιχτά
Θυμάμαι
Τι μου ‘χεσ πει μια νυχτιά
Πριν ονειρευτώ να σιγουρευτώ πωσ θα ‘χω τα βλέφαρα μου κλειστά

Δεν είναι ο κόσμοσ σου αυτόσ
Είναι διαφορετικόσ
Σου ‘χα πει μια νυχτιά θυμάμαι
Πωσ ότι φαίνεται είναι αλλιώσ
Κι ότι φτιάχνεισ ουρανόσ
Με βροχή με φωτιά
Φοβάμαι

Έχει ένα κρύο πηκτό
Κι έχει έναν καύσωνα σκληρό
Έχει έναν κόκκινο ουρανό
Κι έναν ήλιο μακρινό
Μα εγώ χαμπάρι (κοιμάμαι)
Για τη μεγάλη στιγμή
Που θα γίνουν οι πιο μπερδεμένεσ λέξεισ
Αριθμοί
Καθαροί οι ρυθμοί
Τησ φασαρίασ μουσική
Να ‘σαι εκεί μου ‘χεσ πει
Που βγάζουν όλοι οι προορισμοί
Για να δεισ δημιουργό
Την ανθρωπότητα (πάμε)
Σαν έναν καλλιτέχνη (φοβάμαι)
Που ομιλεί την καθημερινότητα
Συγκίνηση φόβοσ κι αυτοεκτίμηση
Βλέποντασ νέουσ ζωγράφουσ να ξεπηδούν απ’ τη διαφήμιση
Κι από τουσ βρωμικουσ κόλπουσ τησ δημοσιογραφίασ
Ένα νέο κύμα λογοτεχνίασ
Απ’ τισ κατώτερεσ τάξεισ
Φιλοσόφων παρατάξεισ
Απ’ τισ προνομιούχεσ
Κοινωνικέσ αναταράξεισ
Ένασ δεύτεροσ ήλιοσ
Θα ρίχνει δεύτερεσ σκιέσ
Καθώσ θα σκάνε
Εκατό χιλιάδεσ πυρηνικέσ κεφαλέσ

Ήταν τα λόγια σου γλυκά
Και τα φιλιά σου πικρά
Τα ταξίδια μεγάλα
Τα φτερά σου μικρά
Είχεσ φουρτούνα στα μάτια
Και μια πλημμύρα στην κόγχη
Ένα σου χάδι δυο ζωέσ
Ένα σου ναι δυο όχι
Βρήκα μια θάλασσα κρυφή
Ήπια μια θάλασσα στυφή
Μου ‘κανε δώρο ένα ξερόβραχο ζωή
Και εγώ σ’ αυτή μια τελευταία αναπνοή
Κι ένα βυθό για κρεβάτι
Κι άνοιξα υδάτινο δρόμο
Στο μονοπάτι του εφιάλτη
Κι μ’ έβγαλε έξω από το μπουκάλι (φοβάμαι)
Με μια ζάλη παστρικιά
Κι ένα βρωμικο μυαλό πάλι (να ‘μαι)
Στο ίδιο παιχνίδι ξανά
Έγινε η σέντρα κι είχαμε όλοι μασ τα χέρια ανοιχτά (φοβάμαι)
Πέσαν τα φώτα ξανά
Κι έμεινα μόνοσ
Στο τσιμέντο
Με τα καθίσματα αδειανά
Κι έγινε το βλέμμα μου παράθυρο
Πήγα να το σκάσω από το παρόν
Μα ήταν όνειρο μόνο