- Η συνέντευξη δόθηκε στον δημοσιογράφο Γιάννη Χατζηγεωργίου
Το Down Town, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου, που τιμάται κάθε χρόνο, σε όλο τον κόσμο, στις 15 Φεβρουαρίου, υπενθυμίζει με την ιστορία του Αρτέμη, της Ιφιγένειας, της 14χρονης Ιόλης, αλλά και του «πρωταγωνιστή» αυτής της συνέντευξης, του «υπερήρωα» Αλκίνοου, ο οποίος πριν λίγες μέρες, στις 9 Φεβρουαρίου, αν ζούσε, θα γινόταν 12 ετών, πώς η πίστη στη ζωή και η εσωτερική δύναμη μπορούν να μετατρέψουν ένα δραματικό γεγονός σε σύμβολο αισιοδοξίας και μεγάλης προσφοράς.
Διαβάζω την -γνωστή στους περισσότερους, λόγω της μεγάλης δημοσιότητας που είχε- ιστορία του μικρού Αλκίνοου, όπως αυτή είναι αναρτημένη στο site του «Ιδρύματος Αλκίνοος Αρτεμίου» (www.alkinoos.org), που ιδρύθηκε αμέσως μετά τον θάνατό του, με πρωτοβουλία της οικογένειάς του, φίλων και συγγενών του, το οποίο έχει σκοπό να βοηθήσει στην ποιοτικότερη, πιο ευχάριστη, πιο ανακουφιστική διαβίωση και φροντίδα των οικογενειών και των παιδιών που νοσηλεύονται σε ογκολογικές και αιματολογικές κλινικές στην Κύπρο και στο εξωτερικό: «O Αλκίνοος γεννήθηκε στη Λευκωσία, στις 9 Φεβρουαρίου 2012. Τον Δεκέμβριο του 2017, διαγνώστηκε με σάρκωμα Ewing. Για τρία χρόνια ο Αλκίνοος, με τη συμπαράσταση των γονιών του, της αδελφής του, των γιατρών και των νοσηλευτών, των συγγενών και των φίλων του, έδωσε μια γενναία, αλλά άνιση μάχη. Παρά τον ακρωτηριασμό που έπρεπε να υποβληθεί στο πόδι, εντούτοις ο όγκος έδινε συνεχείς μεταστάσεις, περιορίζοντας όλο και περισσότερο τις πιθανότητες ίασης. Κι όμως, παρόλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, ο Αλκίνοος για τρία χρόνια αναμετρήθηκε στα ίσα με το “τέρας”, πετυχαίνοντας ενίοτε και μικρές νίκες. Δυστυχώς, ο Αλκίνοος έφυγε τελικά στις 9 Δεκεμβρίου 2020, λίγο πριν τα εννέα του χρόνια, προλαβαίνοντας, ωστόσο, να μας διδάξει τι θα πει δύναμη, θάρρος, γενναιότητα, αισιοδοξία και αληθινή πίστη στη ζωή».
Με τον Αρτέμη, την Ιφιγένεια και την Ιόλη, συναντηθήκαμε στο σπίτι τους, στο Στρόβολο – φυσικά, ο Αλκίνοος βρισκόταν σε περίοπτη θέση, σε φωτογραφίες, δίπλα από εκεί που καθόμασταν· σα να μας υπαγόρευε ακριβώς τι πρέπει να λεχθεί, όσο μεταφυσικό κι αν ακούγεται. Όσα αφορούν στον Αλκίνοο και στο έργο του Ιδρύματος που φέρει το όνομά του, θα τα αφηγηθούν οι γονείς του και η αδελφή του, ωστόσο δεν μπορώ παρά να καταγράψω και δημόσια τον θαυμασμό μου απέναντι σε αυτούς τους τρεις ανθρώπους που καταφέρνουν, σαφώς με μεγάλο πόνο ψυχής, να μετατρέπουν το πιο οδυνηρό που μπορεί να βιώσει μια μάνα, ένας πατέρας, μια αδελφή που ακόμη δεν έχει ενηλικιωθεί, σε γενναιόδωρη κίνηση αλληλεγγύης, αλτρουισμού, σε μία καθημερινή πράξη προσφοράς για όσα σκληρά βιώσαν και ξέρουν από δική τους εμπειρία πώς πρέπει να αλλάξουν, ώστε να είναι -ακόμη και το ενδεχόμενο τέλος- πιο ανθρώπινο, πιο αξιοπρεπές για τα ίδια τα παιδιά και τους δικούς τους.
Τι θυμάστε από τον Αλκίνοο;
Ιφιγένεια: Παρόλο που πέρασαν τρία χρόνια από τότε που χάσαμε τον Αλκίνοο, ο ίδιος είναι συνεχώς μέσα στη ζωή μας. Η Ιόλη, για παράδειγμα, αφότου πέθανε ο Αλκίνοος είπε: «Το δωμάτιο του αδελφού μου, θα το χρησιμοποιώ ως γραφείο». Έτσι κι έγινε: Ο Αλκίνοος πέθανε στις 9 Δεκεμβρίου 2020, και τα Χριστούγεννα μετέφερε το γραφείο της στο δωμάτιο του Αλκίνοου, μέσα στο οποίο βρίσκονται ακόμη πολλά από τα πράγματά του και στο οποίο μπαινοβγαίνουμε καθημερινά.
Αρτέμης: Όταν πέθανε ο Αλκίνοος, κάποιοι φίλοι μου έστειλαν μία στροφή από το ποίημα του Ρίτσου που λέει: «Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά από το σπίτι». Τότε δεν το καταλάβαινα· το είχα εισπράξει ως μελοδραματικό, ως κάτι υπερβολικό. Πλέον, αποδεικνύεται πως ο Ρίτσος είχε απόλυτο δίκιο. Τα πράγματα του Αλκίνοου είναι μέσα στο σπίτι – όχι συνειδητά, δεν είπαμε ποτέ π.χ. «θα αφήσουμε εδώ το PlayStation του», ούτε θελήσαμε να κάνουμε ένα σπίτι-μαυσωλείο, αλλά ήταν κάτι που συνέβη ασυνείδητα και όχι επί σκοπώ. Τα σακάκια π.χ. του Αλκίνοου τα δώσαμε πέρσι στους σεισμόπληκτους της Τουρκίας, γιατί συνέβη το συγκεκριμένο γεγονός και επειδή σε αυτή την κίνηση -είμαστε βέβαιοι- θα συμφωνούσε και ο Αλκίνοος με τον χαρακτήρα που είχε.
Πώς είχατε μάθει για την αρρώστια του Αλκίνοου;
Αρτέμης: Ο Αλκίνοος πλησίαζε τα έξι του χρόνια, όταν ξεκίνησε να τον πονά το πόδι του. Ήταν, όμως, δραστήριο παιδί, ενεργητικό. Όταν πήγαμε στο γιατρό, ο Αλκίνοος του είπε πως «χτύπησε», εμείς σκεφτήκαμε πως επειδή ξεκίνησε μπαλέτο ίσως το πάτωμα να ήταν πολύ σκληρό και να τον ενόχλησε, αλλά ο πόνος δεν περνούσε. Κάναμε MRI και, δυστυχώς, διαγνώστηκε με σάρκωμα Ewing, ένα είδος καρκίνου των οστών που εμφανίζεται κυρίως σε άτομα παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Δεν ξέραμε, φυσικά, τι ήταν αυτό· ήμασταν, αν θες, από τις «τυχερές» οικογένειες που δεν είχαμε ποτέ αντιμετωπίσει εμπειρία καρκίνου στον στενό κύκλο των οικογενειών μας.
Ιφιγένεια: Μπήκαμε στο διαδίκτυο να δούμε τι είναι αυτό, περάσαμε από το στάδιο του πανικού, περάσαμε φρικτά Χριστούγεννα περιμένοντας να μας δεχτεί το νοσοκομείο στο Munster στη Γερμανία, ώστε να γίνουν εκεί περεταίρω εξετάσεις και η βιοψία.
Αρτέμης: Την πρώτη μέρα που μαθαίνεις το γεγονός, η οικογένεια χρειάζεται κάποιον μαζί της. Γιατί ανατρέπονται τα πάντα, ολόκληρη η ζωή σου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνα τα πρώτα λεπτά: Βρισκόμουν στο parking των McDonald’s, διασταύρωσα το δρόμο, στο αυτοκίνητο ήταν ο πεθερός μου, πίσω καθόταν ο Αλκίνοος, πήρα το report, άνοιξα τον φάκελο, το διάβασα και είδα τη λέξη «σάρκωμα». «Το “σάρκωμα”», ήξερα, λόγω της δουλειάς μου, «δεν είναι καλό». Αντιλαμβάνεσαι πως δεν γινόταν να ενημερώσω την Ιφιγένεια από το τηλέφωνο γι’ αυτό, κι έτσι πήγα στο σχολείο της. Εκείνη την ώρα πρέπει κάποιος να σε ηρεμήσει, να βρει τους γιατρούς, να διευθετήσει να πάμε σε αυτούς για να μας εξηγήσουν τι συμβαίνει και να μας καθοδηγήσουν – στην δική μας περίπτωση αυτός ήταν ο Λάμπρος, ο συνέταιρός μου στο δικηγορικό μου γραφείο. Μέχρι να μπεις, όμως, σε μία συγκεκριμένη διαδικασία, εκείνες οι πρώτες μέρες που χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, που χάνεις τον προγραμματισμό σου, που πρέπει να προετοιμάσεις και το άλλο σου παιδί που είναι εννέα χρόνων -η οποία έχει επίσης πρόσβαση στο διαδίκτυο, και μπορεί πολύ εύκολα να μάθει τι συμβαίνει στον αδελφό της-, που πρέπει να το πεις στον πατέρα σου, στον αδελφό σου, οι οποίοι έχουν τα δικά τους προβλήματα υγείας, που κάνεις υπερβολές -π.χ. πήγαινα στη Λεμεσό και σκεφτόμουν «τώρα πρέπει να πουλήσω το σπίτι, για να κάνει θεραπεία το μωρό!»- πρέπει να υπάρχει ένας άνθρωπος κοντά σου για να σε ηρεμήσει και να βάλει τα όρια· και σε σένα και στους άλλους που βρίσκονται γύρω σου.
Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ
