Γράφει ο Νίκος Μωραϊτης
(Ανάρτηση του στα ΜΚΔ)
Χρωστάω αυτό το κείμενο.
Το ξέρω ότι θα στεναχωρήσει αρκετούς από εσάς, όμως το οφείλω πρώτα απ’ όλα στη δική μου αξιοπρέπεια.
Ως άνθρωπος που υπερασπίστηκε δημόσια τον Αλέξη Τσίπρα επί 12 ολόκληρα χρόνια με μεγάλο προσωπικό κόστος, αλλά και με μεγάλα οφέλη: τη φιλία σας, το «είσαι η φωνή μας», που μου γράφετε κάποιοι από εσάς.
Ως άνθρωπος που υπερασπίστηκε δημόσια τον Στέφανο Κασσελάκη επί μήνες, από την πρώτη μέρα, με κόστος τη δολοφονία χαρακτήρα μου από τους αποστάτες αλλά και πάλι με κέρδος τη φιλία σας και την εμπιστοσύνη σας.
Ήρθε λοιπόν η ώρα αυτού του άχαρου κειμένου…
Καταρχάς, για να θυμηθούμε ποιος είναι ο Τσίπρας -γιατί σε λίγο οι νάνοι δίπλα του θα μας κάνουν να το ξεχάσουμε-, σημειώνω:
Είναι ο πρωθυπουργός που δεν καταχράστηκε ούτε ένα ευρώ, που παρέλαβε μια χώρα με ταμεία τα οποία είχαν λεφτά για ένα μήνα και την έβγαλε στο ξέφωτο, την έβγαλε από τη χρεοκοπία και πέτυχε τη μεγαλύτερη ρύθμιση χρέους παγκοσμίως.
Η θέση του είναι στην Ιστορία – και την Ιστορία δεν τη γράφουν ούτε η διαπλοκή ούτε τα κανάλια.
Κι αυτή η θέση στην Ιστορία δεν αλλάζει όσες φορές κι αν θελήσει να αυτοκτονήσει πολιτικά, όπως κάνει κατ’ επανάληψη από το 2019 μέχρι σήμερα.
Και ερχόμαστε στα ακατανόητα: Η ανάρτηση του Αλέξη Τσίπρα δύο ώρες πριν ξεκινήσει το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ με ομιλία του σημερινού αρχηγού του.
Τι ήθελε να πει ο Τσίπρας; «Είστε ένα απέραντο φρενοκομείο, όλοι σας». Και ως εδώ θα ήταν καλά. Γιατί ως ο ιστορικός ηγέτης της παράταξής του δικαιούται να τραβήξει και κανένα αυτί.
Ό,τι ακολούθησε ήταν δυστυχώς απελπιστικά απογοητευτικό.
Διότι όταν θέτει υποψηφιότητα για Πρόεδρος η Όλγα Γεροβασίλη που ξέρουμε ότι δεν πάει ούτε μέχρι το περίπτερο χωρίς να ρωτήσει τον Τσίπρα,
Όταν έρχονται στην ομιλία – αναγγελία της υποψηφιότητάς της οι πιο στενοί του συνεργάτες, χωρίς τη συναίσθηση ότι είναι οι άνθρωποι δίπλα σε ένα ιστορικό ηγέτη και όχι σε έναν τασιάρχη,
Τότε καταλαβαίνει ο καθένας – όποιος τουλάχιστον δε θέλει να έχει πλέον αυταπάτες- ότι ο Τσίπρας παρενέβη γιατί ήθελε αλλαγή ηγεσίας.
Προφανώς τον έχουν πρήξει όλοι οι συνομιλητές του όλο αυτό το διάστημα: Ο Κασσελάκης δε μας ακούει, είναι απρόβλεπτος, μας τραβολογάει στις Σπέτσες, υποτιμάει τα Όργανα, ρωτάει τα μέλη χωρίς να μας ρωτήσει.
Και τι κάνει ο ιστορικός ηγέτης; Αντί να κλείσει το τηλέφωνο σε όλους αυτούς και να τους πει «εγώ έφυγα, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας», έγινε η φωνή τους!
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο Τσίπρας λογάριασε τελείως λάθος: Σου λέει, αφού «φυτεύτηκε» ο Κασσελάκης χωρίς καν να κουνήσω το δαχτυλάκι μου από μίσος των μελών του ΣΥΡΙΖΑ προς τους υπονομευτές μου, τώρα που θα κουνήσω λίγο το δαχτυλάκι μου, θα βάλω τη Γεροβασίλη Πρόεδρο και θα ησυχάσω από την καθημερινή γκρίνια.
Αμ δε! Διότι είναι αλλιώς να παίρνει το κόμμα ένας σταρ του Χόλιγουντ με απίστευτη ενέργεια και επικοινωνιακή δύναμη, και αλλιώς να θέλεις να βάλεις στη θέση του τη θεία απ’ το χωριό.
Όταν μετράς τα πράγματα τόσο λάθος, τότε η απάντηση είναι σοκαριστική. Είναι ένα νέο σύνθημα: Κάτω τα χέρια από τον Κασσελάκη.
Απέναντι σε έναν άνθρωπο που θέλει να αυτοκαταστραφεί, δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Μόνο να μιλήσεις δημόσια (κι ας τον εξοργίσεις, ίσως κάποτε καταλάβει) και να του πεις: Αλέξη Τσίπρα, στείλε στο δι@ολο όλους αυτούς που σου εισηγήθηκαν αυτό το φιάσκο και συνομίλησε με την Ιστορία, με τα μεγάλα, με την Ευρώπη, με τη διεθνή σκηνή. Εκεί που ξέρουν τι πέτυχες ως πρωθυπουργός και σε εκτιμούν απεριόριστα.
Πονάς για το κόμμα σου; Υπάρχει μία απλή απάντηση σε αυτό: Να πόναγες όταν ήσουν Πρόεδρός του, τότε που είχες όλη τη δύναμη με το 32% του λαού να σου λέει «άλλαξέ τα όλα». Και δεν άλλαξες τίποτα. Το 10% του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά η γραμμική συνέχεια ενός κόμματος που πήγε από το 32% στο 18% λόγω της γραφικότητας, της εμπάθειας, της αχρηστίας της πλειοψηφίας των στελεχών του. Στελέχη που δεν άλλαξες. Στελέχη που ανέχτηκες. Μία δυσοσμία που σκέπασες με το προσωπικό σου κύρος.
Την επόμενη επιστολή, Αλέξη Τσίπρα, στείλε τη στον εαυτό σου. Και τη μεθεπόμενη εκεί που πρέπει και σου αξίζει: Στην Ιστορία.
Πάμε τώρα στον Στέφανο Κασσελάκη και αυτό που του συνέβη στο συνέδριο, το οποίο είναι πρωτοφανές: Έχεις μαζί σου ένα ολόκληρο στάδιο να αλαλάζει, σε διακόπτει κάθε λεπτό με χειροκροτήματα, φωνάζει για σένα. Δε θέλει νέες εκλογές, θέλει εσένα.
Κάθεσαι λοιπόν απέναντί του και επιχειρηματολογείς επί 30 λεπτά γιατί πρέπει να κάνει την καρδιά του πέτρα και να σου δώσει τη συγκατάθεσή του για εκλογές ώστε να υπάρξεις: Για να αντέξεις την επίθεση Τσίπρα, για να αντέξεις με τη μισή Κ.Ο. απέναντί σου, για να είσαι πρόεδρος με ορίζοντα ως τις εθνικές εκλογές.
Και μόλις η συνυποψήφιά σου σου λέει προσβλητικά «εγώ δεν κατεβαίνω στις 10 Μαρτίου, κατέβα μόνος σου να δούμε τι θα πάρεις» (!), τα παίρνεις όλα πίσω λέγοντας «αφού δεν κατεβαίνει η Όλγα, δε χρειάζονται εκλογές»!
Τρικυμία έν κρανίω.
Χριστιανέ μου, τι μας έλεγες πριν από λίγα λεπτά; Τα ακριβώς αντίθετα δε μας έλεγες;
Μιλάμε για το πώς ένας Πρόεδρος που μπορεί να πάρει τα πάντα, δεν παίρνει τελικά τίποτα!
Το παιχνίδι ήταν καλά στημένο. Οι άνθρωποι που είναι δίπλα στον Κασσελάκη δεν είχαν φροντίσει να μιλήσει τελευταίος και να κλείσει το Συνέδριο, δεν είχαν φροντίσει να εκφωνήσει ο Πρόεδρος του Συνεδρίου πρώτα τη δική του πρόταση προς ψήφιση, είναι πιο άπειροι ακόμα και από εκείνον – άσχετοι των ασχέτων.
Για να φανταστείτε το μέγεθος της ασχετοσύνης, δεν τέθηκε καν σε ψηφοφορία η πρόταση του Προέδρου για εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής. Αλαλούμ.
Το δικό μου ερώτημα είναι πολύ απλό: Ένας άπειρος πολιτικός σταρ που πάει με τέτοιους συνεργάτες, σαν την κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος, πόσο μπορεί να αντέξει; Για πόσο το «δε θα σας προδώσω ποτέ» και το λαμπερό χαμόγελο μπορεί να νικά την άγνοια κινδύνου;
Δε θα μιλήσω για λύκους, αλλά σίγουρα για γατόνια: Παππάς – Πολάκης – Φάμελλος (θα έβαζα και τον Γιώργο Τσίπρα αλλά είναι αστεία περίπτωση) κατάφεραν και πήραν τα πάντα: Ο Πρόεδρος υπό την επιτροπεία τους, η πρότασή τους να πλειοψηφεί στο δικό του συνέδριο, ο Κασσελάκης υπό προθεσμία ευρωεκλογών.
Όσοι λέτε «δε μας νοιάζει, αν πάνε να τον ρίξουν μετά τις Ευρωεκλογές, θα τον ξαναψηφίσουμε εμείς», ας λάβετε κάτι υπόψη σας: Αλλιώς είναι ένας Κασσελάκης θριαμβευτής στο Συνέδριο και αλλιώς ένας Κασσελάκης με κομμένα φτερά ύστερα από μία εκλογική συντριβή.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θα συντριβεί στις Ευρωεκλογές.
Θα φροντίσουν γι’ αυτό όλοι οι Σπίρτζηδες, οι Τσακαλώτοι, οι Αχτσιόγλου και οι Γετοβασίληδες αυτού του κόσμου. Ακόμη και οι Πολάκηδες αυτού του κόσμου – αν τολμήσει να τους κουνηθεί (αλήθεια, πού είναι οι κυρώσεις για όποιον δε θα ψήφιζε τον γάμο για όλους;).
Ο Στέφανος Κασσελάκης βγήκε τρισευτυχισμένος χθες σε τηλεοπτική συνέντευξη. Νομίζει ότι είναι ο απόλυτος κυρίαρχος γιατί έμεινε στον θρίαμβο των κερκίδων.
Όταν καταλάβει τι ακριβώς συνέβη στο χαρτί, θα του φύγει το γέλιο.
Αλλά για να καταλάβει αυτό το χαρισματικό πλην όμως εντελώς άπειρο στην πολιτική πρόσωπο, πρέπει κάποιος να του το πει.
Και ποιος θα του μιλήσει; Αυτοί που είναι δίπλα του και κατάφεραν ένα αγώνα στον οποίο προηγούνταν 10-0 να λήξει ισόπαλος;
Όσο για μένα, πλέον απλώς παρακολουθώ.
Φυσικά, μιλώντας – η σιωπή δε μου ταιριάζει.
Αλλά απόλυτα αυτόνομος, απελευθερωμένος και μόνος.
Μόνος ανάμεσα σε χιλιάδες μόνους προοδευτικούς πολίτες που, απέναντι στο ερντογανικό καθεστώς, έχουν ως επιλογές ένα σπαρασσόμενο κόμμα, ένα παρακολουθούμενο, ένα ομοφοβικό, μία ημίτρελη και έναν πάντρελο.
Κι αυτό το αδιέξοδο, είναι το πιο βαθύ σκοτάδι απ’ όλα.
