Πιο κάτω απόσπασμα από συνέντευξη της γνωστής Ελληνίδας ηθοποιού Έλενας Ναθαναήλ που «έφυγε» το 2008.
Δε μου λείπει ούτε η δόξα,
ούτε το χειροκρότημα, ούτε
να ζήσω στο σανίδι ενδιαφέρομαι
με απώτερο σκοπό να πεθάνω εκεί.
Δε μου λέει τίποτα αυτή η θυσία.
Αυτή η φιλοδοξία.
Τη σέβομαι, την εκτιμώ,
θαυμάζω τους ανθρώπους
που το εννοούν και το κάνουν.
Εγώ όμως δεν το εννοώ
και δεν το κάνω.
Δεν πρόκειται να πεθάνω
σε κανένα σανίδι.
Είμαι ευτυχής χωρίς αυτά
και ούτε τα ήθελα και ποτέ.
Δε μου λείπουν
και ούτε θα μου λείψουν.
Επειδή δεν είμαι αχάριστη,
αναγνωρίζω ότι μου δόθηκαν
απλόχερα πολλά πράγματα.
Το επάγγελμά μου
ολόκληρο μου ”δόθηκε”.
Δεν το επέλεξα. Μου έτυχε.
Και πραγματικά,
δεν έκανα καμία υποχώρηση.
Πέρασα υπέροχα χρόνια
και όλοι μου φέρθηκαν υπέροχα.
Ίσως γιατί
φερόμουνα σε όλους με σεβασμό
και ποτέ δεν ενόχλησα κανέναν.
Ούτε ανταγωνιστικό άτομο είμαι,
ούτε υπήρξα ποτέ ματαιόδοξη.
Τη ματαιοδοξία του δημοσίου
προσώπου δεν την είχα ποτέ.
Είναι σπουδαία δουλειά
ο Κινηματογράφος.
Μαγική υπόθεση, αναντίρρητα.
Μπορείς εύκολα να παρασυρθείς.
Δεν ενδιαφέρθηκα
να βγω να ασκήσω τα καθήκοντα
του ”δημοσίου προσώπου” που λέγαμε.
Δε με ενδιέφεραν ούτε οι συνεντεύξεις,
ούτε σκάνδαλα να στήσω.
Δεν ήθελα καθόλου μα καθόλου
να εκτίθεμαι. Σεβόμουν το σπίτι μου,
τον εαυτό μου, την αξιοπρέπειά μου.
Δεν ήθελα να έχω αυλή.
Φίλους μόνο ήθελα να έχω.
Έχω επιλέξει τους ανθρώπους μου.
Και οι άνθρωποί μου είναι λίγοι.
Έχω μικρή αγκαλιά.
Περνάω καλύτερα μόνη
παρά με κόσμο.
Εκτιμώ πιο πολύ τους φίλους μου
από ”μακριά.”
Πιο πολύ τους αγαπώ έτσι.
Δεν ξέχασα κανέναν.
Δεν έχω ξεχάσει ανθρώπους
που αγάπησα κι έχουν πεθάνει
πριν από δεκαπέντε, είκοσι χρόνια,
και θα ξεχάσω ένα φίλο που έχω
να τον δω δεκαπέντε, είκοσι μέρες;
–Κι εμάς, το κοινό σας,
που μας λείπουνε τα μάτια σας;
Στην τηλεόραση, στα έργα.
Να τα βλέπετε, να με θυμάστε…
Έλενα Ναθαναήλ
Σαν σήμερα,
το 2008, έφυγε από τη ζωή.
………………………………………………………………
Πηγή:
Περιοδικό Symbol
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Σωτήρη Κακίση.
