«Θα ήταν το πρώτο του ταξίδι με το τρένο. Θα τον φιλοξενούσαν οι συμφοιτητές του από τη Θεσσαλονίκη και μετά θα έφευγαν όλοι μαζί με το λεωφορείο για τη σχολή τους στην Κομοτηνή.

Το αρχικό εισιτήριο ήταν για τις 28 Φεβρουαρίου, με το βραδινό τρένο, αλλά τον παρακαλέσαμε με τον πατέρα του να μείνει μαζί μας την Καθαρά Δευτέρα, να φάμε το βράδυ όλοι μαζί με την ησυχία μας και να μην τον τρέχουμε νυχτιάτικα στο σταθμό με τη μπουκιά στο στόμα.

Μας έκανε το χατίρι και άλλαξε το εισιτήριο. Πάλι βαγόνι Β, θέση 22, αλλά μία μέρα μετά, την 1η Μαρτίου 2023, με το απογευματινό, αυτή τη φορά, τρένο.

Το πρωί εκείνης της μέρας, όπως κάθε μέρα, σηκώθηκα, έφτιαξα καφέ, άλλαξα το νερό της Μίκας και γέμισα με κροκέτες το μπολάκι της. Μπήκα να χαζέψω λίγο στα σοσιαλ και έπεσα πάνω στα πρώτα βιντεο από τα Τέμπη. Άνοιξα την τηλεόραση – δεν βλέπω τηλεόραση και όποτε την ανοίγω είναι πάντα για κακό.

Και μετά θυμάμαι ότι άρχισα να παγώνω και να μουδιάζω και να μένω για ώρα μολύβι στον καναπέ. Και μετά να ξεσπάω σε κλάματα. Και μετά να κάνω αψυχολόγητα πράγματα όπως να γεμίζω τάπερ για να τα πάρει το παιδί μαζί του στο ταξίδι!

Τώρα είμαι στο μπαλκόνι και βλέπω τον γιο μου να μπαίνει στο αυτοκίνητο των φίλων του για να κατέβουν όλοι μαζί στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Και σκέφτομαι ότι η χώρα έχει γεμίσει άδειες αγκαλιές, μάνες στα μαύρα, χαμελιές πεσμένες στο χώμα. Και σκέφτομαι ότι τα παιδιά μας τα έχουμε γα….

Εάν δεν τα δολοφονουμε, τα παρατάμε εκεί έξω να αγωνίζονται και να παλεύουν ακόμα και για τον αέρα που αναπνέουν. Και το κάνουμε χυδαία, κρυπτόμενοι πίσω από εκείνο το “εσείς οι νέοι θα αλλάξετε τον κόσμο”.

Ή με τα παιδιά μας θα είμαστε ή με τους δολοφόνους τους. Ή με τις μανάδες των δολοφονημενων παιδιών στα Τέμπη και αλλού ή με το κράτος – δολοφόνο.

Από τα σπλάχνα μου βγαίνει λυγμός βαρύς για τα παιδιά που δεν έστειλαν ποτέ απάντηση στο “πάρε με όταν φτάσεις” της μάνας τους…».

Η συγκλονιστική ανάρτηση της Χριστίνας Καπετανοπούλου.