Ο Δρ. Χρίστος Αγγελίδης είναι γιος των αείμνηστων Κλαίρης και Νίκου Αγγελίδη, αγωνιστών,
βουλευτών, με την κ. Κλαίρη να ξεχωρίζει ως Υπουργός Παιδείας και ως εκπαιδευτικός.
Είναι πρώην πρωταθλητής πετοσφαίρισης, νυν Διευθυντικό Στέλεχος στον τουριστικό τομέα ,
πρόεδρος του Παγκυπρίου Συνδέσμου Διευθυντών Ξενοδοχείων και αντιπρόεδρος του
Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου.
Κατάγεται από την Αμμόχωστο και δραστηριοποιείται με επιτυχία στον τουριστικό και
ξενοδοχειακό τομέα σε διευθυντικές και διοικητικές θέσεις τα τελευταία 32 χρόνια.
Εξειδικεύεται στο σχεδιασμό δημόσιας πολιτικής, κάτι που ήταν και το θέμα του Διδακτορικού
και του δεύτερου μεταπτυχιακού του.
Ο Χρίστος Αγγελίδης μεγάλωσε μέσα στην πολιτική και ήταν πάντα ενεργός πολίτης
συμμετέχοντας σε διάφορους συνδέσμους και φορείς. Σήμερα, ως Υποψήφιος
Ευρωβουλευτής στο ψηφοδέλτιο του ΔΗΣΥ δίνει μία συνέντευξη εφ όλης της ύλης στο
SkalaTimes και ανάμεσα σε άλλα τονίζει: “Ο τόπος έχει ανάγκη από περισσότερους
πολιτικούς που να σέβονται την κοινωνία”.
Της Γιώτας Δημητρίου
Κύριε Αγγελίδη καταρχάς θα ξεκινήσω με κάτι τετριμμένο, που όμως έχει τη δική του
σημασία: τι είναι αυτό που σας ώθησε να κατέλθετε υποψήφιος στις επικείμενες
Ευρωεκλογές;
Ανέκαθεν ήμουν αναμειγμένος στα κοινά, ως πολίτης αλλά και ως επαγγελματίας, λόγω της εμπλοκής μου σε διάφορους φορείς: ως πρόεδρος του Παγκύπριου Συνδέσμου Διευθυντών
Ξενοδοχείων, αντιπρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αμμοχώστου,
μέλος στο Σύνδεσμο Ξενοδόχων, με συμμετοχή σε πολλούς φιλανθρωπικούς και άλλους
οργανισμούς, με δράσεις ανά το παγκύπριο, εδώ και πολλά χρόνια,.
Πέρα όμως από αυτό, προέρχομαι από μια οικογένεια που ήταν πάντα ενεργή, τόσο στην
πολιτική όσο και στα κοινά.
Πιστεύω πως κάθε συγκροτημένος επαγγελματικά και επιστημονικά άνθρωπος αντιλαμβάνεται το Ευρωκοινοβούλιο ως μια διπλή ευκαιρία: να εργαστεί ο ίδιος ως Ευρωβουλευτής αλλά και να προσφέρει στη χώρα του έργα που θα μείνουν και θα κάνουν τη διαφορά. Φυσικά στους τομείς που γνωρίζει και μπορεί να εμπλακεί.
Προέρχεστε από μια οικογένεια που είτε το θέλατε είτε όχι, ήσασταν στον προσκήνιο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου. Αναπόφευκτα λοιπόν θα ρωτήσω κατά πόσο επηρέασε τη πορεία σας το γεγονός ότι μεγαλώσατε σε ένα τέτοιο περιβάλλον και αν πιστεύετε πως έπαιξε ρόλο στις σπουδές και μετέπειτα επαγγελματική σας πορεία.
Εννοείται ότι με έναν πατέρα που ήταν Βουλευτής Επαρχίας Αμμοχώστου και Καρπασίας (αυτός ήταν ο τίτλος τότε πριν το 1974), μεγαλώσαμε με πρόσωπα τα οποία αργότερα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη πορεία του τόπου. Πρόσωπα όπως ο Γλαύκος Κληρίδης, ο Μακάριος, ο Γρίβας, ο Παπαδόπουλος και άλλοι, ήταν γνώριμα για εμάς. Ήταν φίλοι του πατέρα μου Νίκου, αλλά και της μητέρας μου, Κλαίρης Αγγελίδου.
Επίσης γνωρίσαμε ανθρώπους που ενεπλάκηκαν μαζί τους στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Οι γονείς μου είχαν αναλάβει να μεταφέρουν κρυφά τα μηνύματα από τον Μακάριο προς τον Γρίβα και αντίθετα, καθώς και τα μηνύματα των δύο προς τους τομεάρχες. Γι’ αυτό είχαν και ψευδώνυμα: ο πατέρας μου ήταν ο “Λευτέρης” και η μητέρα μου η “Αταλάντη”. Έτσι κρατούσαν πολύ χαμηλό προφίλ, διότι όπως αντιλαμβάνεστε θα ήταν τραγικό αν συλλαμβάνονταν με μηνύματα πάνω τους.
Αυτές οι εμπειρίες, αλλά και αργότερα η εμπλοκή της μητέρας μου στη πολιτική, ως βουλεύτρια και ως Υπουργός Παιδείας έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην προσωπικότητα μου. Όλα αυτά με ωρίμασαν ως προσωπικότητα. Γνωρίζαμε από μικροί τι συνέβαινε δημοσίως και κεκλεισμένων των θυρών κατά τις τραγικές στιγμές του τόπου. Μεγαλώσαμε με τα καλά και τα δύσκολα της πολιτικής.
Πόσο χρονών ήσασταν όταν πέθανε ο πατέρας σας;
Ήμουν 20. Η θλίψη για το θάνατο του πατέρα μου ήταν διπλή, από τη μια χάναμε τον πατέρα
μας και από την άλλη, πιστεύαμε, ότι η πολιτική ζωή του τόπου έχανε ένα φωτισμένο
άνθρωπο. Τον αγαπούσαν και τύγχανε σεβασμού από την κοινωνία.
Οι γονείς μας, φρόντισαν να μας διδάξουν ήθος, αξιοπρέπεια, προσφορά, ευθύνη,
αγωνιστικότητα και κυρίως σεβασμό και αφοσίωση στο καθήκον και στην πατρίδα. Έτσι,
πάντα έβλεπα την πολιτική μέσα από το πρίσμα της προσφοράς και του συλλογικού συμφέροντος.
Με αυτά πορεύτηκα και με αυτά συνεχίζω την ζωή μου, και έτσι παρέμεινα ενεργός πολίτης,
μακριά από τις αρνητικές όψεις της πολιτικής.
Τι είναι αυτό που θυμάστε πιο έντονα από την αείμνηστη Κλαίρη Αγγελίδου;
Θα πρέπει να το χωρίσω στα δύο, στη μητέρα μου και στην κοινωνική ηρωϊδα.
Την εποχή που είχε τρία αγόρια, γιους και τον σύζυγο της, τον πατέρα μας, ξυπνούσε η ώρα 6
το πρωί να “μισομαγειρέψει” για το μεσημεριανό. Πήγαινε δουλειά (ήταν καθηγήτρια), ερχόταν
πίσω μαγείρευε, να βρούμε όλοι έτοιμο το φαγητό. Ξεκουραζόταν περίπου μισή ώρα και μετά
ξεκινούσε να πάει στη Φιλόπτωχο, στους Lions, στο Λύκειο Ελληνίδων που τόσο αγαπούσε ,
αυτά προπολεμικά όταν ήμασταν στο μεγάλωμα.
Αργότερα, είχαν γίνει όλα όσα έφερε ο πόλεμος, είχε πεθάνει κι ο πατέρας, τα οικονομικά
πενιχρά, κι έπρεπε να σπουδάσει τρία αγόρια. Ωστόσο συνέχισε την ίδια ρουτίνα, να έχει την
φροντίδα του σπιτιού και των παιδιών της, να εργάζεται, να προσφέρει μέσα από την
Φιλόπτωχο κτλ, και μπορώ να πω ότι όταν αυξήθηκαν οι δυσκολίες αυτή αύξησε το κοινωνικό
της έργο. Ίσως γι αυτό να την αγαπά ο κόσμος μέχρι σήμερα.
Είπατε ότι επειδή γνωρίζατε τι εστί πολιτική από το ίδιο σας το σπίτι, αυτός ήταν ένας λόγος ο ίδιος να μείνετε μακριά της.
Ναι, διότι ακούγαμε και βλέπαμε αυτά που γίνονταν πέριξ της πολιτικής ζωής. Φυσικά οι
γονείς μου μπήκαν στην πολιτική αυθεντικοί και καθαροί και βγήκαν καθαρότεροι. Και αυτό ο
κόσμος το αναγνωρίζει. Το αποτέλεσμα είναι ότι εισπράττω αυτή την αγάπη σε συγκινητικό
βαθμό, είναι σαν ένα μνημόσυνο προς τους γονείς μου. Δεν έχω λόγια. Μέσα από την αγάπη
του κόσμου, αντιλαμβάνομαι το μεγαλείο της προσφοράς τους. Ιστορίες, πράγματα που δεν
γνώριζα για τους γονείς μου τα μαθαίνω σήμερα από τον κόσμο.
Θα ήθελα να συνεχίσω στο ίδιο πνεύμα της προσφοράς και της καθαρότητας γιατί και ο τόπος
μας το έχει περισσότερη ανάγκη από ποτέ. Σήμερα βλέπουμε απογοητευμένους πολίτες, με
όλα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, με σκάνδαλα, παρατυπίες, παρανομίες, υπάρχει μια
απαξίωση που τη ζούμε.
Οι λεγόμενοι απολιτίκ…
Δεν είναι μόνο απολιτίκ, αλλά μπορεί στο τέλος να είναι και απογοητευτίκ, στην προσπάθεια
να ευχαριστήσουν όλους και όλα και για πάντα. Δεν πιστεύω στην εικόνα, πιστεύω στην
πολιτική ουσία με όφελος στην κοινωνία και στον κάθε πολίτη ξεχωριστά.
Τι σπουδάσατε;
Αναμενόταν ότι θα ακολουθούσα την νομική. Ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος, από τους
πρώτους που ασχολήθηκε και με το shipping στην Κύπρο, ο αδελφός μου ακολούθησε τη
νομική και περίμεναν ότι το ίδιο θα έκανα κι εγώ.
Αλλά, λόγω της μεγάλης μου αγάπης για τον αθλητισμό, φοίτησα στην Γυμναστική Ακαδημία
Αθηνών και στη συνέχεια σπούδασα στο Los Angeles για να ολοκληρώσω το μεταπτυχιακό
μου στο sports management.
Στη πορεία, επειδή το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον, ανακάλυψα τις ευαισθησίες μου για τα
ακαδημαϊκά και έτσι άλλαξα κλάδο σπουδών και τα επόμενα πέντε χρόνια μπήκα στο τμήμα
διοίκησης και σχεδιασμού πολιτικής. Έκανα ένα νέο μεταπτυχιακό και ένα διδακτορικό. Είμαι
διδάκτωρ σχεδιασμού δημόσιας πολιτικής από το Πανεπιστήμιο της Νοτίου Καλιφόρνιας στο
Λος Αντζελες .
Νιώθω τυχερός γιατί πρόκειται για ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια στο κόσμο και παράγει
αναλυτές και σύμβουλους για την αμερικανική κυβέρνηση.
Από τα χρόνια στην Αμερική ως φοιτητής τι κρατήσατε;
Τα χρόνια στην Αμερική επηρέασαν τον τρόπο που σκέφτομαι και τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς μου. Βοήθησαν στο να είμαι πιο ανοικτός, πιο δεκτικός, να σκέφτομαι πιο
μεγάλα, να σκέφτομαι ότι τα σπουδαία και τα μεγάλα είναι για τους ανθρώπους. Πιστεύω ότι
και το αμερικάνικο σύστημα σε εκπαιδεύει να σκέφτεσαι σε μεγάλες διαστάσεις.
Ίσως να πηγάζει από το American Dream…
Εκπηγάζει, εξ ου και το “think big and dream bigger”. Εξ ου και όλα τα ρητά που έχουμε “sky
is the limit”, “be the best you can be”, κτλ, είναι όλα αμερικάνικα.
Έχετε εργαστεί ως ακαδημαϊκός;
Όχι. Θα επέστρεφα στην Κύπρο για να μπω στο Τμήμα Διοίκησης και να ανοίξουμε το Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης και Σχεδιασμού Πολιτικής, όμως διάφορες συγκυρίες με κράτησαν -όπως
νόμιζα για λίγο καιρό- στην τουριστική βιομηχανία, αλλά ουδέν μονιμότερο του προσωρινού!
Σήμερα είμαι 32 χρόνια στον κλάδο αυτό. Θα σας εκμυστηρευτώ πως είναι το απωθημένο
μου η ακαδημαϊκή καριέρα, είναι κάτι που μου αρέσει γιατί όταν είσαι καθηγητής σκέφτεσαι
ελεύθερα, συνεχίζεις να μαθαίνεις, συναναστρέφεσαι με νεαρό κόσμο, φρέσκα μυαλά, αν είσαι και καλός καθηγητής φροντίζεις να είσαι ενήμερος και σύγχρονος.
Θεωρώ πως όπως ένας ακαδημαϊκός πρέπει να είναι μοντέλο προς μίμηση για τους φοιτητές
του, έτσι και ένας πολιτικός οφείλει να είναι τέτοιος ώστε να εμπνέει και να γίνεται παράδειγμα
προς μίμηση.
Ποιοι λόγοι σας απότρεψαν να ασχοληθείτε με την πολιτική σε νεαρή ηλικία;
Σε νεαρή ηλικία με είχε κερδίσει ο αθλητισμός. Είμαι διεθνής βολεϊμπολίστας με σημαντικές διακρίσεις θα έλεγα . Έπαιξα για πολλά χρόνια στον Ολυμπιακό Πειραιώς με την Εθνική
Κύπρου, με την Εθνική Ελλάδος και με την αγαπημένη μου Ανόρθωση.
Άρα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σας ήταν ο πρωταθλητισμός;
Ναι και μάλιστα σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με Ευρωπαικές διακρίσεις. Ήμουν καλός μαθητής και
φοιτητής και μέσω του πρωταθλητισμού κέρδισα υποτροφίες για τις σπουδές μου.
Θα λέγατε πως ένας αθλητής που κάνει πρωταθλητισμό αποκτά και κάποια χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα του;
Βεβαίως! Πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος αλλά πάντα σε εγρήγορση, να είσαι επίμονος,
εργατικός, υπομονετικός, με μεγάλους και μακρινούς στόχους, μεθοδικός, πειθαρχημένος,
αφοσιωμένος , υπεύθυνος και να παλεύεις πάντα για το καλό της ομάδας.
Σέβεσαι τον εαυτό σου, τον συναθλητή σου, το αγώνισμα, τους φιλάθλους, τους γύρω σου
που βρίσκονται στο χώρο του αθλητισμού. Όταν είσαι εκπρόσωπος του αθλητισμού, πρέπει
να είσαι παράδειγμα για πολύ κόσμο, γι’ αυτό πρέπει να είσαι το ιδανικό πρώτυπο.
Σε αντίθεση με την πολιτική που κάποτε γίνεται αόριστη και γενική, ο πρωταθλητισμός απαιτεί
συγκεκριμένες ενέργειες και αξίες και μετρήσιμα αποτελέσματα. Αν σου λείπει κάτι από αυτά,
τότε δεν μπορείς να προχωρήσεις.
Αυτά είναι χαρακτηριστικά που θα μπορούσε να έχει και ένας πολιτικός;
Όχι απλά θα μπορούσε, θα πρέπει να έχει! Να σέβεται τον εαυτό του, τους ψηφοφόρους του,
τις αρχές και αξίες της παράταξης που εκπροσωπεί και προπάντων να σέβεται την κοινωνία.
Διαφορετικά δεν πρέπει να ασχοληθεί με την πολιτική. Ο τόπος δεν αντέχει πλέον πολιτικούς
που δεν σέβονται την κοινωνία!
Ως Κύπρος ποια είναι τα σοβαρότερα προβλήματα που έχουμε να δούμε στο Ευρωκοινοβούλιο σήμερα; Εσείς είστε και γνώστης του αθλητισμού και του τουρισμού.
Θεωρώ εκ των ων ουκ άνευ το Κυπριακό. Ένας κύπριος πολιτικός δεν θα ασχοληθεί με το Κυπριακό; Επίσης, ένας κύπριος πολιτικός δεν θα ασχοληθεί με το μεταναστευτικό; Με θέματα οικονομίας; Αντιλαμβάνεστε πως πρόκειται για θέματα που αφορούν την καθημερινότητα του πολίτη. Από εκεί και πέρα όμως πρέπει να ασχοληθούμε και με θέματα της ευρύτερης κοινωνίας.
Κοινωνικό κράτος, πράσινη και βιώσιμη ανάπτυξη, κυκλική οικονομία, τεχνολογική αναβάθμιση της χώρας.
Παράλληλα, κάθε εκπρόσωπος οφείλει “να φέρει στο τραπέζι” συγκεκριμένα θέματα και να
διεκδικήσει για τη χώρα του.
Σε περίπτωση εκλογής μου θέλω να ασχοληθώ με την επιχειρηματικότητα του τουρισμού, να
γίνουμε ακόμα πιο ελκυστικός προορισμός, να αναβαθμίσουμε το brand name “Κύπρος” στη
διεθνή κοινότητα, να φέρουμε χρήματα και μεγάλα προγράμματα ώστε να δούμε όφελος στην
καθημερινότητα κάθε πολίτη, να το νιώσει στη τσέπη του το όφελος αυτό.
Πέρα από τον τουρισμό, σε περίπτωση εκλογής μου θα έχω ψηλά στη ατζέντα μου και τα
θέματα Παιδείας και Αθλητισμού. Την παιδεία τη θεωρώ ακρογωνιαίο λίθο του χτισίματος μιας
κοινωνίας. Πιστεύω πως πολλά από τα προβλήματα που έχουμε σήμερα ως χώρα πηγάζουν
από την μη αποδοχή της έννοιας ότι η Παιδεία χτίζει την κοινωνία.
«Πολιτεία που δεν έχει βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο» είχε πει ο Αδαμάντιος Κοραής…
Εξ ου και το δίπτυχο της Κλαίρης Αγγελίδου, της μητέρας μου, όταν ήταν Υπουργός Παιδείας, που έλεγε ότι την κοινωνία θα την αλλάξουμε μέσα από την παιδεία, αλλά η παιδεία πρέπει να
είναι ελληνοκεντρική για να μπορέσει να στηρίξει την κοινωνία.
Κύριε Αγγελίδη αυτά που αναφέρατε ότι θα βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα σας σε περίπτωση εκλογής σας θεωρώ πως μπορούν να βοηθήσουν και στο πολιτιστικό επίπεδο της χώρας, αλλά κυρίως και στο οικονομικό. Θεωρείτε πως έχουν γίνει ικανοποιητικές κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση μέχρι σήμερα;
Έχουν γίνει, αλλά μπορούν να γίνουν ακόμη περισσότερα προς την κατεύθυνση αυτή. Θα
ήθελα να δω μεγάλα έργα και επενδύσεις από την Ευρώπη. Είτε κατευθείαν από την
Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τους θεσμούς, αλλά είτε και από μεγάλες ομάδες επενδυτών,
επενδύσεων, εταιρειών, σε θέματα αθλητισμού. Η Κύπρος θα μπορούσε, υπό προυποθέσεις ,
να ήταν το μεγαλύτερο Ολυμπιακό αθλητικό κέντρο της Ευρώπης.
Γιατί;
Λόγω καιρού, λόγω τοποθεσίας, λόγω κουλτούρας, είμαστε στο κέντρο τριών ηπείρων. Θα
μπορούσαν οι εγκαταστάσεις να φιλοξενούν παγκόσμια πανευρωπαϊκά τουρνουά,
προετοιμασίες, για αθλητές, μαθητές, πανεπιστήμια, κολλέγια, ερασιτεχνικές ή επαγγελματικές
ομάδες, να γίνουμε μια πλούσια χώρα μέσα από τον αθλητισμό. Και αυτό θα μπορούσαμε να
το “παντρέψουμε” με τον τουρισμό μας, να αλλάξουμε το προφίλ του τουρισμού μας, να μη
εξαρτόμαστε μόνο από τα πακέτα του ήλιου και της θάλασσας.
Δεν γίνεται να έχουμε μια χώρα που υπολειτουργεί έξι μήνες, να είναι κλειστή έξι μήνες
τουριστικά.
Επειδή προφανώς αναφέρεστε στην ελεύθερη Αμμόχωστο, μια αγαπημένη μου περιοχή με την οποία έχω ασχοληθεί δημοσιογραφικά, να σας πω ότι η απάντηση που πήρα από τους αρμόδιους και από ξενοδόχους ακόμη είναι πως “δεν γίνεται αλλιώς πρέπει να είναι κλειστά έξι μήνες”. Το δικό μου μυαλό λέει πως με όραμα και στρατηγική θα μπορούσαν να είναι ανοικτά ολόχρονα. Εσείς που είστε γνώστης του θέματος τι πιστεύετε;
Όχι μόνο μπορούν, επιβάλλεται! Και είναι αδιανόητο που δεν μπορούν να είναι ανοικτά. Στην
Κύπρο έχουμε μια τάση να συγκεντρωνόμαστε στο “δεν γίνεται”.
Οφείλουμε όμως να συγκεντρωθούμε μεθολογικά και να δούμε τι λύσεις μπορούμε να βάλουμε απέναντι από τα πέντε ή δέκα προβλήματα που κρατούν νεκρή την τουριστική βιομηχανία έξι μήνες το χρόνο!
Πρέπει να καθίσει ένα συγκροτημένο και συντεταγμένο κράτος με όλους αυτούς που λένε “δεν
γίνεται” και να βρούμε πως θα γίνει.
Τα προβλήματα είναι γνωστά, ναι, αλλά κάθε πρόβλημα έχει τη λύση του, μπορεί να
θυσιάσουμε κάποια έξοδα, να γίνουν κάποιες μειώσεις και βεβαίως θα χρειαστεί να γίνουν και
τα ανάλογα έργα.
Τι εννοείτε;
Οκ, να ανοίξουμε τα ξενοδοχεία σε Πρωτάρα και Αγία Νάπα μέσα στο χειμώνα, αλλά ένα κλειστό κολυμβητήριο δεν υπάρχει! Ένας κινηματογράφος δεν υπάρχει, ένα γήπεδο κλειστό
να μπορούν να έρθουν ομάδες να παίξουν μπάσκετ, βόλευ, δεν έχουμε. Ένα συνεδριακό κέντρο να φέρουμε 500 άτομα, δεν έχουμε. Άρα, αφού μας λείπουν τα βασικά, τότε ναι θα μείνουμε στο “δεν γίνεται” μέχρι να αποφασίσουμε να μετατρέψουμε το «δεν γίνεται» σε «γίνεται».
Είναι αυτό που λέω συχνά: Χρειάζεται το όραμα για τη κοινωνία πρώτα από όλα! Να δούμε τι
είναι αυτό που θα βοηθήσει σε βάθος χρόνου την κοινωνία και την οικονομία.
Το όραμα μου είναι να κάνουμε μια χώρα απίθανη που να είμαστε περήφανοι γι αυτή όταν
βρισκόμαστε στην Ευρώπη. Να μας θαυμάζουν γι αυτό που είμαστε. Και γνωρίζω ότι μπορούμε. Με στεναχωρεί που δεν είμαστε σήμερα αυτή η χώρα, που δεν το κάναμε ήδη. Και αντιθέτως μας δακτυλοδείχνουν με υποτίμηση, ως κατώτερους.
Το μεγάλο μου όραμα είναι να ξεκινήσουν να μας κοιτάζουν με θαυμασμό και ότι κάνουμε να
μπορέσει να μεταβληθεί σε ένα σπουδαίο κοινωνικό κράτος για όλους τους πολίτες της χώρας
μου με ένα ψηλότερο βιοτικό επίπεδο.
Λέτε πως χρειάζεται το όραμα για την κοινωνία πρώτα. Εσείς σε περίπτωση εκλογής
σας θα αγωνιστείτε γι αυτό το όραμα για την κοινωνία;
Μα γι’ αυτό θέτω υποψηφιότητα. Δεν έχω κάποιο άλλο λόγο. Επαγγελματικά είμαι ήδη καταξιωμένος. Αλλά τώρα νιώθω πως μπορώ να βοηθήσω τη χώρα μου και το λέω χωρίς
αλαζονεία, το λέω με γνώση. Οι εμπειρίες μου, η πορεία μου, οι γνώσεις μου, με κάνουν ικανό
να δώσω στη χώρα μου.
Θα ήθελα να κλείσουμε με το μήνυμα σας στους αναγνώστες μας που ενδεχομένως
κάποιοι να μην έχουν ακόμη αποφασίσει τι θα ψηφίσουν.
Πρέπει να είναι πολύ αυστηροί κριτές ως προς τους εκπροσώπους μας. Αν σου πει κάποιος
«ψήφισε τον Αγγελίδη γιατί είναι καλό παιδί», εσύ δεν πρέπει να μείνεις σε αυτό.
Αντίθετα, πρέπει να ψάξεις, να δεις αν ο Αγγελίδης είναι τίμιος, έχει τη κατάλληλη κατάρτιση
και υποδομή, έχει την εμπειρογνωμοσύνη, την προσωπικότητα, την επιστημοσύνη, το όραμα
και μπορεί να σε εκπροσωπήσει,.
Δεν είναι μομφή για κανένα αυτό. Είναι κατά την άποψη μου οι αρχές που πρέπει να διέπουν
τη σκέψη ενός πολίτη όταν πάει να ψηφίσει στις εκλογές. Πρέπει να επιλέξουμε ανθρώπους που μπορούν να κάνουν πράξεις αυτά που λένε και οι πράξεις τους να είναι αυτά που λένε .
Εμένα μου αρέσει να λέω αυτά που θα κάνω και να κάνω αυτά που λέω! Οι άνθρωποι που με
γνωρίζουν ξέρουν πως το «ναι» μου είναι ναι και το «όχι» μου είναι όχι.
Θα κλείσω με αυτό που μου έμαθαν οι γονείς μου: να μη λες ψέματα σε κανέναν και κυρίως
να μη λες ψέματα στον εαυτό σου.
