Με αφορμή τη παγκόσμια ημέρα ποίησης το SkalaTimes “κλέβει” αγαπημένους στίχους και ποιήματα, από γνωστά πρόσωπα της Λάρνακας και όχι μόνο. Τους ρωτήσαμε και μας απάντησαν, κάποιοι δυσκολεύτηκαν να επιλέξουν μόνο ένα στίχο ή ποιήμα, ωστόσο επέλεξαν για χάρη μας και τους ευχαριστούμε.
Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο ποιήμα;
Για το Δήμαρχο Λάρνακας Ανδρέα Βύρα φαίνεται πως ο Καβάφης είναι ο αγαπημένος του ποιητής, αφού επέλεξε την Ιθάκη.
SkalaTimes Team
Ανδρέας Βύρας
Δήμαρχος Λάρνακας
Αγαπημένος μου ποιητής είναι ο Καβάφης και αν πρέπει να επιλέξω ένα αγαπημένο μου ποιήμα θα πω την Ιθάκη.
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τί ευχαρίστηση, με τί χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου να ’χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα ’βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τί σημαίνουν.
Μέλανη Στέλιου
Παρουσιάστρια, ηθοποιός, υποψήφια Ευρωβουλεύτρια
Είναι πολλά τα ποιήματα που αγαπώ… αλλά και οι ποιητές που αγαπώ … Αγαπώ ιδιαίτερα Μαρία Πολυδούρη, Κατερίνα Γώγου και Κωνσταντίνο Καβάφη… Αλλά μέχρι να ελευθερωθεί η Παλαιστίνη αγαπημένο μου ποιήμα παραμένει το If I must die, του Refaat Alareer.
If I Must Die
If I must die,
you must live
to tell my story
to sell my things
to buy a piece of cloth
and some strings,
(make it white with a long tail)
so that a child, somewhere in Gaza
while looking heaven in the eye
awaiting his dad who left in a blaze —
and bid no one farewell
not even to his flesh
not even to himself —
sees the kite, my kite you made, flying up above,
and thinks for a moment an angel is there
bringing back love.
If I must die
let it bring hope,
let it be a story.
Ανδρέας Πασιουρτίδης
Βουλευτής Λάρνακας
Δύσκολο να επιλέξει κανείς ένα μόνο ποιήμα, ωστόσο, αν πρέπει να πω μόνο ένα θα είναι αυτό του Γιάννη Ρίτσου:
Και να αδερφέ μου
Που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
Ήσυχα ήσυχα κι απλά
Καταλαβαινόμαστε τώρα
Δε χρειάζονται περισσότερα
Κι αύριο λέω θα γίνουμε
Ακόμα πιο απλοί
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
Που παίρνουνε το ίδιο βάροσ
Σ’ όλεσ τισ καρδιέσ
Σ’ όλα τα χείλη
Έτσι να λέμε πια
Τα σύκα σύκα
Και τη σκάφη σκάφη
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
Και να λένε
Τέτοια ποιήματα
Σου φτιάχνω εκατό την ώρα
Αυτό θέλουμε κι εμείσ
Γιατί εμείσ δεν τραγουδάμε
Για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου
Απ’ τον κόσμο
Εμείσ τραγουδάμε
Για να σμίξουμε τον κόσμο
Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου
Ποιήτρια, Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης, Καλλιτεχνική Διευθύντρια Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης Λάρνακας
«Μια μέρα θα ξυπνήσω άστρο
όπως το ’λεγες
θα πλύνω από τα χέρια μου το αίμα
και θα πετάξω τα καρφιά
από το στήθος μου…»
Από το ποιήμα “Η Μεταμόρφωση” του Μίλτου Σαχτουρη
Δημήτρης Δημητρίου
Πρόεδρος Συνδέσμου Ιστορικού Εμπορικού Κέντρου Λάρνακας
Πολλά τα αγαπημένα μου ποιήματα, το “Καμιά Φορά” της Κατερίνας Γώγου, “Η Πόλις” του Κωνσταντίνου Καβάφη….Ωστόσο αν πρέπει να επιλέξω μόνο ένα θα πω το “Σκεψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της κι εσύ να λείπεις” του πολύ αγαπημένου μου Γιάννη Ρίτσου με τον οποίο γεννήθήκαμε και την ίδια ημέρα, πρωτομαγιά.
κέψου, η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
και συ να λείπεις,
να ‘ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,
και συ να λείπεις,
να ‘ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,
οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
και συ να λείπεις,
Ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν’ ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
και συ να λείπεις,
Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει
η κάμαρα να ‘ναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,
και συ να λείπεις,
Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,
και σένανε να σου λείπουν τα χέρια ,
δυο κορμιά να παίρνονται,
και συ να κοιμάσαι κάτου απ’ το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου
ν’ αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ’ το χώμα,
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει
Όταν η καρδιά σου,
που τόσο αγάπησε τον κόσμο,
θα ‘χει λιώσει.
Να λείπεις . . . δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο.
(Απόσπασμα από το ποιητικό έργο του Γιάννη Ρίτσου, Οι γειτονιές του κόσμου)
Αγγέλα Καϊμακλιώτου
Ποιήτρια, διευθύντρια σχολείων Δημοτικής Εκπαίδευσης, πρόεδρος της Πολιτιστικής Ένωσης Λάρνακας και αριστίνδην μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Πολιτισμού για παιδιά και νέους. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου (2017-2018)
Ο αγαπημένος μου στίχος είναι από το ποίημα «Οι Λέξεις», του Λεύκιου Ζαφειρίου και γράφτηκε το 1975.
«Ωστόσο εγώ θα επιμένω να λέω
την ελευθερία ελευθερία
το φόνο φόνο
την ενοχή ενοχή
μ’ ένα πείσμα τρελού που σκαλίζει
στον τοίχο τ’ όνομά του
με τα νύχια»
Σωκράτης Αντωνιάδης
Γιατρός, λογοτέχνης, ερευνητής
“Θανάση γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά
Για ένα γράμμα χάνεις την Αθανασία”
Του Ντίνου Χριστιανόπουλου
Φιλιώ Σάββα
Σύμβουλος Αγωγής Υγείας Δημοτικής Εκπαίδευσης
Οτι μπόρεσα να αποχτήσω μια ζωή
από πράξεις ορατές για όλους,
επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια,
το χρωστώ σ’ ένα είδος ειδικού θάρρους
που μου ‘δωκεν η Ποίηση: να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει.
Δεν παίζω με τα λόγια.
Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη “στιγμή”
όταν καταφέρει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια.
Οπόταν, πραγματικά, και η Θλίψις γίνεται Χάρις και η Χάρις Άγγελος.
Η Ευτυχία Μοναχή και η Μοναχή Ευτυχία
με λευκές, μακριές πτυχές πάνω από το κενό,
ένα κενό γεμάτο σταγόνες πουλιών,
αύρες βασιλικού και συριγμούς υπόκωφου Παραδείσου.
“Ο μικρός Ναυτίλος” του Οδυσσέα Ελύτη
Γιώτα Δημητρίου
Δημοσιογράφος, Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Αγαπημένα μου ποιήματα πολλά. Από Έλληνες, Άγγλους, Αμερικανούς και άλλους ποιητές.
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου είναι “Tο καθαρότερο πράγμα της δημιουργίας”, του ποιητή της αγάπης, του Έλληνα, Νικηφόρου Βρεττάκου, που θα το αφιερώνω πάντα στη Στέλια και στην Αναστασία μου.
Δεν ξέρω, μα δεν έμεινε καθόλου σκοτάδι.
Ο ήλιος χύθηκε μέσα μου από χίλιες πληγές.
Και τούτη τη λευκότητα που σε περιβάλλω
δε θα τη βρεις ούτε στις Άλπεις, γιατί αυτός ο αγέρας
στριφογυρνά ως εκεί ψηλά και το χιόνι λερώνεται.
Και στο λευκό τριαντάφυλλο βρίσκεις μια ιδέα σκόνης.
Το τέλειο θαύμα θα το βρεις μοναχά μες στον άνθρωπο:
λευκές εκτάσεις που ακτινοβολούν αληθινά
στο σύμπαν και υπερέχουν.
Το πιο καθαρό πράγμα λοιπόν της δημιουργίας
δεν είναι το λυκόφως, ούτε ο ουρανός που καθρεφτίζεται μες στο ποτάμι,
ούτε ο ήλιος πάνω στης μηλιάς τ’ άνθη.
Είναι η αγάπη.
